Verhaal ...Verboden Gevoelens...

Blauwe ogen schitterend als het water van de zee, ze kijken me lachend aan.
Verbouwerd kijk ik naar het gestalte voor me, ik kan niet bevatten hoe mooi ze is. Haar knappe gezicht houdt me in een trance.
Haar lippen bewegen, gefascineerd volg ik elke beweging die ze maken. Ze lijken iets te zeggen.
Plotseling besef ik dat ze het tegen mij heeft.
"Rose, luister je wel" vraagt ze lichtjes geirriteerd. Meteen kom ik terug in de realiteit
"Ja,uhm,nee" geef ik beschaamd toe. Een rood blosje kleurt mijn wangen
"Of je naar de stad wilt" ze wordt ongeduldig, Ik hoor het aan haar stem, ik ken haar,alles van haar
Afwachtend op mijn antwoord staart ze me aan,ondertussen draaiend aan haar goudblonde haren..
Ik moet moeite doen om mijn aandacht erbij te houden.
"Ja tuurlijk, ga ik mee, waarom niet" vraag ik verontwaardigd
"Ja, je bent de laatste tijd zo afwezig, ik kan je niet bereiken, het lijkt wel of je je in een andere wereld bevind"ze kijkt me bezorgd aan, in haar voorhoofd vormt zich een diepe frons"
"Rose"zegt ze zacht terwijl ze dichterbij me komt staan.Ze staat nu zo dicht bij me, ik voel de vlinders in mijn buik kriebelen,ze pestten me,pestten me met het gene waar ik niks aan kan doen,ze zijn het bewijs van de zorgen die ik de laatste maanden heb.
"Als er iets is kan je altijd bij me komen, ik sta altijd voor je klaar, dat weet je toch" haar ogen kijken me doordringend aan
Ik wend mijn hoofd af en knik langzaam.
Ik zou het haar graag willen vertellen, mijn hart schreeuwt dat ik het haar moet zeggen dat ik mijn gevoelens moet volgen, maar mijn verstand houd me tegen.
Als ik het haar zou vertellen zou het verkeerd afkunnen lopen
Het zou iets kapot maken, wat me erg dierbaar is.
Onze vriendschap.....

Moet ik verder gaan?

Dat moet je volledig zelf weten of je verder gaat of niet.
Eerlijk gezegd vind ik niet veel aan je verhaal, maar het kan een goede oefening zijn en je stijl verbeteren naar de toekomst toe. Het kan ook een uitlaatklep voor je zijn.