Jeetje
 

*grommm* (heeft even behoefte om te kankeren) Me vriendin was even op me pc bezig en kwam toen in me mailbox (ze wou ff een foto zien) en zo doende kwam ze terecht op een pro-anorexia site... Opzich niet zo erg... Maar...ze heeft tegen school gezegt dat ik anorexia heb.....|:( |:( |:( :kots:

Dat is toch niet eerlijk! Zoizo dat er verder word gekeken in me box... en dan ook nog even een link aanklikken enzo....en dan ook nog naar school toe stappen :S

Best wel klote, dat is jouw privacy:aai:.
En dan ook nog leugens gaan rondstrooien, zwak van haar.

Maarre...pro-anorexiasite? Anorexia is een serieuze ziekte he...

geef ze een mep, jouw vriendin is blijkbaar niet te vertrouwen:no:

hoi ik zou zeker jouw vriendin aanspreken als ik jouw was ze moet met haar poten uit je spullen blijven en zeker wat prive is .
en als ze dingen over je vertelt en dat is nog niet eens waar ook dan zou ik ook klaar met haar zijn wat denkt ze wel niet joh
maar in ieder geval succes en hopelijk voor je gaat die periode ook weer snel voorbij:yes:

Mijn vriendin bedoelde het goed... Dat staat vast want ze is hartstikke ongerust...

En tja...als je een mapje in je mail hebt staan met pro anorexia, kan ik het ook wel begrijpen, alleen ik vind het klote dat als je een plaatje mag zien dat je dan ook zo'n map in gaat :S

Maar...goed...helaas is het geen leuge wat ze tegen school heeft gezegt...Alleen waarschijnelijk gaat school er nu naar de vakantie wel achterheen zitten.

Maar...ja, ik heb al met haar gepraat...en ik kan het wel begrijpen opzich..

En anorexia is geen ziekte maar een levensstijl.

Què?:x

je haalt de woorden uit me mond.....|:(

Wil niet moeilijk doen hoor, maar anorexia is toch echt wel een ziekte.

Ik denk ook wel dat je vriendin het goed bedoelde. Ze werd waarschijnlijk inderdaad gewoon ongerust ove je. Het is toch helemaal niet fout om ongerust te zijn over je vriendin. Dat ze in je mail aan het snuffelen geweest heeft is een andere zaak, maar ik denk dat jullie dat met z'n tweeen het best kunnen uitpraten.

Verder ben ik ook niet akkoord met je stelling dat anorexia een levensstijl is, want een levensstijl kies je. De meeste mensen (= je hebt natuurlijk àltijd uitzonderingen) met anorexia hebben daar duidelijk NIET voor gekozen.

Ik weet niet of het een levensstijl is. Anorexia heeft duidelijk een pschychologische achtergrond, maar vast ook wel iets fysieks, dus ik weet niet goed wat ik er van moet denken.

Ik denk dat het een combinatie is van die factoren die samen onder de noemer "anorexia" vallen.

Enfin, iedereen moet natuurlijk gewoon van je privé spullen afblijven, klaar :)

Tja...ik laat haar zoizo niet meer alleen plaatjes kijken....

Enne...anorexia kies je niet voor, maar er zijn genoeg mensen gelukkig zo...Als je veel afvalt voel je je ook goed...
Zeker als je ouder(s) het ook nog aanprijzen*)

Naaah, ik zeg toch helemaal niet dat afvallen slecht is. Het moet gewoon haalbaar blijven. Van het moment dat het je lichaam schaad, moet je er mee ophouden :) Zolang je je lichaam er geen schade mee berokend, mag van mij alles :)

Afvallen is altijd wel oke lijkt me....

hiermee ben ik het niet eens.
Aangezien er gevallen zijn waarin mensen overleden zijn door hun obsessie om af te vallen. Afvallen is niet altijd positief.
Omdat het kan doorslaan tot obsessie.
Obsessies zijn nooit goed.

Om precies te zijn gaan 70% van de mensen met deze obsessie er dood aan...

(Jaja...dat lesje heb ik al van me vriendin gehoord:| )

En jij keurt annorexia dus goed??!!!!Sorry hoor maar zoals je nu erover praat heb je duidelijk hulp nodig want je bent echt dom aan het lullen....

Anorexia is echt wel een ziekte; zowel psychisch als lichamelijk.
Je zou het als een levenswijze kunnen beschouwen, omdat het extreem belangrijk is voor je, maar dat is dus een obsessie, zoals al aangehaald is.
Je hebt (denk ik) een gebrek aan zelfvertrouwen, en daarom wil je er lichamelijk perfect gaan uitzien.
Maar te veel afvallen is ongezond, je berokkent jezelf fysieke schade. Misschien voel je je nu goed, maar dat kan niet blijven duren.
Je moet proberen je psychisch probleem op te lossen.

