Ga Terug   Leerlingen.com Forum > Algemeen > Psychologie & Filosofie
FAQ Ledenlijst Kalender Zoeken Berichten van vandaag Markeer forums als gelezen

Psychologie & Filosofie Een forum waar je je hart kunt luchten en naar hartelust kunt filosoferen.

Antwoord
 
Onderwerpopties Stem op Onderwerp Weergavemodus
Oud 3 May 2002, 22:14   #1
flugelke
Guest
 
Berichten: n/a
Standaard wat is het beste??: droom of realiteit

Hallo iedereen,
Ik heb al eens gezegd dat ik normaal nooit iets schrijf in een forum, maar deze keer schrijf ik weer eens voor mezelf eigenlijk, en ik hoop gewoon daar wat reacties op te krijgen!! :-)
Ik was een tijdje geleden (een halfuurke) met een goede vriendin aan het chatten, en we hadden ineens een goed gesprek. En omdat ik vind dat ik het toen wel goed onder woorden had kunnen brengen, ga ik eens proberen om het hier ook neer te zetten, want ik moet het gewoon kwijt!! Ik zal eerst een beetje uitleg geven over de situatie, want anders kunnen jullie niet aan het gesprek uit, want ik ga het voor een groot deel kopiëren.
Ik ben dus een meisje van 15 (bena 16). Mijn mama heeft ongeveer 3 jaar geleden borstkanker gehad. Ze hebben toen 1 borst moeten amputeren, waarvoor ze toen ongeveer een dikke maand in het ziekenhuis heeft gelegen. Daarna heeft ze ook nog een half jaar chemo moeten krijgen. Maar na die tijd, was alles terug beter, en na elke helfjaarlijkse controle waarbij het altijd goed nieuws was, konden we eindelijk helemaal terug opnieuw beginnen. Of dat dachten we toch... Want begin september vorig jaar werd er opnieuw iets ontdekt. Deze keer was het kanker aan de longen en aan de lever. Opereren had geen zin, en dus moest ze opnieuw beginnen met chemo. Ze gaat nu elke week naar de chemo, en om de 2 weken krijgt ze daar een zwaardere chemo tussen. Het gaat tamelijk goed met haar, de kanker aan de lever is al zo goed als weg. Ze houdt zich ook heel goed, ze klaagt bena nooit, en ze wil echt overleven!! Ik kijk echt naar haar op!!! Maar het gaat nog heel lang duren, eer dit weer allemaal achter de rug is. De dokters zeggen dat ze minstens nog een paar jaar naar de chemo zal moeten gaan, misschien nog veel langer... Het is natuurlijk allemaal niet zo makkelijk, zeker niet voor haar en voor mn papa, maar ook niet voor mn broer en zusjes. Ik weet het niet, soms heb ik schrik dat ik overdrijf, en dat zij het is die het allemaal meemaakt, en dat ik me maar aanstel, misschien zijn er wel veel erger dingen in de wereld. Dit is wat ik hierover even kwijt wou. Hoe het juist allemaal zit met die medische termen enzo, weet ik natuurlijk allemaal wel niet, maar ik denk ook niet dat de details er veel toe doen.
Wat ook nog even belangrijk is voor wat ik nu eigenlijk kwijt wou (ja, ik weet het, ik draai héél lang rond de pot) is dat ik toch bena een jaar met zelfmoordneigingen heb rondgelopen. Daar gaat het nu véél beter mee, dankzij mijn vriend waar ik nu 3 weken zeer gelukkig mee samen ben...
Maar oké, dit dus eigenlijk terzijde, want nu gaat pas komen, wat ik tegen die goede vriendin heb gezegd, en waar ik het nogal moeilijk mee had.

Zij vroeg dus hoe het met mn mama ging, en dan komen dus mijn reacties:

