automutulatie
 

of zelfverminking
denk dat veel mensen er al van gehoord hebben
vroeger dacht ik dat ik zowat de enigste was die het deed
tot ik eens ging rondhoren
blijkt het zeer veel voor te komen
geestelijk leed omzetten in het lichamelijk leed
ikzelf heb het ook een paar jaar gedaan
gelukkig is die tijd nu voorbij
wie van jullie heeft ook zen ervaringen met dit onderwerp?
de vraag of je het zelf doet zet ik in een pol omdat ik denk dat sommige liever niet voor uitkomen dat ze het doen of hebben gedaan.
Misschien ken je wel iemand die het doet?

toevallig ben ik er enige tijd mee in aanraking gekomen. Een bekende van me had haar handen vol met krassen zitten. Ben er wel van geschrokken.. maar ze praat er wel over dat is in ieder geval een gelukje

maar weet je ook of ze gestopt is met krassen of niet?

ze heeft het al een tijdje niet meer gedaan. maar ik weet niet wanneer het weer getriggerd zou kunnen worden..

zou het bij jou nog terug kunnen komen denk je?

dat gevaar zit er altijd in
daarom dat ik niet echt veel scherpe voorwerpen op men kamer heb
en uit eigen ervaring weet ik zelfs dat je geen scherpe voorwerpen nodig hebben
automutulatie uit zich niet altijd in krassen :)
soms is het wel moeilijk om niet terug naar dat mes te grijpen
want het rare is dat het echt goed deed
ik voelde me opgelucht
is moeilijk voor te stellen
dat je dan ligt te bloeden en dan pas rustig bent
en dan probeerde ik zelfs men wonden zo goed mogelijk te verzorgen om zo weinig mogelijk littekens na te laten
(dat is eigenlijk wel redelijk gelukt, maar natuurlijk zijn er wel iets van littekens)
het erge was dat ik het opdenduur elke dag deed
ik 's avonds niet ging slapen voor ik geautomutuleerd had
ik dierf zelfs niet naar men kamer uit angst voor mezelf
ik wist dat ik het toch zoizo ging doen
dan heb ik gewoon opdenduur alles buitengegooid
en heb ik geluk gehad dat ik erme ben kunnen stoppen
(ondertussen al meer dan een jaar geleden)
maar ik ga nog altijd niet graag naar een zwembad voor dat
(ik deed het meestal op men schouders)

ja dat vind ik dus ook nog een probleem. Op handen is het nog te zien maar op andere plekken word het een stuk moeilijker.

Een andere bekende van me die doet het op haar benen. Heb ik jaren niet geweten totdat ze het zelf een keer zei. Zij kan niet stoppen loopt bij verschillende zieleknijpers maar het mag niet baten.

Die vrouw is wat ze noemen een borderliner. Wat het precies inhoud moet je me niet vragen. Maar er is meer met haar mis dan alleen automutulatie.

Dat meisje heeft voor zover ik het kan zien niets meer maar ja ik zie haar niet zonder kleren. Ik vraag er nog weleens naar hoor en dan zegt ze dat ze het niet meer gedaan heeft. Ik vertrouw haar dan ook op haar woord.

Maar weet jij nog wat bij jou de trigger was?? waarom ben je het gaan doen. Een vervelende gebeurtenis? iemand overleden ?

Heb het ooit gedaan

1 keer of meerdere keren???

Meerdere keren..ongeveer een jaar ofzo

Ik heb het 2.5 jaar gedaan, ben er nu een paar maanden vanaf. Daar ben ik wel blij mee maar heb er echt super veel moeite mee om te stoppen. Als het echt slecht gaat lijkt 't zo'n mooie oplossing.
Maar stoppen is alleen maar een questie van wilskracht (weet ik nu)

Iedereen komt op zijn of haar eigen manier over bepaald leed heen. Het is alleen zaak dat je inziet dat die manier niet de goeie is. Hoe makkelijk het ook lijkt. Meestal verval je na 1 keer in een bepaalde sleur waar je moeilijk uit te trekken bent. Niemand kan je ook helpen behalve jezelf. als je zelf wilt kun je alles..

