Lief [verhaal]

oke, ik heb hier nog weinig gepost, maar hoop toch dat jullie dit kunnen waarderen. Eigenlijk is het nog niet helemaal (helemaal niet) af, al wel redelijk lang, maar wil gewoon graag weten wat jullie er van vinden...(misschien kan ik er beter nu al mee stoppen, bijvoorbeeld?) dank, kleine lot...(p.s. let aub niet op spellings en tikfouten. Ik schrijf alles altijd op papier en heb het voor de gelegenheid even snel op de pc gezet..sorry)

Lief

De muziek staat keihard aan zodat ik mijn eigen gedachtes niet zou hoeven horen, maar het werkt niet.
Mijn kamer is een puinzooi, want mijn gedachten aan jou maken dat ik niets doe. Ik denk en schrijf alleen maar over je. Doe hooguit wat voor school.
Ik zou je elke dag wel een mailen, bellen en een sms’je sturen. Het liefst zelfs meerdere per dag. Eigenlijk zou ik je nu wel willen zien en dan over een paar dagen weer en dan weer en.....

Wat jij wil weet ik eigenlijk niet zo goed. Je hebt het wel een keertje gezegd en geschreven, maar dat waren woorden. Ik heb je wel eens een andere taal zien spreken...
Nu weet ik niet wat ik moet doen, denken of verwachten.
Ik heb een verassing voor je gekocht. Over een paar weken zal ik 'm geven, want dan zien we elkaar weer! Tenminste, dat dacht ik, maar nu ga je misschien naar Texel.
Natuurlijk, lief, dat is je goed recht, maar blij werd ik er niet van toen ik dat las. Wat nu? Wat moet ik denken, wanneer zal ik je weer zien?

Een relatie hebben we niet. Ik hoop nog niet.
Maar dat maakt het nu niet makkelijker.

Lief, ik mis je...


Over 1,5 maand lief, dan ben ik jarig...
Had ik je dat nog niet verteld, O, sorry, maar waarom wil je het eigenlijk weten? Kom je soms op mijn verjaardag als verassing, ja echt? Of mag ik dan bij jou komen logeren, omdat mijn andere logeeradres dan zelf weg is.

Lief dat ik je altijd mag bellen als ik bij je in de buurt ben, maar 2,5 uur in de trein doe je niet zomaar. Ik moet toch een goede reden hebben om 2,5 of misschien wel 5 uur te reizen. Eigenlijk zou ik willen dat jij die reden was, maar je hebt nog steeds niet gezegd dat je dat wilt zijn. Als je blijft waar je bent zul je dat misschien ook nooit gaan zeggen.

Ik zou je zo veel willen vragen. Want ik weet niet hoe jij mij eigenlijk ziet, wat je in me ziet, hoe je over mij denkt of wat je voor me voelt. Ik wil dat zo graag weten, maar durf het je niet te vragen, bang je te verliezen.

Loop je altijd weg, lief, voor dat wat eventueel wat minder makkelijk zou kunnen gaan worden, maar zo mooi zal zijn?
Trek jij je altijd zoveel van die grote boze buitenwereld aan waarin iedereen altijd klein zal blijven?
Waarom doe je niet gewoon wat je eigenlijk misschien wel zou moeten doen; je hart volgen?

Zou je alsjeblief voor een keer naar dit kleine meisje willen luisteren en je hart willen volgen? Alsjeblieft? Wil je mij alsjeblieft die mooie tijd met jou gunnen?
Laat me je alsjeblieft liefhebben en koesteren. Laat me trots op je zijn en alles voor je over hebben. Laat me je verassen en voor je zorgen, lief!

Waarom is dit zo moeilijk, of heet dat liefde en ken ik de liefde nog niet goed genoeg? Er zei eens iemand tegen mij: "Wacht maar tot je verliefd is, dan zul je wat bleven."
Twee dagen later, eind oktober, werd ik verliefd.
En nog steeds beleef ik die verliefdheid, die ook onzekerheid met zich meebrengt.
Ik weet niet hoe de toekomst zal gaan worden, ik kan slechts nog hopen.

