de liefde-illusie

Wanneer is het correct te spreken van liefde? Er is enerzijds het verschil met verliefdheid dat dan later tot liefde zal leiden. Nu is verliefdheid nog min of meer vaag duidelijk. Het probleem is dat verliefdheid grotendeels gebaseerd is op verkeerde gedachten over de andere persoon, illusies, en ook een beetje op het niet-alleen-willen-zijn van de eigen persoon. Later leer je de ander wel beter kennen en groeit de liefde zelf, maar het fundamentele van de liefde is dus gebaseerd op iets verkeerds, een illusie zelfs.
Bovendien zou liefde het volmaakte moeten zijn waarbij de ander aanvaard wordt zoals hij/zij is, maar hoe kan het dan dat deze liefde overgaat? Een persoon liefhebben is toch geen actie die ten einde loopt.

De oplossing van dit hele probleem is te denken dat liefde slechts een illusie is die bij een persoon optreedt wanneer het hem goed uitkomt. Het eigenbelang-principe primeert hier ook.

[Sanne]

wat een onzin. Dat over die verliefdheid daar ben ik het wel mee eens, maar dat liefde slechts een illusie is die bij een persoon optreedt wanneer het hem goed uitkomt is natuurlijk onzin.

Dat over verliefd zijn ben ik ook wel mee eens.
En ook deels met jou menig over wat liefde is, dat over het eigenbelang-principe, dat klopt.
Een mens leeft voor zichzelf, het wordt alleen geboren en sterft ook alleen, maar in die tussentijd zal hij vrienden moeten/willen maken om 'zijn tijd te doden. ' Hetzelfde geldt ook een klein beetje voor liefde.

Maar verliefd zijn is, denk ik nu op dit moment, een eerste indruk van een persoon die jou opvalt en die een grote impact op je hebt. Als je elkaar beter leert kennen ( in of buiten een relatie om ) kan er liefde groeien tussen elkander, maar de relatie als dat er is, kan ook verbroken worden. Het is dan uit.
Dan zijn er nog wonderlijke dingen zoals 'de ware' vinden. Of je er nou in gelooft of niet. Het kan bestaan, alles kan tog? ( zou kunnen... )
Er zijn mensen die al na een eerste ontmoeting helemaal voor elkaar gevallen zijn, en ook mensen die na een paar keer of een tijdje voor elkaar vallen, helemaal van elkaar gaan houden, gewoon voor wie ze zijn. Het is gewoon een kwestie van gevoel dat zoals het 'eigenbelang-principe' deel uitmaakt van een mens. Als het gevoel er is dan is het er, als het er niet is dan is het er niet. Op een gevoel moet je niet over nadenken, het gebeurt gewoon, het is iets natuurlijks, en als het over gaat is het over.

Oorspronkelijk geplaatst door Twin Spark
Wanneer is het correct te spreken van liefde? Er is enerzijds het verschil met verliefdheid dat dan later tot liefde zal leiden. Nu is verliefdheid nog min of meer vaag duidelijk. Het probleem is dat verliefdheid grotendeels gebaseerd is op verkeerde gedachten over de andere persoon, illusies, en ook een beetje op het niet-alleen-willen-zijn van de eigen persoon. Later leer je de ander wel beter kennen en groeit de liefde zelf, maar het fundamentele van de liefde is dus gebaseerd op iets verkeerds, een illusie zelfs.
Bovendien zou liefde het volmaakte moeten zijn waarbij de ander aanvaard wordt zoals hij/zij is, maar hoe kan het dan dat deze liefde overgaat? Een persoon liefhebben is toch geen actie die ten einde loopt.

De oplossing van dit hele probleem is te denken dat liefde slechts een illusie is die bij een persoon optreedt wanneer het hem goed uitkomt. Het eigenbelang-principe primeert hier ook.

Om correct te reageren op deze theorie zou je eerste de betekenis van "correctte liefde" moeten ontleden.

Als een manntjes schaap en vrouwtjes schaap met elkaar gaan neuken, is er in hun vorm ook al sprake van liefde.

bij mensen gaat het wat verder, we maken er zelfs speciale dagen voor en zeiken wat meer, maar wat is concreet het geachte beeld van liefde ?

ik denk dat het ook niet altijd zo is dat een verlieftheid liefde wordt, maar dat een verleiftheid wordt omgezet in het maatschappelijk geaccepteerde beeld onder de noemer liefde wordt.

Dat zie je ook wel aan het aantal rel;aties wat in een keer afloopt of het grote aantal getrouwde mannen dat heroine junkjes neukt.

