Ga Terug   Leerlingen.com Forum > Multi Media > Kunst
FAQ Ledenlijst Kalender Zoeken Berichten van vandaag Markeer forums als gelezen

Kunst Leuke cabaretier gezien? Of spannende expositie in een museum? Schrijf je recensie hier! Mooi verhaal, gedicht of kunstig plaatje? Deel het hier met anderen!

Bekijk resultaten enquête: Wie is de winnaar in de categorie proza?
Het rugzakje 3 60,00%
Naamloze inzending 1 20,00%
De brief op de keukentafel 1 20,00%
De verandering 0 0%
Groene ogen 0 0%
Stemmers: 5. Je mag niet stemmen in deze enquête

Gesloten onderwerp
 
Onderwerpopties Stem op Onderwerp Weergavemodus
Oud 20 July 2006, 21:55   #1
AMF
Super Lid
 
AMF's Avatar
 
Geregistreerd op: 23 December 2002
Locatie: Utrecht
Berichten: 8.609
Standaard Schrijfwedstrijd 2006 - Stemmen Proza

De inzendingen in de categorie proza:

Het rugzakje
Ze doet haar ogen open. Ze ziet niet veel meer licht dan wanneer ze ze gesloten heeft. Het is donker in de kamer, donker en koud. Ze rilt en trekt de deken iets meer over haar heen. Meteen schiet er een pijnscheut door haar hoofd. Even duizelt alles haar. Ze vraagt zich af waar ze is en probeert zich te herinneren wat er gebeurt is. Ze weet het niet. Haar hoofd voelt te zwaar om diep na te denken. Langzaam, om een tweede steek te voorkomen strekt ze haar arm. Erg ver komt ze niet. Iets beperkt haar arm in zijn bewegingsvrijheid. Ze probeert het nog een keer, krachtiger dit maal, en let niet op het protest van haar hoofd. Weer kan ze haar arm niet volledig strekken. Ze zit vast. Paniek overvalt haar. Ze wil gillen, maar er komt alleen een zacht gepiep uit haar keel. Angstig kijkt ze om zich heen. Haar ogen zijn al iets meer aan het duister gewend en ze ziet nu dat ze in een bed ligt. De kamer waarin ze ligt is niet groot, en op het bed na erg leeg. De muren zijn kaal. Verder kan ze weinig onderscheiden. Ze kijkt naar haar arm in de hoop te ontdekken waar deze aan vast zit en schrikt als ze het touw ziet. Ze wil zich los rukken met haar andere arm, maar ook deze zit vast aan het bed. Haar angst neemt toe en ze probeert nogmaals te gillen.

Dan hoort ze een geluid. Meteen ligt ze doodstil. Piepend gaat de deur van haar kamer open. Een lichtbundel valt over haar heen. Ze ziet iemand op haar af komen. Hij heeft een lantaarn in zijn hand. De persoon loopt naar haar toe. In het licht van zijn lantaarn ziet ze dat het een man is. Hij komt dichterbij. Ze bestudeert zijn gezicht. Dat kent ze ergens van. Plotseling weet ze het weer. DE zwarte auto, die al een hele tijd achter haar aanreed. Het autoportier, de stem, de zak over haar hoofd. De klap.. En toen.. Niets... Het wordt haar allemaal duidelijk.

"Wat wil je van me?!!" Haar stem klinkt schril, maar hij laat haar tenminste niet weer in de steek. De man lacht.. Een kort lachje, droog. Het lachje beangstigt haar. Even blijft het stil, dan begint de man te praten: "Jij bent hier nu bij ons, Emma. Je blijft hier. Als je lief bent geef ik je je schooltas. We kunnen het best gezellig hebben samen. Maar als je niet lief bent vrees ik dat het heel wat minder leuk zal zijn!" Zijn stem klinkt zelfingenomen. Ze rilt. 'Hoe weet hij dat ze Emma heet?' Het lijkt alsof de man haar gedachten raadt, want hij antwoord: "Je naam staat in je schooltas, net als je adres. Als je lastig bent vrees ik dat we papa en mama moeten vertellen dat hun lieve dochter is.... omgekomen" Emma houdt haar adem in. Haar hart klopt in haar keel. "Duidelijk?" Zonder op antwoord te wachten loopt de man weer weg.

Na een poosje valt ze in een lange onrustige slaap. Ze wordt wakker van het geluid van stemmen. Ze doet haar ogen open, maar het is nog steeds erg donker in haar kamer. Weer gaat de deur open. Er komt iemand binnen. Het is dezelfde man als de vorige keer. Achter hem loopt nog iemand. Ze probeert hem te herkennen, maar het is zo donker. De twee lopen naar haar toe. De langste van de 2 gaat op haar bed zitten. Hij heeft wat vast. In het donker kan ze niet goed zien wat het is. Ze schrikt als zijn stem de stilte doorbreekt. "Hier, drink wat." Meer zegt de man niet. Hij houdt de beker aan haar mond. Hoewel ze enorm veel dorst heeft wil ze niet drinken. "Het is water!" De man blijft aanhouden. Voorzichtig neemt Emma een slokje. Ze proeft niets anders dan water. Ze neemt nog een slok. Niet lang daarna is de beker leeg. Haar hoofd voelt minder zwaar. De mannen gaan weer weg.

Als Emma weer wakker wordt is het ochtend. Haar kamer is wat lichter en ze ziet nu duidelijk hoe leeg die is. Ook ziet ze het rugzakje naast haar bed. Haar rode rugzakje. Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ze naar school ging. Gek genoeg kan ze zich er ook weinig van herinneren. Hoe lang zou ze hier al zijn? Haar vingers strekken zich uit naar haar rugzakje, maar ze kan er net niet bij. Ze zucht. Bijna tegelijkertijd gaat de deur open. De 2 mannen komen weer binnen. Ze hebben iets te eten bij zich. Emma is uitgehongerd. Ze valt aan op het eten. Al die tijd zwijgen de mannen. Emma krijgt het er koud van. Het is doodstil in haar kamer. Het gezicht van de ander ziet ze nog steeds niet omdat de mannen nu allebei een bivakmuts ophebben. Ze krijgt nog wat drinken en dan verlaten ze haar kamer weer.

