Hart luchten..

chica · 12 August 2005, 12:33

Ik moet dit kwijt.

Mijn moeder heeft in april een hersenbloeding gehad. Emotioneel is dat natuurlijk al een shock, en lichamelijk heeft ze er hemianopsie aan over gehouden. Wat betekent dat ze het gezichtsveld van allebei haar ogen aan de linkerkant kwijt is. Hier moet je overheen komen, en dat kost tijd. Net toen het beter ging, kreeg ze eind juli een epileptische insult. De artsen dachten eerst aan nog een bloeding, maar dat is het gelukkig niet geweest. Ik zal niet uitgebreid gaan vertellen hoe ik me die avond voelde.. ik dacht dat ze doodging..

Uiteindelijk mocht ze dezelfde avond weer naar huis. Maar de klap die ze heeft gekregen, doordat ze weer zoiets kreeg. Emotioneel is ze een wrak. Ze zegt dat het redelijk gaat, maar het gaat kut. Het sloopt mij zó. Net als vandaag, met onweer is ze helemaal onrustig, bang, vreselijk. Komt ze net uit bed, helemaal een soort hyperventileren, huilen, hartkloppingen. Nu hangt ze aan de telefoon met de dokter, te huilen. Een angstaanval.. nu dít weer.

Ik zeg wel dat ik het niet erg vind, wat moet ik anders. Maar het beheerst mijn leven? Ik kan haar niet meer troosten, dat lukt me gewoon niet. Zelf krop ik alles op. Ik weet echt niet hoelang zij en ik dit nog volhouden..

Ik ben geen dochter meer, zij is mijn moeder niet. Het is omgedraaid.

12 August 2005, 12:38

pff ik heb er geen woorden voor. het lijkt me vreselijk als zoiets gebeurd binnen de familie. Maar is het wel mogelijk dat je moeder blijft leven? Want dokters kunnen zoveel tegenwoordig !
Heel veel sterkte meid, ik kan me voorstellen dat dit je heel erg aangrijpt

chica · 12 August 2005, 12:39

Ik voel me ook zo schuldig. Telkens als er iets met haar is, zadel ik anderen ermee op.. Vriendinnen van haar. Gewoon omdat ik het niet op kan brengen. Ik ben in die korte tijd zo veel ouder/volwassener geworden. Ik voel me echt geen 17 meer, dingen waar anderen van mijn leeftijd zich druk om maken interesseren mij geen klap. Het enige wat ik wil is dat dit ophoud.

En Miel, ze blijft wel leven. De bloeding is verwijderd, met een operatie van 5 uur. Met succes, want ze heeft nu net zoveel kans op een bloeding als de buurvrouw zeg maar.

14 August 2005, 00:44

eerst en vooral wil ik zeggen dat ik zeer veel respect voor u heb

.
dat je u zelf niet in dingen interseert wat anderen wel doen van u leeftijd en volwassener werd is zeer normaal . is bij mij ook zo gekomen .
dat je het zelf moeilijk aankunt raad ik u zeker aan van eens met een arts te babbelen die u verder kan helpen . en hulp thuis te vragen voor u moeder wat zeker niet zou misstaan imo .

verder wil ik u alle succes wensen om deze moeilijke perioden te doorstaan .
als er iets is roep je maar . ik wil altijd wel even luisteren ( langer ook hoor ) .

mvg
kurobu

Joeltja · 14 August 2005, 12:00

wow, ik kan me er gelukkig weinig van voorstellen zeg maar, maar lijkt me wel verschrikkelijk voor je
en je moet je echt niet schuldig gaan voelen omdat je de vriendinnen van je moeder ermee belast, want zij moeten ook begrijpen dat jij dit niet in je eentje kan redden, probeer er ook met vriendinnen van jezelf enz. over te praten, lucht misschien ook al heel erg veel op.

iig echt heel erg veel sterkte..