Awel, daar praat ik nu eens NOOIT over, met niemand, en ik weet niet waarom, want diep in mij denk ik soms dat ik zelf niet besef (of wil beseffen) dat het dat is waar ik het zo moeilijk mee heb.
Maar ik heb het voor mn eigen een tijdje geleden toegegeven, en ik ga het voor het eerst eens tegen iemand zegge: diep in mij, als ik eens niet het fake-altijd-gelukkig-meisje uithang, denk ik dat ze het niet zal overleve, echt; volgens mij ga ik nog voor mn achttiende mn mama kwijtgeraken. En zeg aub niet dat het zo niet is, want misschien is het niet zo, maar ge kunt het niet weten, dus wil ik het niet horen, ik denk het gewoon, mn gevoel zegt me dat, en het is niks waar ik medelijden voor wil, het is gewoon iets dak voor mezelf ni moet verstoppen, omdat ik het der anders moeilijk mee zou hebbe. Weet ge, tot een paar maanden geleden, was ik iemand die over alles het ergste dacht, en die het overal moeilijk meehad, het meisje dat TE realistisch was, nooit gelukkig!! En sinds ik zoveel van iemand hou, en iemand heb die zoveel van mij houdt, ben ik verschrikkelijk onrealistisch, denk ik over niks nog na (of toch niet bewust), ik denk dat ik het voor mezelf allemaal gewoon niet toegeef, maar het zal mij misschien meer kapot maken, dan alles mij bv. een halfjaar geleden had kunnen kapot maken. Ik leef in een droomwereld, en ik ben daar zo gelukkig, dat ik der niet uit wil, durf, kan stappen. Maar als ik er eens uit zal komen (en dat moet ooit eens gebeure), ga ik vies probleme hebben, want dan is der niemand die weet hoe moeilijk ik het heb, niemand die mij zal kunne helpen. Weet ge, het zijn die eerste weken nadat mama terug ziek was, dat iedereen tijd voor u maakt, en rekening houdt met u, maar voor mij waren dat de momenten dak gerust met laten wou worden. De mensen zijn het nu al gewoon, maar ze beseffen niet dat ik het nooit gewoon wordt, en hoewel ik het niet toegeef, heb ik juist nu misschien nog meer "hulp" nodig, dan vroeger.

Dat was dus mijn gesprek met die goede vriendin. Het zal misschien een beetje onduidelijk zijn, want ik praat nogal raar met haar, maar ik heb het toch een beetje proberen duidelijk te maken. En het is misschien stom dat ik dat heb gekopiPerd, maar ik kan het nooit een tweede keer net hetzelfde uiten, en dan klopt het niet meer.
Ik begrijp het heel goed als niemand reageert, want het is weeral een lange tekst, en zoveel valt er waarschijnlijk niet op te zeggen, dus het maakt niks uit. Het moet zeker niet uit "beleefdheid" ofzo. Ik hoop maar dat ik niet overdrijf, en dat iedereen mij als een aansteller gaat beschouwen... Het is gewoon hoe ik het voel...
Bedankt om dit te lezen.
Knuffelkes,
flugelke die nu weer in haar droomwereld zit :-(
  Met citaat antwoorden
Oud 4 May 2002, 17:32   #2
appelshampoo
Guest
 
Berichten: n/a
Standaard

heel veel sterkte *knuff*
  Met citaat antwoorden
Oud 4 May 2002, 18:24   #3
chica
Bianca
 
chica's Avatar
 
Geregistreerd op: 8 March 2002
Locatie: de Zilk
Berichten: 6.892
Stuur een bericht via MSN naar chica
Standaard

ik vind het echt heel zielig voor je, maar je denkt tenminste realistisch----->het zou kunnen zijn dat je moeder dood gaat...

sterkt!
__________________
http://juf-bianca.blogspot.com
- Als je loslaat heb je twee handen vrij -
- Verander vastbesloten van mening -
chica is offline   Met citaat antwoorden
Oud 5 May 2002, 05:11   #4
Irene!!!!
Guest
 
Berichten: n/a
Standaard

sterkte voor jou en je moeder!! ik hoop echt dat het goed komt
  Met citaat antwoorden
Oud 5 May 2002, 09:57   #5
miss hutspot
Guest
 
Berichten: n/a
Standaard

heel veel sterkte!!
voor jou en je moeder.
en hoe je dit vertelt is best wel realistisch hoor!
mischien valt het nog wel mee!
big kis miss hutspot
  Met citaat antwoorden
Oud 5 May 2002, 09:59   #6
miss hutspot
Guest
 
Berichten: n/a
Standaard

ik bedoel dat het wel meevalt met dat realistisch denken he?
niet met je moeder! nog een x veel sterkte
  Met citaat antwoorden
Oud 5 May 2002, 20:42   #7
moucie
Guest
 
Berichten: n/a
Standaard

heel veel sterkte voor jou en je moeder gewenst
ik hoop echt dat alles goed komt
  Met citaat antwoorden
Antwoord

Onderwerpopties
Weergavemodus Stem op dit onderwerp:
Stem op dit onderwerp::

Berichting Regels
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is Aan
Smilies zijn Aan
[IMG] code is Aan
HTML code is Uit

Forumnavigatie


Alle tijden zijn GMT +1. De tijd is nu 01:33.


Forum software: vBulletin 3
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.