hoor je thuis in de psychiatrie?
 

ik zit momenteel niet in psychiatrie
ben er een keer zeer kortstondig en gedwongen heengegaan
(ben er drie keer geweest)
nu weet ik van mezelf dat ik eigenlijk wel stof genoeg zou hebben te vertellen tegen die psychiater
denk jij soms van jezelf dat je naar een psychiater moet of misschien zit je er wel bij 1?
wat is je mening over psychiaters?
(eventueel ervaringen enzo als ze niet te persoonlijk zijn...)

Ze helpen je om de boel weer een beetje op een rijtje te krijge...ze helpen je met verwerken en jezelf onder controle te houden.

Ik heb der een tijdje bij gelopen maar nu niet meer want 1) ik had der geen zin meer in 2) ik had der ook geen tijd meer voor

Ik heb twee jaar geleden verplicht met enkele psychologen moeten praten en ik haatte het echt....mij persoonlijk hebben ze me echt niets geholpen..als ik echt wilde praten had ik mijn vrienden daar wel voor...
Ik weet ook dat ik maanden zou kunnen praten over mijn problemen , gedachten , gevoelens...maar dat wil ik gewoon niet en zeker niet tegen een wildvreemde.. Ik draag gewoon een masker naar de buitenwereld toe zodat de meeste mensen
denken dat ik het allemaal wel goed heb , er zijn maar 4 mensen die echt weten hoe het met me gaat en zelfs die personen weten nog lang niet alles. Als ik alles wat op mijn lever ligt zou naar boven halen , zouden ze me zeker wel in een psychiatrie willen steken maar dat zou ik nooit van mijn leven toelaten dus krop ik gewoon alles al drie jaar op om mezelf niet in problemen te werken en de mensen die denken dat het goed gaat met me (vb ouders , vrienden) niet te kwetsen...

Ik ben er wel is geweest maar ik heb nooit zo de behoefte om het aan zo'n iemand te vertellen ik vertel jet liever aan een goede vriendin of vriend dan voel ik me lekkerder, ook al weet die gene dan niet wat hij moet zeggen.
Maar vaak zeg ik ook helemaal niks en los ik het in me eentje op, thats just me...

Ik zit nu al sinds Juni 2003 in Deeltijd Behandeling (Therapie enzo)...In een Psychiatrische Instelling...
Het helpt me wel, maar t is wel heel erg zwaar...
Dáárvoor praatte ik al 4 jaar met allerlei psychologen en psychiaters..Werd van de éne naar de andere gegooid..Maar nu zit ik dus al een lange tijd met dezelfde mensen..

humz, loop nu bij een psychiater.. ze beginnen er nu telkens over op me op te nemen in een psychiatrisch ziekenhuis. Het helpt me nu nog niet echt.. misschien ook omdat ik bijna niet over mijn dingetjes kan praten. 3 jaar geleden ook bij verschillende psychologen gelopen maar hielp allemaal niet. En vroeger toen ik klein was maar dat weet ik nie meer.

Nee,dwangbuis is niets voor mij

Mwa...ben er zobeetje vaste klant, donderdag ga ik in dagbehandeling, moest van school, anders vertellen ze thuis dat ik problemen heb en dat wil ik niet.
Uhm verder ben ik een paar keer opgenomen geweest. En in behandeling geweest. ( van me 2e tot me 5e, toen van me 6e tot me 9e en toen van me 10e tot me 12e en toen ik 13 was tot nu nog steeds) Met telkens een jaar ertussen voor het weer totaal mis gaat.

hmz ikzelf heb nog nooit bij een psychiater gezeten ofzo :). Ook eigenlijk nooit echt serieus aan gedacht, want ik ben zo iemand die vindt dat ie zun probleempjes ook zonder hulp zou moeten kunnen oplossen. Verder ook al zou ik t willen, dan zou ik nog niet gaan omdat het voor mijn gevoel onterend is + die lui zijn me veels te duur... zonde van t geld.

Mijn broer loopt trouwens wel bij een psychiater en het helpt m volgens mij wel op zich...

Ow jah, ik wil trouwens wel gaan studeren in de sociologische/psychologische richting :)

ik weet wel zeker van niet

denk je zelf dat dit een goede manier is?
ben je jezelf dan nog wel als je heel de tijd een masker draagt als je het zo wil noemen?

hoe gaan de mensen van je omgeving er met om?
je zal toch nog wel vrienden hebben buiten die instelling?
hoe namen ze het nieuws op?

vind je dat rot dat het moet van je school
trouwens mijn school heeft niet gedreigd met het aan men ouders te vertellen
maar gedreigd met me buiten te gooien
en dat hebben ze dan ook moeten doen :)

ik ook best wel
maar dan heb ik deze vraag voor je
je zegt dat je al je probleempjes zelf kan oplossen
mag ik daaruit afleiden dat je geen immense problemen hebt?
ik zou zeggen dat het veel makkelijker is om je in te leven als je deels zelf hebt geërvaard wat het allemaal is
denk je niet dat dat een soort rem gaat zijn dat je deels niet kan begrijpen of niet weet hoe het voelt wat zelfs maar gewoon een depressief iemand voelt?