chica · 14 August 2005, 15:53

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door kurobu
eerst en vooral wil ik zeggen dat ik zeer veel respect voor u heb .
dat je u zelf niet in dingen interseert wat anderen wel doen van u leeftijd en volwassener werd is zeer normaal . is bij mij ook zo gekomen .
dat je het zelf moeilijk aankunt raad ik u zeker aan van eens met een arts te babbelen die u verder kan helpen . en hulp thuis te vragen voor u moeder wat zeker niet zou misstaan imo .

verder wil ik u alle succes wensen om deze moeilijke perioden te doorstaan .
als er iets is roep je maar . ik wil altijd wel even luisteren ( langer ook hoor ) .

mvg
kurobu

Dank je. Ik kan me gewoon soms niet voorstellen waar anderen zich druk om kunnen maken.. Maar die weten gelukkig niet wat er allemaal speelt.
Hulp krijgen we niet. Mijn moeder is zo naar huis gegaan, terwijl het ziekenhuis voor ons vanalles moest regelen. Maatschappelijk werk, ergotherapie, daghulp, dagtherapie.. Helemaal niks gehad. Nu krijgen we dat pas, maar een aantal dingen hebben dus geen zin meer.

En Joeltja, ik probeer er ook wel over te praten, maar soms heb ik daar ook geen zin in. Als ik met vriend(inn)en weg ben wil ik liever even lol maken en leuke dingen doen, en het over onzindingen hebben.

Joeltja · 14 August 2005, 17:44

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door chica
En Joeltja, ik probeer er ook wel over te praten, maar soms heb ik daar ook geen zin in. Als ik met vriend(inn)en weg ben wil ik liever even lol maken en leuke dingen doen, en het over onzindingen hebben.

dat kan ik me ook wel iets voorstellen ja

maar toch, in ieder geval nie gaan opkroppen..

17 August 2005, 23:34

Om te beginnen wil ik even zeggen dat ik echt respect voor je heb. Ik kan me niet voostellen hoe moeilijk het moet zijn om in zo'n situatie te zitten.
Maar ik denk dat je vooral sterk moet blijven, hoe moeilijk dat ook zal zijn. Je moeder heeft steun en liefde nodig, en (vooral) jij kunt het haar geven. Maar je moet wel zorgen dat jij er niet aan ten onder gaat. Dus als ik jou was zou ik ondertussen veel gaan praten met je huisarts bijvoorbeeld. En ik hoop voor je dat je goed opgevangen wordt door je vrienden. Dat je toch ook bij hun even je hart kunt luchten en dat je even afleiding hebt. Eventjes rust aan je koppie.

Sterkte iig.. ! Sjonge.. Ik heb echt bewondering voor mensen die in zo'n situatie nog zo sterk kunnen blijven!

bartje518 · 18 August 2005, 20:35

Jeetje, heb er niet echt woorden voor

Dat moet echt ontzettend klote zijn, brrrr

Tja, wat kun je dan nog zeggen als buitenstaander? Alles wat je zegt, moed inspreken, zeggen dat het wel goed komt enzo, dat is allemaal zo eenvoudig maar je koopt er zo weinig voor.

Ik vind het knap zoals je reageert. Ik kan me voorstellen dat je je dan ineens een stuk ouder gaat voelen en je anders gaat gedragen. Het enige dat je kunt doen is hopen dat het beter zal gaan en je je binnenkort weer kunt bezig houden met de dingen die belangrijk zijn als jeugdige. Al is dat natuurlijk minder belangrijk dan de gezondheid van je moeder.

Samen met je pa en je zussie slaan jullie je er wel doorheen, hoop ik! Sterkte!!

Stevie · 18 August 2005, 20:59

wow wel een heftig verhaal ja. toch wel fijn als je dan aan iemand je verhaal kunt doen, alles opkroppen is toch niet de bedoeling. en ik snap best dat je met vriendinnen gewoon even leuke dingen wilt doen, daarom is het des te fijner gewoon je verhaal te doen bij mensen die je niet (zo goed) kent.

ik snap best dat je het heel erg zwaar hebt. het is ook niet leuk, maar je moet echt proberen je moeder hier doorheen te slepen. vroeg of laat zal het echt wel beter gaan. zoals bart al zei, wel ervoor zorgen dat je zelf er niet aan onderdoor gaat! dus zorg wel voor dat je genoeg dingen voor jezelf kan doen. je kunt ook gewoon de zorgen delen met je vader en je zusje, jullie hoeven niet altijd met z'n allen tegelijk voor je moeder te zorgen.

in ieder geval veel sterkte gewenst!

chica · 19 August 2005, 09:49

Zulke lieve berichtjes doen mij echt goed..

