waarom begrijpt niemand het?

waarom begrijpt niemand het??

ik ben al een maand ofzo niet mezelf, ik ben sjaggo..down whatever. het is gewoon te veel ik krijg dat lachende gezicht niet meer te voorschijn. ik doe mn best...vertoon me het vrolijkste en nog zeuren ze...mandy je ben sjaggo mandy doe eens vrolijk. mag ik dan nooit eens goed in me vel zitten?? vriendne noemen ze dat denk je dat ze kjlaar voor je staan....ik sta dr altijd en nu. ik stel me aan ik overdrijf en ik zie het gewoon niet meer zo zitten...volgens hun een kleine korte conclusie omdat ze niet eens een poging doen tot luisteren...
tuurlijk ga ik naar feestjes enzo en word ik mee gevraagt...al word het minder omdat ik niet mezelf ben...laat het ophouden laat me me eigen ik weer worden.
het is zo zwaar, het is te veel ik kan het gewoon even niet meer. me vader heeft zn rug...die is gebroken hij kan zn frustratie en verhaal niet kwijt, hij kan dr niet mee omgaan de klap van het ongeluk...de gedachte dat hij dood nu kon zijn of verlamt. mn moeder ze kan de zorg niet aan. ze is 17 jaar overspannen geweest en is het nu weer. ze kan me vader niet opvangen ze doet wel dr best maar gaat er zelf aan onderdoor. ze kan het niet aan dat ze me vader zo ziet...me vader weet dat en komt met zn verhalen, frustratie, kwaatheid allemaal bij mij...zodat zij het niet ziet.. elke dag weer de boosheid elke dag weer het kalmeren. maar het word ook iritant want hij let overal op, speciaal bij mij mn broertje is dr tog nooit. mn moeder werkt. tot 5 uur. misschien overdrijf ik tog wel of zie ik het misschien wat fout...maar het is dan voor mn gevoel t eveel. het weten dat je 4 jaar kei en kei hard gewerkt heb met school dat verpest word doordat je een virus op je evenwicht heb een zwaar gekneusde voet en 2 ouders die het allemaal niet meer zien zitten....ik haal het niet en ik baal zo. ik doe me heel erg groot voor. ach het kan me niet schelen ik kan tog wel door naar die opleiding....4 jaar voor nix...zomaar weg?
ach het is me eigen fout hoor....ik moet ook beter uitkijken dan had ik die dingen nooit gehad naja behalve dat van mn ouders dan...ik kan tog moeilijk ook altijd wegblijven net zoals me broertje??? dan komen ze nog in het gesticht??neej...dan zak ik nog liever... dan het korfballen...mn broertje heeft dr niet zon zin meer in en wil stoppen nu vinden mn ouders het vervelend dat dr nog maar 1 opzit en hebben liever dat ik ook stop...en natuurlijk zit ik met me enkel,...die is helemaal verrot..leuk hoor om te weten dat je toekomst een rolstoel zal zijn. tjah broertje's wil is wet hierzo hoor zoals je ziet...eerst hij dan ik maar jah maak het dr dan zelf wel na?
ik zit voor mn gevoel zoveel te vertellen dat ik niet eens weet of ik iets vergeten ben, ik ben ook bang voor mn nieuwe school...dalijk moeten ze me niet ben ik pispaaltje ik ben tog te laf om iets terug te doen...

weet je waar ik nog het aller ergste mee zit...denk dat sommige dat wel weten...me uiterlijk. misschien denk je daaar gaat ze weer...maar het word dus echt een obsessie. ik word gewoon misselijk vanmezelf durf niet in een spiegel te kijken en kraak mezelf voordurend af tot vervelends toe...maar zo zie ik het echt! ik kan mezelf niet accepteren het lukt me gewoon niet....
ik moest naar een maatschappelijk werkster gewoon even 1 keer goed mn hart luchten...ik kon het gewoon niet, moet nu elke dag opschrijven wat ik heb gedaan...ik kan gewoon niet alles vertellend blootleggen

soms voel ik me zo laf zo klein, ik durf niet eens te zeggen hoe het werkelijk gaat...en als ik dat wel doe raak ik iedereen kwijt...misschien is dat wel niet zo hoor maar zie ik dat gewoon nu zo misschien.....ach laat ook maar...

