mijn onzekerheid faalangst zelfvertrouwen enzo....

ik weet niet waarom ik dit ga schrijven, maar waarschijnlijk gewoon omdat ik het kwijt wil ik word helemaal gek anders.


toen ik geboren werd werd ik verkeerd geboren in dwangstand met klompvoetjes dit betekend X benen en je voeten die raar staan. niet volgens het ideale beeld van ouders dus. ik moest een paar weken in het gips om die stand recht te krijgen en kreeg ook speciale schoenen. van mn kinder tijd weet ik niet echt veel meer. ik weet wel dat mn moeder best veel met me prongste omdat ik ene leuke vrolijk lief kind was wat iedereen zn hart brak.(positief dan) ik lachte werkelijk waar altijd en was ook vrij druk.

mn moeder was altijd best vrij snel boos of sjaggo nou ja als je een vrij druk kind heb en een zoontje met een hazenlip brengt dat de nodige spanningen mee ik begreep het allemaal wel. ons gezinnetje was ook wel gewoon net zoals ieder ander. maar dat veranderde rond mn 10e viel het me op dat ik altijd conmentaar kreeg op wat ik deed. ik werd altijd naar beneden gehaalt en niets was goed. ik dacht dat ik dr wel mee kon leven. maar dat vrolijke meisje dat werd ik steeds minder. ik was niet meer spontaan maarjuist heel erg verlegen. dat afkraken bleef en omdat ik maar bleef volhouden dat ik niets kon kreeg ik daarbij ook eens een super minderwaardigheids couplex. ik kraakte mezelf volledig af en niets deed ik (volgens mezelf) goed. het werd steeds erger en erger totdat ik zelfs boos werd als ik een complimentje kreeg. Daardoor ding me zelfvertrouwen helemaal weg en werd als maar verlegen-er. op straat liep ik met mn hoofd naar beneden zodat anderen me niet zagen want ik was lelijk. ik ging me dr ook naar gedragen verstopte me voor alles en was bang voor confrontaties met anderen.

toen in de eerste kreeg ik vrienden ikw as blij mn zelfvertrouwen werd weer wat meer.maar het bleef in mn hoofd spoken ik ben dik in ben lelijk ik kan niets ze hebben tog niets aan me....



ik schrijf dit allemaal in de verledentijd maar sommige die mij kennen weten dat dit nog steeds zo is. ik ben overal bang voor bang voor krietiek bang voor mensen bang voor mezelf...

het word vervelend en ik ga me dr aan storen ik wil dr vanaf! maar het lukt me niet als ik in de speiegel kijk lukt het me niet goed over mezelf te denken. ik ben in de horeca gaan werken omdat je dan met mensen ga werken maarhet gaat niet ik stotter en sla dicht en ik kan 2 dagen van te voor al niet meer slapen ik ga dr dus ontslag nemen het lukt me gewoon niet. met vriendjes maak ik het uit omdat ik vind datzebeterals mij kunnen krijgen ik ben tog een lelijk dik vies mormel.me nieuwe school ik ga het proberen maar het zal me vast niet lukken

ik werd forumbaas het eerste wat ik dachtdat kan ik niet en wat als..... ik heb het tog gedaan en bijv de krietiek is me onwijs meegevallen tnx daarvoor. maar tog zit ik met dit ik kan het niet meer en het lukt me ook niet. altijd lachen altijd druk maar binnen in ben ik zo bang geen uitdageing doe ik meer aan durf ik kan het gewoon niet...

aangezien mijn verleden zullen sommige zoiets hebben van klopt dit wel, ik heb belooft een nieuwe start te maken en dus bij deze...elk woord klopt tnx!