Laat me bij je zijn, voor nu, voor later, voor altijd...


en met Valentijnsdag dan lief...
weet je wel dat het op een zaterdag is, dat ik dan misschien wel bij jou in de buurt ben?
Wat zul je denken als ik je dan opbel?

Lief, ik weet niet wat ik moet doen, wees jij me alsjeblieft voor!


Ik weet niet welke muziek je graag hoort, of welke boeken je wil lezen.
Ik weet niet waar jij veel waarde aan hecht, waar jij blij van wordt, waar ik je leuk mee kan verassen.
Misschien kennen we elkaar nog niet optimaal, denk je daarom dat het nu makkelijker zou zijn om niets te beginnen, dan later iets af te moeten breken, maar dat is niet zo.
We hebben zulke mooie uren al gedeeld samen. Al zo veel niets gezegd, allen 'verliefd' geweest.
We hebben al zo veel gesproken, misschien over niets, misschien over heel veel, maar we waren wel samen en dat was wat telde, voor beide hoop ik.

Niemand heeft ooit beweerd dat het makkelijk zou zijn, dat weet ik lief, maar heeft ooit iemand je verteld dat het onmogelijk was?
Als we elkaar toch maar liefhebben, lief... mag ik je dan kaartjes sturen, lieve briefjes in je jas of tas stoppen als we elkaar weer zien?

Mag ik jou liefhebben, wil jij mij liefhebben? Als jij zo van het strand houdt, dan ga ik toch met je mee!
Ja, ook in de zomer, want jij maakt de wereld mooi.

Lief, ik weet dat ik van jou eigenlijk niet meer zou mogen hopen. Misschien is het beter als ik dat niet zou doen, maar dan nog wil ik jou niet kwijt.
Zo goed als jij kunt luisteren, zo bemoedigend als jij kunt spreken en zo lief als jij kunt kijken...
Het liefst blijf ik hopen, al is het maar omdat jij zo bijna perfect bent.

Laten we samen meewaaien met de wind, verdwalen in het bos of 's nachts verliefd dansen in de sneeuw.
Laten we zwerven door de stad, de meest verschrikkelijke film mooi vinden, samen wandelen over het strand of in het park op een bankje samen 1 boek lezen.
Laten we uren zwijgen, elkaar alleen maar liefhebben en aankijken...

Maar lief, wat zou je doen, als je in mijn schoenen stond?
En wat zou je zeggen als je dit alles ooit te lezen zou krijgen?

Eigenlijk hoop ik, dat wanneer je dit leest, dat zal zijn vlak voor je gaat slapen en dat je dan nog even wakker ligt en denkt: "Wat ben ik stom geweest. Ze heeft gelijk, misschien moet ik voor 1 keer gewoon mijn hart volgen en de boze buitenwereld laten voor wat 'hij is!"
En dat je dan de volgende dag aan mij komt vertellen dat je mijn reden wil zijn om misschien wel 5 uur op 1 dag in de trein te zitten...




"Ja eh, ik heb wat voor je.
Alsjeblieft.
En ook nog dit. Ja, wat riskant om het je te geven. Je moet het maar lezen waar ik niet bij ben denk ik.
Ik heb de neiging om, zoals altijd van tevoren al van alles te verklaren, maar ik denk dat ik dat nu maar niet doe."
Ik wil nog zeggen dat hij niet alles letterlijk moet nemen en dat ik best denk te weten hoe hij er over denkt, maar hem dit toch wou geven en...
Ik wou mezelf weer van tevoren indekken, maar heb mezelf tegen kunne houden.
De meest 'riskante' situatie ooit en de eerste keer dat ik mezelf niet al van tevoren wil beschermen.
Ik ben bang voor zijn reactie, maar laat het gewoon gebeuren.

