Jeetje

[LoeLoe]

Ik stel trouwens voor om dit topic naar Discussie te sturen want ik vind het wel een interessant topic en te jammer om het hier te laten staan.

Originally posted by LoeLoe
Neej daar heb je gelijk in. Ik ben er nu ongeveer anderhalf jaar 'vanaf' maar nog steeds voel ik me 'schuldig' als ik ook wat dan ook maar naar binnen schuif. En vooral in de vakantie (zoals nu) merk ik gewoon dat ik minder eet. Ik hoef niet naar school, dus ik hoef ook niet bang te zijn dat ik daar flauwval. Als het wel gebeurt, dan ben ik hier thuis, en hier is vrijwel altijd iemand. Jah dus het klinkt ook echt achterlijk (weet ik) maar het enige wat ik vandaag heb gehad is mijn avond-kerst-maaltijd. Klinkt ziek maar ik kon mezelf niet dwingen om nog meer te eten. Maar jah over anderhalve week ga ik weer naar school enzow en dan eet ik wel altijd 3 keer per dag hoor dus..zo'n ramp is het niet.

nou kijk, jij bent n voorbeeld van het kunnen bedwingen en binnen de perken houden.

Ok, discussie ok, maar heb wat onzinnige reacties verwijderd.

Ik weet dat je niet van anorexia af kan komen, een paar jaar geleden had ik het ook, en toen ben ik in een psygiatrischekliniek opgenomen geweest.
Maar toch...ziek ben je niet, je kunt stoppen, als je je maar tegen je eigen gedachte verzet (en dat is nou iets onmogelijks voor een mens).

Tja...en ik ben eigelijk tegen het jezelf dwingen iets te doen wat je niet wilt... Ook al moet het soms.

En ja...de lichamelijke en geestelijke gevolgen ken ik, alleen ik heb er bij mezelf gewoon schijt aan. Er rest in mij een levensdoel, en meer niet, de rest intresseert me eigelijk niet zo meer.

[WishfulDreaming]

Originally posted by annomeisje
Ik weet dat je niet van anorexia af kan komen, een paar jaar geleden had ik het ook, en toen ben ik in een psygiatrischekliniek opgenomen geweest.
Maar toch...ziek ben je niet, je kunt stoppen, als je je maar tegen je eigen gedachte verzet (en dat is nou iets onmogelijks voor een mens).

Tja...en ik ben eigelijk tegen het jezelf dwingen iets te doen wat je niet wilt... Ook al moet het soms.

En ja...de lichamelijke en geestelijke gevolgen ken ik, alleen ik heb er bij mezelf gewoon schijt aan. Er rest in mij een levensdoel, en meer niet, de rest intresseert me eigelijk niet zo meer.

Wel kijk, dat je een schijt hebt aan de geestelijke en lichamelijke gevolgen er aan, duid toch al een klein beetje er op dat je er niet mee akkoord gaat... Op één of andere manier ben je er toch niet mee akkoord. Als je er mee akkoord zou gaan, zouden de gevolgen voor jou niet uitmaken. Dan zou het jou allemaal geen bal kunnen schelen. En blijkbaar is dat hier zo het geval niet

Als je zélf al in zo'n kliniek gelegen hebt, dan heb je vast ook al een héleboel mensen gezien die er slecht aan toe waren. Gaat er dan bij jou zo geen klik in je hoofd dan van... "zo kan het niet langer?" Laat dit buiten beschouwing dat je erg mager zijn wel mooi vind, maar dingen die je al in zo'n psychiatrische centra ziet, zijn soms echt wel schrijnende beelden.

Daarom mijn vraag aan jou... Kan het niet zijn dat je je gewoon probeert te verzetten tegenover de maatschappij en niet tegenover anorexia?

