Citaat:
Terreuraanslagen laten diepe sporen na in Israël
30 september 2003
Door Alfred Muller (Nederlands Dagblad)
In het buitenland heerst wel eens de indruk dat de Israëliërs gewoon doorgaan met hun leven. Een paar uur na een aanslag is de straat waar een bus ontplofte opgeruimd en een paar dagen of weken nadat een zelfmoordterrorist een massamoord pleegde in een coffeeshop, is deze geheel gerenoveerd.
Het leven gaat door, maar deskundigen die zich in de samenleving of de menselijke ziel verdiepen, weten dat de explosies en schietpartijen wel degelijk een spoor van gevolgen nalaten.
Bron: www.nd.nl
Drie jaar lang al gaat Israël gebukt onder een gesel van terreur. Tussen september 2000 en maart dit jaar werden meer dan 760 Israëliërs gedood bij de terreuraanslagen. Dat zou verhoudingsgewijs een equivalent zijn van 36.000 Amerikanen - meer dan twaalf keer het aantal dat omkwam bij de aanslagen van 11 september 2001. Niet eerder verloor Israël - met uitzondering van de Onafhankelijkheidsoorlog van 1948, de Zesdaagse Oorlog van 1967 en de Grote Verzoendag Oorlog van 1973 - zoveel mensen.
Hezbollah
Niet dat de samenleving ten gevolge van het terrorisme barsten begint te vertonen, zoals de terroristen graag hadden gezien. Yoram Schweitzer van het Jaffee Centrum voor Strategische Studies van de Tel Aviv Universiteit zegt dat een aantal Palestijnen zich heeft vergist. Die Palestijnen dachten dat de terugtrekking van het Israëlische leger uit Libanon in mei 2000 het resultaat was van de guerrilla-aanvallen die de Hezbollah tegen de Israëlische soldaten uitvoerde. Zo zouden de Israëliërs ook wegtrekken uit de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook, als er maar voldoende terreuraanslagen zouden worden gepleegd. Hoewel de toenmalige Israëlische regering van Ehud Barak de Hezbollah-aanvallen verdisconteerde in de besluitvorming over de terugtrekking, betrof deze terugtrekking geen capitulatie. De terugkeer kwam, nadat het kabinet tot de conclusie was gekomen dat er te weinig redenen waren om nog langer te blijven. Het leger zou de noordgrens van Israël ook kunnen verdedigen vanaf de internationale grens.
Barak was in 2000 bij de vredesbesprekingen met de Palestijnen bereid belangrijke concessies te doen om vrede te bereiken. Hij wilde een Palestijnse staat toestaan in bijna de hele Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook. Toen na deze toezegging het geweld uitbrak, beseften de Israëliërs dat het conflict met de Palestijnen niet eenvoudig op te lossen was. "Dat gaf het volk extra kracht om deze golf van terreur door te komen", zegt hij.
Als voorbeeld van de hoge motivatie het land te verdedigen, noemt hij Operatie Verdedigingsmuur, waartoe het leger in 2002 overging, nadat een zelfmoordenaar dertig mensen had gedood die bij elkaar waren voor een religieus feest in het Park Hotel in Netanya. "Bijna 95 procent van de opgeroepen reservisten gaf gehoor aan de oproep. Ze begrepen dat ze in het licht van de aanhoudende zelfmoordaanslagen geen andere keus hadden."
Niet nieuw
Ook de socioloog professor Moshe Lissak van de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem gelooft niet dat de samenleving is verzwakt. Hij wijst erop dat voor veel Israëliërs de golf van terreur niet iets nieuws is. Zolang de staat Israël bestaat, heeft het land al te kampen met terrorisme en oorlogen. "De samenleving probeert gewoon met het leven door te gaan", zegt hij.
Tot nu toe heeft zich geen megaterrorisme (een aanslag met een zeer groot aantal slachtoffers) voorgedaan. Lissak zegt dat na een terreuraanslag het aantal mensen dat restaurants en coffeeshops bezoekt minder is en dat er minder mensen met de bus gaan.