Hij bedankt me voor het cadeau, een boek.
Hij lijkt niet zo goed te weten wat hij met de envelop aan moet, dus ik vertrek even naar de wc in de hoop dat hij de envelop open maakt en de 7 pagina's tellende brief gaat lezen.
Eigenlijk hoef ik helemaal niet naar de wc, maar goed, ik probeer wat tijd te rekken door m'n haar maar weer opnieuw in model proberen te brengen en m'n make-up bij te werken. Normaal doe ik at nooit, maar ja, hij moet natuurlijk ook wel de kans krijgen mijn veel te lange verhaal te lezen.

Wanneer ik terug kom is hij nog aan het lezen en daardoor verafschuw ik weer dat vervelende trekje van mij, altijd veel te lang van stof te zijn.
Als hij mij opmerkt wil hij het al wegstoppen; "Lees maar door, ik haal wel wat te drinken. Wat wil je hebben?"
"Cappuccino alsjeblieft."
In het café waar wij afgesproken hebben moet je zelf bij de bar je drankje halen. Verschrikkelijk vind ik dat, maar nu komt het wel goed uit.
Ik maak een praatje met de barman (die ik geen fooi geef vanwege de slechte service) om tijd te rekken.
Al ik zie dat de laatste bladzijde gelezen wordt loop ik met twee kopjes, alweer bijna lauwe, cappuccino terug.
Ik sta doodsangsten uit.
Hoe zal hij reageren?
Zal hij herhalen wat hij eerder gezegd heeft en is het dan definitief voorbij of is er toch nog hoop en reageert hij positief?
Natuurlijk hoop ik op dat laatste.

"Alsjeblieft"
"Dank je. Ik heb het gelezen" Hij stopt de papieren weer terug in de envelop, houdt het even omhoog om het vervolgens op z'n boek te leggen. Hij legt het allemaal nog even recht en lijkt na te denken over zijn antwoord.
Ik denk dat hij vast gaat vertellen dat het toch echt allemaal voorbij si, het nooit wat geweest is en het ook nooit wat worden zal.
"Het was heel lief"
een stilte
"Ik denk dat je wel weet hoe ik er over denk. Ik vind jou ook heel lief, maar die leeftijd... mijn omgeving..
Je begrijpt het toch wel?"
"uh-uh" Ik wist het wel
Ik wil met een hoop loze argumenten en voorbeelden komen om hem toch nog een soort van over te halen, maar ik weet dat het niet zal werken.
"Toch vind ik dat je ergens ook wel gelijk hebt" vervolg hij na een korte stilte.
"Misschien moet ik me inderdaad overgeven aan de liefde en me eens niets aantrekken van 'een omgeving'.
Misschien zit er best wel toekomst in, moeten we het gewoon een kans geven."
Hij speelt met mijn vingers en ik krijg een klein glimlachje. Meent hij dit? Meent hij dit echt?
"Ja....ja, ik denk het wel. Ik denk dat ik wel jouw reden wil zijn om 2, 5 uur te treinen"
"mag ik je dan ook een valentijnskaart sturen?"
"Natuurlijk meisje." En hij geeft me een zoen
Ik ben blij, helemaal vrolijk, al lijkt hij nog niet echt zeker te zijn van zijn zaak.

Er volgt een simpel afscheid en we spreken af elkaar de volgende dag weer te zien.