Maatschappelijk werk komt vanaf nu eens in de week, ik hoop echt dat het iets gaat helpen. Gisteren was ik bij de eerste repetitie, waar sommige nog niet wisten wat er gebeurd was. Wel van de hersenbloeding, maar niet van de epilepsie. En dan zeggen ze: 'Oh, gelukkig, dan valt het nog mee!' Maar het valt helemaal niet mee. Alleen ik kan het hun niet kwalijk nemen, zij weten niet hoe het gaat. Gelukkig was een vriend van me er ook, daar kon ik mijn verhaal bij kwijt.

Mijn zus woont op zichzelf, en heeft weinig tijd om hierheen te kopen, ook omdat ze verder weg woont en haar eigen dingen heeft..

Altijd als mensen iets aan mij vragen, vragen ze hoe het met mijn moeder gaat. Dat snap ik ook wel, maar soms is dat echt irritant. En ik erger me ook weleens aan mijn moeder, die altijd als antwoord geeft: redelijk wel.
Ze is niet meer de spontane vrouw van vroeger, die met iedereen een praatje maakte en eerder dacht aan een ander dan aan zichzelf. En dat mis ik écht. Ik hoop ook zo dat dat weer terug zal komen.

Ik ben vandaag even een paar uurtjes alleen, ze is eindelijk weg. En dan nog wilde ze thuisblijven, omdat het misschien gaat regenen waar ze heel onrustig van wordt. Dan ziet ze minder, wordt ze wat neerslachtiger en onrustiger. Maar ze is toch gegaan, je kan je leven toch niet laten beheersen door het weer?

Met maatschappelijk werk had ze deze week wel een goed gesprek. Ze vertelde aan haar dat ze vond dat wij een sterkere band hadden gekregen, maar dat ze het daardoor des te moeilijker vindt om mij los te laten en mijn eigen leven te laten leiden. Daardoor vind ik het des te moeilijker om weg te gaan.. Naar school moet ik, maar voor de rest voel ik me zo gebonden aan huis. Als ik plezier ga maken, buiten uitgaan om, voel ik me schuldig. Zij kan nergens naartoe, zij is afhankelijk van anderen..

Maar goed, ik probeer toch om af en toe mijn gedachten te verzetten, en weg te gaan. Dan zorg ik er wel voor dat zij zeker geen hele dag alleen zit.

19 August 2005, 10:52

wel heb hier wat gezelfde gevoel gehad toen mijn moeder wegliep ( 3 jaar in november )

de mensen telkens heb je nog ieks gehoord van je moeder ?
echt iritant .. versta ik zeer gerust .
en dan mijn vader die zegt ook altijd dat het wel goed met hem gaat en zo maar zo is het niet ..

hij was ook een man die nooit stil zat tegen iedereen babbelde en nu gebeurd dit ook niet meer .
maar jij als je moeders dochter en ik als mijn vaders zoon .. kunnen onze ouder zeer goed helpen door er gewoon voor hen te zijn . geloof me daar hebben ze meer steun en liefde van dan dat je contstant gaat lopen onrustig doen .

ik ben blij voor u dat je hier je verhaal kwijt kan ..
ik heb dit nog niet kunnen doen voor me zelf ergens mijn volledige verhaal vertellen ..

hier ga ik dit ook niet doen omdat dit wel een pagina kan innemen .. en ik me toch albijal redelijk goed voel .
maar ik wil jou wel zeggen .
als je wil babbelen of zo . mag je gerust mijn msn .
ik ben altijd berijd om te luisteren, en te helpen waar nodig .

je bent een mied met een toekomst en heef die niet op en laat je er niet onderdoorgaan .

met vriendelijke groetjes
kurobu !