Als je echt van je vrouw houdt dan doe je dat toch niet ?
maar hiermee loop ik vooruit op het beeld van concreet houden van, die is nog niet gedefineerd.

dus misschien dat twee met elkaar leveden in het ronte neukende egostrelende mensen wel heel erg veel van elkaar houden, ookal voeldoen ze niet aan het algemeen geaccepteerde beeld

Alles is terug te brengen tot de chemische reactie in je hoofd

Euhm ik ben hier niet helemaal mee eens.

Voorbeeld:

Je hebt een leuke jongen zien lopen in de discotheek. Je besluit om op hem af te stappen. Na een leuk gesprek blijkt dat het, op dat moment, klikt.
Maar hoe weet je wat hij in het dagelijks leven doet?
Je ondervindt het zelf, mocht de verliefdheid een tijdje doorgaan.
Langzamerhand kom je verschillende dingen te weten van hem die je niet bevallen, en die dingen kunnen een behoorlijke afknapper zijn.

Verliefd zijn op iemand is verliefd zijn op die iemand waarmee je kennis hebt gemaakt. Zodra je hem leert kennen, zijn er in 1 keer allemaal minpunten.

Maar gelukkig zijn er ook mensen die er mee kunnen leven ( hangt ervan af wat voor situaties er zijn ), en heeft ook niet iedereen hele erge ( voor iedere persoon andere ) minpunten. Soms klikt het echt, en vind je het juist leuk om NOG meer met diegene om te gaan, er ontstaat een relatie. Hoe meer je met elkaar omgaat, hoe meer je elkaar leert kennen, hoe meer je het gevoel hebt dat je van diegene begint te houden, hoe meer je ontdekt dat dit liefde is !

Zo

Net als jullie ben ik er ook niet echt mee eens.
Je kan pas over liefde spreken "als"het van twee kanten komt. Natuurlijk begint de liefde eerst vaag. (Als ik naar mezelf kijk althans).
Voor dat ik iets kreeg met mijn huidige vriendin waren we gewoon vrienden. Ik vond haar in eerste instantie niet eens leuk. We vonden elkaar wel aardig, maar voor zover ik weet was dat ook alles.
Zij zelf had een oogje op een andere jongen. En het kwam niet in mijn hoofd op om me daar mee te bemoeien. Hoe ik haar eigelijk leuk ben gaan vinden vraag ik me nog af. Het overkomt je gewoon.
Ons eerste afsprakje (samen) was eigelijk meer als grapje bedoelt. Ik moest kerst verlichting ophangen en zij bood aan om me te helpen. Langzaam groeide we dichter naar elkaar toe. Ik denk zelf zonder het te weten. Zij vond die ene jongen ineens niet meer leuk. En ik kreeg haar niet meer uit mijn hoofd. Raar want zo ver ik wist was ik niet verliefd. (Ik kreeg geen warm gevoel als haar zag, laat ik het zo zeggen).

De liefde (verliefdheid) kwam inderdaad vaag opzetten. Het was er niet ineens. Maar ik/zij konden er niet meer omheen.
Naar lang verzweigen heb ik toch me hart geleegd bij haar (niet dramatisch hoor). Maar het bleekt van twee kanten af tekomen.

Zo begon het tien maanden geleden.

Liefde is geen illusie. Totaal niet zelfs. Liefde is kunnen huilen met elkaar, kunnen lachen met elkaar, kunnen ruzie maken met elkaar om het vervolgens weer uit te kunnen praten.
En het aller belangrijkste is van elkaar kunnen houden. Dat is liefde. Als je echt van iemand houd merk je dat wel.

Het is natuurlijk ook veel geven en nemen. Ik moet vaak naar (zo ervaar ik het) gezeur van mijn vriendin luisteren. Maar ik heb daar begrip voor. Zij ziet dat "gezeur" natuurlijk als een opgekropt gevoel dat eruit moet. En ik heb dat natuurlijk ook wel eens.
Mijn vriendin is ook snel jaloers. Nu is het aan mij om daar rekening mee te houden. Verder gaat alles al tien maanden vlekkenloos. Hoewel vrienden van haar al ruzie's begonnen te maken bij vier maanden. Dat zegt natuurlijk ook niets want die twee zijn na al ondertussen veertien maanden bij elkaar.

Misschien snappen jullie niet wat ik hiermee wil zeggen. Maar dit is wat ik onder liefde versta.