Wat ik wel stom vind is dat sommige mensen als ze het weten van een vriendin of vriend hun mond houden. Omdat ze het eng vinden of niet hun probleem. Het taboe moet ook hier vanaf want meer mensen doen het dan er word gedacht

Ik heb het nog nooit gedaan, maar ken genoeg mensen die dat wel gedaan hebben. Reden was dat ze dachten dat alle slechte dingen via het bloed uit het lichaam zou stromen :?
Ik denk ook niet dat ik dat zou doen omdat ik toch wel vind dat je er weinig mee op schiet. Misschien dat je afgeleid word van de andere pijn (in je hoofd) ofzo. Maar ja sommige doen het ook zomaar :no:

ik heb nog nooit gesneden in mezelf.. ben er ook nog nooit in aanraking mee gekomen eigenlijk.. lijkt me onwijs moeilijk zo'n situatie want aan de ene kant kan ik het begrijpen.. maar aan de andere kant weet ik gewoon dat het niet hoort en het geen zin heeft..

mn beste vriendin heb zichzelf bijna de dood ingesneden zou het zelf niet kunnen

Ik denk dat mensen die het nooit gedaan hebben ook nooit het gevoel kunnen begrijpen. Ze snappen de theorie mischien wel, maar zullen het nooit kunnen besgrijpen omdat ze niet weten wat ik voel als ik het doe.
Gelukkig heb ik nu een (veel oudere) vriendin gevonden, zij heeft het ook gedaan en daardoor begrijpt ze precies wat ik meemaak en voel enzo. Daar ben ik wel heel blij mee
Door/voor haar ben ik nu paar maandjes gestopt. Maar de kans dat ik het weer doe blijft er denk ik altijd wel in zitten....

Helaas behoord ik tot de mensen die het doet.

ik heb dat gehad ja
dat ik mezelf deed knijpen, bij mn polsen, bij mijn duim zeg maar.
soms met nagels en soms niet

lichamelijke pijn is beter te verdragen dan geestelijke

als het nu fout gaat, probeer ik in eerste instantie mezelf geen pijn te doen, maar ik ga toch onbewus wringen met mijn handen en aan mijn vingers zitten. heb dit verder niet onder controle
dit MOET gewoon en al wil ik t niet gebeurt t toch, maar dat wringen heb ik, dat ik weet, al meer dan 3 jaar.

maar echt pijn gedaan, dus dat je een uur naderharhand nogsteeds plekken ziet, wil ik mezelf niet meer aandoen..

dat is niet helemaal de bedoeling he meisie... gooi het eruit...

Ja ik doe het af en toe onbewust als ik me erg klote voel dan sla ik mezelf en wil ik alleen maar mezelf pijn doen...Krassen doe ik niet meer, gelukkig maar...

Gelukkig wordt het wel steeds minder, maar ik zeg eerlijk dat het nog wel eens voorkomt bij mij...

I'm a :loser:

NEE dat ben je niet! Tis heel goed dat t minder is, en er zijn zoveel mensen die het doen!

Nou...ja gewoon, soms heb je van die momenten van pure zelfhaat en dan moet ik gewoon pijn voelen, dan moet ik mezelf afstraffen, of als ik een psychose heb (dat is echt zo eng...ik ben niet gauw bang, maar daar ben ik echt als de dood voor), dan ga ik mezelf snijden steken of m'n hoofd tegen de muur aanrammen.

Dat doe ik nu zo'n 4 jaar, vanaf m'n 12e.

Maar weet je ook hoe dat zou kunnen komen dan?

Die psychoses, geen flauw idee, waarschijnelijk een paar draadjes verkeerd verbonden.

En die zelfhaat, ach, m'n omgeving heeft me nooit zoveel kans op zelfrespect gegeven...

Ja maar ik vind het héél erg als het gebeurt...Ik heb het niet door op zo`n moment, dan ben ik gewoon zó kwaad op mezelf en op de hele wereld en ik ben nu aan het leren om het af te reageren op andere dingen, maar dat is heel moeilijk..

Waarom verbaasd me dit niet?

Ach als je maar gelooft dat het goed is, is het ook goed :thumbsup:

borderline:
Een diepgaand patroon van instabiliteit in intermenselijke relaties, zelfbeeld en affecten en van duidelijke impulsiviteit, beginnend in de vroege volwassenheid en tot uiting komende in diverse situaties zoals blijft uit vuif (of meer) uit de volgende:

1) Krampachtig proberen te voorkomen om feitelijk of vermeend in de steek gelaten te worden

2) een patroon van instabiele en intense intermenselijke relaties gekenmerkt door wisselingen tussen overmatig idealiseren en kleineren (goed of slecht)

3) identiteitsstoornis: duidelijk en aanhoudend instabiel zelfbeeld of zelfgevoel

4) impulsiviteit op ten minste twee gebieden die in potentie betrokkene zelf kunnen schaden (bv. geld verkwisten, vreetbuien,...)