De eerste keer was die nacht. Emma werd wakker van het gewicht op haar. Verward doet ze haar ogen open. Ze ziet niet veel. Het is weer erg donker. Maar ze voelt alles. Haar deken word afgegooid. De persoon op haar trekt aan haar kleren. Ze is te bang om te gillen. Angstig probeert ze zich los te rukken, maar ze zit nog vastgeketend aan het bed. Handen raken haar overal aan. Ze rilt, probeert zich los te vechten. Maar tevergeefs. Er wordt gegild. Pas later heeft Emma door dat het haar stem was die gilde.

De volgende morgen komen ze al vroeg bij haar. Ze begint te gillen, maar het lijkt geen indruk te maken. 'De lange' lacht spottend: "Doe geen moeite, niemand die je hier hoort." Zijn woorden dringen langzaam tot Emma door. Ze schrikt. Er is niemand om haar te helpen. "Goed zo, brave meid..." Ze haat zijn stem, de woorden die hij zegt. Ze wil niet lief zijn! Emma rukt machteloos aan haar touwen. Het heeft geen zin. Ze komt niet los. 'De kleine' loopt naar toe. Hij trekt haar deken af. Ze zet zich schrap, wil wegkruipen, maar de touwen weerhouden haar daarvan. Zijn stem is een zacht gefluister: "Wees eens een lief meisje" Ze voelt hoe hij op haar bed gaat zitten. De matras zakt iets in. Hij buigt zich over haar heen. Zijn linkerhand legt hij op haar been. Emma voelt hoe de hand langzaam naar boven glijdt. Ze probeert aan iets anders te denken, maar het lukt niet. Wanhopig rukt ze aan de touwen. Opeens schiet een hand naar haar keel. Het gezicht van 'de kleine hangt' boven het hare. Hij sist: "Als je niet braaf meewerkt kunnen er wel eens hele vervelende dingen gebeuren. Hoor je me!" Ze krijgt geen lucht, maar weet met moeite een zacht "Ja" over haar lippen te persen. Dat is genoeg voor 'de kleine.' Hij laat zijn hand naar beneden glijden. Over haar borst, haar buik... steeds lager. Ze schrikt als ze de hand op haar blote vel voelt. Haar maag draait zich om.

Al gauw heeft ze door dat ze maar beter gewoon kan doen wat ze van haar willen. Dan is het het snelste voorbij. Haar handen mogen nu zelfs los. Ze doet toch niets meer. Ze laat ze slap langs haar lichaam hangen of doet wat ze willen dat ze ermee doen moet. Emma haat zichzelf. Ze haat de handen die over haar huid glijden. De tong in haar mond, het lichaam op de hare. Ze haat het als ze alletwee tegelijk iets van haar willen. En ze haat het als ze haar pijn doen. Ze zou willen dat het over was, maar heeft de hoop daarop allang opgegeven. De tijd dat ze naar school ging en met haar vriendinnetjes speelde lijkt jaren geleden. Maar het rugzakje bewijst haar het tegendeel. Iedere avond als ze netjes heeft gedaan wat ze van haar vroegen krijgt ze haar rugzakje. Als ze tevreden zijn, tenminste. Met haar rugzakje in haar armen geklemt valt ze dan in slaap. Even, want ze kan nooit lang slapen. Bij elk geluidje dat ze hoort zet ze zich schrap. En als het niets blijkt te zijn duurt het weer een hele poos voor ze in slaap komt. Ze leeft van dag tot dag nu, dankbaar met de momenten die ze alleen door mag brengen, samen met haar rugzakje. Dankbaar als de mannen een keer komen zonder iets te willen...

Ze is haar besef van tijd verloren. Ook haar identiteit is ze kwijt. Ze noemen haar nooit Emma.. Ze is altijd hun lieve meisje, mits ze alles goed doet natuurlijk. Als ze boos op haar zijn schelden ze haar voor van alles en nog wat uit. Emma glimlacht. Woorden doen geen pijn. Niet dat de rest wel echt pijn doet, eigenlijk. Als ze met haar bezig zijn sluit ze zich af. Ze doet net alsof zij haar rugzakje is. Rugzakjes hebben geen gevoel, rugzakjes voelen geen pijn. Alleen 's nachts. Dan komen de dromen. Dan doet het allemaal wel pijn. Dan lukt het niet om een rugzakje te zijn. Keer op keer wordt ze wakker, gillend, huilend. Driftig veegt ze haar tranen dan weg, want als ze komen mogen ze niet zien dat ze huilt. Iedere keer als ze weer komen zet ze een knopje om.

Verbaasd is ze als 'de lange' en 'de kleine' een nacht wegblijven. En nog meer als ze zich ook de volgende dag niet laten zien. De daarop volgende dagen en nachten krijgt ze ook geen bezoek van de twee. Ze begint dorst te krijgen en heeft ook behoorlijk honger. Ijlend zakt ze weg in een toestand tussen slapen en waken. Het duurt niet lang of ze verliest haar bewustzijn. Opgerold met haar schooltas tegen zich aan geklemd vinden ze haar. Ze rollen haar in een deken en dragen haar uit huis. Met gillende sirene wordt ze naar het ziekenhuis gebracht.

Als ze bijkomt is alles wit. Verbaasd sluit ze haar ogen en opent ze nog een keer. Het is nog steeds wit. Stralend wit lijkt het wel. In haar arm zit een infuus. Er zit een man aan haar bed. Ze kent hem niet. Als hij ziet dat ze wakker is pakt hij zijn blocknote. Zodra hij beweegt duikt ze in elkaar. De man schrikt dat het zo erg is. Hij besluit dat hij haar eerst wat uit te leggen heeft. "Emma," zegt hij, "Emma... Je bent in het ziekenhuis. Wij hebben je gevonden. Ik ben van de politie," verduidelijkt hij als hij haar verwarde blik ziet. "Je bent 4 weken lang ontvoerd geweest door 2 mannen. Ze zijn opgepakt wegens een ander delict en bekenden al gauw dat ze achter je ontvoering zaten. Diezelfde dag ben je nog bevrijd. De twee mannen worden nu verhoord, maar ik wil ook graag jouw verhaal horen," besluit hij.