Ik weet heel goed dat dit geen goede manier is maar het is het zo doen of geluist zijn...
En mezelf zijn tjah...ik vind dat niemand volledig zichzelf kan zijn in deze wereld.Ik ken mezelf zelfs niet volledig dus kan ik mezelf ook niet volledig laten tonen..er zijn wel enkele momenten waar ik mijn 'masker' af kan zetten , vb als ik op een feest ben ergens in Gent of Brussel waar niemand me kent en ik me volledig kan laten gaan , of als ik een diep gesprek kan voeren met de mensen die ongeveer wel weten hoe ik me voel en me begrijpen..dan kan ik me wel 'gelukkig' voelen ja..

ik weet wel zeker dat ik er eigenlijk heen zou moeten..

maar probeer het eerst zelf nog (nadat het nu al ongeveer 2,5 maand duurt..) en als ik veel dipjes heb, en als mensen in mijn omgeving me niet kunnen helpen, OF als het over 2 maanden nog niet over is, dan ga ik:yes:

denk je dat de meeste mensen die je kennen geen respect zouden hebben voor de persoon die je bent?
(sorry als ik te persoonlijke vragen stel, je moet niet antwoorden als je niet wil)
of vind je dat de andere mensen gewoon geen zaken hebben met wat er in je omgaat?
zover ik uit je verhaal kan opmaken heb je redelijk wat zorgen
heb jij dan ook het probleem met slapen?

maar hoe kan je weten dat de mensen die je raad geven het bij het rechte eind hebben?
of bedoel je gewoon dat ze naar je moeten luisteren en je 'troosten?'

dat laatste ja.. mezelf weer beetje op de rails helpen, steunen er zijn..
lieve mensen hoor:yes:

Iedereen heeft weleens behoefte aan een luisterend oor, maar om dan meteen naar de psycholoog (of nog erger) te gaan

lieve mensen in deze wereld?
dat weet ik eigenlijk nog niet zo echt
het lijkt mij dat ieder eigenlijk meer gewoon egoist is
en als het er op neerkomt
ieder zen eigen hachje red
of hoe je dat ook moet zeggen

wat bedoel je met een psycholoog of nog erger???

Dat weet je best

Oh wel oke hoor...Ik ben niet 'Opgenomen'...Ik ga elke ochtend naar Deeltijd en dan heb ik therapieen...En dan smiddags heb ik speciaal onderwijs...

's Avonds ben ik gewoon thuis, net als andere jongeren die overdag 'gewoon' naar school gaan...

En nouja..Mijn échte vrienden..Die willen maar één ding en dat is dat ik weer helemaal beter word..
De rest heeft me laten vallen..

wat een fucked up kut opmerking, als je dit soort dingen gaat zeggen heeft een psychiater ook geen zin meer

het is gewoon een feit
misschien ook een beetje te pessimistisch
maar heb ook niet gezecht dat het iets adnormaal is
je moet je eigen leven leven en niet dat van iemand anders
natuurlijk zijn beste maten wel meestal een uitzondering
maar je moet niet altijd doen wat een ander van je verwacht als je het zelf niet wil
dat is toch een soort egoisme niet?

kan ik me levendig voorstellen dat veel mensen het dan voor gezien houden
zo kan je zien zeker wie je echte vrienden zijn
dat wel
maar dan toch, moet nog altijd hard aankomen

psycholoog in da house :? :7

maar ik heb nog nooit bij een psychiater oid gelopen voor problemen, kstudeer alleen om zo'n rotmens te worden die iedereen uit wil horen omdat ik denk dat ik kan helpen terwijl ik dat niet kan 8)

yeah heb zelf ook al een boek vastgenomen nu
(nog maar 1 boek want die boeken zijn niet dun)
het is best wel interesant
maar wist je dat de meeste psychologen uit probleemgezinnen komen??
is algemeen aangewezen
verklaring: ze hebben meestal ook vrienden met problemen die ze dan te hulp moeten staan en zetten het daarom sneller om in hun beroep