Tja...'k zie wel wat ik belangrijker vind in me leven, met een mooi lichaam (een grote kans hebben) op sterven of dood gepest worden met een lelijk lichaam.

Zo lelijk ben je vast niet, en zelfs al was het zo, dan moet je gewoon meer zelfvertrouwen hebben.
Je hebt vast andere kwaliteiten, probeer die in de verf te zetten.
En daarbij, zo vermageren maakt je echt niet mooier. Zolang je niet extreem dik bent, hoef je helemaal niet te vermageren, want dan mergel je jezelf uit en dat vindt niemand mooi.

ik ben niet mager, en ik word niet doodgepest met mijn dikke billen :D :+

Ik ben helemaal nie mager vind ik zelf, en ik ben nog niet van plan om enige vorm van anorexia te gaan krijgen ook niet. Dan ben ik in jou ogen maar lelijk hé :)

jij moet dringend hulp zoeken, anorexia is geen levenstijl, maar een ernstige ziekte:notgood: :no:

Afvallen is niet altijd goed :p ALs ik afval blijft er nix meer van me over.

Ik hoop dat je eruit komt Anno. Ookal ben je af en toe een apie , ik hoop dat je eruit komt. EN Mager is niet mooi , ik kan het weten , ik ben mager geweest ( omdta ik ziek was , niet door anorexia ) en ik voelde me toen vrij ehm , kut :| Nu ben ik nog steeds dun , maar ik zie er hartstikke gezond uit.

Ik hoop dat je weet waar je grens ligt en dat je eruit komt !!!

:*

ik hoop dat je weet waar je aan begint want een vriendin van me heeft ook anorexia en loopt nu allemaal onder behandeling enzo :( gelukkig kwam ze er zelf achter dat het niet goed is als je maar 39 kg weegt als je zo'n 1.75 groot bent :{

"Extreem mager" vind ik wel mooi, ik weet dat haast niemand het met me eens is, maar toch...Dan pas zie je de vormen, de ribben, de botten, alles zie je dan mooi.

Maar ik weet precies tot hoever ik ga en wanneer ik hulp zoek :)... en ik overleef alles :)

:{ mooi , de bovenbenen van die vriendin van mij zijn net zo dik als mijn bovenarmen :( ze is niet meer vruchtbaar :( en is der helft van haar haren verloren :{ dus weet waar je aan begint :no: :{ er is niks moois aan het is hartstikke eng :|

Tja...ik weet dat zulke dingen moeilijk zijn om aan te zien bij een dierbaar persoon... Maar als die gene nou zo min of meer gelukkig is...Nou...ja gelukkig, je begrijpt wel wat ik bedoel.

En hoe ben jij van plan om zo mager te worden dan?

Want er is natuurlijk verschil tussen gewoon weinig eten en afvallen, en anorexia.

ik kan me er ergens wel iets bij voorstellen,zoals bij je avatar toen, als je het als soort kunst wilt beschouwen... je merkt hier alleen wel dat het maatschappelijk absoluut niet geaccepteerd wordt dat je dat mooi vindt.

en anorexia is misschien een levensstijl, maar dan absoluut een verkeerde. dan zit je gewoon zodanig met jezelf in de knoop dat je dat als enige houvast kan zien, terwijl je geen idee hebt wat je jezelf aan doet. het is slecht, klaar, er gaat niet voor niets 3 kwart van de patienten aan dood !

Er wijken wel meer mensen af op een foute manier wat wel word geaccepteerd... Maar goed, misschien ga ik er dood aan binnen een maand, maar voor het zelfde geld loop ik vandaag onder een auto.

Mischien is dat het beste dat je nu onder een auto loopt, want anders beland jij zoiezo int hospitaal en sterf je aan anorexia:notgood: en dan heb je moeten lijden...

Misschien is dat nét wat ze wil bereiken :)

In dat geval: *Aandachtzoekster*

ik hoop voor je dat jou vriendin je gaat helpen eten heerlijk te vinden.

Er bestaan mensen die er op kicken hoe ver ze tot het uiterste met iets kunnen gaan. Is algemeen geweten dat er zo'n mensen bestaan. Het kan aandachtzoeken zijn, als ze het niet meent, maar als ze het wel meent, is het gewoon een SERIEUS foute kronkel in de hersenen.

Persoonlijk vind ik het vrij ziekelijk, mensen die tot het uiterste willen gaan om te zien vanaf welk punt hun lichaam het niet meer aan kan. Annomeisje lijkt me zo iemand. Ik kan haar maar één raad meer geven >> ZOEK HULP, voor het te laat is :)

In vele gevallen is het gewoon vragen om aandacht hoor. Ken zo iemand die dat enkele jaren terug ook deed :{

Wat doet het mij pijn om een aantal reacties (onder andere van annomeisje, waar ik me het meest aan erger) te lezen.