[LoeLoe]

Tjah ik kan hier nou wel me hele levensverhaal vertellen..dat me pa er nooit was..dat me ma al vanaf me geboorte met reuma te kampen heeft..dat er fysiek en lichamelijk met me gespeeld is in me jeugd..dat het dan toch gebeurt wat je niet wilt; je wordt als het ware uit huis gestampt..

Mjah weet je Mandy ik snap je wel je zou het liefst voor iedereen onzichtbaar willen zijn. Hoeveel mensen zeggen niet tegen me: Mo je moet blij zijn dat je eindelijk als het ware een beetje op jezelf kan zijn (me pa is 2 dagen per week thuis ofzo..). Me mentor vroeg me laatst nog hoe het ging sinds ik bij mijn moeder weg was. Het gaat beter, tenminste die band tussen me moeder en mij. Het is niet zo dat ik terug naar haar ga als ze daarom zou vragen, maar het gaat beter..maar mezelf. Ik ga er aan onderdoor en ik weet niet waar het aan ligt

Mijn ervaring met van die maatschappelijk werkers etc is dat ze je leven nog verder verneuken dus daar ga ik niet meer heen. Ik heb me mentor moeten beloven dat ik binnen nu en 2 weken naar een maatschappelijk werker ben geweest, want ze heeft gedreigd dat zij anders een afspraak voor me zou maken..

Het kan me allemaal niet verrotten. Ik ben niet op aanraden van iemand anders uit huis gegaan, dat deed ik omdat ik voelde dat ik dat moest doen. En zo heb ik nu ook het gevoel dat me mentor in de stront kan zakken want ik schiet helemaal niks op met zo'n vent die het allemaal zooooooooooo goed begrijpt.

Ik luister in ieder geval niet meer naar anderen, alleen naar wat ik zelf nog wel eigenlijk wil. Want ik wil niet meer geleefd worden. En dat word jij nu wel (vind ik dan). Je hebt alles over voor je vader, moeder en broertje. Maar je maakt jezelf knettergek als je zo nog langer door kan gaan. Ik kan dan wel zeggen dat ik in zo'n situatie allang de moed zou hebben opgegeven, maar een mens is toch altijd sterker dan hijzelf denkt ofzo..heel vaag.

Mjah Mandy je moet jezelf niet de schuld geven als je zakt voor je examen, dat heeft die verrotte situatie waar je nu al een paar jaar in zit gedaan..Soms gebeuren er dingen waar je gewoon zelf geen ene moer aan kan doen, en dit is zo'n situatie denk ik..

hee manderijn

ik denk inderdaad dat je ook aan jezelf moet denken, het is heel vervelend wat er met je vader is gebeurt, en het is heel goed dat jij voorhem een steun kan zijn, maar je moet er niet zelf aan onderdoor gaan, je moet op jezelf letten, als jij het niet wil, of als het te veel wordt, dan moet je dat zeggen, duidelijk maken. Jij bent ook maar een mens. daar moet je vader rekening mee houden. enals je vindt dat er te veel op jou schouders terecht komt of als je broertje te weinig meehelpt, moet je dat bespreekbaar maken. ook denk ik dat het heel belangrijk is dat je een persoon vindt, die je kan helpen in je sithatie. dat kan een vriend/ vriendin zijn, of een leraar/of maatschappelijk werker. als je maar iemand hebt waar jej e verhaal kwijt kan, waar je op kan leunen, je moet hier niet alleen mee blijven lopen.
probeer ook een plek te vinden, of een manier te vinden, waar je alles even van je af kan zetten, als je uit gaat misschien, probeer het daar even van je af te zetten, zodat je ook wat leuks in je leven hebt.
wat betreft school. weet niet of er mocht je het niet halen een mogelijk is om het jaar over te doen, zou dat toch overwegen te doen, zonder eindexamen ben je nergens, je kan die opleiding wel doen, maar je hele verdere leven zal je geconfronteerd worden met dat je geen examenlijst hebt en dat is zonde, bovendien is het ook zonde om alles wegtegooien wat je de laatste jaren gedaan hebt. probeer in ieder geval door te zetten.