Ik ben in de wolken.
Ik heb het geluk dat ik van die lieve mensen ken die in dezelfde stad wonen en waar ik wel een nachtje in de woonkamer op een matrasje mag bivakkeren.
"Wat ben jij uitermate vrolijk!" Ik schrik. Ik was een beetje aan het dromen en had eigenlijk niet verwacht iemand 'thuis' aan t e treffen.
"Het zal het weer wel zijn" lieg ik.
Ik heb niemand verteld dat ik vandaag een afspraak zou hebben met een man die ik 2,5 maand geleden ontmoette.
"haha, maar het waait heel hard en de zon schijnt niet eens"
Ik loop naar het raam en kijk naar buiten.
Shit, dat is me niet eens opgevallen.
"Maar dat kan heel verfrissend werken, hoor!" Probeer ik nog, maar ze lijkt me door te hebben.
"Vertel! Wie is het!" Ze legt haar werk op de grond en gaat herzitten, in afwachting van mijn verhaal.
"Hoezo, wie is het?" Vraag ik nog, want hoe gezellig en geweldig het net in de kroeg ook was, het is nog pril. Heel pril. Dus nou niet echt bepaald het stadium waarin je iedereen over 'hém' gaat vertellen.
"Kom op!" Zegt ze enthousiast. "Ik zie het heus wel aan je. Een glimlach kun je misschien nog proberen te onderdrukken, maar je ogen en je blozende wangetjes spreken boekdelen. Je komt er echt niet onderuit hoor! Ontken het nou maar niet!"
Tsja, ze heeft me echt door! Ontkennen gaat lastig worden.
Terwijl ik naar de badkamer loop om in de spiegel te kunnen kijken, mijn haren moeten immers verschrikkelijk verwaaid zijn, probeer ik te bedenken hoe ik 't het meest tactisch kan brengen.
"Nou?" Vraagt ze ongeduldig.
"Ja, nou, eh, gewoon"stamel ik.
"Er valt niet veel te vertellen. Heb gewoon even gezellig wat met iemand zitten drinken. Heel normaal, niets bijzonders"
Maar ze gelooft er nies van.
Ik besluit het maar zo'n beetje op te biechten.

"Wil je wat drinken?" Vraag ik.
Ik moet mezelf wel bezig houden, want als het te gezellig wordt ga ik veel te veel vertellen en dat was nou juist niet de bedoeling.

We trekken een flesje witte wijn open en ik probeer wat leuke hapjes in elkaar te draaien van oud stokbrood "roosteren dan maar?" En kaas die in de aanbieding was, maar niet te verteren blijkt.
Ik vertel haar dat ik hem ontmoette tijdens een congres, dat ik hem diezelfde avond weer in de kroeg tegenkwam, i het erg gezellig was, maar meer ook niet.
Maar ik vertel haar ook, het zal de wij wel geweest zijn, dat ik hem meer dan een maand geleden weer tegen was gekomen. Weer in de kroeg, waar hij met vrienden was en waar ik wat aan het napraten was met mensen over de vergadering die middag.
Ik praat te veel, veel te veel, want ik vertel zelfs dat ik die avond met hem gezoend heb. Mét, alle details...
Zou alcohol een groter effect hebben wanneer je vrolijk bent en er misschien wel adrenaline in je lichaam zit?
"In elk geval bleek die avond dat hij hier woonde. 2,5 uur treinen van mij vandaan. Toen ik weg ging kreeg ik nog snel zijn nummer. Hij zou het mijne wel hebben als ik belde.
Ik moest maar een seintje geven als ik in de buurt was, had hij gezegd. Vandaar dus."
Ze lacht. Ze lijkt het helemaal geweldig te vinden. Ze wil meer details, maar die weiger ik te geven. Ik zeg dat er "niets gebeurd"is, wat ik meen en dat "we er gewoon als vrienden gezeten hebben, niets meer" wat ik een heel klein beetje lieg.
Ze dringt aan. Als er toch niets gebeurd is kan ik het ook wel vertellen zegt ze.
En daar heeft ze natuurlijk wel een punt.
Net op het moment dat ik besluit wat meer los te laten over vanmiddag, in de hoop een beetje geloofwaardig te blijven, wordt ze gebeld!
Fjew, saved by the bell. Leve het tijdperk der mobiele telefonie!
"Ja, dat is goed. Dan komen we er zo aan" hoor ik haar zeggen.
Of wij ook naar de kroeg komen. Ik zeg dat ik dat maar beter niet kan doen maar zij natuurlijk gewoon moet gaan; "ik wil morgen graag nuchter zijn en al helemaal geen kater hebben." Ze haalt me over: "Ah, ''één drankje voor de gezelligheid kan toch wel? Anders gaan wij gewoon samen aan het fris"
Ik weet wel dat het nóóit zo loopt, maar ga toch mee.
Het is gezellig. Erg gezellig.
Ik hoop niet dat de volgende dag blijkt dat het té gezellig was.