Wat nou anorexia is een levensstijl, je kiest er zelf voor? Totaal niet. Het komt in je hoofd terecht, die je vervolgens helemaal hersenspoelt, zodat je alleen nog maar gedachtes krijgt dat je te dik bent, dat je af moet vallen. Dat er een stem in je hoofd zit die dat de hele godganse dag tegen je zegt.

Anorexia maakt je helemaal kapot. Het maakt je gelukkig omdatj e eindelijk zo dun bent dat iedereen naar je kijkt (tuurlijk kijkt iedereen naar je, je bent net zo'n wandelend lijk!). Maar het maakt je VEEL meer ongelukkig doordat je de hele dag honger hebt, je niet meer in staat bent om WAT DAN OOK te doen, je bewegen is al veel te veel gevraagd van je lichaam. Je valt om de haverklap flauw en je maakt je hele lichaam van binnen EN van buiten kapot.

Naar aanleiding van een post in het meidenforum ben ik bij dit topic terecht gekomen en wil ik nog maar even mijn woede uiten over de belachelijke mening van iemand die beweert dat anorexia een levensstijl is, en geen ziekte.

Nou, het is dus alles behalve dat. Je kunt er niets tegen doen zonder datj e proffessionele hulp krijgt, want je houdt jezelf telkens voor dat je te dik bent. Iemand meot je een spiegel voor houden dat dat abosluut niet zo is. Maar jijzelf kan dat toaal niet omdat je er helemaal niet tot toe in staat bent.

Belachelijk dat iemand die het zelf heeft, deze uitspraken doet. Ik weet zeker dat jij je er niet altijd gelukkig onder voelt. Ik weet zeker dat het jou ook pijn doet dat je niet kan eten, omdat het niet van jezelf (of van je stem inj eh oofd) niet mag.

Ik heb zelf ook heel dicht tegen anorexia aan gehangen (misschien dan wel nooit gekotst gelukkig maar mezelf wel weken uitgehongerd) en mijn lichaam is ook naar de mallemoer. Ik heb dankzij die ziekte hartritmestoornissen waardoor het af en toe lijkt alsof ik een hartaanval krijg. Me nieren zijn helemaal naar de klote en de vraag is nog maar of ik later nog kinderen kan krijgen, ondanks dat ik gelukkig nog wel normaal ongesteld word. Maar dat wil nog niets zeggen.

Zo...dat is er uit.

Misschien is het beter om dit te verplaatsen naar discussie forum?


Een klasgenoot van mij heeft ook annorexia gehad. Het is echt een schat van een meid, helemaal nooit aan de dikke kant geweets. Ik vond haar zelfs altijd al mager. Toen ik haar een tijdje niet gezien had en haar tegen kwam schrok ik me echt kapot. Het leek net een wandelend skelet. Ze had ook weinig haar meer, en een paar weken later hoorde ik dat ze in het ziekenhuis lag.

Door al dat overgeven was haar slokdarm ernstig aangetast, en ze kon bijna niets meer doen omdat ze zo verzwakt was.

Gelukkig ziet ze er nu weer stukken beter uit, en dat doet me echt goed om dat te zien. Ik hoop alleen maar dat de mensen die aan annorexia lijden of geleden hebben er weer bovenop komen.

Ik bedoel dat als ik niet zo dood ga zijn er altijd nog andere manieren en momenteel wil ik leven op de manier zoals nu, want zo ben ik gelukkig.

Voor sommige levensstijlen kiest een mens niet. Er zijn wel meerdere levensstijlen waar absoluut niet voor gekozen is, maar mensen wel hebben. Je kunt het hersenspoelen noemen, je kan het ook een andere manier van denken noemen.

En inderdaad anorexia kan je gelukkig maken, als je weer lichter weegt, het geeft gewoon een kick. En de honger voel je naar een paar maanden niet meer, of een beetje, maar dat geeft ook een kick.


Ik ken genoeg meisjes die daar net zo over denken als mij, en het zien als een leefstijl, maar...goed, misschien is het een zieke leefstijl.

Maar geluk komt er wel als ik me doel heb berijkt...
En natuurlijk is het niet leuk dat je vrienden en familie moet voor liegen, maar het hoord bij het leven

Maar dat komt toch niet door uithongering lijkt me?

Kan ook door uithongering komen.
Of door dat je te weinig voedsel binnen kan houden.