12 August 2005, 12:33	#1
chica Bianca Geregistreerd op: 8 March 2002 Locatie: de Zilk Berichten: 6.892	Hart luchten.. Ik moet dit kwijt. Mijn moeder heeft in april een hersenbloeding gehad. Emotioneel is dat natuurlijk al een shock, en lichamelijk heeft ze er hemianopsie aan over gehouden. Wat betekent dat ze het gezichtsveld van allebei haar ogen aan de linkerkant kwijt is. Hier moet je overheen komen, en dat kost tijd. Net toen het beter ging, kreeg ze eind juli een epileptische insult. De artsen dachten eerst aan nog een bloeding, maar dat is het gelukkig niet geweest. Ik zal niet uitgebreid gaan vertellen hoe ik me die avond voelde.. ik dacht dat ze doodging.. Uiteindelijk mocht ze dezelfde avond weer naar huis. Maar de klap die ze heeft gekregen, doordat ze weer zoiets kreeg. Emotioneel is ze een wrak. Ze zegt dat het redelijk gaat, maar het gaat kut. Het sloopt mij zó. Net als vandaag, met onweer is ze helemaal onrustig, bang, vreselijk. Komt ze net uit bed, helemaal een soort hyperventileren, huilen, hartkloppingen. Nu hangt ze aan de telefoon met de dokter, te huilen. Een angstaanval.. nu dít weer. Ik zeg wel dat ik het niet erg vind, wat moet ik anders. Maar het beheerst mijn leven? Ik kan haar niet meer troosten, dat lukt me gewoon niet. Zelf krop ik alles op. Ik weet echt niet hoelang zij en ik dit nog volhouden.. Ik ben geen dochter meer, zij is mijn moeder niet. Het is omgedraaid. __________________ http://juf-bianca.blogspot.com - Als je loslaat heb je twee handen vrij - - Verander vastbesloten van mening -

12 August 2005, 12:39	#3
chica Bianca Geregistreerd op: 8 March 2002 Locatie: de Zilk Berichten: 6.892	Ik voel me ook zo schuldig. Telkens als er iets met haar is, zadel ik anderen ermee op.. Vriendinnen van haar. Gewoon omdat ik het niet op kan brengen. Ik ben in die korte tijd zo veel ouder/volwassener geworden. Ik voel me echt geen 17 meer, dingen waar anderen van mijn leeftijd zich druk om maken interesseren mij geen klap. Het enige wat ik wil is dat dit ophoud. En Miel, ze blijft wel leven. De bloeding is verwijderd, met een operatie van 5 uur. Met succes, want ze heeft nu net zoveel kans op een bloeding als de buurvrouw zeg maar. __________________ http://juf-bianca.blogspot.com - Als je loslaat heb je twee handen vrij - - Verander vastbesloten van mening -

14 August 2005, 12:00	#5
Joeltja just myself Geregistreerd op: 14 October 2004 Locatie: Lunteren Berichten: 632	wow, ik kan me er gelukkig weinig van voorstellen zeg maar, maar lijkt me wel verschrikkelijk voor je en je moet je echt niet schuldig gaan voelen omdat je de vriendinnen van je moeder ermee belast, want zij moeten ook begrijpen dat jij dit niet in je eentje kan redden, probeer er ook met vriendinnen van jezelf enz. over te praten, lucht misschien ook al heel erg veel op. iig echt heel erg veel sterkte.. __________________ If you could be everything you want to be... Would you complain that it came to you to easy?