Originally posted by Saartje18
Wel kijk, dat je een schijt hebt aan de geestelijke en lichamelijke gevolgen er aan, duid toch al een klein beetje er op dat je er niet mee akkoord gaat... Op één of andere manier ben je er toch niet mee akkoord. Als je er mee akkoord zou gaan, zouden de gevolgen voor jou niet uitmaken. Dan zou het jou allemaal geen bal kunnen schelen. En blijkbaar is dat hier zo het geval niet

Als je zélf al in zo'n kliniek gelegen hebt, dan heb je vast ook al een héleboel mensen gezien die er slecht aan toe waren. Gaat er dan bij jou zo geen klik in je hoofd dan van... "zo kan het niet langer?" Laat dit buiten beschouwing dat je erg mager zijn wel mooi vind, maar dingen die je al in zo'n psychiatrische centra ziet, zijn soms echt wel schrijnende beelden.

Daarom mijn vraag aan jou... Kan het niet zijn dat je je gewoon probeert te verzetten tegenover de maatschappij en niet tegenover anorexia?

Als ik ergens schijt aan heb dan kan het me toch geen bal schelen lijkt me... Het enige wat me van de gevolgen kunnen schelen is dat ik me vriendin pijn doe, dat is het enige wat ik niet wil, want zij is me zo goed als heilig.

In de kliniek ging ik met niemand om heb ik me afgezonderd, tot ze me weer vrij lieten. Natuurlijk zitten er beelden van daar op me netvlies gebrand. Alleen ik kan me geest voor erge dingen heel makkelijk afsluiten en het doet me dan gewoon niets.
Als je een jaar daar zit, raak je gewend, het was voor mij normaal dat je ribben door je t-shirt uitstaken, dat was bij mij zo, en bij hun ook, ik zag het niet als extreem. Dat is me pas later aangeleerd.

Anorexia heb ik zelf toegelaten, dus daar verzet ik me niet tegen. En het zal vals zijn om daar iemand de schult ervan te geven, want het zit in me eigen kop, en natuurlijk er zijn wel oorzaken...
Uhm...verzet tegen de maatschappij... Neen dat is het ook zeker niet. Ik wil gerespecteerd worden met wie ik ben, geen toneel spelen over me bestaan. Het is eerder verzet tegen over mezelf, niet tegen de levensstijl/ziekte of tegen de maatschappij. Zo bewijs ik mezelf tegenover mezelf... Als je begrijpt wat ik bedoel.

[WishfulDreaming]

Originally posted by annomeisje
Als ik ergens schijt aan heb dan kan het me toch geen bal schelen lijkt me... Het enige wat me van de gevolgen kunnen schelen is dat ik me vriendin pijn doe, dat is het enige wat ik niet wil, want zij is me zo goed als heilig.

Nietes, je krijgt pas aan iets het schijt als je het erg/stom/hekel aan,... krijgt...
Dingen waar je niet om geeft, krijg je zowiso niet het schijt aan, gewoon omdat het je emoties niet raakt.

Originally posted by Saartje18
Nietes, je krijgt pas aan iets het schijt als je het erg/stom/hekel aan,... krijgt...
Dingen waar je niet om geeft, krijg je zowiso niet het schijt aan, gewoon omdat het je emoties niet raakt.

Ik denk dat we dan de uitdrukking ergens schijt aan hebben bijde anders zien...

[Suepahfly]

Originally posted by Saartje18
Nietes, je krijgt pas aan iets het schijt als je het erg/stom/hekel aan,... krijgt...
Dingen waar je niet om geeft, krijg je zowiso niet het schijt aan, gewoon omdat het je emoties niet raakt.

klopt, als je ergens het schijt van krijgt, wil dat zeggen dat het je echt wel stoort, als het je geen bal kan schelen, kun je der ook niet het schijt van krijgen,juist omdat je je der nix van aan trekt...

ben je mee?ik allesins bijna niet meer

Goed dan heb ik die uitdrukking in jullie ogen verkeerd gebruikt want het doet me gewoon totaal niks...