Mensen zoals leerkrachten , gewone kennissen en kameraden hebben gewoon geen zaken met wat er in me omgaat vind ik.
Maar aan sommige mensen kan ik het gewoon niet vertellen, niet direct omdat ze geen respect meer zouden hebben voor me,
maar eerder omdat ik ze het niet wil aandoen. 1vb , thuis , ik heb me de laatste jaren zogezegd als enige van het gezin sterk gehouden.Er zijn de laatste jaren veel erge dingen gebeurd en
ik was zowat de toeverlaat van mijn moeder , van mijn vader en van mijn broer , terwijl ik zelf constant tussen drie vuren zat en dus mijn eigen moeilijkheden niet kon oplossen omdat ik sterk moest staan wilde ik de andere niet kwetsen...iets van 2 jaar dacht iedereen dus dat ik met al de problemen heel goed overweg kon en een sterk karakter had en zelf dacht ik dat in het begin eigenlijk ook , maar in feite kropte ik al het mijne op maar dat kon ik gewoon niet langer..ik heb dan massas moeilijkheden gehad in school , niet op vlak van resultaten maar van gedrag (enkele keren geschorst geweest , op contracten gestaan,enz..). Zelf wilde ik het ook niet maar het was net of ik al mijn frustraties die ik thuis of bij mijn ma niet kon uitlaten enkel nog in school kon uitlaten. Ik ben zowat de enige persoon nog voor mijn ma die haar heeft blijven steunen sinds ze weg is , en voor mijn pa ben ik ook zowat de enige die hem heeft blijven troosten toen mijn ma weg was..door alles te blijven opkroppen is het binnen in me gewoon nog erger geworden dan voordien maar dat wil ik gewoon niet tonen omdat ik zogezegd 'de sterke' ben , en mijn moeder of vader zouden breken...
Met slapen heb ik nooit echt problemen gehad , wel van zeer realistische nachtmerries dat ik lig te huilen en roepen in bed

btw : ik volg Humane wetenschappen als studierichting , ook psychologie dus

ik moest ooit ook eens naar een zielenkraker maar daar had ik geen zin in:{

Dat gedoe op school ken ik ook
ik zit momenteel op men vierde middelbare school
ik zit in het vijfde middelbaar moet je weten :rolleyes:
en tjah
hoe kwam het altijd, ik wist gewoon altijd wat er gebeurde in het school
wie wat had gedaan en hoe het in elkaar zat
en zelf dierf ik ook wel iets uitsteken
wat in men tweede middelbaar het ergste was
kwam ik gewapend naar school en van die shit :rolleyes: :loser:
gelukkig heb ik nu door dat dat misschien wat overdreven was
ook gepakt op kruimeldiefstal en blablabla
moest ik bij een schoolspsychiater
met ook vragen over drugs enzo (enkel weed)
en op het eind van het jaar mocht ik van school veranderen
kwam ik in een mega christelijke nonneschool
kan je al voorstellen dat het daar nog moeilijker ging
het laatste jaar had ik elke woensdag strafstudie, soms wel 10 nota's op een week, gedragscontract, studiecontract, en dat allemaal voor kleine dingetjes die eigenlijk niet veel uitmaakte
ik kreeg meestal nota's omdat de school er van uit ging dat je altijd ja moest knikken en ik knikte regelmatig neen :p
moest ik ook naar psychiater van die school of ik lag buiten
je kan het al raden, ik lag dus buiten, ze gaven me geen kans meer toen ik me zeer druk had gemaakt in pms dat zich niet aan zijn zwijgplicht had gehouden en dingen was gaan rondstrooien op school
dan nog op een stadsschool gezeten, daar me best geamuseerd, maar was krapuulschool, ik was daar redelijk braaf iemand
maar van af gehaald en nu zit ik in nog een ander school :rolleyes:

Maar jij praat dan met je ouders toch?
ik weet niet, als zun terecht kunnen met hun problemen bij jouw, moeten ze ook verwachten dat je met jouw problemen terecht wil kunnen bij hen
zo zou ik het toch denken
als je veel met hen praat enzo, dat ze hun diepste durven laten zien
waarom zou jij dat niet durven laten zien
volgens mij verwachten ze niet dat je je zo sterk blijft gedragen hoor...
ik zou al blij zijn moest ik hier thuis met mn ouders deftig kunnen praten
(alhoewel 'blij', ben het nu zo gewoon dus tjah :))
ik weet niet of je ouders zouden breken
ik denk dat ze het eerder even hun problemen uit de weg gaan proberen zetten om jouw te helpen?!?
natuurlijk ken jij je ouders wel beter als ik
maar zou het niet werken?

vertel dan ook eens waarom niet? :)