Wanneer hij belt ben ik eigenlij pas net wakker. Gelukkig zat ik wel al rechtop en had ik al gesproken, want je weet, hoe erg, je stem kan klinken de eerste zinnen van je dag.

Er zou een feestje zijn vanavond, Of ik echt niet mee ging, maar wat kon ik zeggen? Hij zou nog bellen. We hadden helemaal niets afgesproken, zelfs niet over een dagdeel, dus alles was nog mogelijk!
"Ik bel je daar later nog wel over" had ik gezegd, valk voor ik de telefoon met een stralend gezicht opnam.
"Wat ga je vanmiddag doen?" Hij bedoelde vanmiddag als in: de hele middag, langer dan 2 uurtjes.
Eigenlijk zou ik iemand nog ergens mee helpen, had ik beloofd, maar ik vond dat het 's avonds ook wel kon.
"ehhm, niets, helemaal niets"
"Is 13.00 uur dan een goede tijd?"
13.00 uur. Ik keek de andere 2 aan. Het was al 12.00 uur. Nog een krap uurtje dus om te douchen, te eten, m'n haar te doen en wat al niet meer. Dat zou ik helemaal niet redden! Ik moest wel goed voor de dag komen natuurlijk! Maar dat zeg ik niet.
"Ja, is goed, dat moet wel lukken!" Is wat ik zeg.
Maar wat moest ik anders? Als ik zou zeggen dat ik net wakker ben (wat wel waar was natuurlijk) dan zou hij me vast lui of slonzig vinden, maar als ik dat niet zou zeggen en toch later af had willen spreken denkt hij vast dat ik een of andere tuthola ben die alleen maar met haar uiterlijk bezig is en dat is ook absoluut de bedoeling niet.
13.00 uur dus...



Wanneer ik de deur uit loop zie ik hem daar al staan.
Daar, 200 meter verder, op de hoek, aan de overkant van de straat, daar staat hij, knap als hij is en ik weet me geen houding te geven.
Wat lijken deze paar meters opeens lang te duren, veel langer dan normaal.
Ik lach, Ik kijk naar hem, naar de stoep of naar de mensen om me heen. Ik kijk naar hem, hij kijkt terug. We zwaaien niet en met slechts een zebrapad tussen ons in zeggen we ook niets.
Ik sta bij het stoplicht. Een rood stoplicht dat natuurlijk weer veel langer dan anders op rood lijkt te staan, hoe had het ook anders gekund?!
Ik kijk naar hem en probeer tegelijkertijd een mogelijkheid te vinden eerder over te steken, die er natuurlijk niet komt.
Geen zoen. Onze begroeting is zo simpel als ons afscheid de dag ervoor.
We lopen zelfs, nee zelfs niet hand in hand wanneer we door de binnenstad lopen op zoek naar 'kunst'. Of in elk geval iets om die lege muren van hem te vullen. Ik ken zijn smaak niet, heb zijn huis nog nooit gezien, maar dat doet er niet toe.
"modern" zegt hij. "strak en kleurrijk" moet het zijn.
We lopen veel te dure galerietjes af en wandelen goedkope posterwinkels binnen.
Alsof we al echt bij elkaar horen, als een stel, bekijken we posters, bladeren we door boeken, maar ook als stel worden wij aangesproken wanneer hij ergens naar vraagt of advies wil.
Ook de artotheek hebben we bezocht, maar wanneer we daar uitlopen zegt hij vastbesloten: "We houden het voor gezien vandaag, die zogenaamde kunst" en hij sleept me mee een tram in.
Ik heb geen idee welke het was en vraag hem dus waar we naartoe gaan. "dat zul je vanzelf wel merken" zegt hij en pakt mijn hand nog wat steviger vast. Sinds we de tram in zijn gestapt en een plekje hebben kunnen vinden om te zitten heeft hij mijn hand nog niet losgelaten.
Gelukkig!