Jij hebt echt drastisch hulp nodig

Hoe kun je je familie nou laten liegen voor wat JIJ doet ?
Dat is ook nog eens heel egoistisch van je
Het is inderdaad een levensstijl, maar wel een zieke !
Je kunt ook mooi zijn zonder dat je je ribben en botten hoeft te laten zien, dat ga je inzien nadat je met iemand regelmatig hebt gepraat.
Je moet serieus hier wat aan doen, want nu gaat het nog goed, zodra het misgaat en je ligt in het ziekenhuis, dan weet ik zeker dat je echt niet denkt van: " Jeej maar nu ben ik mager !! "
Zorg dat dit niet gebeurd, want dan ga je hieraan dood !
Je kunt vandaag nog onder de auto liggen, maar daar moet je niet vanuit gaan.
Leef een gezond leven meid, nu kan het nog, voor velen is het te laat en zij konden er helemaal niks aan doen (zij hebben erfelijke aandoeningen, zijn verbrand of konden er niet tegen wat er in hun leven is gebeurd waardoor ze zelfmoord plegen)
Jij hebt dat niet ! Hou het zo. Ga leuke dingen doen, niet aan de hoeveelheid eten denken.
Wij hier op het forum maken ook genoeg leuke dingen mee, ook met eten!

Heb jij ooit hier iemand horen zeggen : " Ik heb gisteren gezellig gegourmet, maar nu zal iedereen mij heel echt dik vinden en een vreetzak "

Get real...

Plus dat eten nog een x veel te lekker is om te laten liggen.
Zo'n lekker bord spaghetti , of een lekekre zak chips of een patatje met.........Dat zou voor mij al een reden zijn om het NIET te doen , want eten is mijn hobby

Originally posted by Jamiel
Leef een gezond leven meid, nu kan het nog, voor velen is het te laat en zij konden er helemaal niks aan doen (zij hebben erfelijke aandoeningen, zijn verbrand of konden er niet tegen wat er in hun leven is gebeurd waardoor ze zelfmoord plegen)

Preken over gezondheid, egocentrisch gedrag, enzovoorts, ik krijg ze al me hele leven te horen, maar het zit simpel weg niet in me karakter.

Maar even over ervelijke aandoeningen, daar weet jij bij mij geen donder van af, en ik wil ook niet dat daar over word geoordeeld achter mijn rug om.

[Saarah]

Originally posted by annomeisje
Het enige wat me van de gevolgen kunnen schelen is dat ik me vriendin pijn doe, dat is het enige wat ik niet wil, want zij is me zo goed als heilig.

Je doet je vriendin inderdaad héél veel pijn... Hoe zou je zelf zijn, als jij je vriendin ergens aan kapot ziet gaan, én ze het zelf nog wilt ook?
Ik zou er ook mee naar de buitenwereld stappen, net zoals je vriendin heeft gedaan... In mijn ogen heeft ze juist gehandeld, ze wilt je alleen maar helpen...

Originally posted by xxxSarahkexxx
Je doet je vriendin inderdaad héél veel pijn... Hoe zou je zelf zijn, als jij je vriendin ergens aan kapot ziet gaan, én ze het zelf nog wilt ook?
Ik zou er ook mee naar de buitenwereld stappen, net zoals je vriendin heeft gedaan... In mijn ogen heeft ze juist gehandeld, ze wilt je alleen maar helpen...

Ik weet dat het hard is voor haar, en waarschijnelijk enorm egocentrisch van mij, maar ze wist het voor ze met me ging. Toen wist ze al dat ik met sommige psygische dingen niet helemaal oke zat. Ik heb haar uitvoerig gewaarschuwt.

Maar inderdaad, ze heeft wel goed gehandeld ook al ben ik er niet blij mee. Zij is wel de enige die geen dovemannetje speeld. Aan de ene kant vind ik dat enorm goed voor haar, want ze was toen wel echt bang dat ik haar zou slaan (of ik ooit mijn meisje pijn zou doen...) het was wel pure lef...en dat is wel beter.