Terwijl Emma haar ogen vestigt op het rugzakje dat op een kastje naast haar bed staat, begint ze aarzelend te vertellen...


Naamloze inzending
Ooit het gevoel gehad dat je denkt dat er iemand achter je staat? En dan kijk je achter je en is er niemand. Dat is normaal. Ik ben niet normaal, als ik omkijk staat er altijd iemand. En altijd is het dezelfde persoon. Erg frustrerend denk je, maar niet voor mij. Het geeft me een veilig gevoel, alsof zij me beschermd. Nu ga je er vast van uit dat ik gek ben, dat ik naar een psychiater moet en dat ik in een gekkenhuis thuishoor.
Ik ben er geweest, in dat gekkenhuis. Ze hebben haar daar van me afgenomen, ze beschermde me niet meer, ze was er niet meer. Hoe kon ik haar vertellen dat ze ons een bedreiging voor de samenleving vonden? Met haar kon ik alles aan, zelfs de meest zielloze moordenaar maakte ik een kopje kleiner. Maar nu was ze er niet meer, ze hadden haar afgepakt. Ik pikte het niet, zonder haar was mijn leven nutteloos. Ik sloeg een verpleegster neer en stal haar kalmeringsmiddelen, ik nam een overdosis. Mijn plan lukte, ik was aan de andere kant gekomen, bij haar.
We beschermen nu samen de wereldbevolking. Dus als je net aan de dood bent ontsnapt, denk dan even aan ons, jouw beschermengelen.


De brief op de keukentafel
Lieverd,

Ik droom elke nacht dezelfde droom. Ik open de tuindeuren en de zwoele zomerwarmte slaat me hard in het gezicht. De zomer ruikt zoet, onaangenaam zoet. Bijna beklemmend, alsof ze ieder moment mijn neus kan dichtknijpen en mijn mond kan sluiten zodat ik niet meer in staat ben om te ademen.
Ze pakt me stevig vast, om mijn middel en aan mijn handen, en leidt me naar het midden van de tuin. De tuin is zoals een tuin hoort te zijn, vol met bloemen en planten, een zee van kleuren, maar middenin zo goed als leeg. Er staat een enkel verschrompeld plantje, zo goed als levenloos door de verzengende hitte van de zomer.
De tuin lijkt zo vredig en zo perfect, maar ik voel me er niet op mijn gemak. Ik wil weg uit het midden van de tuin, waar ik kwetsbaar in de volle zon sta. Ik probeer weg te lopen maar iets houdt me tegen. Aan mijn voeten heeft de net nog zo levenloze plant zich om mijn enkels verstrengeld. Ik wil me lostrekken maar het gaat niet, de wortels van de plant banen zich razendsnel een weg omhoog. De plant slingert zich om mijn knieën, woekert om mijn middel, grijpt mijn handen en trekt zich strakker en strakker aan, tot ik mijn evenwicht verlies. Schreeuwen gaat niet, want het geluid wordt gesmoord door de bladeren voor mijn mond. De plant snijdt in mijn huid, steeds dieper, terwijl ik verdwijn onder het groen. Ik word één met de tuin.
Elke nacht opnieuw word ik verstikt door dezelfde plant en ik kan er niets aan doen. Ik ben machteloos.

En dan word ik wakker, verward. De slaapkamer is donker, maar vertrouwd. Naast me hoor ik jouw ademhaling, regelmatig, vredig en in diepe slaap. Ik zucht diep en draai me met mijn rug naar je toe. Tot de ochtend lig ik na te denken over mijn droom. Een droom die ik niet begrijp, maar die iedere nacht terugkeert alsof ze me iets duidelijk wil maken.

Vannacht begreep ik het opeens. Daarom lief, schrijf ik je deze brief. Als je hem leest ben ik weg, en ik kom niet meer terug.
Vannacht draaide ik me met mijn rug naar je toe en sloeg je je arm om mijn middel. Je trok me tegen je aan, je elleboog drukte eventjes de lucht uit mijn buik. Heel even kreeg ik geen adem, alsof ik voor een seconde verstikt werd. Toen viel alles op zijn plaats. Jij ben de plant uit mijn droom, wij vormen samen die bedwelmende zomer.
Ik kan het niet meer. Ik wil het niet meer aldoor omhelst worden door de wortels van jouw plant, want ik kom niet meer los. Als ik lucht wil happen moet ik het je vragen, en dan nog is de lucht die ik krijg maar een klein deel van wat ik daadwerkelijk nodig heb.
Jij en ik, we lijken zo perfect samen, maar schijn bedriegt. Je kun niet meer zonder, maar je kunt het ook niet overtreffen. Niets is perfect.
Je woekert om me heen, je slokt me op lief, als een plant waar geen einde aan komt. Ik wil me los worstelen uit je greep, voordat ik helemaal geen lucht meer krijg.
Beter dan dit kan ik het niet onder woorden brengen. Misschien snap ik het zelf nog niet eens precies, maar een ding weet ik zeker. Het is beter zo. Ik ben weg, maar zoek me niet alsjeblieft.

Ik hoop dat het in mijn volgende droom lente is, en dat ik in de eerste zonnestralen uitbloei tot een prachtige bloem.

