verhaaltje wat ik schreef laatst..

27 March 2003, 18:20

t gaat over een soort spierziekte die ik heb.. waarover ik een verhaaltje schreef.. omdat ik vandaag zo voeking veel pijn heb..
maar goed hier is het

Daar stond ik dan bij het instituut, al hopend dat ik alles gewoon wat overdreef.
Ik was pas zestien, dan wel erfelijk belast, maar ik hoopte dat dat niet ter zaken deed.
Het was op mijn zesde dat ik voor het eerst last kreeg van mijn heupen.Arts na arts vertelde mij dat ik in de groei was, en ik hoopte met hun mee : ,,oh laat het alsjeblieft de groei zijn"
Het mocht niet baten, want daar stond ik dan voor het instituut, ik zag gehandicapte mensen naar buiten komen in een rolstoel en ik dacht bij mezelf, dat ben ik niet, hier blijf ik nooit lang. Ik liep naar binnen, het was gewoon voor de zekerheid. Ik had de laatste tijd zoveel klachten en zo weinig energie, dat mijn moeder gewoon vast wilde stellen wat ik had. Ze twijfelde, ik niet, het waren gewoon nog restanten van die groeipijnen.
Het gesprek wat volgde was verschrikkelijk.De arts die mij onderzocht was er zeker van dat fms niet bestond. boos vertrok ik uit de behandelkamer, zijn woorden waren te hard om uit te spreken tegenover mijn moeder. Hij vond dat wat zij had onzin was. ook was ik boos omdat ik gehoopt had dat hij zou zeggen dat het allemaal wel goed zou komen met mij, dat het wel overging wat ik had, dat deed hij niet. Het enige wat hij deed was mij van het kastje naar de muur sturen met woorden waar ik me boos over maakte. Mijn moeder was heel teleurgesteld, ook zij zit nog midden in het proces van acceptatie. Het is nu ongeveer drie maanden sinds dat gesprek, ik ben ondertussen zeventien geworden, maar het lijkt alsof er plotseling 3 jaar bij zijn gekomen. in de afgelopen drie maanden is de diagnose fms bij mij gesteld, het was een rare dag. Het was gewoon zonnig, de arts was gewoon vriendelijk, en ik hoorde haar woorden aan alsof ze mij de uitslagen van een voetbalwedstrijd vertelde, ik vertrok uit het instituut, ben naar huis gegaan, en heb een week er niets meer over gezegt, niet gehuild niet gezongen niet gedanst, ik deed alles behalve wat ik normaal zou doen, toch was ik vrolijk. Het is als een film voorbij gevlogen, ondertussen heb ik wel al weer gehuild en mijn oude emoties weer terug gekregen. Fms kan veel veranderen, maar mij niet. Ik ben wie ik ben, alleen met fms.. Maar ik zal er tegenaan gaan, ik zal er door groeien en er mee leren leven, hoeveel pijn en tranen dat ook zal kosten.
Ik ben nynke, en ben zeventien jaar. Ik ben niet wat ik heb.

27 March 2003, 19:00

jeetje... uhm weet niet goed wat ik moet zeggen grijpt me erg aan eigenlijk.....

lijkt me heel moeilijk!

vind het echt heel mooi de manier waarop... je er naar kijkt!
echt heel mooi.....

Heel erg veel succes meis!!!

*knuffel*

Liefs, maaike

Nightwolf · 27 March 2003, 19:35

kan niet veel hier op zeggen maar wil wel zeggen dat ik je mentaal steun

*knuff*

DarkSilence · 27 March 2003, 19:44

Echt een ontroerend verhaal, kben blij dat je d'r zo goed onder blijft. Je bent een sterke meid en begrijpt dat het leven geen zin heeft als je je alleen maar zorgen maakt! Heb gewoon lol dan komt het allemaal goed. Carpe diem. Echt top dat je d'r zelf ook zo tegenover staat. *knuff* en sterkte!

27 March 2003, 19:59

tja, (klote) sterkte.
...

Je bent sterk. Houden zo.

27 March 2003, 20:12

bedankt allemaal

28 March 2003, 01:03

Je weet nog niet hoe ik er allemaal over denk, maar binnenkort zal ik ik het je wel uitleggen. Ik vind het echt heel erg. Ik heb al teveel mensen gezien.......... nou, ik vertel het je wel persoonlijk... Zolang je maar weet wat ik van je denkt,... hoe dan ook... alijd... voor altijd... maar wat wist je vast al wel...

kusje liev meisje...

