één stap dichterbij.(het vervolg van het verhaal over opa)

het gruwelijkst wat een mens kan overkomen is mijn opa overkomen, zijn heldere geest zit gevangen in een verlamd lichaam, misschien is het nog te vroeg om tot die conclusie te komen, en of het blijfend is is nog geen zekerheid, maar, voorlopig zit hij wel vast in de cocon die het lichaam moet voorstellen.

hij heeft op de nacht van zaterdag op zondag een herseninfarct gehad. Oma werd s'ochtends wakker en wou hem wakker maken, ze zag dat zn rechtermondhoek wat slapjes naar beneden hing en praten ook al niet meer ging, toen ze zei dat ze een dokter ging bellen sputterde hij nog wat tegen, de dokter kwam en hij is direct opgenomen.

hij is blind aan zijn rechteroog, en de gehele rechterkant van zn lichaam is totaal verlamd, zijn linker arm en linker been beweegt hij nog wel iets, maar praten nogsteeds niet, hij stoot een soort gekreun uit wat door merg en been gaat, een geluid wat je zou verwachten uit een zombie in een slechte B-film. Ook heeft hij last van apneus, apneus zijn periodes waarin niet geademd word, dit heeft hij altijd al gedaan in zn slaap, alleen nu leeft hij in een toestand waarin hij van bewust naar onbewust valt en dit zo om de minuut of 2, en daarin worden dus bewuste periodes afgewisseld door slaapapneus, je ziet het ook aankomen, zn ademhaling verlangzaamd en hij valt weg, 30 - 45 sec geen ademhaling, de monitor geeft alarm en hij begint ineens heel zwaar te ademen omdat zijn lijf te kort heeft moet dat weer aangevuld worden, je kunt het vergelijken met als je je adem inhoud en de trap oprent.

of dit beter word is nog de vraag, misschien wel , misschien neit , ook is de kans op nog meer infarctjes nog niet geweken.

maar het ergste is, dat hij precies weet wat er om hem heen gaande is, de herkenning is wel aanwezig, ik had een foto bij mij uit de kast met oma en hemzelf er op meegenomen voor op zijn kamer, toen ik hem riep en zei dat ik een foto voor hem had pakte hij hem wel vast met zn goeie hand om er goed naar te kunnen kijken, maar viel vrij snel daarna weer weg in een apneu.
vanmiddag toen we er waren en we zeiden dat we weggingen en zwaaiden, stak hij wel zijn hand op. en viel daarna weer weg, vanavond leek hij een stuk zwakker dan vanmiddag, meer apneus, erg onsamenhanged gekreun en gejoel, want het gaat niet zachtjes hij joelt het echt uit. toen we weer weggingen zwaade hij weer naar mij oma en mn moeder, maar ipv. weg te zakken in wederom een apneu begon hij erg luid te kreunen en klanken uit te stoten, een walgelijk geluid als je op weg bent naar de deur, het ging door merg en been.

maar waar ik heen wil met dit verhaal, hoe zou hij zich in godsnam voelen, wat een hel, ongeacht je leeftijd, als je toch in een alert soort verlamde staat terechtkomt, door een beroerte in dit geval of door een ongeluk of wat voor reden dan ook, wat kun je als mens krijgen wat erger is dan dit, altijd gewoon geleefd hebben en dan ineens een gevange zijn van je eigen lichaam.

zou je als de staat permanent blijkt te zijn euthanasie willen ?

dat is de eigenlijke vraag die ik wil stellen.

*edit er stond linkermondhoek dat moest rechter zijn*

Getsiedepetsie nu snap ik waar je mee zit. Ik ben daar ook altijd zo bang voor bij mijn opa en oma. Nu zijn ze nog zo enorm fit maar je weet nooit hoe lang het duurt. Sterkte.

Of ik euthanasie zou willen weet ik niet. Ik kan echt niet zeggen hoe ik me dan zou voelen, ik kan het me ook niet eens voorstellen eerlijk gezegd.

Maar ik ben wel heel erg voor euthanasie. Je leven is van jou en je mag ermee doen wat je wilt.

[LexS]

Damn dat is echt heel erg. Dit wens ik echt niemand toe en hoe beter ik het me probeer voor te stellen hoe erger me het lijkt.

Sterkte ermee!