18 August 2005, 20:35	#9
bartje518 Aachen TSV Geregistreerd op: 12 January 2002 Locatie: Friedrichshain Berichten: 13.372	Jeetje, heb er niet echt woorden voor Dat moet echt ontzettend klote zijn, brrrr Tja, wat kun je dan nog zeggen als buitenstaander? Alles wat je zegt, moed inspreken, zeggen dat het wel goed komt enzo, dat is allemaal zo eenvoudig maar je koopt er zo weinig voor. Ik vind het knap zoals je reageert. Ik kan me voorstellen dat je je dan ineens een stuk ouder gaat voelen en je anders gaat gedragen. Het enige dat je kunt doen is hopen dat het beter zal gaan en je je binnenkort weer kunt bezig houden met de dingen die belangrijk zijn als jeugdige. Al is dat natuurlijk minder belangrijk dan de gezondheid van je moeder. Samen met je pa en je zussie slaan jullie je er wel doorheen, hoop ik! Sterkte!! __________________ FC Energie Cottbus-Alem. Aachen 0-2 Alem. Aachen-Arminia Bielefeld 2-0 VfB Stuttgart-Alem. Aachen 3-1 Alem. Aachen-Borussia Dortmund 1-4 1. FC Nürnberg-Alem. Aachen 1-0 Werder Bremen-Alem. Aachen 3-1 Alem. Aachen-Hertha BSC 0-4 Eintracht Frankfurt-Alem. Aachen ..-..

18 August 2005, 20:59	#10
Stevie Lid Geregistreerd op: 19 December 2002 Berichten: 13.264	wow wel een heftig verhaal ja. toch wel fijn als je dan aan iemand je verhaal kunt doen, alles opkroppen is toch niet de bedoeling. en ik snap best dat je met vriendinnen gewoon even leuke dingen wilt doen, daarom is het des te fijner gewoon je verhaal te doen bij mensen die je niet (zo goed) kent. ik snap best dat je het heel erg zwaar hebt. het is ook niet leuk, maar je moet echt proberen je moeder hier doorheen te slepen. vroeg of laat zal het echt wel beter gaan. zoals bart al zei, wel ervoor zorgen dat je zelf er niet aan onderdoor gaat! dus zorg wel voor dat je genoeg dingen voor jezelf kan doen. je kunt ook gewoon de zorgen delen met je vader en je zusje, jullie hoeven niet altijd met z'n allen tegelijk voor je moeder te zorgen. in ieder geval veel sterkte gewenst! __________________ We were somewhere around Barstow, on the edge of the desert, when the drugs began to take hold.

12 August 2005, 12:38	#2
Jamiel Guest Berichten: n/a	pff ik heb er geen woorden voor. het lijkt me vreselijk als zoiets gebeurd binnen de familie. Maar is het wel mogelijk dat je moeder blijft leven? Want dokters kunnen zoveel tegenwoordig ! Heel veel sterkte meid, ik kan me voorstellen dat dit je heel erg aangrijpt

14 August 2005, 00:44	#4
kurobu Guest Berichten: n/a	eerst en vooral wil ik zeggen dat ik zeer veel respect voor u heb . dat je u zelf niet in dingen interseert wat anderen wel doen van u leeftijd en volwassener werd is zeer normaal . is bij mij ook zo gekomen . dat je het zelf moeilijk aankunt raad ik u zeker aan van eens met een arts te babbelen die u verder kan helpen . en hulp thuis te vragen voor u moeder wat zeker niet zou misstaan imo . verder wil ik u alle succes wensen om deze moeilijke perioden te doorstaan . als er iets is roep je maar . ik wil altijd wel even luisteren ( langer ook hoor ) . mvg kurobu

17 August 2005, 23:34	#8
K@rima! Guest Berichten: n/a	Om te beginnen wil ik even zeggen dat ik echt respect voor je heb. Ik kan me niet voostellen hoe moeilijk het moet zijn om in zo'n situatie te zitten. Maar ik denk dat je vooral sterk moet blijven, hoe moeilijk dat ook zal zijn. Je moeder heeft steun en liefde nodig, en (vooral) jij kunt het haar geven. Maar je moet wel zorgen dat jij er niet aan ten onder gaat. Dus als ik jou was zou ik ondertussen veel gaan praten met je huisarts bijvoorbeeld. En ik hoop voor je dat je goed opgevangen wordt door je vrienden. Dat je toch ook bij hun even je hart kunt luchten en dat je even afleiding hebt. Eventjes rust aan je koppie. Sterkte iig.. ! Sjonge.. Ik heb echt bewondering voor mensen die in zo'n situatie nog zo sterk kunnen blijven!