27 March 2003, 18:20	#1
lieve colafles Guest Berichten: n/a	verhaaltje wat ik schreef laatst.. t gaat over een soort spierziekte die ik heb.. waarover ik een verhaaltje schreef.. omdat ik vandaag zo voeking veel pijn heb.. maar goed hier is het Daar stond ik dan bij het instituut, al hopend dat ik alles gewoon wat overdreef. Ik was pas zestien, dan wel erfelijk belast, maar ik hoopte dat dat niet ter zaken deed. Het was op mijn zesde dat ik voor het eerst last kreeg van mijn heupen.Arts na arts vertelde mij dat ik in de groei was, en ik hoopte met hun mee : ,,oh laat het alsjeblieft de groei zijn" Het mocht niet baten, want daar stond ik dan voor het instituut, ik zag gehandicapte mensen naar buiten komen in een rolstoel en ik dacht bij mezelf, dat ben ik niet, hier blijf ik nooit lang. Ik liep naar binnen, het was gewoon voor de zekerheid. Ik had de laatste tijd zoveel klachten en zo weinig energie, dat mijn moeder gewoon vast wilde stellen wat ik had. Ze twijfelde, ik niet, het waren gewoon nog restanten van die groeipijnen. Het gesprek wat volgde was verschrikkelijk.De arts die mij onderzocht was er zeker van dat fms niet bestond. boos vertrok ik uit de behandelkamer, zijn woorden waren te hard om uit te spreken tegenover mijn moeder. Hij vond dat wat zij had onzin was. ook was ik boos omdat ik gehoopt had dat hij zou zeggen dat het allemaal wel goed zou komen met mij, dat het wel overging wat ik had, dat deed hij niet. Het enige wat hij deed was mij van het kastje naar de muur sturen met woorden waar ik me boos over maakte. Mijn moeder was heel teleurgesteld, ook zij zit nog midden in het proces van acceptatie. Het is nu ongeveer drie maanden sinds dat gesprek, ik ben ondertussen zeventien geworden, maar het lijkt alsof er plotseling 3 jaar bij zijn gekomen. in de afgelopen drie maanden is de diagnose fms bij mij gesteld, het was een rare dag. Het was gewoon zonnig, de arts was gewoon vriendelijk, en ik hoorde haar woorden aan alsof ze mij de uitslagen van een voetbalwedstrijd vertelde, ik vertrok uit het instituut, ben naar huis gegaan, en heb een week er niets meer over gezegt, niet gehuild niet gezongen niet gedanst, ik deed alles behalve wat ik normaal zou doen, toch was ik vrolijk. Het is als een film voorbij gevlogen, ondertussen heb ik wel al weer gehuild en mijn oude emoties weer terug gekregen. Fms kan veel veranderen, maar mij niet. Ik ben wie ik ben, alleen met fms.. Maar ik zal er tegenaan gaan, ik zal er door groeien en er mee leren leven, hoeveel pijn en tranen dat ook zal kosten. Ik ben nynke, en ben zeventien jaar. Ik ben niet wat ik heb. Laatst aangepast door lieve colafles : 27 March 2003 om 18:59

27 March 2003, 19:35	#3
Nightwolf Nerd Geregistreerd op: 17 July 2001 Locatie: oosterhout Berichten: 12.844	kan niet veel hier op zeggen maar wil wel zeggen dat ik je mentaal steun knuff __________________ Networked Intelligent Guardian Hardwired for Terran Warfare and Online Logical Fighting mail: nightwolf@leerlingen.com

27 March 2003, 19:44	#4
DarkSilence Lid Geregistreerd op: 11 May 2002 Locatie: Hilversum Berichten: 553	Echt een ontroerend verhaal, kben blij dat je d'r zo goed onder blijft. Je bent een sterke meid en begrijpt dat het leven geen zin heeft als je je alleen maar zorgen maakt! Heb gewoon lol dan komt het allemaal goed. Carpe diem. Echt top dat je d'r zelf ook zo tegenover staat. knuff en sterkte! __________________ When it's Dark and Silent: Be aware!!! http://seawars.cjb.net <-- Check it out!

27 March 2003, 19:00	#2
darkangel112 Guest Berichten: n/a	jeetje... uhm weet niet goed wat ik moet zeggen grijpt me erg aan eigenlijk..... lijkt me heel moeilijk! vind het echt heel mooi de manier waarop... je er naar kijkt! echt heel mooi..... Heel erg veel succes meis!!! knuffel Liefs, maaike

27 March 2003, 19:59	#5
A-Man Guest Berichten: n/a	tja, (klote) sterkte. ... Je bent sterk. Houden zo.

27 March 2003, 20:12	#6
lieve colafles Guest Berichten: n/a	bedankt allemaal

28 March 2003, 01:03	#7
FiZz Guest Berichten: n/a	Je weet nog niet hoe ik er allemaal over denk, maar binnenkort zal ik ik het je wel uitleggen. Ik vind het echt heel erg. Ik heb al teveel mensen gezien.......... nou, ik vertel het je wel persoonlijk... Zolang je maar weet wat ik van je denkt,... hoe dan ook... alijd... voor altijd... maar wat wist je vast al wel... kusje liev meisje...