"De coffeeshops, de culturele centra en de theaters zijn niet verlamd. In principe is stress niet gezond, maar er zijn geen gegevens over meer hartaanvallen. Er zijn vele andere volken die in stress verkeren, en toch jaren achter elkaar weten door te gaan. Het is bij stress niet zo, dat een zekere mate oké is en dat als de stress erger wordt, er opeens een ineenstorting komt. Mensen kunnen leven met stress." Als de Israëliërs het land al hebben verlaten, is dat niet zo zeer gebeurd om de veiligheidssituatie, als wel om de economische toestand, meent Lissak.
Gedragspatronen
Het terrorisme heeft ook invloed op de samenleving als geheel, zegt dr. Rachel Dekel, verbonden aan de faculteit voor sociale wetenschappen aan de Bar Ilan Universiteit. De gedragspatronen van de mensen zijn veranderd. "Enerzijds gaan de mensen door met hun leven en hun routine, met zich vermaken en uitgaan. Maar aan de andere kant denken de mensen er wel twee keer over na, of ze naar een plaats moeten waar ze het slachtoffer kunnen worden van een terreuraanslag. Er zijn gezinnen die zeggen: Als we uitgaan, dan gaan alle gezinsleden. Als er iets gebeurt, dan overkomt dat het hele gezin. Maar er zijn anderen die gescheiden gaan. Als er iets gebeurt, worden niet allen getroffen."
De mensen denken volgens haar na over de dingen die zouden kunnen gebeuren en brengen naar aanleiding daarvan enige verandering aan in hun routine. Scholen, bijvoorbeeld, annuleerden excursies en besloten in het schoolgebouw activiteiten te organiseren. "Ook gemeentebesturen hebben hun plannen veranderd. Ze houden grote evenementen niet meer in parken, maar in hallen waar ze makkelijker bewakers om heen kunnen zetten."
Als mensen in het buitenland zijn geweest, zeggen ze volgens haar dat het geweldig was uit te gaan en plaatsen te bezoeken waar veel mensen bij elkaar zijn. Maar hier bedenken ze zich twee keer voor ze naar een winkelcentrum gaan. "Sommige mensen zijn bang om uit te gaan. Mensen organiseren meer feestjes en etentjes thuis."
Restaurants
Voor restaurants staan bewakers om de zelfmoordterroristen buiten de deur te houden. "Zij worden slecht betaald. Sommigen werden gedood. Dat gebeurde twee week geleden nog. Er is een debat gaande of degenen die hun leven riskeren niet beter betaald moeten worden. Zij doen hun werk opdat wij kunnen doorgaan met het dagelijks leven."
Ondanks de terreur liet een recente opiniepeiling zien dat 85 procent van de Israëliërs zich gelukkig voelt. "In het algemeen kunnen de mensen de situatie aan. Ze slagen erin, zich aan te passen. Maar er wordt een prijs betaald. We zijn minder gevoelig na elke terreuraanslag, zo blijkt uit onderzoek. Mensen proberen de situatie ook te negeren. Ze willen niet te veel horen over de nare dingen die gebeuren. Ze zijn moe van de situatie."
"De directe reactie na een aanslag ergens in het land is tweeërlei. Sommigen doen de televisie en de radio onmiddellijk uit. Anderen zijn er zeer op gebrand er steeds meer nieuws over te horen. Maar de algemene trend is dat als er veel aanslagen zijn, de mensen minder televisie kijken."