Liefs van mij


De verandering
Ooit was het een lang, breed en dichtbegroeid bos. Maar nu. Wat gebeurt er? Het wordt steeds kleiner…
In dit verhaal stap je in de voetstappen van een klein aapje, waarvan het leefgebied wordt gekapt. Het is een orang-oetang. Ik noem het aapje voor het gemak Kiki.
Het is vroeg in de ochtend. Kiki is helemaal wakker. Ze gaat vandaag mee naar de vruchtenboom. Ze heeft er zo’n zin in! Vrolijk slingert ze hoger in de boom waar haar ouders liggen te slapen. Ze schudt ze wild wakker. Eerst snappen haar ouders niet waarom Kiki ze zo vroeg wakker maakt. Wat moet ze nu weer van ze? Maar met wat geschreeuw en veel handgebaren is alles weer helemaal duidelijk. Naar een beetje getreuzel kunnen ze weg. Kiki slingert vrolijk voor iedereen uit. Haar moeder ziet het en schreeuwt dat ze terug moet komen. Er kunnen altijd enge beesten zitten. Dus Kiki’s moeder wil Kiki liever dicht bij zich hebben. Kiki vindt het maar onzin. Na wat geslinger en geschreeuw, zijn ze aangekomen bij de boom waar ze altijd fruit halen. Gauw gaat Kiki opzoek naar haar lievelingsvrucht.. Een pruim. Het hele gezin propt zich lekker vol. Met hun buikje vol slingeren ze weer terug. Kiki vindt het heerlijk om zo lekker even weg te zijn. Ze houdt van slingeren en van eten! Als ze weer terug zijn gaan ze gelijk naar bed. “Wat is het toch heerlijk hier,” denkt Kiki. En tevreden valt ze in slaap.
“BANG.” Kiki schrikt wakker. Er is iets aan de hand. Maar wat? Ze klimt van haar brede tak en slingert voorzichtig naar beneden. Ze blijft wel in de boom. Nog een knal. Nu is hij veel dichterbij. Nu wordt kiki echt bang. Opeens merkt ze dat haar moeder ook niet meer bij haar is. En haar vader. Waar zijn ze? Angstig slingert ze weer helemaal naar boven. Nu kan ze zien wat er gebeurt…
In de verte ziet ze bomen omvallen. Daar komen de knallen ook vandaan. “BANG.” Weer een knal. Angstig slingert Kiki wat heen en weer. Wat moet ze doen? Na nog een knal wordt ze helemaal gek. Ze slingert zo snel als ze kan het bos in. Helemaal in angst. Ze denkt nog even terug aan de dag ervoor. Hoe leuk het was. Met haar ouders… Hoe komt het dat het nu zo veranderd is? Waarom… waarom overkomt dit haar?
Geen tijd. De knallen komen steeds dichterbij. Kiki rent nu letterlijk voor haar leven. Ze wordt gek van frustratie en angst. Gewoon doorgaan. Gewoon blijven slingeren… Naar een tijdje is ze te moe. Ze moet rusten. Even een mooie boom zoeken. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Na een tijd zoeken heeft ze er één gevonden. Even rusten en dan weer verder. Maar nu is ze echt uitgeput. Daarom valt ze gelijk in slaap.
“Plof.” Opeen hoort ze een doffe plof vlakbij. “Oh nee, ik ben in slaap gevallen,”denkt ze. Ze kijkt over de rand van haar tak. Er is een boom omgevallen. Vlak naast haar! “BANG.” Weer een knal. Echt heel dichtbij. Ze springt op een slingert weer weg. “Dit kan zo niet langer… Ik moet hier weg.”denkt ze. Om haar heen ziet ze allerlei andere dieren die vluchten. Iedereen is bang en wil zo snel mogelijk weg. Wanneer zal dit stoppen?