Ik ben bij verschillende geweest, maar t heeft mij niks geholpen. Maar een vriendin van me heeft er echt veel aan, die heeft duidelijk een goede, ze voelt zich leeg als ze ervandaan komt (wat denk ik een goed teken is) en weet hoe ze verder moet. Ik lulde ff verplicht maar had er zelf niks aan, denk wel dat ik er een nodig zou hebben maar heb geen zin in weer een volgende, weer overnieuw beginnen zeg maar.
Vrienden doe ik niet meer aan (aan ze vertellen dan) want OF ze worden het zat en verlaten je (meestal wel) of ze gebruiken het toch wel tegen je. En uiteindelijk is het voor hun ook wel erg zwaar...
Ik vertel het maar gewoon aan niemand, hou het in mezelf echt w8 tot t over gaat, al weet ik dat t nooit over gaat,|:(

Ik heb eraan getwijfeld, ooit. Maar ik ben geen fan van zielzorgers, dus ga er niet naartoe. Tenzij het ooit echt nodig gaat zijn natuurlijk.

't Was al een hele grote stap voor me dat ik instemde met Maatschappelijk Werk..

Ik ken het gevoel
ik heb dat ook lang geleden opgegeven
vooral omdat ik andere mensen die al genoeg problemen hadden ook nog eens opzadelde met die van mij en dat ik inneens te horen kreeg volgende dag dat ze zelfmoordpoging had gedaan
denk idd dat niemand het eigenlijk aankan voor te blijven luisteren
ze worden het idd beu om heel de tijd problemen te horen

Ikzelf kan t juist heel goed aan, luister altijd naar iedereen en help ze waar ik kan. Er komen ook best wel veel mensen enzo.
Maar iedereen word t zat of erger laat je in de steek, dus zeg dan liever niks meer. En over gaat t blijkbaar toch niet, wel iets beter dan een tijd terug (erger kon niet meer) maar over niet, denk dat k de rest van mn leven blijf houden ofzo

Same here, alhoewel er nog zeldzame gevallen zijn waarvoor je't wel moet doen...
Ontopic: K heb er nog over gedacht, uiteindelijk toch niet gedaan. Gewoon psycholoog dan

maar als je luisterd naar zo veel mensen
verwacht je dan niet dat het wederzijds moet zijn?
dat ze ook naar jouw luisteren?
want anders is het maar redelijk egoistisch van hen dat ze dan wel met hun problemen bij jouw komen maar niet luisteren naar die van jouw?
het probleem toen ik vroeger ook nog heel veel zelf van die mensen met problemen aanhoorde
was dat ik er zelf alleen maar depressiever van werd
heb jij dat dan niet?

Nee, het geeft me juist wel een goed gevoel dat ik ze kan geven wat ik mis (luisterend betrouwbaar iemand) en dat k ze mischien ook nog wel help ook. Ik wil toch niet echt meer vertellen, heel af en toe bij sommige mensen de behoefte, maar vertel meestal niks. Meeste mensen werkt t ook niet zo, ik vraag hoe t gaat, dan hele verhalen. Maar ze vragen nooit terug, en ja ach, als ze t niet intereseert moeten ze t ook niet vragen wat mij betreft.
Maar kan die verhalen weer redelijk goed van me af zetten, dus heb er niet echt last van...

ik zit nu anderhalf jaar ongeveer bij een soort van psychologe, maar gespecialiseerd in mijn "hoofdprobleem" dan en zij behandelt alleen jongeren en kinderen. ik heb er ontzettend veel aan, maar goed zij is ook de enige waarbij ik mijn gevoelens uit..

dan heb jij een gave die ik niet direct beschik
mij lukt het niet echt om het van me af te zetten
ik ben al wel minder gevoelig geworden voor die dingen
maar van me afzetten
hoe zet je het van je af dat je hoort dat een vriend/in door haar vader is verkracht?
hoe zet je van je af dat je weet dat een vriend/in van je zichzelf van kant wil maken?
gewoon worden misschien wel
maar van me af zetten?

dus jij kan eerder bij een psychologe terecht dan bij je vrienden?
in welk opzicht heeft ze je al geholpen?