Annomeisje kan je met niemand praten die je vertrouwt en die je kan helpen?
Je huisarts misschien, of een vertrouwenspersoon op school?

Verder vind ik dat je niet boos moet zijn op dat meisje dat gaan klikken is, waarschijnlijk is ze gewoon bezorgd om je en wilt ze je helpen.

volgens mij heeft annomeisje niet helmaall in de gaten wat annorexia is ofzo :? :{

Sjeeminee.
Ik heb sowieso al een hekel aan het woord Anorexia.

Ik ben altijd ZO gepest omdat ik dun ben , ''Anorexia patient'' was standaart mijn bijnaam. En het grappige is , dat ik het meeste at van iedereen uit mijn klas. Ik heb mezelf altijd te dun gevonden , dus van Anorexia is bij mij nooit sprake geweest.

Maar ja , als je dun bent heb je meteen ''Anorexia'' ( Nu ben ik nog steeds heel dun , maar zie er wel gezond uit enzo. )

Zou je dat dan willen , Anno ? Dat iedereen je aankijkt en metee zegt '' Hej Anorexia kind!'' Dat iedereen je uitscheld voor botje , wandelend lijk en skelet ?! geloof me , en ik spreek uit ervaring , dat soort woorden hebben een deel van mijn leven kapot gemaakt , en het achtervolgd me nog elke dag. En ik HAD niet eens anorexia.

Ik kan me neit voorstellen dat je daar gelukkig van kan worden.
Ik hoop echt dat je tot inzicht komt.

Dat komt dus wel door uithongering, omdat ik van mezelf nooit mocht eten...en als je dat weken, maanden, misschien zelfs jaren doet. Dan krijg je onherstelbare schade aan je lichaam. En daar wil ik je voor behoeden. Want wat als je dadelijk NOOIT meer ongesteld wordt bijvoorbeeld. Dan kan je het vergeten met kinderen krijgen later hoor, want die kunnen dan echt niet meer in je baarmoeder groeien door het leed dat jij een aantal jaren terug jezelf hebt aangedaan.

Ik ben niet achterlijk en ik weet dat anorexia is, obsesief afvallen en erg inhokjes leven (je dagen totaal uitstippelen) en dat soort dingen.

Hm...dat erg klote voor je...

als je weet wat het is, dan weet je waarschijnlijk ook wel wat voor lichamelijke en pshygische het kan aanrichten?

anorexia is inderdaad een levensstijl, je komt er namelijk nooit meer echt vanaf. Het is alleen wel n hele zieke levensstijl en ik hoop voor je dat je het over n tijdje onder controle kunt houden.
Nu ben je duidelijk nogenit zover, omdat je gewoon ontkent dat er iets behoorlijk mis is en dat veranderd zou moeten worden.

Oh, en denk je echt dat je gelukkig wordt als je zo slank bent als je zou willen zijn? Je zal veel minder energie hebben, weinig meer kunnen doen dan in bed liggen omdat je anders doodgaat omdat je zo weinig eet. Je voelt je misschien mooi dan, en dat geeft je misschien wel wat meer zelfvertrouwen, maar het lost het probleem niet op. Als ik het goed begrijp word je gepest omdat je te dik was? Mag ik vrage hoeveel je nu weegt en hoe lang je bent?
En dan dnek je natuurlijk dat wanneer je niet meer dik bent maar n mooi figuur hebt, dat het pesten over zal gaan. Is heel logisch, zou ik ook denken. Maar het is naturlijk niet zo, omdat de werkelijke reden van het pesten NIET is dat je dik bent, maar dat je het toelaat en men behoefte heeft aan een pispaaltje.
je slaat er dan misshcien wel op(heb ik gelezen hier), maardat maakt je alleen maar zwakker. En dat zien de pesters ook in.

Wat je zou moeten doen om het pesten over te laten gaan is vertrouwen in jezelf, ookal vinden anderen je misschien niet mooi of niet aardig.
Pas wanneer je 'boven' de pesters kunt gaan staan, op hun neerkijken en zorgen dat het je niet kwetst, pas dan zal het pesten stoppen.

En je begrijpt natuurlijk ook wel dat anorexia waarschijnlijk in de toekomst zal worden aangegrepen om je te pesten, omdat ze dan maar weer iets anders hebben. Ook anorexia maakt je geestelijk zwakker. het gaat erom dat je geestelijk sterk wordt, niet lichamelijk.

Ik hoop dat je dit ook kan leren inzien.