[WishfulDreaming]

Originally posted by annomeisje
Preken over gezondheid, egocentrisch gedrag, enzovoorts, ik krijg ze al me hele leven te horen, maar het zit simpel weg niet in me karakter.

Maar even over ervelijke aandoeningen, daar weet jij bij mij geen donder van af, en ik wil ook niet dat daar over word geoordeeld achter mijn rug om.

Als je die preken al je hele leven te horen krijgt, denk je er dan nooit verder na? Misschien zeggen mensen in je omgeving zo'n dingen om iets te doen inzien. Een mens heeft een vechtlust om te blijven leven, als we toch even de psychologische toer wil opgaan. Elke mens heeft vanaf de geboorte in zich het doel om te blijven leven, en te vechten voor zijn leven. Dat zie je bij babies die er erg aan toe zijn, dat zie je bij mensen die op sterven liggen. Dan snap ik niet hoe jij hier over zelfmoord, euthanasie en god-wat-nog zit te prediken. Ik kan me helemaal niet voorstellen dat jou gedrag in je karakter zit. Je kan misschien helemaal geen makkelijk kind zijn, je kan erg koppig zijn,... Daar geen probleem over, maar volgens mij zit het bij jou eerder tussen je twee oren, dan in je karakter.

En daarbij zélfs een karakter kan veranderen. Dus of het nu in je kop zit, of in je karakter, uiteindelijk maakt het niet uit

En Jamiel heeft gelijk. Ga leuke dingen doen, en amuseer je in het leven. Stel geen beperkingen meer ofzo. En al heb je een erfelijke aandoening, dat is nog geen reden om zo over je leven te denken. Geluk maak je zelf, als jij het vertikt om het te doen, heb je het stiekem alleen maar aan je eigen

[Saarah]

Originally posted by annomeisje
Ik weet dat het hard is voor haar, en waarschijnelijk enorm egocentrisch van mij, maar ze wist het voor ze met me ging. Toen wist ze al dat ik met sommige psygische dingen niet helemaal oke zat. Ik heb haar uitvoerig gewaarschuwt.

Maar inderdaad, ze heeft wel goed gehandeld ook al ben ik er niet blij mee. Zij is wel de enige die geen dovemannetje speeld. Aan de ene kant vind ik dat enorm goed voor haar, want ze was toen wel echt bang dat ik haar zou slaan (of ik ooit mijn meisje pijn zou doen...) het was wel pure lef...en dat is wel beter.

Probeer toch, ook al is het dan niet voor jezelf maar wel voor je vriendin, om je niet te laten meesleuren door anorexia...
Het is namelijk helemaal niet mooi als je zo mager bent , en het is ook helemaal niet leuk als je lichaam zich verzet tegen elke vorm van beweging, omdat het zo zwak is...
Dan vind je jezelf misschien wel mooi, maar wat heb je er dan aan als je tóch (bijna) niet meer buitenkomt, omdat je elk moment kan flauwvallen?

Ik vind mezelf ook helemaal niet mooi, ik ben helemaal niet slank , ik zou dat best willen zijn, maar er is een verschil tussen slank en mager...
Slank is mooi, als je echt máger bent is dat meestal helemaal niet zo mooi... En zeker niet als je nóg magerder wilt worden...
Als ik moet kiezen tussen hoe ik nu ben, of supermager en verzwakt door de anorexia, kies ik voor hoe ik nu ben..!!

Originally posted by Saartje18
Als je die preken al je hele leven te horen krijgt, denk je er dan nooit verder na? Misschien zeggen mensen in je omgeving zo'n dingen om iets te doen inzien. Een mens heeft een vechtlust om te blijven leven, als we toch even de psychologische toer wil opgaan. Elke mens heeft vanaf de geboorte in zich het doel om te blijven leven, en te vechten voor zijn leven. Dat zie je bij babies die er erg aan toe zijn, dat zie je bij mensen die op sterven liggen. Dan snap ik niet hoe jij hier over zelfmoord, euthanasie en god-wat-nog zit te prediken. Ik kan me helemaal niet voorstellen dat jou gedrag in je karakter zit. Je kan misschien helemaal geen makkelijk kind zijn, je kan erg koppig zijn,... Daar geen probleem over, maar volgens mij zit het bij jou eerder tussen je twee oren, dan in je karakter.