Groene ogen
De bel ging en Denise sprong op van de bank, met een ruk trok ze de voordeur open en glimlachte. Jane, Isabelle, Nina en Lisa, allevier haar vriendinnen stonden voor de deur.
‘Kom binnen.’ zei ze enthousiast en leidde haar vriendinnen door de hal naar de woonkamer. ‘Willen jullie wat drinken?’ Ze wachtte hun reactie af en vertrok naar de keuken met een bestelling van drie cola en één fanta.
‘Wat gaan we eigenlijk verder doen?’ Vroeg Jane, opeens keken alle ogen naar Denise, deze grijnsde en stond op.
‘Het klinkt misschien kinderachtig, maar mijn broer heeft voor een speurtocht gezorgd, met het doel de schat te vinden. Ze keek verwachtingsvol naar haar vriendinnen, maar geen leek even enthousiast te zijn over het idee als zij was.
Met een beetje bedrukt gevoel stapten ze iets later naar buiten met een vel papier bij zich. Hierop stonden de aanwijzingen die hun uiteindelijk naar het doel zouden leiden.
‘Vertrek naar de richting waar de zon onder gaat.’ las Nina voor. Ze keek naar de anderen.
‘De zon gaat toch onder in het Westen?’ Vroeg Lisa, Denise knikte.
‘Ik geloof van wel.’
In het begin was het nog wat stil, maar de schemering begon en langzaam werden de meiden toch wat giebelig. Lachend en pratend losten ze de ene na de andere aanwijzing op en vervolgden hun weg.
‘Weet je zeker dat we goed gaan?’ Vroeg Jane angstig toen ze voor het bos stonden. Het was ondertussen al aardig donker en het donkere bos trok haar helemaal niet. Nina keek nog eens naar de aanwijzing.
‘Zoals het hier staat wel ja. Ga richting de maan tot je niet meer kan. Het staat er echt.’ Ze keek serieus naar Jane. Deze leek helemaal niet blij met deze woorden.
‘Maar hoe weten we dan dat we niet meer kunnen?’ Vroeg ze, dan kunnen we wel eeuwig doorlopen. Haar ogen flitsten vragend naar Denise, maar deze haalde haar schouders op.
Angstig, maar nog steeds vreselijk giebelend liepen ze het bos binnen. De kleinste geluidjes maakten hen aan het schrikken, maar langzamerhand zagen ze er zelf de lol wel van in en probeerden zo nu en dan expres iemand te laten schrikken, wat natuurlijk werd gevold door een giechelbui.
‘We kunnen niet meer verder.’ Kondigde Nina plots aan. Haar vriendinnen schrokken op. Maar zagen toen dat ze gelijk had, een enorm rotsblok versperde hun weg en voor zover ze zagen konden ze er niet langs. Bovendien was de maan niet meer te zien, het bos was te dicht.
‘Wat is de volgende aanwijzing?’ Vroeg Isabelle. Nina pakte het papier er weer bij.
‘Neem de voorrangsweg.’ Ze keek verbaasd naar haar vriendinnen. ‘Wat zou hij daarmee bedoelen?’ Denise haalde haar schouders op.
‘Dat we rechts moeten,’ Antwoordde Jane, iedereen keek plots naar haar. ‘rechts heeft voorrang op de wegen, dus moeten we rechts.’
‘Hoelang denk je dat we nog moeten lopen?’ Vroeg Lisa zuchtend, ze keek op haar horloge. ‘Het is ondertussen namelijk al tien uur.’
‘We zijn al bijna bij het einde van de aanwijzinge…’ Nina stokte in haar woorden en bleef staan. Ze werd bleek en staarde maar naar één punt. De anderen volgden haar blik en zagen waar ze naar keek, een grot, maar verder…
‘Nien, wat is er?’ vroeg Denise. Nina schrok op en keek haar met opengesperde ogen aan.
‘Punt 17.’ Antwoordde ze en ze overhandigde het vel aan Denise. Deze keek verbaasd naar Nina, maar las toen punt 17 hardop voor.
‘Neem die weg die naar je diepste angsten leid.’ Ze keek naar de andere meiden, ze waren bang.
Alle ogen bleven voor en ogenblik op de grot hangen, het was donker en duister en zou zeker de weg naar hun diepste angst zijn.
‘Dus we moeten de grot in?’ Piepte Jane. Denise knikte langzaam.
‘Daar lijkt het wel op, er is namelijk geen weg die ik er anders voor zou aanmerken.’
Aarzelend bleven ze allen staan, hun ogen groot van angst keken naar het diepe hart van de grot.
‘Kom we gaan.’ Zei Jane plots. ‘We moeten de weg voltooien en de schat vinden.’ Ze keek vastberaden naar haar vriendinnen, deze hadden nog steeds angst in hun ogen. De twijfel of dit wel zo’n goed idee was kwam weer in haar hart en ze beet op haar lip. Het was nu of nooit, ze keerde zich van haar vriendinnen af en liep naar de grot. Voor het duister aarzelde ze even, maar stapte toen naar binnen.
Nina, Denise, Isabelle en Lisa hadden verbaasd toegekeken, Jane was juist de angsthaas van hun groepje. Ze wisselden enkele blikken en toen stapte Denise naar voren.
‘Als Jane het kan, dan kunnen wij het ook.’ Haar stem bevatte geen volle overtuiging, maar genoeg. Met zijn vieren liepen ze Jane achterna, de grot in.
Binnen was het donker, stikdonker. Jane was nergens te zien.
‘Jane!’ Schreeuwde Nina, haar stem galmde door de grot, maar er kwam geen antwoord. Toen ze nog eens wilde roepen werd haar roep gesmoord door de hand van Lisa.
‘Niet doen, we willen niet dat je alles laat instorten.’ Fluisterde ze waarschuwend, ze liet Nina weer los en deed een paar stappen verder.
‘Het is stikdonker, hoe moeten we hier ooit onze weg vinden?’ Lisa keek om naar de anderen, al zag ze heen haast niet. Het licht van buiten was schaars.
‘Ik heb twee zaklampen.’ Antwoordde Denise. ‘Voor het geval dat.’ Er klonk een zucht van verlichting.
‘Had je dat niet eerder kunnen zeggen?’ Zei Isabelle plagend, meteen greep ze één van de zaklampen uit Denise’s hand en ontstak een lichtje in de duisternis.
‘En nu moeten we Jane vinden.’ Zei Nina en ze wilde weglopen, maar Denise hield haar tegen.
‘We kunnen niet zomaar in het wilde weg gaan lopen. Wat staat er op het vel?’ Nina haalde haar schouders op.
‘Ik heb geen idee, jij had hem als laatste.’ Denise verbleekte, het vel, waar had ze het gelaten. Ze taste haar zakken af, haar tas, maar er was niets. Ze zakte op haar hurken en taste de grond af, maar het papier was nergens.
‘Ik ben hem kwijt.’ Piepte ze angstig.
Nina keek haar geschrokken aan en deed enkele stappen achteruit. Een steen… met een hoop lawaai kletterde de zaklamp op de grond. Verstijfd bleven Denise, Lisa en Isabelle staan tot het geluid verdwenen was.
‘Nina?!’ Fluisterde Denise, er kwam geen antwoord. ‘Nina!’ Vroeg ze iets harder. Weer kwam er geen antwoord. Goed op de grond lettend raapte Denise de zaklamp op en scheen in het rond. Nina was verdwenen.
‘Laten we teruggaan.’ piepte Isabelle en ze wilde wegrennen richting de uitgang, hierbij duwde ze Lisa omver, deze knalde hard met haar hoofd tegen de stenen wand. Isabelle verstijfde. Er sijpelde bloed uit Lisa’s hoofd. Denise liep naar haar toe en knielde bij haar neer.
‘Het is niet ernstig,’ zei ze tegen Isabelle. ‘maar we moeten wel iemand gaan halen, want…’ ze maakte haar zin niet af.
Een vreemd geluid had hen opgeschrokken. Isabelle rende haast naar Denise toe en drukte zich tegen haar aan.
‘Wat was dat?’ Vroeg ze bang. Denise schudde haar hoofd en zocht met de zaklamp het duister af, er was niets.
‘Ruik jij dat ook?’ Vroeg Isabelle na een lange stilte. Denise keek haar vreemd aan en snoof. Isabelle had gelijk, er hing een vreemde zoete geur in de grot.
‘We moeten een uitgang vinden.’ Zei ze vastberaden. ‘We hebben een reddingsteam nodig, zowel voor Lisa als Nina en Jane.’ Isabelle knikte.
‘Maar weet jij nog welke kant de uitgang was?’ Ze keek onzeker naar Denise, deze werd nog bleker dan ze al was. Langzaam schudde ze haar hoofd.
Uitgeput lieten ze zich neervallen, ze hadden naar hun gevoel al uren rondgezworven en niets had hen naar de uitgang geleid. Bovendien waren ze Lisa’s lichaam nu ook helemaal kwijt, de grot leek constant te veranderen. De koude en vochtige grond drong door in hun kleren. Hopeloos staarde Denise voor zich uit. Isabelle zat tegen haar aan te huilen, zelf kon ze het ook wel, maar ze wilde niet toegeven.
‘Ik ruik het weer.’ Zei Denise, Isabelle keek met betraande ogen op.
‘Wat?’ vroeg ze, maar eigenlijk hoefde ze het niet meer te vragen, ze rook het al. Het was dezelfde geur als die zoete geur die ze hadden geroken toen ze nog bij Lisa waren.
Denise gaapte en keek naar Isabelle, deze gaapte ook.
‘Ik voel me zo slape…’ Ze zakte tegen Isabelle aan, deze keek haar even verbaasd aan, maar ook haar ogen zakten dicht.