Tering hier kan ik nu echt zo ontzettend boos om worden en hard om gaan janken :'( omdat ik nu in zo'n soort situatie zit omdat een vriendin van mij het ook heeft :(

Neej daar heb je gelijk in. Ik ben er nu ongeveer anderhalf jaar 'vanaf' maar nog steeds voel ik me 'schuldig' als ik ook wat dan ook maar naar binnen schuif. En vooral in de vakantie (zoals nu) merk ik gewoon dat ik minder eet. Ik hoef niet naar school, dus ik hoef ook niet bang te zijn dat ik daar flauwval. Als het wel gebeurt, dan ben ik hier thuis, en hier is vrijwel altijd iemand. Jah dus het klinkt ook echt achterlijk (weet ik) maar het enige wat ik vandaag heb gehad is mijn avond-kerst-maaltijd. Klinkt ziek maar ik kon mezelf niet dwingen om nog meer te eten. Maar jah over anderhalve week ga ik weer naar school enzow en dan eet ik wel altijd 3 keer per dag hoor dus..zo'n ramp is het niet.

Ik stel trouwens voor om dit topic naar Discussie te sturen want ik vind het wel een interessant topic en te jammer om het hier te laten staan.

nou kijk, jij bent n voorbeeld van het kunnen bedwingen en binnen de perken houden. :thumbsup:

Ok, discussie ok, maar heb wat onzinnige reacties verwijderd.

Ik weet dat je niet van anorexia af kan komen, een paar jaar geleden had ik het ook, en toen ben ik in een psygiatrischekliniek opgenomen geweest.
Maar toch...ziek ben je niet, je kunt stoppen, als je je maar tegen je eigen gedachte verzet (en dat is nou iets onmogelijks voor een mens).

Tja...en ik ben eigelijk tegen het jezelf dwingen iets te doen wat je niet wilt... Ook al moet het soms.

En ja...de lichamelijke en geestelijke gevolgen ken ik, alleen ik heb er bij mezelf gewoon schijt aan. Er rest in mij een levensdoel, en meer niet, de rest intresseert me eigelijk niet zo meer.

Wel kijk, dat je een schijt hebt aan de geestelijke en lichamelijke gevolgen er aan, duid toch al een klein beetje er op dat je er niet mee akkoord gaat... Op één of andere manier ben je er toch niet mee akkoord. Als je er mee akkoord zou gaan, zouden de gevolgen voor jou niet uitmaken. Dan zou het jou allemaal geen bal kunnen schelen. En blijkbaar is dat hier zo het geval niet :)

Als je zélf al in zo'n kliniek gelegen hebt, dan heb je vast ook al een héleboel mensen gezien die er slecht aan toe waren. Gaat er dan bij jou zo geen klik in je hoofd dan van... "zo kan het niet langer?" Laat dit buiten beschouwing dat je erg mager zijn wel mooi vind, maar dingen die je al in zo'n psychiatrische centra ziet, zijn soms echt wel schrijnende beelden.

Daarom mijn vraag aan jou... Kan het niet zijn dat je je gewoon probeert te verzetten tegenover de maatschappij en niet tegenover anorexia?

Als ik ergens schijt aan heb dan kan het me toch geen bal schelen lijkt me... Het enige wat me van de gevolgen kunnen schelen is dat ik me vriendin pijn doe, dat is het enige wat ik niet wil, want zij is me zo goed als heilig.

In de kliniek ging ik met niemand om heb ik me afgezonderd, tot ze me weer vrij lieten. Natuurlijk zitten er beelden van daar op me netvlies gebrand. Alleen ik kan me geest voor erge dingen heel makkelijk afsluiten en het doet me dan gewoon niets.
Als je een jaar daar zit, raak je gewend, het was voor mij normaal dat je ribben door je t-shirt uitstaken, dat was bij mij zo, en bij hun ook, ik zag het niet als extreem. Dat is me pas later aangeleerd.

Anorexia heb ik zelf toegelaten, dus daar verzet ik me niet tegen. En het zal vals zijn om daar iemand de schult ervan te geven, want het zit in me eigen kop, en natuurlijk er zijn wel oorzaken...
Uhm...verzet tegen de maatschappij... Neen dat is het ook zeker niet. Ik wil gerespecteerd worden met wie ik ben, geen toneel spelen over me bestaan. Het is eerder verzet tegen over mezelf, niet tegen de levensstijl/ziekte of tegen de maatschappij. Zo bewijs ik mezelf tegenover mezelf... Als je begrijpt wat ik bedoel.

Nietes, je krijgt pas aan iets het schijt als je het erg/stom/hekel aan,... krijgt...
Dingen waar je niet om geeft, krijg je zowiso niet het schijt aan, gewoon omdat het je emoties niet raakt.