[The6thgate]

damn das erg

tis moeilijk om antwoord erop te geven, maar als het permanent is zou ik zelf denk ik wel euthenasie willen. zo is het gewoon geen leven...

sterkte iig

[Raspberry]

ik zou denk ik ook euthenasie willen.. want je kan dan niks/zeer weinig..
En dat lijkt me echt vreselijk.

iig sterkte, lijkt me echt zwaar.

[AmbyPur]

damn, sterkte kerel :/

euthenasie zou ik ook willen ja, maarja hoe kun je je omgeving daarvan overtuigen als je zo moeilijk kunt communiceren? :/

omdat hij dat voordetijd al wel erg duidelijk heeft laten merken, ik qoute mijn oom: zo isse ook geene tabak in de piep woard.

gloof me, hij persoonlijk had het absoluut gewild, al sinds dat de donor codicil bestond heeft hij er een, en ook heeft hij een euthanasie verklaring.

alleen is het nu nog te vroeg om daar beslissingen over te nemen, beter nog een paar weken wachten.

jeetje dat is echt kut.. ik zou zelf ook euthanasie doen, het lijkt me wel een moeilijke keuze, voor de familie.. aan de ene kant wil je dat zo'n persoon niet meer lijdt, maar aan de andere kant hou je toch altijd nog dat kleine beetje hoop.. het lijkt me verschrikkelijk.. heel veel sterkte!

Dat is heftig... Veel sterkte ermee, voor jou en je familie...

Tja... en je vraag... Dat is niet iets waar je zo in een twee drie antwoord op geeft. Nu zou ik zeggen euthanasie, maar ik weet natuurlijk niet hoe ik er tegenover sta als ik in de situatie verkeer...

ff een kleine update:

hij heeft vanmiddag een sonde gekregen omdat hij niet kan slikken, en die heeft hij samen met de zuurstofslang allebei er weer uitgehaald, ik begin echt het idee te krijgen dat hij niet meer wil.

[Joeltja]

echt vreselijk voor je, en voor de rest van je familie natuurlijk...

lijkt me idd verschrikkelijk moeilijk om dingen te kiezen in zo'n situatie, euthanasie is een hele grote stap, niet iets dat je zomaar even doe
maar dat hij die sonde en de zuurstofslang eruit heeft getrokken, kan zijn dat hij idd niet meer wil, maar kan het niet zijn dat hij probeert er zelf bovenop te komen, en op eigen kracht wil proberen te herstellen, als dat nog mogelijk is...
miss wel heel stom dat ik dat zeg maar zo zie ik het denk ik wel een btje

maar iig echt heel erg veel sterkte

8 maart.

mam en ik hadden gegeten en wij waren vanavond aan de beurt om oma op te halen. Monique de vrouw van het broertje van mijn moeder ,Arjan, had haar vanmiddag toen ma nog aan het werk naar het bezoekuur gereden.
We kwamen bij oma in huis en we hadden even gezeten toen oma zei dat ik niet moest schrikken als we bij opa aankwamen omdat zijn kunstgebit er uitgehaald was en dat ziet er vreemd uit, ze zei er ook bij dat een zuster haar s'ochtends haar gezegd had dat hij misschien een longontsteking had.

we gingen bij oma weg en reden naar het ziekenhuis, we liepen naar de afdeling waar opa ligt, maar toen we de deur lostrokken van de gang waar opa lag hoorden we een raar geluid, een soort monotone kreun, best hard, niemand reageerde er op, tot we steeds dichter bij kamer 5 kwamen, en totdat mam vroeg aan oma, is dat pa? en toen we bij de deur vna kamer vijf kwamen was het inderdaad opa,hij heeft dus na de beroerte en de vocht die blijkbaar achter zijn longen zat er dus ook een longontsteking bij, het geluid wat hij maakt en de aanblik van hoe hij er bij ligt is verschrikkelijk, een soort vechtend, kreunend geluid, met in elke ademteug uit of in een walgelijk gegorgel van slijm en pus wat in zijn longen zit en dat geluid is erg hard, je hoort het zelfs als de deur dichtzit en je op de gang staat.

