Verhaal

[Saarah]

't Begin van een verhaal. (Titel weet ik nog niet)
Veel reacties & kritiek gevraagt ajb!


Langzaam slenterde Britt door het verlaten park. Gedachten die haar bekend voorkwamen, zweefden door haar hoofd. Gedachten die haar altijd teisterden als ze hier, in dit park, rondliep. Gedachten die dus, met andere woorden, elke avond door haar hoofd rondcirkelden.
Ja, elke avond liep ze hier. Elke eenzame avond.
Wat had ze tenslotte te verliezen? Niks. Haar moeder? Haar débiele moeder, die elke week met een andere vent in haar slaapkamertje met dunne muren, die geen geluid tegenhielden, zat te flikflooien? Nee, bedankt. Dan zwierf ze liever wat rond door het park. Hier kwam ze tenminste af en toe nog wel eens iemand tegen. Misschien wel iemand interessant.
Door de schemering wandelde ze verder. Ze liep en liep, keek om zich heen, proefde de koude geur van winteravonden. Fantaseerde over die éne jongen die ze hier al wel eens had zien rondlopen, probeerde haar gedachten te kneden tot opwindende fantasieën. En ondertussen liep ze maar verder.
Maar haar gedachten gehoorzaamden haar niet. Haar gedachten leidden een eigen leven. Haar gedachten lieten haar beelden zien die ze niet wilde zien, liet haar dingen horen die ze niet wilde horen. Zoals de kreten van haar moeder, lang geleden. Héél lang geleden.
“Rotzak, laat me gerust!”
Natuurlijk hoorde ze die kreten thuis wel meer, zelfs nu nog. Maar die waren niet gemeend. Of beter, die kwamen niet zo hard aan bij Britt zelf. Want die kreten, die éérste kreten die ze van haar moeder hoorden, die werden tegen haar vader geschreeuwd. Haar vader, haar ‘rotzak van een vader’ zoals haar moeder niet genoeg kon benadrukken. Haar vader, die ze stiekem nog wel eens wilde zien. Tenslotte was het al zo’n 7 jaar geleden dat ze hem voor de laatste keer gezien had. Dat haar moeder voor de laatste keer tegen hem geschreeuwd had: “laat je dochter met rust, vuile rotzak! Zit niet met je gore handen aan haar!”
Hij had haar met droevige ogen aangekeken en in haar oor gefluisterd: “geloof niks van haar, lieverd. Ik heb je nooit kwaad willen doen. Ooit zal ik terugkomen, ooit wel. Maar voorlopig niet. Dag, schat.”
Hij had haar niet meer gekust, had zich gewoon omgedraaid en was weggelopen. Haar moeder hysterisch in de huiskamer achterlatend. Haar moeder, die hem hysterisch achterna schreeuwde: “ja, trap het nu maar af, laat mij maar alleen met haar. Nu je haar niet meer kan bepotelen ga je wel weg hé?!”
Ze had daarna haar dochter nog dikwijls gevraagd wat hij toen in haar oor fluisterde. “Weet ik niet meer, mam”, had Britt zo onschuldig mogelijk gezegd.
Britt schudde even kort met haar hoofd, alsof ze de gedachten wilde verjagen. Ze versnelde haar pas een beetje. Ondertussen was het al donker, maar dat vond ze niet erg. Dan was het lekker rustig, geen mensen die haar stoorden.
Plotseling zag ze een schim, een paar meter voor haar. Geïnteresseerd probeerde Britt de schim wat beter te bekijken, hopend op een interessant iemand, maar dat lukte pas toen hij op haar afstapte.
Het was een man van rond de 45, 50 misschien. Om de één of andere reden kwam hij haar bekend voor. Waarvan, dat wist ze niet. Misschien had ze hem hier al wel vaker gezien, hoewel ze dacht van niet. Tenslotte prentte ze ieder gezicht dat ze hier zag zorgvuldig in haar geheugen.
“Dag jongedame”, zei de man met een kleine buiging. Hij klonk akelig bekend, en hij praatte akelig hoffelijk. Vooral omdat hij er eigenlijk nogal… Sjofel uitzag. Meer een zwerver dan een belangrijk iemand. Meer een onverzorgd, verwaarloosd iemand dan een nette, vriendelijke man.
Britt knikte even kort naar hem en liep hem toen voorbij.
“Hé, wacht even!” zei de man. In zijn stem klonk iets van wanhoop door. Britt verraste zichzelf ermee dat ze stopte en zich omdraaide. Ze had niks te zoeken bij deze man, maar toch, iets in hem trok haar aan. Ze probeerde hem wat beter te zien, want door de schemering kon ze zijn gezicht maar heel vaag zien.
Aarzelend zette de man een stap in haar richting. Nu stond hij nog amper een halve meter van haar af.
“Wat is er?”
De man schrok zichtbaar.
“Wat is er?” herhaalde ze, nu met een gefronst voorhoofd.
“Britt?” vroeg de man terwijl hij haar onderzoekend aankeek. Hij nam haar van onder tot boven op. Britt zweeg verbijsterd. Ze dacht dat ze nu wel wist waarvan ze deze man kende. Zou het…?
“Papa?” vroeg Britt met een zwakke stem. De man, haar vader, liep op haar af en wilde haar te omhelzen. Maar Britt deinsde achteruit.
“Wat dóé je hier?”
Haar vader glimlachte breed. “Wat denk je nou, schat? Jou zoeken, natuurlijk! Maar ik wilde niet naar je thuis gaan omdat… Je weet wel. Je moeder.”
Britt knikte. Ze was verbaasd, misschien was geschokt zelfs een beter woord.
“Maar… Hoe wist je dat ik hier was?”
Haar vader haalde zijn schouders op. “Dat wist ik niet. Hoe kon ik dat weten?”
“Oh… Waarom ben je hier dan?”
Het was raar, Britt had zich dikwijls voorgesteld dat haar vader haar zou komen opzoeken. In haar fantasieën was ze hem om de hals gevlogen, had gehuild, had gepraat. Maar ze had geen vragen gesteld, althans niet zoveel. En niet op zo’n verwijtende toon zoals ze nu deed.
Haar vader keek haar gekwetst aan.
“Vind je het dan erg, dat ik hier ben?” ontweek hij haar vraag.
“Nee… Nee, dat niet. Maar waarom ben je hier dan? Ik bedoel, híér, in het park? Wat doe je hier?”
“Niks speciaal”, zei hij schouderophalend, “eh… Ik zocht een slaapplaats.”
Britt staarde haar vader aan. Ze wist niet goed wat ze voelde. Medelijden? Ja, een beetje. Haat? Ook wel. Verwantschap? Tja, het bleef tenslotte haar vader.