[Gedicht] Vechtend voor je leven met de duivel op je hielen.

[Asmooh]

ik weet niet hoe de reacties zullen zijn, maar dit heb ik een keertje geschreven toen ik besefte dat ik het nu goed had, de onderstaande tekst is gebazeerd op mn leven

1 - 03 - 2004



Vechtend voor je leven met de Duivel op je hielen,











Ik loopt alleen, afgestoten door je ouders, je heb niemand..

Ik loopt door een donker bospad, achtervolgt door geesten, door de duivel, achtervolgt door de slechte dingen des levens.

En dan.. dan woor je gevangen genomen, niks te zeggen, gebruikt worden, tot een moment..



Het moment dat je er gewoon geen zin meer in heb, het zat bent en er weg wil.

Je keerd hen de rug toe en zegt: bekijken jullie het maar.

Je wil niet bij de Duivel zijn, je wil niet gebruikt worden door de dingen die je kan en heb.



Dagen lang..

Maanden lang..

Jaren loop je alleen door het bospad waar maar geen einde aankomt.

Met de Duivel op je hielen, die je terug wil halen.



Maar je wil het niet, je hoord daar niet, en je wil daar niet horen.

Vechtend voor je leven, vechtend voor je ziel.

Zover van de aarde, zover van het geen dat ik wil.



Zover, Zover van de mensen waar van ik hield.

Jaren gaan voorbij, ze hebben het opgegeven.

en je zit alleen, alleen bij een boom in het donkerebos.

Niemand om je heen, totdat..



Tot het moment, dat je een heel klein lichtpuntje ziet.

Je rent zo hard als je kan, maar... maar er was geen lichtpuntje.



met mn hoofd gebogen loop ik terug, boos en verdrietig.

eenzaam en in de steek gelaten.



Maanden.. maanden zit je alleen, nadenkend over het leven, het leven dat goed was.

Tot het moment, dat er iemand voorbij komt, en je afvraagt: wie ben jij?

Het is ook een verdwaalde ziel, verdwaald.. alleengelaten en eenzaam.

Samen ga je de uitweg zoeken van het Bos,

Maar.. maar het was geen eenzame ziel, het was de Duivel, op je hielen achter je aan.



Ik ren, en ren, zo hard als ik kan. maar ben kapot..

kapot van het rennen, kapot van het vechten, en.. en wil me maar overgeven.

Ik val neer, neer op de grond. in het bos..



De tijden des leven gaan voorbij waar ik niks van mee heb gekregen,

En opeens.. opeens hoor ik vogels en zie licht.

Ik sta op en kijk om me heen, ik ben ergens anders..

ik ben gered.. maar.. maar door wie?



Ik was alleen, helemaal alleen.. vechtend voor me leven, afgestoten door iedereen..

Ik kijk rond, en vind het mooi, deze plek, de lucht.. de natuur.

Hier wil ik blijven, mn hele leven lang.

Hier wil ik zijn, en nergens anders.



Hier, hier bij God.. daar wil ik zijn..

Het is te lang. Weinig poëtisch taalgebruik. Wel erg beeldend. Het is een beetje eentonig. Ik vind het beeldend goed. Qua taalgebruik wat minder. Ik zou als ik jouw was goede strofes maken. Hier en daar even op je spelfouten letten en wat meer variatie aanbrengen.

De herhalingen van de titel zijn wel sterk. Zo kom het steeds terug. De titel sprak me ook wel aan.

[bootje]

Oorspronkelijk geplaatst door Untitled
Het is te lang. Weinig poëtisch taalgebruik. Wel erg beeldend. Het is een beetje eentonig. Ik vind het beeldend goed. Qua taalgebruik wat minder. Ik zou als ik jouw was goede strofes maken. Hier en daar even op je spelfouten letten en wat meer variatie aanbrengen.

De herhalingen van de titel zijn wel sterk. Zo kom het steeds terug. De titel sprak me ook wel aan.

waarom zou hij in een tekst alles poëtisch moeten schrijven? te poëtisch is dan weer te gemaakt...

@ dark_raver: het is een begin en het begin is altijd moeilijk. nu kan je doorgaan met verbeteringen, zoals taalfoutjes eruit halen, synoniemen, structuur...