hij reageert weinig tot niet, hij ligt er bij als een zielig hoopje ellende, mijn moeder zijn zus jeanine heeft vanavond naar het ziekenhuis gebeld, zij ligt zelf aan bed gelkuisterd met een aan ms verwante spierziekte maar dat is een ander verhaal, ze heeft tegen de zuster van de afdeling gezegegd; luister, ik ben ziek ik lig in bed en ik kan niet weg, ik heb begrepen dat mijn vader op sterven na dood is en ik wil NU met hem praten, de zuster begreep dit volledig, en deed de telefoon tegen opa zijn oor ze heeft toen tegen hem gezegd; pa luister, ik houd ontzettend veel van je en ik wil dat je weet dat ik er vrede mee heb dat als je het wil laten gaan dan meot je dat gewoon doen, slaap lekker rustig in. Hij reageerde heel woest begon te trappelen en de zuster haalde eerst de telefoon weg en zei tegen mn tante ow wacht hij reageert er op ik zal hem je even terug geven, dat deed ze en mijn tante zei; hey pa, houd je nou rustig, stop met dat gevecht tegen je benauwdheid(omdat hij zo kreund en vecht tegen zijn ziekte put hij zichzelf heel erg uit) en doe het eens rustig aan dat is beter. hierop pakte de zuster de telefoon weer en zei dat hij er wel direct op reageerde en rustiger werd.

toen wij weggingen dit was voordat mijn tante belde, riep ik hem, OPA, hey opa. geen reactie, OPA, HEY ANTON, zijn ogen gingen open een wazige gele glans hangt over zijn ogen heen, hey luister anton, ik ga nu weg, ik kom morgen weer, slaap lekker auwe. en zijn ogen gingen weer dicht en het gegorgel en gekreun ging weer door.

ik ben geen christelijk mens, ik veracht god, maar ik ben wel de stilte ruimte ingelopen en heb een kaarsje aangestoken, en toen ik dat deed heb ik god uitgescholden, en gezegd dat alleen een beest dit een mens laat overkomen en daarna ben ik weggelopen.

mijn zusje komt morgen over uit amsterdam die heeft verlof kunnen regelen, maar ik heb tegen mijn moeder ook gezegd ik hoop 2 dingen, 1. dat hij rustig sterft vannacht voor hem, en 2. dat hij de nacht overleefd zodat mijn zusje afscheid kan nemen.



misschien vreemd dat ik het hierneer zet, maar het is op dit moment een prettige manier om mijn emoties kwijt te kunnen.

maar ik hoop echt dat hij sterft vannacht, hij heeft zoveel pijn, en hij ligt er zo vreselijk bij, als je hem ziet schieten je de tranen al in je ogen, het is onmenselijk, het geluid wat hij maakt gaat niet uit mn hoofd weg, zo afschuwelijk, zo in en in vreselijk.

wat ik er misschien ook nog bij moet vertellen is dat zijn rechterlong als gevolg van de beroerte die zijn hele rechterkant van zijn lichaam verlamd heeft ook niet meer functioneel is.
ook alle gevolgen van de eerder beschreven beroerte zijn nogsteeds aanwezig .
Er is alleen, tussen haakjes, een longontsteking bij gekomen.

door de longontsteking zitten beide longen vol met pus en etter wat je dus ook hoort door het gegorgel wat hij maakt, maar alleen de linkerlong is functioneel, de rechter is totaal ingeklapt, en omdat zijn spieren aan zijn gehele rechterkant veramd zijn zal deze waarnschijnlijk nooit meer werken.

jeetje, wat moet het afschuwelijk zijn om je ooit zo levenslustige opa zo te zien lijden.. ik hoop dat hij zijn rust zal vinden.. heel veel sterkte in deze dagen.

ik plaats dit stukje bij het andere topic, als je daartegen gegrond bezwaar hebt mag je me altijd pmmen

Het moet vreselijk vor je zijn om je Opa als het ware een afgrond in te zien glijden, ik weet gewoon niet wat ik zeggen moet.
Iig heel veel sterkte voor jou en je familie.

[Joeltja]

echt super erg voor je, ik kan me (gelukkig) niet voorstellen hoe het is....
maar kweet wel dat dit vreselijk zwaar is voor jou en je familie....
echt heel erg veel succes...

[FunFair]

oh damn kut man!

9 maart.

amper geslapen 4 uur op de afgelopen 2 dagen, ik ben doodop en in en in verdrietig. Vanmorgen om half 12 mijn zusje opgehaald van het station ze heeft buitengewoon verlof gekregen om toch snel te komen, ik was de hele ochtend een bonk zenuwen, rusteloos, agressief, maar vooral verdrietig, tot we eindelijk om 10 over 1 naar het ziekenhuis gingen, gelukkig.