Ik denk dat we dan de uitdrukking ergens schijt aan hebben bijde anders zien...

klopt, als je ergens het schijt van krijgt, wil dat zeggen dat het je echt wel stoort, als het je geen bal kan schelen, kun je der ook niet het schijt van krijgen,juist omdat je je der nix van aan trekt...

ben je mee?ik allesins bijna niet meer:{

Goed dan heb ik die uitdrukking in jullie ogen verkeerd gebruikt want het doet me gewoon totaal niks...

Jij hebt echt drastisch hulp nodig :{

Hoe kun je je familie nou laten liegen voor wat JIJ doet ?
Dat is ook nog eens heel egoistisch van je
Het is inderdaad een levensstijl, maar wel een zieke !
Je kunt ook mooi zijn zonder dat je je ribben en botten hoeft te laten zien, dat ga je inzien nadat je met iemand regelmatig hebt gepraat.
Je moet serieus hier wat aan doen, want nu gaat het nog goed, zodra het misgaat en je ligt in het ziekenhuis, dan weet ik zeker dat je echt niet denkt van: " Jeej maar nu ben ik mager !! "
Zorg dat dit niet gebeurd, want dan ga je hieraan dood !
Je kunt vandaag nog onder de auto liggen, maar daar moet je niet vanuit gaan.
Leef een gezond leven meid, nu kan het nog, voor velen is het te laat en zij konden er helemaal niks aan doen (zij hebben erfelijke aandoeningen, zijn verbrand of konden er niet tegen wat er in hun leven is gebeurd waardoor ze zelfmoord plegen)
Jij hebt dat niet ! Hou het zo. Ga leuke dingen doen, niet aan de hoeveelheid eten denken.
Wij hier op het forum maken ook genoeg leuke dingen mee, ook met eten!

Heb jij ooit hier iemand horen zeggen : " Ik heb gisteren gezellig gegourmet, maar nu zal iedereen mij heel echt dik vinden en een vreetzak "

Get real...

Plus dat eten nog een x veel te lekker is om te laten liggen.
Zo'n lekker bord spaghetti , of een lekekre zak chips of een patatje met.........Dat zou voor mij al een reden zijn om het NIET te doen , want eten is mijn hobby :p

Preken over gezondheid, egocentrisch gedrag, enzovoorts, ik krijg ze al me hele leven te horen, maar het zit simpel weg niet in me karakter.

Maar even over ervelijke aandoeningen, daar weet jij bij mij geen donder van af, en ik wil ook niet dat daar over word geoordeeld achter mijn rug om.

Je doet je vriendin inderdaad héél veel pijn... Hoe zou je zelf zijn, als jij je vriendin ergens aan kapot ziet gaan, én ze het zelf nog wilt ook?
Ik zou er ook mee naar de buitenwereld stappen, net zoals je vriendin heeft gedaan... In mijn ogen heeft ze juist gehandeld, ze wilt je alleen maar helpen...

Ik weet dat het hard is voor haar, en waarschijnelijk enorm egocentrisch van mij, maar ze wist het voor ze met me ging. Toen wist ze al dat ik met sommige psygische dingen niet helemaal oke zat. Ik heb haar uitvoerig gewaarschuwt.

Maar inderdaad, ze heeft wel goed gehandeld ook al ben ik er niet blij mee. Zij is wel de enige die geen dovemannetje speeld. Aan de ene kant vind ik dat enorm goed voor haar, want ze was toen wel echt bang dat ik haar zou slaan (of ik ooit mijn meisje pijn zou doen...) het was wel pure lef...en dat is wel beter.

Als je die preken al je hele leven te horen krijgt, denk je er dan nooit verder na? Misschien zeggen mensen in je omgeving zo'n dingen om iets te doen inzien. Een mens heeft een vechtlust om te blijven leven, als we toch even de psychologische toer wil opgaan. Elke mens heeft vanaf de geboorte in zich het doel om te blijven leven, en te vechten voor zijn leven. Dat zie je bij babies die er erg aan toe zijn, dat zie je bij mensen die op sterven liggen. Dan snap ik niet hoe jij hier over zelfmoord, euthanasie en god-wat-nog zit te prediken. Ik kan me helemaal niet voorstellen dat jou gedrag in je karakter zit. Je kan misschien helemaal geen makkelijk kind zijn, je kan erg koppig zijn,... Daar geen probleem over, maar volgens mij zit het bij jou eerder tussen je twee oren, dan in je karakter.