Ik kijk naar hem, naar zijn mooie gezicht en zijn prachtig blauwe ogen.
Dan kijk ik even door het raam naar buiten.
“Gaan we naar het strand?”
“Ja!”
“Maar het is nog winter. De zon schijnt wel, maar waait het daar niet ontzettend?”
“Wacht nou maar af!” hij glimlacht.--
Ik ben nieuwsgierig, want het mag dan wel een warme winterdag zijn, mop het strand is het vast ijzig koud.

Als we richting het strand lopen laat hij opeens mijn hand los;
“Wacht hier even.” Zegt hij en loopt weg.
Hij komt terug met iets in zijn handen, maar ik kan zo snel niet zien wat het is.
“Ik heb een vlieger gekocht.” Zegt hij , blij als een kind.
“Een simpele hoor! Met die heel professionele kan ik niet overweg.”
We gaan vliegeren. Wat geweldig! Dat heb ik echt al jaren niet meer gedaan! Hoe hij er toch op komt?!
We lopen naar het strand, hij pakt de vlieger uit en zet hem in elkaar. Dan rent hij van me weg om de vlieger in de lucht te krijgen. Ik blijf staan en kijk naar hem.
Ik kijk hoe hij helemaal opgaat in de vlieger, totdat hij roept en een gebaar maakt dat ik naar hem toe moet komen.
Hij vraagt of ik het ook wil proberen. Hij gaat achter me staan, geeft me de twee handvaten, pakt mijn armen vast en laat me zien hoe ik ze moet bewegen.
De lach op mijn gezicht is nog steeds niet verdwenen; wat is dit geweldig!
Samen rennen we achteruit om de vlieger in de lucht te houden. Ik struikel en val bovenop hem in het zand.
De vlieger dwarrelt achter ons neer terwijl hij me zoent.
Ik zoen terug. Onze hoofden tegen elkaar aan, zodat ik eigenlijk alleen zijn ogen nog kan zien. Dan krijg ik een kus op mijn neus en in mijn nek. Ik lach, want het kietelt.
Ik wil opstaan, maar hij grijpt me vast, duwt me in het zand, gaat bovenop me zitten en zoent me weer. Ik probeer om te rollen, zodat ik boven op hem terecht zou komen, maar het lukt niet.
(Door al het gestoei zitten we helemaal onder het zand en onze kleren helemaal vies en zout. We gaan weer terug…)


We stoeien op het strand. Ik heb de tijd van mijn leven! Het zand zit inmiddels overal en ons haar is stug van het zout en de wind.
We besluiten terug te gaan.
Hij nodigt me uit bij hem thuis om me op te kunnen frissen.