Toen we bij de kamer van opa aankwamen lag hij op zijn zij, hij had alle dekens van zich afgetrokken en op het bed lach een broodmager hoopje ellende in een luier wiens hele gezicht vanaf de neusgaten naar beneden onder een donkerbruin mengsel van pus en etter uit zijn longen zat. Ik heb direct een zuster gehaald en zei kwam meteen de fysio is ook geweest om zijn longen leeg te zuigen(fysiotherapeuten zijn de enige behalve artsen die bevoegd zijn om de longen leeg te zuigen) ze hebben he meteen helemaal verschoond.

het gaat niet goed, hij ademt snel koortsachtig en met horten en stoten, en je hoort bij elke ademteug een geborrel, alsof je iets hoort borrelen aan het eind van een lange slang. We hebben er een hele tijd bijgezeten mijn oom is geweest met zijn vrouw, de vrouw van mijn tante en haar dochter waren er ook vanaf arnhem snel deze kant op gereisd. We hebben de hele middag in beurten de wacht gehouden met mekaar bij opa, of wat er nog van over is, omdat wel met zn allen niet in de aparte kamer passen. mijn zusje en ik zijn daarna tegen 3 uur naar huis gegaan, mijn moeder is gebleven, ze zouden deze middag het einde van de 72 uur die voor een beroerte staan een gesprek hebben met de neuroloog.

mijn moeder belde mijn vader op dat het erg slecht ging met opa , hij verkleurde en lon en ik zijn meteen terug gegaan naar het ziekenhuis, daar aangekomen zag hij er slechter uit dan ooit, steunen en kreunen soms , dan weer rustig, ook door de morfine.
Ma vertelde me dat ze hem na een gesprek met de neuroloog van de antibiotica hebben afgehaald, ook zal hij nietmeer gereanimeerd worden, hij zal dus overlijden aan de gevolgen van een longontsteking. Dat heet passieve euthenasie, ze doen er neits aan, ze laten de ziekte zijn werk doen, verschrikkelijk klinkt dat maar het alternatief actieve euthenasie is veel erger , dat duurt nog minsten 2 weken voordat alle papier werk , de second opinion, gesprekken met de famillie en de rest geregeld is, de longontsteking maakt er waarnschijnlijk binnen nu en 48 uur een eind aan, en geloof me, dat is veel beter dan twee weken lijden zoals hij dat nu doet.

Ook al zou hij genezen van de longontsteking zal hij voor de rest van zijn leven een plant zijn, zo hevig is de beroerte geweest.
En dat wil hij niet, dat heeft hij nooit gewild, hij is hier altijd heel duidelijk over geweest, laat me dan sterven, en dat is wat er gaat gebeuren.

maar het ergste is om te zien hoe een mens een geliefde langzaam wegkwijnt, ik ga nu slapen, mijn moeder slaapt met haar broer en oma op het ziekenhuis bij opa. En ik ga zowieso morgenvroeg zodra ik wakker ben naar het ziekenhuis, en misschien als iemand het wil vannacht al. En dat hoop ik voor hem, dat hij lekker rustig stopt met ademhalen en lekker inslaapt, dat gun ik hem wel na 4 dagen een verschrikkelijke leidensweg te hebben doorgaan.

brr, dat is ook niet niks jonge.

maar praat jezelf nooit een schuldgevoel aan dat je geen goede band met haar had, hij was er niet, en hij zal er dus ook nooit meer komen, laat dat zo. Ik moet dat ook, ik heb mijn grootouders heel lang gehaat om een verhaal wat heel lang is, ik kwam er amper, terwijl zij wel zielsveel van mij hielden.
Altijd een smoes zo van ik kan niet ik wil niet etc. Ik heb in tegenstelling tot jou en ik ben blij dat ik het gedaan heb, in zijn heldere momenten maandag tegen hem gezegd toen ik ff met hem alleen was, dat ik heel veel van hun heb gehouden en dat ik me dat pas nu besef, en dat ook al ik niet elke week mn neus laten zien ik wel van ze hield, hij kreunde een keer en kneep in mn hand, ik geloof dat hij het begrepen heeft, ik vind het wel erg jammer voor je dat jij di kans niet hbt gehad.

en het is idd vreemd dat verdriet je zo laat ineens nog vol in je gezicht kan rammen, ik denk dat bij mij de echte klap ook nog wel komt na de begrafenis, alleen de vraag is , wanneer is die.

hier man een /knuffel die heb je nodig.