Er schel geblaf en een natte tong doen haar ogen openen, ze duwt het natte ding met haar handen weg en keek recht in een fel licht, de zon.
‘Hier zijn ze!’ De stem is onbekend, maar ongetwijfeld is het een man. Opeens verdwijnt het felle zonlicht en ziet ze iemand staan, een agent.
‘Ze leven nog!’ Er drommen steeds meer mensen om haar heen, ze herkend haar moeder, de moeders van haar vriendinnen, enkele vaders.
De armen van haar moeder sluiten zich om haar heen, de tranen glijden over haar gezicht.
‘Denise, Denise, we hebben jullie gevonden.’
Veel herinnerde ze zich niet meer van het voorval, wat er was gebeurd wist ze niet. Al werd al snel duidelijk dat het nooit haar broers bedoeling was geweest hen de grot in te laten gaan. Ze waren bij Punt 7 al de fout ingegaan, waarna ze dus heel ergens anders eindigden. Hij wist eigenlijk niet eens van het bestaan van de grot af, de desbetreffende grot werd later ook niet meer gevonden door de agenten. Op de plek waar ze waren gevonden was namelijk geen grot te bekennen.
Een week later zag Denise haar vriendinnen weer op school, bijna allemaal. Lisa lag nog in het ziekenhuis, ze had veel bloed verloren. Maar de artsen waren eigenlijk verbaasd dat ze nog leefde. Ze had namelijk een hele nacht liggen bloeden, was onderkoeld geweest en had een behoorlijke hersenschudding. Isabelle had niets, Nina en Jane waren beurs, maar konden zich verder niets herinneren. Alles was gewist, hun enige herinnering was die van de aanblik van de grot, de rest was weg.
Het begon weer te schemeren. Denise zat alleen thuis, een onheilspellende stilte vulde alles en verstikte haar. Ze stonde op, trok een paar goede schoenen aan en trok haar jas van de kapstok. Ze liep naar de tafel, het papier van de speurtocht lag er nog. Ze pakte het en stapte de deur uit. De politie ontkende dat de grot bestond, misschien hadden ze het wel gedroomd, waren ze gewoon flauwgevallen. Maar allemaal hetzelfde dromen, dat kon haast niet.
Ze volgde de aanwijzingen, precies zoals ze toen had gedaan, het pad leek precies zo te gaan als ze toen ook hadden gehad. Ze liep verder, punt 15, punt 16… Ze stopte en keek om zich heen, ze was bij punt 17. Ze liep een stukje door, knipperde met haar ogen. Ze werd niet bedrogen, daar was de grot echt. Ze liep ernaartoe, maar bleef op veilige afstand. Ze raapte een takje op en gooide het richting de grot, het kaatste terug, het was geen bedrog.
Besluitloos bleef ze staan, de grot zou ze nooit meer ingaan, niet van haar leven. Maar ze wist in ieder geval dat hij echt bestond. Ze kon naar huis, of… Ze verstijfde en keek naar de duisternis van de grot. Twee groende lichtpuntjes, twee groende ogen, ze keken haar voor een moment recht aan, maar leken toen te schrikken en ze verdwenen. Het geluid van voetstappen verwijderde zich, de zoete geur drong weer door in haar neusgaten.
Met een ruk draaide Denise zich om, er was daar iets. Dat iets had hen waarschijnlijk gered toen ze verdwaald waren. Maar het maakte haar niets meer uit, die vervloekte grot bestond, dat was wat ze wilde weten. De rest, het interesseerde haar niet. De grot mocht blijven waar hij was, al was zij de enige die hem kon zien. Ze wilde er gewoon niets meer mee te maken hebben, helemaal niets!


Stemmen kan t/m 1 augustus in dit topic, graag met een korte toelichting van je keuze.
__________________
Uw advertentie hier?
AMF is offline  
Oud 21 July 2006, 00:39   #2
Sanne
Whooohooo
 
Sanne's Avatar
 
Geregistreerd op: 18 December 2003
Locatie: Tilburg
Berichten: 7.664
Standaard

1. heb het gevoel dat ik al honderden verhalen als deze heb gelezen... het is wel boeiend geschreven.
2. beetje te kort om goed te kunnen vergelijken met de rest. Het grijpt me ook niet echt, wat ik dan wel belangrijk vind bij zoiets.
3. Leest fijn. Zinnen lopen lekker. Wel een beetje zoetsappig.
4. Echt een kinderverhaal. Wel leuk bedacht. Begin is niet zo sterk.
5. Flair-achtig verhaaltje. Iets te meisjesachtig.