Ja weet je, meer dan ze steunen, luisteren en laten weten dat je er altijd bent kun je toch niet doen. Je kunt advies geven en helpen ofzo, maar je kunt t probleem toch niet oplossen. Dus kun je je er de hele tijd druk over maken, maar t helpt niet echt. En ja, tuurlijk maak k me soms wel zorgen om vrienden enzo maar meestal kan ik het wel van me af zetten.
Maar jij blijft je dan steeds zorgen maken, en bent er steeds mebezig?

ik begrijp het ook wel dat ik niets kan veranderen
maar ik slaap al slecht sinds weet ik veel wanneer, dus heb ik voldoende tijd om er over na te denken
dus doe ik dat dan
en over mezelf ook nadenken
eigenlijk komt het er op neer dat ik teveel denk :)

Ja, dat ken ik wel. Maar denken maakt t bij mij juist alleen maar eger, over anderen niet. Maar als ik ga nadenken over mezelf, mn eigen problemen. En me realiseer dat t mischien nooit meer over gaat dan word t alleen maar erger. Dus probeer niet teveel na te denken...

spijtig genoeg kan ik dit niet goed controleren
en van de moment dat ik niet bezig ben
en ik zit alleen
dan komen die gedachten zoizo
wat ik ook doe om ze te stoppen

K denk dat dat ook niet te controleren is op sommige momenten. Soms ook wel, door wat anders te doen en bezig te blijven.

daarom ga ik bijna overal heen met men discman :(
in de les en al doe ik niets anders dan muziek luisteren, is de beste manier om men gedachten wat recht te houden

Ja, heb ook echt altijd muziek bij me, en ook bijna altijd aan staan. Word echt gek zonder muziek

daarom heb ik me met het weinige geld dat ik heb een degelijke mp3 player aangeschaft
cd's van 150 liedjes kom je al makkelijk de dag door :)
ga jij nog naar school?
combineer je je school met muziek luisteren?

K moet nog naar school, doe nu de havo. En heb t daar best klote, mensen snappen me niet, vinden me raar. Maar ze snappen niet dat als ze weten hoe ze met me om moeten gaan ik mischien best oke kan zijn. Ze doen de moeite niet me te leren kennen. Zelfs de leraren niet, ze geven me van alles de schuld enzo. Dus thuis gaat t beter, maar sta op school wel bekend altijd muziek bij me te hebben, waar mensen zich dan weer aan ergeren (leraren vooral) :S
Ze zoeken t maar uit in dat gesticht!

ken jij dan iemand op je school
heb er dit jaar ook wel extreem veel probs mee
ook omdat ik ze deels niet wil kennen
(ben niet bepaald vlot in sociaal gedrag)
maar thuis gaat het beter?
je kan dus nog terecht thuis voor vanalle dingen?

heb laatst met mijn decaan gesproken en zij vondhet beter als ik ging praten met een psycho-terapeut..
alleen dan gaat het weer 3 dagen goed en dan kan je je niet meer goed voorstellen hoe het is om het kut te hebben..
dus dan beloof je dat wanneer het binnen een week helemaal mis gaat toch contact op te nemen..
en nu gaat het alweer 5 dagen goed:d
record :p

proficiat :)
nu zien dat het steeds langer en langer goed met je gaat he? :)
ooit moet er een einde komen aan dat kut voelen :)

Op school gaat t echt klote, heb wel wat vrienden daar ofzo. Maar leraen mogen me niet, klas ook niet. Dus das klote!
Thuis zou ik mn verhaal kwijt kunnen, maar ja ach dat doe k niet
Praat er nooit over, met niemand :no:

Mijn krijgen ze daar nooit binnen. Ze zouden toch niets uit mij krijgen want ik ben geen praten en dan zeker niet over gevoelens. Heef mij maar een blad papier zodat ik het gewoon van me kan afschrijven. Helpt bij mij altijd:)

Lucky you!

schrijf je dit dan in de vorm van teksten of gedichten of wat moet ik mij er juist bij voorstellen?

zolang je maar vrienden hebt zou ik zeggen?

Ja, mischien maar die zijn chago me ook wel snel zat....
En ja, dan nog blijf ik me slecht voelen en kan er met niemand over praten.|:(

Het zijn meer brieven aan niemand maar ik heef ze soms aan een leerkracht van me

zijn fora als dit dan soms een toevlucht?
of misschien beter geformuleert:
kan je hier soms dingen neerzetten omdat je hier 'anoniem' blijft terwijl je ze nooit tegen personen in het echte leven zou zeggen?

een soort vertrouwenspersoon in je school?

nou ik heb dus nu besloten dat ik morgen naar die decaan van mij toega voor een afspraak met de psycholoog.

want voel me nu weer echt helemaal kut, zoals voorheen

door een klein tikje, een klein tegenslagje, hoppa en ik zit weer helemaal aan de grond...

weer dag gevoel dat ik mezelf helemaal moet inkrimpen en zo klein mogelijk moet maken...

kutzzoooi... weet het echt allemaal niet meer...:(

[edit] helemaal duizelig nu.. en heeeel koud

[edit2] ik ga maar slapen.. hopelijk kom ik tot rust.. echt voel me nu echt zo diep ongelukkig..

