Geluidsoverlast

[thali]

Onverdraagzaamheid tegenover kinderen neemt onrustwekkende vormen aan
,,Je kunt ze toch geen pleister op de mond plakken”

De onverdraagzaamheid tegenover kinderen neemt hand over hand toe. Steeds meer buren van kinderopvangcentra dienen een klacht in wegen geluidsoverlast. Een leidster van een naschoolse opvang zegt: ,,We stellen ons echt wel zeer onverdraagzaam op tegenover kinderen. En dan maar klagen dat zij geen respect meer hebben voor de ouderen.’’
Nadine Debreuker vangt in De Bloesemboompjes in Kessel-Lo voor en na schooltijd 35 kinderen op. Vandaag verhuist de instelling voor de vijfde keer op vijf jaar tijd. Deze keer naar een huis in een park. Dus zonder gevaar van klagende buren. Debreuker: ,,In januari 2000 zijn we in een huis aan de Vlierbeeklaan begonnen met kinderopvang. Vooraf hadden we alle buurtbewoners ingelicht over onze komst. Al heel snel kregen we klachten van één buur. Dat was een gezin met zes studerende kinderen. Ze klaagden over onze joelende kinderen en over het hoge aantal auto’s die stopten en weer vertrokken.’’

,,We zijn hen deels tegemoet gekomen. De kinderen moesten binnenshuis pantoffels dragen. Op de trap mocht niet gerend worden. Maar het voldeed allemaal niet. Ze trokken naar de vrederechter. Op basis van een oud Bijzonder Plan - dat onder andere rusthuizen verbood in de buurt - heeft hij ons uitgewezen.’’

,,We zijn zeer low profile naar een nieuw adres getrokken: zonder de buurt te verwittigen, hoewel we deze keer vier rechtstreekse buren hadden. Maar die vielen zeer goed mee. Nooit een klacht en wanneer ze op reis gingen, gaven ze ons de sleutel, zodat we onze overgevlogen ballen uit hun tuinen konden recupereren.’’

,,Maar jammer genoeg werd dit huis te klein voor ons. We hebben eventjes de kinderen in containers opgevangen en vandaag verhuizen we naar een huis in een park. Zonder buren, dus zonder gevaar van klachten.’’

Naar industriezone?

,,Ik vind dit een heel slechte evolutie. Waar moeten we uiteindelijk heen met de kinderen? Naar een industrieterrein? Op afgelegen landbouwgrond? De samenleving zou beter beseffen dat de kinderen van vandaag de toekomst van morgen zijn. Zij hebben het recht zich te ontwikkelen. Om creatief te zijn. Wij doen veel activiteiten die dat stimuleren. Dat niet te doen, zou fout zijn. Je kunt kinderen niet vragen om constant stil te zijn. Je kunt ze toch geen pleister op de mond plakken?’’

Ook Mieke Hoste is die mening toegedaan: ,,We klagen altijd dat jongeren geen respect meer hebben voor de oudere generatie. Maar het omgekeerde geldt evenzeer. In sommige gemeenten wordt de jeugd al scheef bekeken als ze met een paar samen op een plein staan. Dan wordt meteen een samenscholingsverbod uitgevaardigd. We moeten echt oppassen met de manier waarop we onze toekomst behandelen. Later zullen zij voor onze pensioenen moeten werken. Het is dus niet onbelangrijk dat we vandaag hun sympathie winnen.’’

Mieke Hoste leidt de buitenschoolse opvang Pietje Pek in Brugge. Al meer dan zes jaar zijn er problemen met klagende buren. Hoste: ,,We hebben ons al blauw betaald aan geluidsisolatie. We hebben een huis in het huis gebouwd en nu zijn er geen klachten meer. Wel klagen de buren nog als de kinderen in de tuin spelen, terwijl ze meestal al om 18 uur ’s avonds binnen zijn en ze nooit met meer dan tien tegelijk buitenspelen.’’