En daarbij zélfs een karakter kan veranderen. Dus of het nu in je kop zit, of in je karakter, uiteindelijk maakt het niet uit

En Jamiel heeft gelijk. Ga leuke dingen doen, en amuseer je in het leven. Stel geen beperkingen meer ofzo. En al heb je een erfelijke aandoening, dat is nog geen reden om zo over je leven te denken. Geluk maak je zelf, als jij het vertikt om het te doen, heb je het stiekem alleen maar aan je eigen

Je haalt nu precies het verschil er nu uit tussen onze manier van denken. Jij ziet de dood als iets wat je moet ontlopen, verachten, en bang voor moet zijn. Precies zoals het er vanaf je geboorte erin is gestampt en je kan je haast niet voorstellen dat mensen er anders tegen aan kijken.
De dood is voor mij iets wat bij het leven hoort, een gerechtvaardig iets, waar je niet bang voor hoeft te zijn. Iets waar je niet om rouwt of treurt, eerder iets wat je eert. Tranen zal ik niet laten om een dode, ik zal eerder blij zijn voor de persoon in kwestie. En natuurlijk zal ik hem/ haar missen, maar met de wetenschap dat ik die gene weer terug zal zien als ik sterf. En natuurlijk heeft het leven leuke dingen, het leven eer ik immers ook, alleen dan met de gedachte dat het leven zo weer over is, de dood blijft. En neem maar van mij aan dat ik vaak lol heb, met me vriendin, met vrienden, heus, ik ben geen dodepier die nooit lacht.

En waarom ik niet verander? Waarschijnelijk ben ik daar te arrogant voor. En want ik voor ben dat mensen denken zonder emotisch en emotisch tonen zonder denken, ik vind dat een mens dat moet schijden, en dat heb ik al gedaan, daarom verander ik niet.

[Saarah]

Originally posted by annomeisje

De dood is voor mij iets wat bij het leven hoort, een gerechtvaardig iets, waar je niet bang voor hoeft te zijn. Iets waar je niet om rouwt of treurt, eerder iets wat je eert. Tranen zal ik niet laten om een dode, ik zal eerder blij zijn voor de persoon in kwestie. En natuurlijk zal ik hem/ haar missen, maar met de wetenschap dat ik die gene weer terug zal zien als ik sterf.

Dus als zometeen je vriendin een auto-ongeluk heeft en sterft, zal jij er geen traan om laten?

Originally posted by xxxSarahkexxx
Dus als zometeen je vriendin een auto-ongeluk heeft en sterft, zal jij er geen traan om laten?

Ik zou het erg vinden, maar verdrietig neen, want het is a.) beter dan zwaar gewond ergens terecht komen en misschien verlamt wezen, en b.) tegen de tijd dat ik was gestorven zouden we elkaar dan weer zien.

[Saarah]

Originally posted by annomeisje
Ik zou het erg vinden, maar verdrietig neen, want het is a.) beter dan zwaar gewond ergens terecht komen en misschien verlamt wezen, en b.) tegen de tijd dat ik was gestorven zouden we elkaar dan weer zien.