19 August 2005, 09:49	#11
chica Bianca Geregistreerd op: 8 March 2002 Locatie: de Zilk Berichten: 6.892	Zulke lieve berichtjes doen mij echt goed.. Maatschappelijk werk komt vanaf nu eens in de week, ik hoop echt dat het iets gaat helpen. Gisteren was ik bij de eerste repetitie, waar sommige nog niet wisten wat er gebeurd was. Wel van de hersenbloeding, maar niet van de epilepsie. En dan zeggen ze: 'Oh, gelukkig, dan valt het nog mee!' Maar het valt helemaal niet mee. Alleen ik kan het hun niet kwalijk nemen, zij weten niet hoe het gaat. Gelukkig was een vriend van me er ook, daar kon ik mijn verhaal bij kwijt. Mijn zus woont op zichzelf, en heeft weinig tijd om hierheen te kopen, ook omdat ze verder weg woont en haar eigen dingen heeft.. Altijd als mensen iets aan mij vragen, vragen ze hoe het met mijn moeder gaat. Dat snap ik ook wel, maar soms is dat echt irritant. En ik erger me ook weleens aan mijn moeder, die altijd als antwoord geeft: redelijk wel. Ze is niet meer de spontane vrouw van vroeger, die met iedereen een praatje maakte en eerder dacht aan een ander dan aan zichzelf. En dat mis ik écht. Ik hoop ook zo dat dat weer terug zal komen. Ik ben vandaag even een paar uurtjes alleen, ze is eindelijk weg. En dan nog wilde ze thuisblijven, omdat het misschien gaat regenen waar ze heel onrustig van wordt. Dan ziet ze minder, wordt ze wat neerslachtiger en onrustiger. Maar ze is toch gegaan, je kan je leven toch niet laten beheersen door het weer? Met maatschappelijk werk had ze deze week wel een goed gesprek. Ze vertelde aan haar dat ze vond dat wij een sterkere band hadden gekregen, maar dat ze het daardoor des te moeilijker vindt om mij los te laten en mijn eigen leven te laten leiden. Daardoor vind ik het des te moeilijker om weg te gaan.. Naar school moet ik, maar voor de rest voel ik me zo gebonden aan huis. Als ik plezier ga maken, buiten uitgaan om, voel ik me schuldig. Zij kan nergens naartoe, zij is afhankelijk van anderen.. Maar goed, ik probeer toch om af en toe mijn gedachten te verzetten, en weg te gaan. Dan zorg ik er wel voor dat zij zeker geen hele dag alleen zit. __________________ http://juf-bianca.blogspot.com - Als je loslaat heb je twee handen vrij - - Verander vastbesloten van mening -

19 August 2005, 10:52	#12
kurobu Guest Berichten: n/a	wel heb hier wat gezelfde gevoel gehad toen mijn moeder wegliep ( 3 jaar in november ) de mensen telkens heb je nog ieks gehoord van je moeder ? echt iritant .. versta ik zeer gerust . en dan mijn vader die zegt ook altijd dat het wel goed met hem gaat en zo maar zo is het niet .. hij was ook een man die nooit stil zat tegen iedereen babbelde en nu gebeurd dit ook niet meer . maar jij als je moeders dochter en ik als mijn vaders zoon .. kunnen onze ouder zeer goed helpen door er gewoon voor hen te zijn . geloof me daar hebben ze meer steun en liefde van dan dat je contstant gaat lopen onrustig doen . ik ben blij voor u dat je hier je verhaal kwijt kan .. ik heb dit nog niet kunnen doen voor me zelf ergens mijn volledige verhaal vertellen .. hier ga ik dit ook niet doen omdat dit wel een pagina kan innemen .. en ik me toch albijal redelijk goed voel . maar ik wil jou wel zeggen . als je wil babbelen of zo . mag je gerust mijn msn . ik ben altijd berijd om te luisteren, en te helpen waar nodig . je bent een mied met een toekomst en heef die niet op en laat je er niet onderdoorgaan . met vriendelijke groetjes kurobu !