[n0sf3ratu]

sterkte in deze tijd,

is er geen redden meer , door middel van een (levensverlengende) operatie zoiets ?
Is er geen enkele manier waarop hij kan antwoorden, bijvoorbeeld door middel van knipogen ofzo.
Dan kan iemand aan hem vragen of hij dat wil , nee is 1 keer knipogen en ja 2 keer. (mischien klinkt dit dom)
maarja..

ik hoop het beste voor jullie en je opa, en dat de juiste keuzes worden gemaakt

Oorspronkelijk geplaatst door Saduf
Dankje

Hoewel ik ze liever van een vrouwelijk persoon heb
maja, je kunt niet alles hebben hè. Hebben we wel gemerkt.

mannen zijn er niet zo happig op, het is nichterig zegt men, ik ben niet zo, als ik het nodig zie om je stuen te bieden door een stevige omhelzing, dan krijg je die.


nee nos, er zijn totaal geen mogelijkheden meer, als we de longontsteking zouden laten verhelpen ligt hij misschien nog 10 jaar in een ziekenhuisbed alleen en ellendig te kwijlen, dat wens je niemand toe, van mij mag hij lekker gaan slapen.

voor zover je zoiets zo clinisch kunt beschrijven , ja.

me oma heeft het ook gehad
het enige wat ze nog kon zeggen wat Tututu..

linker kant volledig verlamt...
zo heeft ze jaaaren achter mekaar geleeft..

eerst verzorgt door mijn Opa, maar daarna naar een verzorgings tehuis..

Mijn moeder en haar zussen (+opa natuurlijk) hebben me oma eigenlijk TOEN al verloren..
toen ze een jaar geleden overleed was het eigenlijk erg gek..

en kun je nagaan.. je eigen moeder de kont afvegen in het toilet

iig veel sterkte er mee kerel.. en je familie ook!

Hij heeft rust gevonden.

hij is gisteren om 19:20 ingeslapen.

na 78 jaar en 360 dagen.

Oorspronkelijk geplaatst door BlackTurtle
Hij heeft rust gevonden.

hij is gisteren om 19:20 ingeslapen.

na 78 jaar en 360 dagen.

Gecondoleerd en heel veel sterkte,

[Piraatje]

[Joeltja]

gecondoleerd kerel...
sterkte nog de komende dagen, dat zijn ook niet de makkelijkste....

echt sterkte jongen, wel fijn dat je opa nu rust heeft.. maar je zult hem wel verschrikkelijk gaan missen..

Heel veel sterkte ermee...
Waarschijnelijk kom ik nu slecht over, maar misschien, als ik het zo lees, is het wel beter zo voor hem. Maar het is natuurlijk alsnog hartstikke erg

[frox]

Wat een vreselijk verhaal zeg.
Ik wens je echt nog heel veel sterkte en de rest van je familie ook

[Raspberry]

gecondoleerd
maar idd, voor je opa is het het beste.. :/ en eigenlijk voor jullie ook, aangezien jullie hem elke keer zo zagen aftakelen.

Oorspronkelijk geplaatst door annomeisje
Heel veel sterkte ermee...
Waarschijnelijk kom ik nu slecht over,

nee helemaal niet, zo denk ik er namelijk ook over, ik had zelfs gewild dat het sneller was gegaan dmv aktieve euthenasie ik ben er namelijk achter gekomen dat het dan een dag had gescheeld, een lange lange dag. Maar zo is het niet geweest.

het is ook een reden dat ik er niet meer heen ben gegaan, ik vocht tegen het idee om het zelf te doen, klinkt vreemd maar, als je iemand zo ziet liggen en je weet dat er nooit verbetering in zal komen, dan ga je alleen maar denken dat het dan ook wel nu afgelopen mag zijn en als er dan besloten word om de ziekte in zijn lichaam te laten woekeren, dan doet mij dat vreselijk veel pijn, om iemand zo te zien, langzaam van binnenuit opgevreten door een infectie, dan is het enige wat ik wil daar een eind aan maken.

daarom ben ik donderdagochtend voor het laatste geweest, ik heb afscheid genomen en het is goed zo.

Hoofdstuk IV – Vaarwel opa.