Ik zou het vreselijk erg vinden...
De dood is gewoon iets dat mij vreselijk lijkt... Waarschijnlijk denkt je vriendin er net zo over, anders zou ze geen hulp zoeken voor je.
Denk er eens aan hoe je vriendin zich moet voelen... Ze ziet je jezelf kapotmaken, ze ziet hoe je langzaam maar zeker je eigen dood tegemoet loopt...
Leuk vooruitzicht

[WishfulDreaming]

Originally posted by annomeisje
Je haalt nu precies het verschil er nu uit tussen onze manier van denken. Jij ziet de dood als iets wat je moet ontlopen, verachten, en bang voor moet zijn. Precies zoals het er vanaf je geboorte erin is gestampt en je kan je haast niet voorstellen dat mensen er anders tegen aan kijken.
De dood is voor mij iets wat bij het leven hoort, een gerechtvaardig iets, waar je niet bang voor hoeft te zijn. Iets waar je niet om rouwt of treurt, eerder iets wat je eert. Tranen zal ik niet laten om een dode, ik zal eerder blij zijn voor de persoon in kwestie. En natuurlijk zal ik hem/ haar missen, maar met de wetenschap dat ik die gene weer terug zal zien als ik sterf. En natuurlijk heeft het leven leuke dingen, het leven eer ik immers ook, alleen dan met de gedachte dat het leven zo weer over is, de dood blijft. En neem maar van mij aan dat ik vaak lol heb, met me vriendin, met vrienden, heus, ik ben geen dodepier die nooit lacht.

En waarom ik niet verander? Waarschijnelijk ben ik daar te arrogant voor. En want ik voor ben dat mensen denken zonder emotisch en emotisch tonen zonder denken, ik vind dat een mens dat moet schijden, en dat heb ik al gedaan, daarom verander ik niet.

LoL, ik denk dat je hier wel tegen de verkeerde persoon bezig bent. Hoe durf jij tegen mij te zeggen dat ik de dood zie als iets wat je moet ontlopen. Ik heb mijn grootmoeder letterlijk zien sterven. Een heel jaar lang heeft ze pijn gehad, en elke dag werd het slechter en slechter. De laatste weken waren gewoon verschrikkelijk, dan nog over haar laatste uren te spreken... Hoe kan jij nu zo'n woorden in je mond nemen. Jij zegt dat ze nx over jou mogen zeggen omdat ze nx afweten van jou erfelijke aandoeningen, wel jij weet ook helemaal nx van mijn leven, wat ik al meegemaakt heb, en wat ik al gezien heb...

De dood hoort eenmaal bij het leven. Da's iets wat je moet aanvaarden. Ik zoek dan ook verder neonatologie te gaan studeren. Da's verpleegkunde op een afdeling bij kindjes die bijvoorbeeld te vroeg geboren zijn, of problemen hebben met ademen, eten, ... Er valt daar ook voor dat daar kindjes sterven. Als je zoiets niet aan kan, kan je beter in mijn ogen ook niet zo'n richting gaan volgen. Dus wie ben jij om zo over mij te oordelen?

Het geen wat ik je zei draaide ook helemaal niet om de dood. Het draaid om de vechtlust van iemand om te blijven leven.

Je laatste stelling waarom je niet wil veranderen slaat verder ook op niets denk ik. Je zegt dat je emoties en gevoelens gescheiden moet houden van het denken. Dat heet objectief denken. Je niet laten leiden door je gevoelens of emoties. In mijn ogen is dat ook nx negatief als je dat kan. Maar soms moet je wel eens even naar jezelf kunnen luisteren, gewoon nog maar uit respect voor jezelf. Dus die dingen staan gewoon los van elkaar, waarom jij geen hulp zoekt, en wil veranderen, en je manier van denken.

Originally posted by xxxSarahkexxx
Ik zou het vreselijk erg vinden...
De dood is gewoon iets dat mij vreselijk lijkt... Waarschijnlijk denkt je vriendin er net zo over, anders zou ze geen hulp zoeken voor je.
Denk er eens aan hoe je vriendin zich moet voelen... Ze ziet je jezelf kapotmaken, ze ziet hoe je langzaam maar zeker je eigen dood tegemoet loopt...
Leuk vooruitzicht

Ik weet hoe me vriendin zich voelt en neem maar aan dat het als een mes in me hart staat. En dat ik me schuldig voel is ook een feit...