En daarbij zélfs een karakter kan veranderen. Dus of het nu in je kop zit, of in je karakter, uiteindelijk maakt het niet uit :)

En Jamiel heeft gelijk. Ga leuke dingen doen, en amuseer je in het leven. Stel geen beperkingen meer ofzo. En al heb je een erfelijke aandoening, dat is nog geen reden om zo over je leven te denken. Geluk maak je zelf, als jij het vertikt om het te doen, heb je het stiekem alleen maar aan je eigen :)

Probeer toch, ook al is het dan niet voor jezelf maar wel voor je vriendin, om je niet te laten meesleuren door anorexia...
Het is namelijk helemaal niet mooi als je zo mager bent :no: , en het is ook helemaal niet leuk als je lichaam zich verzet tegen elke vorm van beweging, omdat het zo zwak is...
Dan vind je jezelf misschien wel mooi, maar wat heb je er dan aan als je tóch (bijna) niet meer buitenkomt, omdat je elk moment kan flauwvallen?

Ik vind mezelf ook helemaal niet mooi, ik ben helemaal niet slank :'( , ik zou dat best willen zijn, maar er is een verschil tussen slank en mager...
Slank is mooi, als je echt máger bent is dat meestal helemaal niet zo mooi... En zeker niet als je nóg magerder wilt worden...
Als ik moet kiezen tussen hoe ik nu ben, of supermager en verzwakt door de anorexia, kies ik voor hoe ik nu ben..!!

Je haalt nu precies het verschil er nu uit tussen onze manier van denken. Jij ziet de dood als iets wat je moet ontlopen, verachten, en bang voor moet zijn. Precies zoals het er vanaf je geboorte erin is gestampt en je kan je haast niet voorstellen dat mensen er anders tegen aan kijken.
De dood is voor mij iets wat bij het leven hoort, een gerechtvaardig iets, waar je niet bang voor hoeft te zijn. Iets waar je niet om rouwt of treurt, eerder iets wat je eert. Tranen zal ik niet laten om een dode, ik zal eerder blij zijn voor de persoon in kwestie. En natuurlijk zal ik hem/ haar missen, maar met de wetenschap dat ik die gene weer terug zal zien als ik sterf. En natuurlijk heeft het leven leuke dingen, het leven eer ik immers ook, alleen dan met de gedachte dat het leven zo weer over is, de dood blijft. En neem maar van mij aan dat ik vaak lol heb, met me vriendin, met vrienden, heus, ik ben geen dodepier die nooit lacht.

En waarom ik niet verander? Waarschijnelijk ben ik daar te arrogant voor. En want ik voor ben dat mensen denken zonder emotisch en emotisch tonen zonder denken, ik vind dat een mens dat moet schijden, en dat heb ik al gedaan, daarom verander ik niet.

Dus als zometeen je vriendin een auto-ongeluk heeft en sterft, zal jij er geen traan om laten? |:(

Ik zou het erg vinden, maar verdrietig neen, want het is a.) beter dan zwaar gewond ergens terecht komen en misschien verlamt wezen, en b.) tegen de tijd dat ik was gestorven zouden we elkaar dan weer zien.

Ik zou het vreselijk erg vinden...
De dood is gewoon iets dat mij vreselijk lijkt... Waarschijnlijk denkt je vriendin er net zo over, anders zou ze geen hulp zoeken voor je.
Denk er eens aan hoe je vriendin zich moet voelen... Ze ziet je jezelf kapotmaken, ze ziet hoe je langzaam maar zeker je eigen dood tegemoet loopt...
Leuk vooruitzicht :huh:

LoL, ik denk dat je hier wel tegen de verkeerde persoon bezig bent. Hoe durf jij tegen mij te zeggen dat ik de dood zie als iets wat je moet ontlopen. Ik heb mijn grootmoeder letterlijk zien sterven. Een heel jaar lang heeft ze pijn gehad, en elke dag werd het slechter en slechter. De laatste weken waren gewoon verschrikkelijk, dan nog over haar laatste uren te spreken... Hoe kan jij nu zo'n woorden in je mond nemen. Jij zegt dat ze nx over jou mogen zeggen omdat ze nx afweten van jou erfelijke aandoeningen, wel jij weet ook helemaal nx van mijn leven, wat ik al meegemaakt heb, en wat ik al gezien heb...

De dood hoort eenmaal bij het leven. Da's iets wat je moet aanvaarden. Ik zoek dan ook verder neonatologie te gaan studeren. Da's verpleegkunde op een afdeling bij kindjes die bijvoorbeeld te vroeg geboren zijn, of problemen hebben met ademen, eten, ... Er valt daar ook voor dat daar kindjes sterven. Als je zoiets niet aan kan, kan je beter in mijn ogen ook niet zo'n richting gaan volgen. Dus wie ben jij om zo over mij te oordelen?

Het geen wat ik je zei draaide ook helemaal niet om de dood. Het draaid om de vechtlust van iemand om te blijven leven.