Fuiven zonder basklanken

De onverdraagzaamheid is niet alleen tegen kinderen gericht. Ook jongeren wekken de wrevel van de buurt op. Zo lopen er onwezenlijke klachten tegen de speelpleinwerking in Lauwe, bij Menen. Beheerder Olivier Deboel: ,,Op ons terrein staat een klimtoren. De buren klaagden omdat ze vanuit de klimtoren in hun tuin konden kijken. Dus hebben we de toren verplaatst. Nu klagen de buren opnieuw, want: hebben we eigenlijk wel een bouwvergunning voor zo’n toren?’’

,,We trachten echt wel tegemoet te komen aan buurtklachten. Zo mogen de kinderen tijdens de speelpleinwerking in de vakanties pas na half negen ’s ochtends naar buiten. Pas dan kunnen de buren hen dus horen. Ook voor de jongerenfuiven hebben we al verregaande maatregelen genomen. We hebben al handen vol geld uitgegeven aan de juiste geluidsinstallatie die er de bastonen uitfiltert. Er is een geluidsbegrenzer, er zijn fuifstewards... Blijkbaar is het toch ergens afdoende, want in kort geding heeft de vrederechter ons in gelijk gegeven. Nu afwachten wat de beslissing ten gronde zal zijn.’’

Algemene oplossing gevraagd

Alle spelers in dit veld zeggen hetzelfde: ,,Via rechtbanken wordt uiteindelijk altijd wel een oplossing gevonden. Maar het zijn telkens slechts oplossingen voor specifieke gevallen. Uiteindelijke blijft het algemene probleem onopgelost.’’ Wat kan die algemene oplossing dan wel zijn? Olivier Deboel: ,,Een mentaliteitswijziging is nodig. Er moet een nieuw sociaal gevoel komen. Door buurtwerking bijvoorbeeld, waardoor men zich meer betrokken voelt bij wat zich rondom afspeelt.’’
Bron.

Bij zo'n artikel vraag ik me soms wel eens af waar het naartoe gaat met onze wereld. Kunnen we werkelijk niets meer verdragen van elkaar!?! Moet ik onze buurman aangeven omdat zijn hond blaft telkens er een auto voorbijrijdt als ik zit te studeren?

Een treffende uitspraak in dit artikel vind ik toch wel "We klagen altijd dat jongeren geen respect meer hebben voor de oudere generatie."
Waar is het beetje menselijkheid in onze wereld?

[theo tank]

Sommige mensen moeten gewoon een tentje opzetten in de Veluwe en daar heel de dag luisteren naar het gefluit van vogeltjes..
Triest dat mensen zich zo druk kunnen maken om spelende kinderen. Wees blij dat kinderen nog buitenspelen, die Playstation-mentaliteit dies pas erg

[Bazzemans]

Dit is inderdaad belachelijk. Ik erger mij ook weleens aan bepaalde geluiden in de buurt, maar dit gaat nooit over spelende kinderen. Ik vind het juist prachtig om te zien hoe die kinderen daar op straat met hun vriendjes en vriendinnetjes gewoon weer eens wat sociale tijd met elkaar doorbrengen. Het is erg slecht dat kinderen tegenwoordig meer binnen achter hun pc-tjes en playstations zitten dan dat ze buiten komen. In mijn ogen draagt dit alleen maar bij aan de individualisatie van de maatschappij en ik denk dat dit een betreurenswaardige ontwikkeling is. Volgens mij hebben die mensen die klagen over spelende kinderen gewoon vroeger zelf geen goede jeugd gehad, want als ik die geluiden hoor denk ik toch echt met een gelukkig gevoel terug naar mijn eigen jeugd.

bij ons naast is een speelveldje. Maar als t goed weer is vind ik dat alleen maar leuk hoor, zie je die ravottende kinderen, en dan moet ik echt terugdenken aan die goeie ouwe tijd. Zonder die zorgen.
Ik vind het echt zo gek, want iedereen zeurt over die 'playstation' mentaliteit en dat kinderen te weinig buiten spelen en als ze dan een keer buiten spelen, dan moeten ze dat zachtjes doen. Alsof ze zelf nooit jong zijn geweest.