Ondanks dat ik het verhaal zelf een beetje uitgekauwd vind, stem ik op de eerste. Die boeide mij toch het meest.
__________________
Well they said it changes when the sun goes down
Around here
Sanne is offline  
Oud 21 July 2006, 00:53   #3
AmbyPur
Lid
 
Geregistreerd op: 12 April 2002
Locatie: Groningen
Berichten: 13.799
Standaard

Het Rugzakje
Deze vond ik goed! Ik zat er helemaal in en het is vet spannend. Ik mis alleen een beetje de clou van het verhaal, bijvoorbeeld waarom dat rugzakje nu zo belangrijk is.... Verder heel mooi opgebouwd en ik kon me helemaal inleven

Naamloze inzending
Deze begint heel mooi vind ik. Het doet me denken aan boeken die ik heb gelezen van mensen met psychische problemen. Dat vind ik altijd heerlijk om te lezen. Maar hij eindigt een beetje raar vind ik, en ehm.. irrealistisch, vooral door het 'wij beschermen nu samen de wereldbevolking'. Maar ik hou dan ook niet zo van fantasieverhalen, misschien komt het daardoor

Brief op de keukentafel
Bij de titel en bij het lezen van 'Lieverd,' dacht ik: ik ga een keer een liefdesbrief schrijven Maar ik schrijf er liever niet zo een, al vind ik deze wel heel origineel en mooi, en ik me afvraag of dit ooit een echte brief aan iemand is geweest.

De verandering
Hoewel de stijl van het verhaal me niet zo aantrekt, vind ik het op zich wel goed. Ik zie er wel iets symbolisch in, al komt dat niet echt teru gin het verhaal. Het lijkt alsof het is geknipt uit een groter verhaal, ik ben benieuwd hoe dat gaat. Ik zie het voor me als een soort docu-verhaal voor kinderen over het verdwijnen van leefgebieden van oerang-oetans.

Groene ogen
Het eerste wat me opviel aan dit verhaal is dat het lijkt op de verhalen zoals ik ze vroeger schreef verder vind ik dat het verhaal door het taalgebruik niet heel vloeiend loopt, en dat het ook wat te volwassen lijkt voor de doelgroep (kinderen). Ik vind het wel spannend en ik kreeg vooral bij het laatste stukje met de groene ogen kippevel Het is zo'n verhaal dat voor een film lijkt geschreven, het zou in die zin best leuk verder uitgewerkt kunnen worden.


Maarrrr ik stem op het eerste verhaal, het rugzakje, omdat die me helemaal in beslag nam.. heel goed geschreven!

Verder mijn complimenten dat er nagenoeg geen taalfouten staan in de verhalen
AmbyPur is offline  
Oud 21 July 2006, 10:18   #4
DeIdioot
Guest
 
Berichten: n/a
Standaard

1. Het rugzakje: Een brandend actueel onderwerp (althans hier in België, ik weet niet of er in Nederland ook zoveel gestoorden rondlopen) dat het afschuwelijke van kindermishandeling pijnlijk duidelijk maakt. Angstaanjagend zijn ook de woorden die, tijdens de mishandelingen, niet geschreven staan, maar wel duidelijk aanwezig zijn. Goed aalgebruik, mooie beschrijvingen, vlot en realistisch geschreven, hetgeen er voor zorgt dat ik me goed kon inleven, al had ik soms (let wel: soms!), meerbepaald in die delen die bestaan uit een aaneenschakeling van zeer korte zinnen, het gevoel als een oude trein met stoten vooruit te komen. De troost die de hoofdfiguur in haar rugzak vond is een leuke vondst. Het enige minpunt aan dit verhaal is de clou, die in mijn ogen in feite ontbreekt. Plots is ze daar, zonder enige aankondiging, en waarschijnlijk was het u ook niet echt te doen om de ontknoping, maar daardoor gelijkt het kortverhaal toch eerder op een prent over kindermishandeling.

2. Naamloze inzending: Ik interpreteerde dit op een leuke commentaar op de intellectuelen (hier de psychologen), in die zin dat zij altijd alles volgens het boekje doen, enkel doen wat volgens de regels het beste is, zonder naar de mens zelf te kijken. Toch lijkt dit tekstje (met een nogal vreemd einde) meer op een idee dat veel verder uitgewerkt moet worden.

3. De brief op de keukentafel: Dit vind ik nogal moeilijk te beoordelen. Het is wel een mooie brief, goed en vlot geschreven en met een mooie metafoor en zo voort, maar het is een kortverhaalwedstrijd en die brief vertelt niet echt een verhaal. We weten dat er een relatie is waarin de ene partner zich gevangen voelt door de andere partner en dat hij er genoeg van heeft en vertrekt, maar daarmee heb je nog geen verhaal.

4. De verandering: Dit verhaal lijkt me geschreven te zijn voor jonge kindjes aan wie men de problematiek van de ontbossing - die mij persoonlijk nauw aan het hart ligt - wil duidelijk maken, op een leuke manier. De kinderlijkheid van dit opstel (de naam "kiki" alleen al...) heeft, wat mij betreft, heel wat charme en heb ik daarom met een spreekwoordelijke glimlach gelezen. Geen literair monument maar wel een charmant kortverhaal.

5. De groene ogen: Dit verhaal deed me terugdenken aan de "kippenvel"-boekenreeks. Lang geen slecht kortverhaal, al moet ik toegeven dat bij elke eigenschap "niet ... genoeg" past. Het verhaal is spannend, maar niet spannend genoeg, de verhaallijn is goed, maar niet goed genoeg, en zo voort. Waarmee ik wil zeggen dat ik de indruk heb dat er meer in zit, en waarmee ik niet wil zeggen dat de auteur geen zeker talent heeft voor het geschreven woord. Integendeel.

Mijn stem zal nog even op zich laten wachten, aangezien ik er nog niet helemaal uit ben. In ieder geval al proficiat aan alle vijf de kandidaten.

EDIT: MIJN STEM: Ik heb besloten mijn stem alsnog aan "Brief op de keukentafel" te geven. Ik heb de twee kanshebbers nog eens opnieuw gelezen, en het was inzending nummer 3 die het haalde van de andere kanshebber (het zal wel duidelijk wezen welke dat is), te danken aan de schrijfstijl van het opstel. Geen kortverhaal volgens de regels van het spel, maar wel zeer goed geschreven.

Laatst aangepast door DeIdioot : 21 July 2006 om 11:27
 
Oud 21 July 2006, 10:24   #5
Sander
Medewerker
 
Sander's Avatar
 
Geregistreerd op: 2 December 2003
Locatie: Noord-Brabant
Berichten: 13.129
Standaard

Het Rugzakje
Vind ik persoonlijk een erg goed verhaal, las goed weg en was ook spannend.