Originally posted by Saartje18
LoL, ik denk dat je hier wel tegen de verkeerde persoon bezig bent. Hoe durf jij tegen mij te zeggen dat ik de dood zie als iets wat je moet ontlopen. Ik heb mijn grootmoeder letterlijk zien sterven. Een heel jaar lang heeft ze pijn gehad, en elke dag werd het slechter en slechter. De laatste weken waren gewoon verschrikkelijk, dan nog over haar laatste uren te spreken... Hoe kan jij nu zo'n woorden in je mond nemen. Jij zegt dat ze nx over jou mogen zeggen omdat ze nx afweten van jou erfelijke aandoeningen, wel jij weet ook helemaal nx van mijn leven, wat ik al meegemaakt heb, en wat ik al gezien heb...

Je neemt me te letterlijk. Ik oordeel niet over je leven, maar over je manier van kijken. uhm...even een voorbeeltje (dus niet letterlijk) stel je voor dat je bijvoorbeeld kanker hebt en ze kunnen je dood rekken maar dood eraan ga je toch, dan zou jij je dood rekken ook al moet je dan nog zoveel pijn leiden. En met zulke dingen bedoel ik dat, je kan niet het leven los laten. Wat je trouwens nu ook mooi liet zien.

En gecondeleert met je grootmoeder.

De dood hoort eenmaal bij het leven. Da's iets wat je moet aanvaarden. Ik zoek dan ook verder neonatologie te gaan studeren. Da's verpleegkunde op een afdeling bij kindjes die bijvoorbeeld te vroeg geboren zijn, of problemen hebben met ademen, eten, ... Er valt daar ook voor dat daar kindjes sterven. Als je zoiets niet aan kan, kan je beter in mijn ogen ook niet zo'n richting gaan volgen. Dus wie ben jij om zo over mij te oordelen?

En wie ben jij om over mij te oordelen? Dat kan ik ook vragen, mensen oordelen altijd, jij hebt mij ookal bevooroordeeld, onder het motto van dom, lui, egoitisch en als een nazie. En mijn oordelen komen er alleen uit als mensen ze ook over mij heen spuien. En inderdaad, ik vind je overgevoelig en dat haal ik uit al je schrijfseltjes uit dit forum.
En of je goed bent voor dat beroep, misschien, want je toch wilt vechten voor de levens van een ander en want je er gevoelig in bent. Ik denk dat je je daar in red, maar ja... posetieve oordelen wil ook zeker niet uit mijn mond horen?

Het geen wat ik je zei draaide ook helemaal niet om de dood. Het draaid om de vechtlust van iemand om te blijven leven.

Natuurlijk moet een mens vechten, je zult mij daar nooit het tegendeel over horen zeggen, maar een mens moet ook leren loslaten en opgeven, dat hoort erook bij of je wilt of niet. Soms moet een mens aanzien dat hij/zij zwak is.

Je laatste stelling waarom je niet wil veranderen slaat verder ook op niets denk ik. Je zegt dat je emoties en gevoelens gescheiden moet houden van het denken. Dat heet objectief denken. Je niet laten leiden door je gevoelens of emoties. In mijn ogen is dat ook nx negatief als je dat kan. Maar soms moet je wel eens even naar jezelf kunnen luisteren, gewoon nog maar uit respect voor jezelf. Dus die dingen staan gewoon los van elkaar, waarom jij geen hulp zoekt, en wil veranderen, en je manier van denken.

Inderdaad, zo is het. Heel soms moet een mens met gevoel denken, maar lang niet iedereen kan dat. Er zijn genoeg mensen die geest en gedachte gescheiden hebben, en ze zeker niet saman kan maken.

En hulp, daar ben ik sinds 2 week van ontslagen, toen had ik me er eindelijk uit gelult, ik ga daar me leven niet aan vergallen.

Ach weet je meid, we zitten wel moeite te doen om jou van gedachte te veranderen, maar het heeft kennelijk geen zin...
Wij hebben je gewaarschuwd, ook al willen wij niet een ouderrol voorstellen, maar als je daadwerkelijk zo eigenwijs bent, zul je zelf de gevolgen moeten overzien.