[0Vera]

ik ben het sowieso niet met je eens dat liefde puur een egoisme-kwestie is, want jah natuurlijk wil je dat de ander je leven positief invult, maar je geeft hem/haar datzelfde terug.
Bij sommige liefdes geef je zelfs alleen maar, omdat je oprecht van diegene houdt ()

Liefde zelf is geen illusie, maar waar het vaak fout gaat is dat mensen hun ogen sluiten voor een wezenlijk aspect van de ander. En die ander gaat zich dan afgewezen voelen en zoekt zn heil elders. Waar je je sowieso voor moet hoeden is voor sleur in een relatie, en het feit dat je naar elkaar moet blijven luisteren. Een mens verandert in zn leven steeds meer, en het is juist de kunst om in een relatie ook geestelijk verbonden te blijven. Dat is ook hetgene dat ik liefde noem. Dat is geen illusie, dat is alleen niet een blijvend, vaststaand iets.
Er is een wetenschapper die eens heeft gezegd "alles stroomt en niets blijft" (een of andere ouwe Griek, Herakleitos). Volgens mij heeft hij helemaal gelijk. Mensen ontwikkelen zich tegenwoordig voortdurend, willen elke keer een stapje verder en hoger. Vroeger boeide dat allemaal niet zo. Daarom bleven mensen ook vaker bij elkaar, ze veranderden niet wezenlijk, en bleef de liefde ook. Of misschien doofde die wel maar daar dacht je nie over na.
Het staat tegenwoordig zo ter discussie, wat is nou goeie liefde, ik denk juist dat er miljoenen vormen van liefde bestaan. Ik hou bijvoorbeeld ook van mijn ouders, maar niet zoals van mijn vriend, maar ik hou ook van mijn vrienden, en dan ook weer op een andere manier.

Ik heb gezegd

Oorspronkelijk geplaatst door Mic10024
Net als jullie ben ik er ook niet echt mee eens.
Je kan pas over liefde spreken "als"het van twee kanten komt. Natuurlijk begint de liefde eerst vaag. (Als ik naar mezelf kijk althans).
Voor dat ik iets kreeg met mijn huidige vriendin waren we gewoon vrienden. Ik vond haar in eerste instantie niet eens leuk. We vonden elkaar wel aardig, maar voor zover ik weet was dat ook alles.
Zij zelf had een oogje op een andere jongen. En het kwam niet in mijn hoofd op om me daar mee te bemoeien. Hoe ik haar eigelijk leuk ben gaan vinden vraag ik me nog af. Het overkomt je gewoon.
Ons eerste afsprakje (samen) was eigelijk meer als grapje bedoelt. Ik moest kerst verlichting ophangen en zij bood aan om me te helpen. Langzaam groeide we dichter naar elkaar toe. Ik denk zelf zonder het te weten. Zij vond die ene jongen ineens niet meer leuk. En ik kreeg haar niet meer uit mijn hoofd. Raar want zo ver ik wist was ik niet verliefd. (Ik kreeg geen warm gevoel als haar zag, laat ik het zo zeggen).

De liefde (verliefdheid) kwam inderdaad vaag opzetten. Het was er niet ineens. Maar ik/zij konden er niet meer omheen.
Naar lang verzweigen heb ik toch me hart geleegd bij haar (niet dramatisch hoor). Maar het bleekt van twee kanten af tekomen.

Zo begon het tien maanden geleden.

Liefde is geen illusie. Totaal niet zelfs. Liefde is kunnen huilen met elkaar, kunnen lachen met elkaar, kunnen ruzie maken met elkaar om het vervolgens weer uit te kunnen praten.
En het aller belangrijkste is van elkaar kunnen houden. Dat is liefde. Als je echt van iemand houd merk je dat wel.

Het is natuurlijk ook veel geven en nemen. Ik moet vaak naar (zo ervaar ik het) gezeur van mijn vriendin luisteren. Maar ik heb daar begrip voor. Zij ziet dat "gezeur" natuurlijk als een opgekropt gevoel dat eruit moet. En ik heb dat natuurlijk ook wel eens.
Mijn vriendin is ook snel jaloers. Nu is het aan mij om daar rekening mee te houden. Verder gaat alles al tien maanden vlekkenloos. Hoewel vrienden van haar al ruzie's begonnen te maken bij vier maanden. Dat zegt natuurlijk ook niets want die twee zijn na al ondertussen veertien maanden bij elkaar.

Misschien snappen jullie niet wat ik hiermee wil zeggen. Maar dit is wat ik onder liefde versta.

allemaal leuke verhalen , lees je in 1 keer dit strontverhaal

Jou hele leven is een shit verhaal balhaar.

[Foetsy]

ik voel me er eigenlijk vreemd bij om nu op alles te gaan reageren en dan waarschijnlijk pas over 3 maanden weer eens te komen kijken.
het enige wat jullie doen is de term liefde defineren. Wat bereik je daar mee? Is zelf alles ontdekken niet veel beter of leuker dan anderen uitleggen wat 'echte liefde' is. (en dan zelf een term liefde maken of uitbreiden.)
maar ja ik wil weer laatste woord hebben (stond ergens in een ander topic ergens) en dat moet ik afleren