:aai: Hoop echt voor je dat die psyg helpen kan!
Heel veel sterkte ermee eh!

Muziek sleept je er echt doorheen op moeilijke momenten.
Bij mn psychiater luisteren we eerst altijd een kwartier naar muziek, voor we echt beginnen met de sessie, het helpt om tot rust te komen....

Ik ken een paar die in gesprek zijn bij een psycholoog,
het helpt hun wel. Praten over problemen die ze hebben.
Omdat er thuis vaak niemand is aan wie ze het kwijt kunnen.
En als je dan met iemand er over gaat praten die er
ervaring mee heeft. Kan dit je heel goed helpen.
Ik weet niet hoe erg jou probleem is.
Maar bij vrij erg. Zonder de hulp van een psycholoog
waren ze waarschijnlijk helemaal psychisch in elkaar gestord.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt!
Sterkte!O-)

*samenvatting*

vanaf eind november zit ik in een dip, door allerlei factoren. en gaat gepaard emt sterke stemmingswisselingen, en als er maar IETS mis gaat stort ik compleet in. nu denk ik dat ik ook nog eens faalangst erbij heb gekregen, dus helemaal fantastisch.

*einde samenvatting*

maar over 25 minuutjes naar de decaan...
maar die psycholoog is echt zwaar duur 70 euro per uur, en dat is al studententarief!

K wist niet dat dat zo duur is! Daar voor moet je al haast in gesprek met een psyc. Ik zag laatst iets op tv, dat ging over mensen die last hadden van depresiefiteit (als je dat zo schrijft) maar niet constant maar in een jojo effect alsware. Er zijn hier wel medicijnen voor. Maar wel heel veel verschillende. Het kan daarom lang duren voordat je de juiste medicijn hebt.
Als je depresief bent kan dat ook komen omdat je te weinig zonlicht hebt. Vooral in de winter is die kans groter. En gezond eten, veel vitamines helpt vaak ook veel vitamine B vooral!

Ja, die psygologen zijn echt achterlijk duur!
Ik vind dat echt zo stom, mensen die t nodig hebben die kunnen t mischien wel niet betalen. En je moet echt heel ver heen zijn wil je t verzekerd krijgen :?
Maar ja, ik heb er 2 gehad en ben er niks mee opgeschoten ofzo. Dus heb iets van dan probeer k t zelf wel op te lossen ofzo.
Niet dat dat lekker gaat :S

zo zou ik het niet noemen want ze weet nog niet lang dat de brieven van mij komen vandaar.

ik heb gisteren besloten dat ik ipv naar een psychoterapeut, naar een (uhm hoe beschrijf ik t..) spriritueel genezer ga. dus in plaats van dat er een gast aan me gaat vragen wat mijn problemen zijn, en wat ik zelf denk eraan te doen, gaat er een vrouwtje kijken waar mijn innerlijk evenwicht is verstoord en dat ik zo mijn energiebanen weer goed kan leiden en aan zelfgenezing kan beginnen.
ik heb gisteren met een jongen gesproken, die bij zo'n terapeut zit, en hij raadde me een vrouwke aan. zij is maar 18 euro er consult (en dat scheelt nogal met 70 euro per uur).
ik hoop er zo wel snel vanaf te zijn, zodat ik mezelf weer kan zijn.
:)

Vraag me af of t werkt, maar ik hoop het wel voor je!
Suc6

heb ik al meer van gehoord
muziektherapie
vroeger werd er meestal veel licht, zachte geuren en muziek voorgeschreven
het zou stimulerend werken

het is nu eenmaal een feit dat meeste problemen thuis beginnen
daarom vind ik het zo dom van scholen dat ze meestal eerst je ouders er bij gaan roepen |:(
(toch op de scholen waar ik heb gezeten)

er zijn er ook die gratis zijn
maar zoals bij de meeste dingen is er een lange wachtlijst
en kan het best wel een jaar duren ofzo voor je alleen daar al op gesprek mag komen
maar als het echt nodig is, bedoel derma als het je echt helpt enzo
dan is prijs geen discusiepunt...

met dat jojo effect
bedoelden ze daar niet manisch depressief mee?
dit is periodes van depressie afgewisseld door periodes van euforie ( gevoel van zeer groot welbehagen)
en het is idd waar dat meeste mensen in de winter depresief zijn

wat je ook kan doen is een boek psychologie gaan halen en jezelf beginnen analyseren
zo heb ik het toch gedaan :)
alleen is het moeilijk om bij sommige dingen over jezelf te oordelen
in ieder geval ik duim voor je dat het werkt :thumbsup:

*haalt topic omhoog*
ja vond het stom om, er een nieuw topic voolr aan te maken


ben vandaag dus naar die mevrouw geweest. eerst even gepraat en daarna begon zij met invoelen (zichzelf verplaatsen in mij en alles voelen wat ik voel en wat mijn lichaam voelt)
en ze heeft wat blokkades opgeheven, en ik mocht zelf meedoen!

was zo gaaf om mijn eigen aura te voelen, en te helpen een lek te dichten!

ze zij dat ik heel erg gevoelig was en dat ze het een eer vond dat ik bij haar was omdat ik zo'n mooie spirituele uitstraling had.

en ze heeft mij ook tips gegeven om mezelf beter te voelen. (want ik zat niet helemaal in mijzelf, ik zweefde een stukje dr boven, waardoor ik minder kwetsbaar was)
en als ik koude voeten had, betekende dat ook dat ik niet in mijn lijf zat.

het was echt zo heerlijk en zo fijn! heb ook even zitten huilen, en heb hele tijd zitten shaken, ze zei dat ik daardoor mijn negatieve energie ook kwijtraakte.. en dat huilen omdat ik zo'n gevoelige ziel ben..

*voor diegene die het niet snappen of die er niet in geloven, of reageer aub niet, of zoek even zelf wat dingen op..*

[edit] ik ben nu wel bek en bekaf

Ik moet eingelijk wil met een psycholoog of psychiater gaan praten. Ik heb wel geprobeerd om met me vriendinnen te praten, maar ik heb toch het gevoel dat ze me niet begrijpen. Ik weet niet percies hoe ik me ouders moet zeggen. Maar soms als het te veel word, dat heb ik gewoon zin om zelfmoord te plegen. Hoewel ik te bang ben om dat te doen denk ik er wel heel vaak aan.

het is niet zo vreemd dat je vriendinnen je niet begrijpen, als ze zelf dit soort gedachten nooit hebben. Dus moet je je verwachtingen anders leggen, en het uitleggen op een manier waarop ze je beter begrijpen. ALs je echt begrip wilt van mensen die weten hoe het voelt, kun je beter op zoek naar lotgenoten dan het bij je vriendinnen te zoeken. Maar alsnog kunnen zij je wel helpen, zolang jij hen de kans geeft je vragen te stellen, waardoor ze zich er in ieder geval meer bij kunnen voorstellen, en zich kunnen inleven in jouw situatie :)

Ik heb geprobeerd ze uit te leggen ( ik heb het voor ze opgescgreven). Maar je hebt gelijk dat ze dat ik niet van ze moet verwachten dat ze het gaan begrijpen. Maar ik ben echt in een periode waar ik echt niet meer weet wat ik moet doen en ik moest met iemand praten (want dat doe ik nooit) Ik praat altijd over alle andere dingen behalve mijn problemen omdat ik weet dat als ik erover praat en me vriendinnen begrijpen het niet, ik er juist depressiever van word. Maar doordat ik niemand heb die dit soort dingen begrijpt voel ik me heel vaak heel erg alleen.

Ik heb een gloedhekel aan psychiaters. Ik ben er veel te vaak heengeweest vroeger, en nooit mijn mond open gedaan. Ik heb de een na de andere versleten en hoewel ik nooit iets heb verteld kreeg ik wel zware antidepressia met 15 jaar voorgeschreven en ben ik daar jarenlang verslaafd aan geweest.
Psychiaters zijn voor mij meer de dokters geweest dan de gewone huisarts, en hebben ook zelden het geduld om iemand te leren kennen. Psychologen hebben iets meer respect van me wat dat betreft.

psychiaters zijn dan ook gewone dokters he, zij stellen 'ziektes' vast
en schrijven hier medicatie voor
ik vind het meestal ook maar kwakzalverij
meestal schrijven ze idd antidepresiva en lithium voor
(ps: soms is het wel nodig, want geestelijke problemen kan ook door lichamelijke dingen komen bv: iets mis in de hersenen)
een psycholoog heeft meer de bedoeling om er via gesprekken enzo uit te graken
het probleem is dan wel dat je wil geholpen worden
en dat je wil genezen

eenzaamheid, das altijd het grootste probleem
zelfs als er mensen zijn die zeggen dat ze je begrijpen
ga je volgens mij het gevoel hebben dat ze het niet echt totaal begrijpen
en deels zal je je alleen blijven voelen omdat er niemand even in jouw lichaam kan staan en even voor jouw vechten
ik wil je niet met dit nog depressiever maken
maar ik wil gewoon realistisch zijn
je bent niet alleen, ze willen allemaal helpen, daar ben ik zeker van
maar toch zal je je veel alleen voelen

hmm, ik denk dat ik genoeg crap heb meegemakt om rijp te zijn voor de zielenknijper.. toch ga ik er niet heen? waarom niet? omdat ik zelf ervaring genoeg heb, om dat soort dingen zelf te boven te komen, die man hoeft me niet te vertellen dat het niet mijn schuld is, terwijl ik dat ook zelf wel kan doen..