heel veel sterkte *knuf*

mirre

p.s. mijn e-mail is mirre014@hotmail.com, mocht je nog een probleem hebben, of een luisterend oor willen

[Nightwolf]

je weet al wat ik heb gezegd Mandy maar ik wens je nogmaals sterkte

LoeLoe heeft gelijk. Je moet jezelf niet de schuld gaan geven voor iets wat buiten jouw macht ligt. Ik kan me niet voorstellen hoe je je moet voelen. Die vier jaar zijn zowieso niet voor niets geweest, dat kan ik je wel vertellen. Het gaat goed komen met je vader, hij wordt beter. Is er niet iemand die mensen helpt na zo'n ongeluk. Ik bedoel er zal toch wel een psycholoog zijn voor hulp?

Je hebt op dit moment al veel meer megemaakt dan veel andere mensen. En zoals het nu is is het erg zwaar voor je. Het is lief dat je er zo bent voor je vader, maar het is niet goed voor je. Je bent nog te jong om zulke problemen aan te kunnen. Mensen moeten eerst veel jaren studeren voordat ze dat kunnen. Je denkt veel aand je pa en ma, maar je vergeet jezelf een beetje denk ik.

Mandy, geloof me als ik zeg dat je een erg leuke meid bent. Er is geen reden waarom je jezelf zo af moet kraken. Als ik je een knappe meid vindt dan zijn er zeker weten meer jongens die dat denken.

Hier op dit forum zullen altijd wel mensen zijn die naar je luisteren, en die je proberen te helpen

Ton

Hier op dit forum zullen altijd wel mensen zijn die naar je luisteren, en die je proberen te helpen

inderdaad!
(als je kijkt hoe laat ik dit gepost hebt dat betekent dat ik wat over heb voor mensen, die (ongeveer) dezelfde problemen als mij hebben)

wat me opvalt is dat je jezelf de schuld geeft, dit mag je niet doen! ten eerste omdat het niet jou schuld is, en ten 2de, je gaat er alleen nog maar harder van naar de klote. Ik denk dat je depressief bent of iets in die richting. Je geeft zelf aan dat je niet meer echt happy ben, je kan misschien wel lachen om een grapje ofzo, maar het blije gevoel is weg, dat heb ik ook, dat het onderdrukt word dat gevoel. Je moet er echt met je ouders over praten dat je dit niet langer aankan, want dat is zo! ik voel me ook elka dag down en moe sjaggie, daar moet je wat aan doen. Als je ouders niet positief reageren probeer misschien een leraar(es). ik heb het namelijk ook besproken met een paar leraren en die begrijpen mijn situatie, ik zit nu in 3 VWO, ik ben in 2 VWO blijven zitten en ik blijf nu weer zitten, ik ben "het jaar overdoen" zat, ik wil naar de 4de, omdat ik daar zelfs misschien niet genoeg punten voor heb zou ik misschien naar HAVO 3 moeten, ik heb die leraren ook uitgelegd dat ik dat echt gigantisch klote zou vinden, omdat het al een keer is voorgekomen. zij begrijpen nu in wat voor situatie ik verkeer. als ik nog me best zou doen voor school, in hoeverre mij dat lukt zouden ze me (denk het wel) over laten gaan naar 4 havo. Jji moet ook zien te regelen dat zij jou begrijpen. misschien dat als je er een keer goed over gepraat hebt met een leraar(es) dat ze je begrijpen en helpen met de oplossing van je probleem.

Joost