depressief

het is eigenlijk heel raar: ik ben een doodnromaal meisje, ben nooit gemeen altijd wel aardig en beleefd en heb bijna nooit met iemand ruzie en toch voel ik me depressief.
ik vind mezelf ontzettend stom en ik vind dat ik het niet verdien om gelukkig te worden. ik voel me ook erg eenzaam omdat iedereen wel iemand lijkt te hebben en ik niet. het gaat ook eignelijk best goed met me maar als ik alleen ben dan wil ik het liefst weg van deze wereld. zelfmoord zal ik nooit plegen hoewel ik er best vaak overnadenk, maar er zijn gewoon nog een paar dignen die ik wil doen en bovendien kan ik het niet maken tegenover mn familie met name mn moeder. mn moeder weet wel dat ik een negatief zelfbeeld heb en zei dat ik maar eens een keer met iemand moet praten als het schooljaar is afgelopen, maar volgens mij is ze alles al weer vergeten en denkt ze dat het weer goed met me gaat. ik durf nu eingelijk er niks meer over te zeggen tegen mn moeder want dat vind ik zo zielig voor haar omdat ikl haa rdan zo pijn doe. althans dat denk ik. ik heb het gevoel dat niemand me mag, misschien voor korte duur maar ik heb het gevoel dat ik uiteindelijk tot last ben. ik weet dat ik depressief ben en dat ik hulp moet zoeken en dat wil ik ook wel maar ik weet niet hoe. ik wil niet bv. de knidertelefoon bellen want ik ben een ramp aan de telefoon, maar hoe moet ik dan hulp zoeken. ik kan het eigenlijk niet echt tegen iemand zeggen, opzichwel maar ik vind het dan weer zo zielig voor iedereen en heb dan toch weer het geveol dat ik tot last ben. ik weet dat he tniet zom is maar ik kan het niet helpen. ik wil er wat aan doen maar ik weet niet hoe dsu wat moet ik deon????

Je moet absoluut met iemand gaan praten. Ik weet zeker dat er genoeg mensen zijn die je aardig vinden. Ook moet je niet denken dat je mensen tot last bent als je erover gaat praten. Ik denk dat ze alleen maar blij zijn dat je eerlijk bent en bovendien kan het alleen opgelost worden als je erover gaat praten.

Veel succes!

Originally posted by daphnie
knip

dat je netjes en doodnormaal bent heeft niks met je "depressie" te maken.

maar waarom maak je je eigen graf zo diep ?

Ik bedoel omdat iemand anders of voor mijn part de hele school iemand heeft, moet jij minder dan hun zijn ?

das boelshit.

Wet je je bent iets of niet das vrij simpel dus ben wie je bent en niet wie je denkt.
door jezelf stom te vinden kan iemand anders jou dus onmogelijk intressant vinden, ga je zelf dus ontdekken, ik kan je vertellen een mens is intressant (let wel ik bedoel geestelijk niet lichamelijk)
en je eigen persoon is het intressants..

dus relax, chill en doe wat jij wil..
en als je echt depri blijft raadpleeg hulp.

het is niet zo dat ik me minder voel maar eerder eenaam. en het is gewoon raar ik weet dat mensen me niet stom vinden en ik weet zelf ook wel dat ik niet stom ben maar toch voel ik me zo. ik weet ecth wel dat ik niet minder ben en zo voel ik me niet. maar het is gewoon ook best ingewikkeld: ik weet dat ik me helemaal niet depressief hoef te voelen en ik ben ook best vaak vrolijk en heb een harstikke leuke familie enzo maar toch voel ik me klote en ik weeet echt niet waarom want ik weet dat ik me helemaal niet klote hoef te voelen en dat er eigenlijk geen rede voor is, maar ik kan het niet helpen dat ik me gewoon klote voel

[Foetsy]

Originally posted by klootzak

ik kan je vertellen een mens is intressant (let wel ik bedoel geestelijk niet lichamelijk)

lichamelijk toch ook??

Originally posted by Foetsy


lichamelijk toch ook??

ja tuurlijk maar in die context krijg je meestal sexistische opmerkingen.

Depressies zijn kan veel oorzaken hebben!

Misschien denk je wel heel diep na over de zin van het leven en kom je er niet uit. Misschien heb je het gevoel dat je jezelf niet kan zijn omdat je teveel doet, denkt en zegt wat anderen van je verwachten. Misschien ben je niet tevreden met jezelf... met hoe je eruit ziet. Met hoe je ben.

Wat het ook is. Praat er over met iemand die je vertrouwt. Schrijf je gedachten op. Dat helpt je om ze te ordenen.

Blijf niet passief in een hoekje depressief zitten zijn, zonder er anderen mee "lastig te vallen". Je moest eens weten hoeveel mensen deze gevoelens hebben. En je moest eens weten hoe mensen je zullen begrijpen als je er met ze over praat!

Aan de slag!

[anouk]

Je moet t tegen je moeder vertellen, je doet haar veel meer pijn als ze dr via iemand anders achterkomt kan ik je uit ervaring vertellen..

Ik ken dat gevoel,het eningste is blijf er over praten.Er zijn ook leuke dingen in het leven.Praat er eens met je huisarts over misschien kan die wat voor je doen.Je bent nu een maal wie je bent en blijf dat ook.Praat er nog eens met je moeder over zij kan jou misschien ook verder helpen.Ik zou zeggen op zijn tijd komt alles goed sterkte er mee.

Ik sluit me aan bij de meerderheid Praat met iemand die je vertrouwd, je moeder bijvoorbeeld. Je bent ze echt niet tot last, zeker je ouders niet. Je bent eerder dapper dat je het onder ogen ziet en dat je hulp durft te vragen!

En aan die eenzaamheid komt echt wel een keer een eind. Niet iedereen is zo gelukkig om snel iemand te vinden...soms inderdaad erg deprimerend (ik ken het gevoel). Maar onthoud dat dat wel goed komt. Trust me.

Groetjes,
Ton