Nu zeg je natuurlijk : " Jah inderdaad, laat mij mijn eigen weg gaan "

Je bent zo wel egoistisch bezig, je vriendin heeft het beste met je voor, vandaar dat ze echt is geschrokken. Je familie dingen laten verzwijgen is ook verkeerd.
Straks als jij dood bent door deze ziekte, aka "levensstijl", zullen ze de waarheid wel moeten vertellen en daar heb jij gewoon schijt aan.

En ga mij niet zeggen dat als er iemand doodgaat je er niet om hebt moeten huilen, want zoiets laat niemand koud.
Er gaan ook mensen dood door wat jij nu meemaakt.
Jij gaat het nog heel zwaar krijgen

Je vergalt je leven juist als je er juist NIET ! over praat.

Originally posted by Jamiel
Ach weet je meid, we zitten wel moeite te doen om jou van gedachte te veranderen, maar het heeft kennelijk geen zin...
Wij hebben je gewaarschuwd, ook al willen wij niet een ouderrol voorstellen, maar als je daadwerkelijk zo eigenwijs bent, zul je zelf de gevolgen moeten overzien.

Nu zeg je natuurlijk : " Jah inderdaad, laat mij mijn eigen weg gaan "

Je bent zo wel egoistisch bezig, je vriendin heeft het beste met je voor, vandaar dat ze echt is geschrokken. Je familie dingen laten verzwijgen is ook verkeerd.
Straks als jij dood bent door deze ziekte, aka "levensstijl", zullen ze de waarheid wel moeten vertellen en daar heb jij gewoon schijt aan.

En ga mij niet zeggen dat als er iemand doodgaat je er niet om hebt moeten huilen, want zoiets laat niemand koud.
Er gaan ook mensen dood door wat jij nu meemaakt.
Jij gaat het nog heel zwaar krijgen

Mijn familie laat ik geen dingen verzwijgen en ik snap niet wat je bedoelt, ik ga amper tot niet met me familie om en ze weten niks van mij, dus waar zouden ze over moeten praten?

En me vriendin dwing ik al helemaal niks.

En natuurlijk heb ik vroeger wel eens gehuild om de dood toen ik dat nog niet begreep. Alleen sinds de laatste begravenis die ik heb mee gemaakt heb ik in gezien dat het nodeloos is, en dat ik de persoon in kwesitie toch weer zie.
En ja, er zijn veel mensen dood gegaan, 70%, 700 op de duizend mensen, dat is veel. En zwaar, ik heb brede schouders die veel kunnen dragen.

[Saarah]

Originally posted by annomeisje
Mijn familie laat ik geen dingen verzwijgen en ik snap niet wat je bedoelt, ik ga amper tot niet met me familie om en ze weten niks van mij, dus waar zouden ze over moeten praten?

En me vriendin dwing ik al helemaal niks.

En natuurlijk heb ik vroeger wel eens gehuild om de dood toen ik dat nog niet begreep. Alleen sinds de laatste begravenis die ik heb mee gemaakt heb ik in gezien dat het nodeloos is, en dat ik de persoon in kwesitie toch weer zie.
En ja, er zijn veel mensen dood gegaan, 70%, 700 op de duizend mensen, dat is veel. En zwaar, ik heb brede schouders die veel kunnen dragen.

Het lijkt wel of de dood voor jou een soort van spelletje is...
Maar denk dan aub eens aan je vriendin, je familie, ...
Hén doet het wel pijn zoals je jezelf aftakelt!
Ik begrijp je écht niet

Jullie doen of ik alleen in een ik-wereldje leef, maar dat is niet zo. Alleen makkelijk gezegt, dat ik anders moet gaan denken en leven, omwille van...
Ik denk al me hele leven zo, en dan denken jullie dat het veranderbaar is in een poef en een paf, dacht het niet.

En de dood is zeker geen spelletje...