Naamloze inzending
Beetje kort en niet echt mijn stijl.

Brief op de keukentafel
Mooi verhaal, het verband tussen die droom en haar relatie is goed uitgewerkt.

De verandering
Is inderdaad meer een kinder verhaaltje. En telkens als er BANG staat krijg ik het idee dat er geschoten word. is dit ook zo?

Groene ogen
Ik kreeg inderdaad ook kippevel bij dat laatste stukje over die ogen, verder is het het soort verhaal wat ik jaren geleden graag las.


Ik ga toch voor "het rugzakje" hoewel ik het laatste verhaal ook erg goed vond.
Sander is offline  
Oud 22 July 2006, 20:52   #6
Impressions
Lid
 
Impressions's Avatar
 
Geregistreerd op: 21 October 2003
Locatie: Brabant
Berichten: 10.885
Standaard

Het Rugzakje
Een mooi verhaal! Heel boeiend geschreven ook Er is niet echt veel op aan te merken eigenlijk.

Naamloze inzending
Dit vind ik een mooi stukje. Ik kan me hier erg mee identificeren, zeker omdat ik het einde anders opvat dan bijvoorbeeld AmbyPur (Maar hij eindigt een beetje raar vind ik, en ehm.. irrealistisch, vooral door het 'wij beschermen nu samen de wereldbevolking')

Ik heb er namelijk meer het idee bij dat de zelfmoordpoging uiteindelijk niet is gelukt, en dat ze tot dusverre verdoofd is dat ze niet door heeft dat ze nog leeft. Iets in die geest iig, ik kan het niet ideaal uitleggen.

Brief op de keukentafel
Ik vind het wel een leuk verhaal. Het is heel mooi verteld, maar zoals al gezegd: een beetje zoetsappig

De verandering
Ik vind dit verhaal te kinderachtig. Daardoor kon het me ook niet echt boeien, helaas.. Misschien eens proberen met menselijke karakters?

Groene ogen
Ik ben het volledig met DeIdioot eens.



Mijn stem gaat naar de naamloze inzending
Impressions is offline  
Oud 22 July 2006, 22:45   #7
DeIdioot
Guest
 
Berichten: n/a
Standaard

Huh, Impressions, heb jij zelf niet meegedaan dan? Of heb je desondanks een stem uitgebracht?

Trouwens...er zijn meer stemmen dan motiveringen. Ik heb met de wedstrijd niets te maken, maar ik wil maar zeggen dat het er sterk op lijkt dat er auteurs op zichzelf stemmen. Normaliter helemaal geen probleem, maar in een wedstrijd waar er al maar een tiental stemmen zullen uitgedeeld worden over vijf verhalen speelt dat uiteraard wel mee. Misschien moet iedere auteur maar eens op zichzelf stemmen, dan staat het weer gelijk.
 
Oud 23 July 2006, 01:18   #8
Watershyne
Guest
 
Berichten: n/a
Standaard

Citaat:
Origineel gepost door DeIdioot
Huh, Impressions, heb jij zelf niet meegedaan dan? Of heb je desondanks een stem uitgebracht?

Trouwens...er zijn meer stemmen dan motiveringen. Ik heb met de wedstrijd niets te maken, maar ik wil maar zeggen dat het er sterk op lijkt dat er auteurs op zichzelf stemmen. Normaliter helemaal geen probleem, maar in een wedstrijd waar er al maar een tiental stemmen zullen uitgedeeld worden over vijf verhalen speelt dat uiteraard wel mee. Misschien moet iedere auteur maar eens op zichzelf stemmen, dan staat het weer gelijk.

Ik weet het niet, is er geen mod ofzo die dit zou kunnen zien?
 
Oud 23 July 2006, 01:33   #9
Impressions
Lid
 
Impressions's Avatar
 
Geregistreerd op: 21 October 2003
Locatie: Brabant
Berichten: 10.885
Standaard

Citaat:
Origineel gepost door DeIdioot
Huh, Impressions, heb jij zelf niet meegedaan dan? Of heb je desondanks een stem uitgebracht?
Wie weet..
Impressions is offline  
Oud 23 July 2006, 15:58   #10
AMF
Super Lid
 
AMF's Avatar
 
Geregistreerd op: 23 December 2002
Locatie: Utrecht
Berichten: 8.609
Standaard

Citaat:
Origineel gepost door Watershyne
Ik weet het niet, is er geen mod ofzo die dit zou kunnen zien?
kan niet en eigenlijk heb ik niet het idee dat er schrijvers op zichzelf hebben gestemd..eerder leden die hebben gestemd zonder hun keuze te motiveren..

ik ga trouwens niet stemmen, niet bij poëzie en niet bij proza, omdat ik weet van wie de inzendingen zijn

ik zou eventueel wel het aantal ongemotiveerde stemmen kunnen weghalen, maar dat doe ik dan wel aan het einde van de stemperiode, als iedereen het daarmee eens is
__________________
Uw advertentie hier?
AMF is offline  
Oud 26 July 2006, 17:06   #11
Watershyne
Guest
 
Berichten: n/a
Standaard

Ja dat vind ik een goed plan, want juist motivatie is altijd wel erg leuk en leerzaam om te lezen
 
Oud 2 August 2006, 22:36   #12
AMF
Super Lid
 
AMF's Avatar
 
Geregistreerd op: 23 December 2002
Locatie: Utrecht
Berichten: 8.609
Standaard

De winnaar is Het rugzakje van Watershyne!

Gefeliciteerd!

napraten kan hier
__________________
Uw advertentie hier?
AMF is offline  
Gesloten onderwerp

Onderwerpopties
Weergavemodus Stem op dit onderwerp:
Stem op dit onderwerp::

Berichting Regels
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is Aan
Smilies zijn Aan
[IMG] code is Aan
HTML code is Uit

Forumnavigatie


Alle tijden zijn GMT +1. De tijd is nu 13:28.


Forum software: vBulletin 3
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.