R.I.P. Marco Pantani..

[bartje518]

De Italiaanse wielrenner Marco Pantani is zaterdag dood aangetroffen in zijn woning in Rimini. De doodsoorzaak is niet bekend. Pantani, die een maand geleden 34 jaar werd, beleefde in 1998 zijn grootste successen. Hij won dat jaar als laatste renner zowel de Ronde van Italië als de Ronde van Frankrijk.
bron: www.nos.nl

Marco Pantani heeft immer mijn grote belangstelling en bewondering genoten. Hij was de concurrent van mijn favoriete wielrenner, Jan Ullrich, maar rivaliteit en bewondering gaan blijkbaar hand in hand..
Marco Pantani werd geboren in januari 1970, de preciese datum is me ontgaan, wel weet ik dat dit was in een badplaats in de buurt van Rimini. Inderdaad, een streek zo vlak als een biljartlaken!!
De ouders van Marco Pantani hadden een broodjeswinkel op de boulevard. De jonge Pantani behoorde al op 22-jarige leeftijd al tot de beste amateurs van Italië. In het jaar 1992 won hij de Giro voor junioren, en hij kreeg daarop een stage-contract bij de Carrera-ploeg. Ploegleider was destijds Davide Boifava. Die had daar zeker geen spijt van, want anderhalf jaar later won Marco in de Giro zijn eerste wedstrijden bij de profs; sterker nog, hij reed in de cols topfavorieten als Berzin en Indurain met speels gemak achter zich!! In de Tour werd Pantani de beste klimmer van de jaren '90.
Één datum staat wel nog in mij geheugen gegrift; een datum waarop ik dacht dat Pantani al het leven zou laten, namelijk 10 oktober 1995 (correct me if I'm wrong!). In de klassieker Milaan-Turijn knalde Pantani met een snelheid van meer dan 80 kilometer per uur op een stilstaande Jeep. Hij kwam er genadig vanaf: een gecompliceerde breuk van het scheen en kuitbeen. Zijn linkerbeen was verbrijzeld.
Niemand gaf meer een cent om de man die als enkele illustere bijnamen met zich meedroeg: Il Elifantino, en de Piraat. In 1997 was echter alles anders. Jan Ullrich domineerde de Tour dat jaar, maar Pantani kwam ineens terug met een 3e plek. In de bergen legde hij echter niet alleen Ullrich het vuur aan de schenen, maar ook bolletjestrui-winnaar en nummer 2 in het eindklassement van die tour Richard Virenque.
De wielerwereld maakte zich op voor een jarenlange Ulle-heerschappij. Zeker toen de Festina-ploeg wegens de alom bekende doping-affaire uit de tour werd gezet. Ullrich pakte in de eerste tijdrit meer dan 5 minuten op de Giro-winnaar van 1998; Pantani dus. In de etappe naar Plateau de Beille deelde Pantani echter al de eerste tik uit, en schreef die etappe dan ook op zijn naam. Enkele dagen later volgde een iets fermere tik, die zijn weerga niet kende zelfs. In de etappe naar Les Deux Alpes reed hij iedereen uit het wiel, en pakte liefst 9 minuten op Jan Ullrich, die daar de tour verloor. Alleen Massi kon in zijn wiel blijven, maar werd daags na die etappe uit de tour gezet wegens doping.
Coppi had eindelijk zijn opvolger. Pantani maakte korte metten met het cliché dat de tour alleen gewonnen kon worden door tijdrijder als Ullrich en Indurain.
Pantani kende vervolgens veel tegenslag, zo haakte hij geblesseerd af voor de tour van 1999, en raakte hij bovendien betrokken bij een dopingschandaal (wat hij tot op de dag van vandaag nog steeds ontkende). Niemand gaf nog een cent om zijn kansen, maar in 2000 was hij ineens weer daar. Niet de Pantani die we uit 1998 kenden, maar hij was de enige die de superieure Lance Armstrong tegenstand kon bieden. Op de Mont Ventoux kreeg hij de zege nog cadeau van de Amerikaan (iets wat hij niet kon waarderen), maar in de etappe naar Courchevel was hij daadwerkelijk de beste.

Het bleken de laatste echt grote daden van de Italiaan te zijn, want na het dopingschandaal en de degradatie van zijn Mercatone Uno-ploeg is er weinig tot niets meer van dit bijzondere cult-figuur vernomen. Ik heb hem altijd weten te waarderen als een groot sportman, die altijd wel voor nieuws zorgde. Een wedstrijd mét Pantani was altijd vele malen bijzonderder dan eentje zonder. Pantani had altijd wel iets verassends in petto. Zo weigerde hij tijdritten met een Aerodinamische helm te rijden, die volgens wetenschappers vele malen sneller was dan een gewone helm. Pantani zijn antwoord hierop was: mijn kale kop is aerodinamisch genoeg. Voor een ploegentijdrit deed hij het overigens maar wel..
De wielerwereld verliest met Marco Pantani een monument dat niet snel vervangen kan worden. Lance Armstrong mag dan wel 5 maal de tour gewonnen hebben, zo'n kleurrijk en geliefd figuur als Pantani zal hij nooit worden, en op mijn oneindige sympathie hoeft hij zeker niet te rekenen! Rust zacht, Forza Marco!!!