Ik gooi mijn vieze kleren in de hoek van zijn badkamer en neem een heerlijk warme douche, was mijn haren.
Ik ben zo vrij om uit zijn klerenkast een overhemd te pakken, een boxershort te lenen en warme skisokken uit te zoeken.
Als ik in deze kleding de woonkamer binnenkom en hij mij opmerkt bekijkt hij me grondig en stamelt: “Ik heb maar al wat wijn ingeschonken. Ik hoopte dat je dat wel lekker zou vinden. Ik heb ook maar even wat hapjes op tafel gezet.”
Alsof hij het zo heeft voorbereidt staan er fonkelende kaarsen en waxinelichtjes op tafel, samen met de hapjes en twee glazen zijn ernaast.
Hij geeft me een glas aan en ik ga op de bank zitten met opgetrokken knieen.
“Dank je wel. Wat lief van je!”
Ook hij neemt een douche en komt terug in een spijkerbroek, zijn overhemd nog dichtknopend.
Ik stel vast dat hij er zeker niet slecht uit ziet, terwijl hij naar de bank loopt en met zijn glaasje wijn naast me komt zitten.
We praten en lachen, de hapjes raken langzaam op en een tweede fles wijn wordt aangebroken wanneer we besluiten maar een beetje tv te gaan kijken.
Het wordt een film. Een waarvan hij vindt dat ik die echt een keer gezien moet hebben.
Volgens hem een echte vrouwenfilm waar hij toch goede herinneringen aan over heeft gehouden, maar die ik nog nooit gezien heb, omdat ik net een paar jaar oud was toen deze film gemaakt werd en daar plaagt hij me mee.
Elke keer wanneer er voor hem jeugdsentiment langskomt, maar het mij weinig doet, zegt hij plagend: “ja, dat was voor jouw tijd he?!”
Als een klein meisje ga ik zitten mokken en probeer een boos gezicht te trekken, maar hij moet er alleen maar om lachen en trekt me naar zich toe om me een zoen te geven.
Ik blijf tegen hem aanliggen met zijn armen om mij heen en zo kijken we de film.
Hij lijkt moe, dus ik zeg dat ik mijn eigen kleren wel weer aan zal trekken en wil proberen om nog de laatste tram naar ‘huis’ te nemen.
“Is goed, ik ben eigenlij ook wel moe. Ik zal je naar de tram brengen.” Zegt hij.
Het is even wachten op de tram.
Als we de tram aan zien komen nemen we afscheid.
Geen bijzonder afscheid, maar die laatste, derde zoen belande niet op een van mijn wangen, maar daar precies tussenin.
‘Thuis’ lijken de andere twee al te slapen, maar ik blijf in mijn bed nog even liggen dagdromen.

totenmet
"En dat je dan de volgende dag aan mij komt vertellen dat je mijn reden wil zijn om misschien wel 5 uur op 1 dag in de trein te zitten... "
lijkt het heel erg een dagboek verslag..

het is ook autobiografisch?

vind het wel mooie gedachten die je hebt

Dat 'eerste' deel, waar jij het over hebt, is de brief (inderdaad in dagboekvorm) die later ook gegeven wordt...
De werkelijkheid is inderdaad wel de inspiratie hiervoor, maar niets hiervan is werkelijk gebeurd...
al is die 'brief' wel voor een groot deel 'echt' en ook echt gegeven....
Leuk dat je mijn gedachte leuk vindt, maar vind je het verhaal opzich dus eigenlijk niet zo geweldig?

kleine lot

heel mooi verhaal heb het echt met plezier gelezen

gelukkig! *is weer helemaal blij*

in deze tekst kon ik me heel goed verbeelde...zo benk ook.. :

Laten we uren zwijgen, elkaar alleen maar liefhebben en aankijken...

of te wel, niet praten mar in gedachten met elkaar zijn

jij snapt het!

Originally posted by kleine lot
jij snapt het!

ik snap jouw ook hoor

ik ben zelf niet een praterd maar meer een denker... pas als je me idee-en etc begrijpt dan kun je pas goed met me praten... ik ben dus ook niet een kletser...grappenmaker etc..meer iemand die over alles na denkt en alles op een plekje zet in een logische volgorde

waar ken ik dat toch van?

Originally posted by kleine lot
waar ken ik dat toch van?

omdat jij misschien ook zo bent ?

daar zou je nog best eens gelijk in kunnen hebben!
ben zelfs bang dat je ook echt gelijk hebt!

Originally posted by kleine lot
daar zou je nog best eens gelijk in kunnen hebben!
ben zelfs bang dat je ook echt gelijk hebt!

dat maakt niet uit hoor

gelukkig

ik kan bv ook genieten van de kleinste dingen...gewoon dat de zon al straalt ofzo...sommige denken van wat kan mij da verrekke...ik denk dat leven uniek is waarvan je zoveel mogelijk moet genieten..ik denk dat sommige dat niet echt door hebbe ofzo...

[biffyclyro]

Wat een lief verhaal, ik vind het echt heel mooi.

Oorspronkelijk geplaatst door biffyclyro
Wat een lief verhaal, ik vind het echt heel mooi.

Kun je misschien een samenvatting geven?