Je laatste stelling waarom je niet wil veranderen slaat verder ook op niets denk ik. Je zegt dat je emoties en gevoelens gescheiden moet houden van het denken. Dat heet objectief denken. Je niet laten leiden door je gevoelens of emoties. In mijn ogen is dat ook nx negatief als je dat kan. Maar soms moet je wel eens even naar jezelf kunnen luisteren, gewoon nog maar uit respect voor jezelf. Dus die dingen staan gewoon los van elkaar, waarom jij geen hulp zoekt, en wil veranderen, en je manier van denken.

Ik weet hoe me vriendin zich voelt en neem maar aan dat het als een mes in me hart staat. En dat ik me schuldig voel is ook een feit...

Je neemt me te letterlijk. Ik oordeel niet over je leven, maar over je manier van kijken. uhm...even een voorbeeltje (dus niet letterlijk) stel je voor dat je bijvoorbeeld kanker hebt en ze kunnen je dood rekken maar dood eraan ga je toch, dan zou jij je dood rekken ook al moet je dan nog zoveel pijn leiden. En met zulke dingen bedoel ik dat, je kan niet het leven los laten. Wat je trouwens nu ook mooi liet zien.

En gecondeleert met je grootmoeder.

En wie ben jij om over mij te oordelen? Dat kan ik ook vragen, mensen oordelen altijd, jij hebt mij ookal bevooroordeeld, onder het motto van dom, lui, egoitisch en als een nazie. En mijn oordelen komen er alleen uit als mensen ze ook over mij heen spuien. En inderdaad, ik vind je overgevoelig en dat haal ik uit al je schrijfseltjes uit dit forum.
En of je goed bent voor dat beroep, misschien, want je toch wilt vechten voor de levens van een ander en want je er gevoelig in bent. Ik denk dat je je daar in red, maar ja... posetieve oordelen wil ook zeker niet uit mijn mond horen?


Natuurlijk moet een mens vechten, je zult mij daar nooit het tegendeel over horen zeggen, maar een mens moet ook leren loslaten en opgeven, dat hoort erook bij of je wilt of niet. Soms moet een mens aanzien dat hij/zij zwak is.

Inderdaad, zo is het. Heel soms moet een mens met gevoel denken, maar lang niet iedereen kan dat. Er zijn genoeg mensen die geest en gedachte gescheiden hebben, en ze zeker niet saman kan maken.

En hulp, daar ben ik sinds 2 week van ontslagen, toen had ik me er eindelijk uit gelult, ik ga daar me leven niet aan vergallen.

Ach weet je meid, we zitten wel moeite te doen om jou van gedachte te veranderen, maar het heeft kennelijk geen zin...
Wij hebben je gewaarschuwd, ook al willen wij niet een ouderrol voorstellen, maar als je daadwerkelijk zo eigenwijs bent, zul je zelf de gevolgen moeten overzien.

Nu zeg je natuurlijk : " Jah inderdaad, laat mij mijn eigen weg gaan "

Je bent zo wel egoistisch bezig, je vriendin heeft het beste met je voor, vandaar dat ze echt is geschrokken. Je familie dingen laten verzwijgen is ook verkeerd.
Straks als jij dood bent door deze ziekte, aka "levensstijl", zullen ze de waarheid wel moeten vertellen en daar heb jij gewoon schijt aan.

En ga mij niet zeggen dat als er iemand doodgaat je er niet om hebt moeten huilen, want zoiets laat niemand koud.
Er gaan ook mensen dood door wat jij nu meemaakt.
Jij gaat het nog heel zwaar krijgen

Je vergalt je leven juist als je er juist NIET ! over praat.

Mijn familie laat ik geen dingen verzwijgen en ik snap niet wat je bedoelt, ik ga amper tot niet met me familie om en ze weten niks van mij, dus waar zouden ze over moeten praten?

En me vriendin dwing ik al helemaal niks.

En natuurlijk heb ik vroeger wel eens gehuild om de dood toen ik dat nog niet begreep. Alleen sinds de laatste begravenis die ik heb mee gemaakt heb ik in gezien dat het nodeloos is, en dat ik de persoon in kwesitie toch weer zie.
En ja, er zijn veel mensen dood gegaan, 70%, 700 op de duizend mensen, dat is veel. En zwaar, ik heb brede schouders die veel kunnen dragen.

Het lijkt wel of de dood voor jou een soort van spelletje is...
Maar denk dan aub eens aan je vriendin, je familie, ...
Hén doet het wel pijn zoals je jezelf aftakelt!
Ik begrijp je écht niet :?

Jullie doen of ik alleen in een ik-wereldje leef, maar dat is niet zo. Alleen makkelijk gezegt, dat ik anders moet gaan denken en leven, omwille van...
Ik denk al me hele leven zo, en dan denken jullie dat het veranderbaar is in een poef en een paf, dacht het niet.

En de dood is zeker geen spelletje...