Trauma
Psychiater dr. Agnes Vass werkt voor het Bikur Choliem Ziekenhuis in Jeruzalem. Ze is betrokken bij de opvang van mensen die moeite hebben het geweld te verwerken. Ze verdeelt de mensen in twee groepen: de 'gezonde' mensen en de mensen die al eerder een ernstige trauma hebben meegemaakt. Haar ervaring is: "De gezonde mensen ervaren een innerlijk gevoel van machteloosheid, pessimisme en wanhoop. Ze voelen zich heel sterk verbonden met de leden van het gezin. Ze houden steeds telefonisch contact met elkaar. De ouders bellen de kinderen en willen weten waar ze zijn en hoe laat ze thuis komen. Er is een constante bezorgdheid en stress over waar iedereen zit en wat iedereen doet."
"Er zijn ouders die hun kinderen absoluut niet toestaan de bus in te stappen. Er zijn zelfs ouders die de eerste twee, drie dagen na een bomaanslag hun kinderen niet meer naar school laten gaan. Het betreft normale kinderen. De ouders zijn eenvoudig bang dat hen iets zal overkomen."
"Uiteraard is de angst direct na de aanslag sterker. De mensen voelen zich bedreigd. Naar hun kinderen toe reageren ze overbezorgd. Ze staan hun ook niet toe naar de grote winkelcentra te gaan en 's avonds uit te gaan. Ook de kinderen zelf willen niet weg. Zelfs de tieners zelf willen niet naar cafés en andere plaatsen. Ze zijn gewoon bang. Dat betreft allemaal een paar dagen na de aanslag. Daarna keren ze terug naar een zekere routine in hun leven."
Twee, drie jaar geleden was er hoop dat de situatie zou verbeteren. Nu treft ze bij velen pessimisme en wanhoop aan. "De mensen voelen dat er geen oplossing is. Ze hebben het gevoel dat deze situatie tot in het oneindige zal doorgaan."
De gezonde mensen doen er volgens haar goed aan, zo veel mogelijk over hun gevoelens te spreken met familieleden, collega's en iedereen die hun verhaal maar horen wil. De expressie van de gevoelens blijkt een goed middel voor herstel.
Soldaten
Soldaten die slachtoffers waren van shock, overlevenden van de Holocaust en andere slachtoffers van posttraumatisch stressstoornis reageren anders dan de 'gewone' mensen. Bij een bomaanslag treden bij hen heftige emoties op. De aanslagen kunnen bijvoorbeeld hevige angsten veroorzaken. Ze kunnen niet meer slapen of krijgen nachtmerries. Ze slagen er niet in, de beelden van een aanslag van zich af te zetten. Ze sluiten zich op in hun huis. Deze mensen hebben gesprekstherapie en soms medicijnen nodig.
Gespreksgroepen zijn er op vele plaatsen in Israël en ze worden gecoördineerd door een gespreksleider die de situatie begrijpt. Sommige groepen zijn verbonden aan het Nationale Verzekeringsinstituut en andere ziekenfondsen. De mensen kunnen praten over wat hun overkomen is, wat ze voelen. Daar ze alles als het ware steeds weer opnieuw beleven, gaat het niveau van de angst naar beneden. In een tijd dat er twee tot drie aanslagen per week waren, was er in het Bikur Choliem Ziekenhuis ook een gespreksgroep voor medisch personeel dat behoefte had over de ervaringen te praten, aldus de psychiater.
"Na elke aanslag worden hier mensen binnengebracht die lichamelijk zijn verwond. Maar er worden ook mensen binnengebracht die acute angstproblemen hebben. Het team dat klaarstaat omvat twee of drie psychiaters, een psycholoog en sociale werkers. Je hebt mensen die verlamd zijn door de angst, in een toestand van extreme rusteloosheid verkeren, hevige huilbuien hebben of trillingen hebben over het hele lichaam. We zitten bij hen en praten met hen. De eerste uren zijn heel belangrijk voor de behandeling. De kans op herstel is groter als de behandeling direct na de aanslag begint."
Bron: www.nd.nl
|
een lang maar goed artikel over wat de aanslagen eigenlijk wel niet aanrichten en daarom vind ik de bouw van de muur rechtvaardig. |