Ik kan het niet meer opbrengen om er heen te gaan, het is me te afschuwelijk om aan te zien , glazige blik in zijn ogen terwijl hij naar het plafond staart, het gestuiptrek, want ik geloof niet langer dat het bewuste bewegingen zijn, niet na de morfine, want als ik in zijn ogen kijk zie ik niets, de arts zegt ook dat het waarschijnlijk alleen nog reflexen zijn. Ik kan daar niet langer naar kijken, de aanblik van de man die ik kende is verschrikkelijk, wat daar nog ligt met zijn mond open en nietsziende ogen trappelend en vastklampen aan handen en gezichten, nogsteeds gorgelende geluiden makend, ik kan het niet meer zien.
Ik ben naar hem toe gegaan vanmorgen met de bedoeling er te blijven, maar de aanblik ervan heeft me er toe doen overtuigen dat ik dat niet moet doen. Het maakt me kapot iemand zo te zien lijden dat kan ik niet opbrengen. Ik heb daarom afscheid genomen van Anton. Ik heb hem gezegd dat het goed is zo, dat hij een mooi leven heeft gehad met kinderen en een vrouw die van hem houden en dat het nu goed is, dat hij het moet laten gaan en lekker gaan slapen, ik heb hem nog een kus gegeven en ben weggegaan. Ik weet dat de volgende keer dat ik hem zie hij in vrede is, en daar troost ik mezelf mee.

Hoofdstuk V – slaap zacht opa

Vandaag, om 19:20 heeft Anton Grobben zijn laatste ademstoot uitgebracht, en heeft daarmee het gevecht tegen het onvermijdelijke opgegeven.
Hij heeft een lang leven geleid, 77 jaar en 5 dagen van zijn verjaardag af heeft zijn lichaam het opgegeven.
Wat wil een mens nog meer zou je zeggen, Indië veteraan, gelukkig getrouwd voor 51 jaar, vader van drie kinderen, grootvader van 5 kleinkinderen. En toch, waarom moet een mens zo aan zijn einde komen, slachtoffer van een beroerte, slachtoffer van een longontsteking, een wegkwijnend hoopje mens in een ziekenhuisbed aan het eind van een lange gang.
Maar zo zal ik hem niet herinneren, ik zal hem herinneren als de man die mij altijd klojo noemde, de man die zei dat de as van mn peuk buiten op de grond mocht, de man die op de foto met mij als klein kind staat terwijl hij me vasthoud terwijl ik op een paard zit in de gaten houd, de man van wie ik altijd een shaggie mocht draaien als ik mn shag niet bij had, de vader van mijn moeder, een man die altijd van me gehouden heeft terwijl hij mijn zonden niet kende, de man van mijn oma, een sterk en duidelijk mens, een liefdevol mens, zo zal ik hem blijven herinneren.
En over een paar dagen zal ik definitief afscheid van hem nemen, en voor de hele familie zal ik spreken, ik zal mijn zegje doen, mijn afscheid van een man die ik beter had willen kennen maar waar ik helaas nooit de moeite voor heb genomen om beter te leren kennen.

Oorspronkelijk geplaatst door BlackTurtle
nee helemaal niet, zo denk ik er namelijk ook over, ik had zelfs gewild dat het sneller was gegaan dmv aktieve euthenasie ik ben er namelijk achter gekomen dat het dan een dag had gescheeld, een lange lange dag. Maar zo is het niet geweest.

het is ook een reden dat ik er niet meer heen ben gegaan, ik vocht tegen het idee om het zelf te doen, klinkt vreemd maar, als je iemand zo ziet liggen en je weet dat er nooit verbetering in zal komen, dan ga je alleen maar denken dat het dan ook wel nu afgelopen mag zijn en als er dan besloten word om de ziekte in zijn lichaam te laten woekeren, dan doet mij dat vreselijk veel pijn, om iemand zo te zien, langzaam van binnenuit opgevreten door een infectie, dan is het enige wat ik wil daar een eind aan maken.

daarom ben ik donderdagochtend voor het laatste geweest, ik heb afscheid genomen en het is goed zo.

Het klinkt in mijn oren niet raar. Als iemand lijdt, zeker iemand waarvan je houdt, wil je die gene helpen. En soms is dat denk ik de enige manier. Hoe hard het ook is. Mensenlichamen sleiten vroeg of laat op... Helaas gebeurt het soms ook op deze harde manier.