Ik denk dat als ik naar een zielenknijper zou gaan dat die na mijn bezoek zelf ook een zieleknijper kan opzoeken :yes:

Ik heb die verhaaltjes gelezen en ben van mening veranderd, sommige moeten echt naar een psychiater gaan.

ben nog nooit bij een psychiater geweest. dacht tot een tijdje terug dat een goede vriend van me best eens naar een psychiater zou gaan, maar nu denk ik daar niet meer zo over. wat niet op te lossen is, kan ook een psychiater niet oplossen. praten kan deugd doen, maar je moet ten eerste willen praten en om even voor mezelf te spreken: of ik nu tegen een vriendin praat, of tegen een dokter, geen van beiden zal een antwoord weten waar ik iets mee ben of zal iets kunnen doen.

Ja.

my thoughts... 8)

Kost dat niet duur, om naar zo'n psychiater te gaan( of pshycholoog of weet ik het)

kost dat niet veel 8)

en dat hangt er vanaf denk ik, soms wordt vergoed door ziekenfonds/particulier verzekering..?

geen ervaring mee, maar hier ga ik vanuit.

het kost in het algemeen duur ja
maar er zijn meestal ook organisaties die het gratis doen
meestal zijn die enkel voor de jeugd
maar daar zit je wel het probleem met wachtlijsten

Ik heb vorige week een intake gesprek gehad, en ik moet nu as maandag bellen of ik het ga doen of niet. Ik ga het ook wel doen, ik kan het wellicht proberen, en als het toch niks is, kan ik er ook nog mee stoppen. Ik heb het dan iig wél geprobeerd. Ik heb een half jaar gedacht dat ik er alleen ook wel uit zou komen, maar het werd steeds erger. 's-Nachts lig ik huilend in bed en lig ik maar te piekeren, overdag ben ik doodop. Dus ik hoop dat het een beetje effect heeft.

ik heb zelf een jaar in psychiatrisch evaluatie centrum de bleskolk in almelo gezeten, zonder al te veel resultaat moet ik dr bij zeggen, mn hele leven al met psychologen gepraat, ik schiet er niet veel mee op. ik heb altijd zoiets van die lui kennen me niet lezen van een papiertje wie jij bent en dan gaan ze je vertellen hoe t moet. ik praatte nooit met ze. maar ik ben nou een paar maand geleden via de dokter naar de mediant gegaan, een paar gesprekken gehad, en nou sta ik op de wachtlijst voor weer... een onderzoek...ik word er niet goed van , maar ik zie ook wel in dat het zo niet verder kan. ik was/ben gewoon een gevaar voor mn omgeving. al gaat het sinds ik geen drugs meer gebruik (nu bijna een jaar) best goed. de waanzin is een beetje weg, maar ik kan nogsteeds vreselijk doordraaien, en dat is ook de reden waarom ik met die lui wil praten. het klinkt heel raar, maar ik ben bang voor mezelf. op zon moment denk je daar niet bij na, dan is het net alsof je buiten jezelf staat te kijken wat je lichaam aan het doen is. en dat meot stoppen. het is voor het eerst dat ik zelf om hulp heb gevraagd en dat lijkt me de eerste stap naar een oplossing. het is alleen wel vreselijk frustrerend dat het zo lang duurt.



het kan via het ziekenfonds , maar dan moet je je laten doorverwijzen door je huisarts.

ze hebben geprobeerd me er te dumpen, maar wat kan zo'n persoon me nou vertellen wat ik zelf niet zou kunnen zien? ik wil niet respectloos overkomen, maar die mensen leren nog altijd uit boeken, en zullen proberen je aan een van hun cases uit die boeken te koppelen, en je volgends wat ze geleerd hebben te helpen.

Voor sommigen kan het misschien helpen, maar heb er zelf geen vertrouwen in, mensen kunnen niet helpen bij wat ze niet begrijpen.

Shad0w, ik mag dan niet weten wat er mis is. Maar zolang je jezelf nog niet tot eeuwige schaduw laat zinken, zal 't nog wel goed komen, zolang je zelf de wil maar hebt. Die psychiater kan je hoogstend de weg helpen vinden, je zal hem zelf moeten bewandelen.