5) recidiverende suicidale gedragingen, gestes of dreigingen, automutulatie

6) affectlabiliteit als gevolg van duidelijke reactiviteit van de stemming

7) chronisch gevoel van leegte

!) inadequate, intense woede of moeite kwaadheid te beheersen

9) voorbijgaande, aan stress gebonden, paranoide ideeën of ernstige dissociatieve verschijnselen


Dat voor borderline
over jouw vragen:

de trigger waren de samenloop van gebeurtenissen, het komt niet zomaar
het is een opstapelingen
en hoe slechter ik me voelde hoe erger het werd
dus gebeurde er iets slecht ging ik zwaarder mutuleren dan dat ik beter gezind was
het waren al de dingen die gebeurt waren en waren aan het gebeuren
ik ben er met begonnen op men 14
geëindigd ergens op men eind 16 begin 17
zoiets

er waren toen mensen die het van mij wisten
maar die moesten er ook over zwijgen
zoiets is nu niet iets waar je bepaald trots over bent in de meeste gevallen
vind je dan dat je dat opzei zou moeten zetten als omstaander
en het toch gaan vertellen
en aan wie zou je het vertellen?
of bedoel je met de vriend of vriendin er zelf over praten?

daar geef ik je spijtig genoeg gelijk in
ik ben nu ook al een hele tijd gestopt
maar af en toe komt de neiging toch terug naar boven
moet ik echt alle moeite doen om het niet nog eens te doen
want dan is er weer kans dat ik er niet meer met stop
ik wens je in ieder geval zeer veel sterkte erme

ga je in behandeling bij een psycholoog/psychiater/iets in die aard?
of vind je dat je er genoeg bij terecht kunt bij vrienden?
je zegt dat je niet snel bang bent
maar komt het er nu eigenlijk niet op neer dat je eigenlijk bang bent van jezelf?
is dat niet misschien 1 vd ergste soorten van angst dat er bestaat?

op welke dingen reageer je je dan zo af?
wat gebruik je als vervangingsmiddel om het verlangen naar de mutulatie te vergeten?

als ik zo even kijk naar de pol
er zijn momenteel zeven mensen die het doen of hebben gedaan
en elf niet
dat zijn toch eigenlijk angstaanjagende cijfers?
de vraag is hoe komt het in iemands gedachten om er me te beginnen?
wat mij die eerste keer zonodig naar een mes deed grijpen zal een raadsel blijven
terwijl ik al die andere keren het gewoon opkropte
pakte ik ditmaal daarentegen een mes
erna stonden meestal tranen in men ogen
vooral omdat ik soms tijdens het snijden de controle verloor en maar bleef snijden
en dat ik de ravage pas zag als ik stopte
en het raarste is dan nog dat je je beter voelt
hoe denk je over jezelf als je gesneden hebt?
erna ging er bij mij meestal een gedachte van: dit kan niet normaal zijn, waarom doe ik dit, dit is geen oplossing, kijk wat ik mezelf heb aangedaan
en toch luchtte het op...

Ongeveer een half jaar gestopt, hoewel het nog een keer of 2 fout is gelopen. Wel gestopt, maar er vanaf raken doe je nooit.

Ja, je hebt helemaal gelijk. Het kan niet, het is niet goed, niet de oplossing en toch blijf je het doen want het voelt toch wel goed. En t ergste is dat je je erna niet eens schuldig voelt na en tijdje. Maar ik merk wel dat ik het er de laatste tijd super moeilijk mee heb om te blijven stoppen, verleiding is wel erg groot om nog 1x te doen en bla bla

Momenteel ben ik wel in behandeling, maar me vrienden weten niet dat ik psychoses heb, want dan raak ik alleen maar in de problemen.

Nou...ik ben bang voor wat ik kan doen. Als ik een psychose heb ben ik de controle kwijt, en doe en zeg ik dingen waar ik later van denk, shit wat heb ik gedaan. Dingen als dat ik iemand inelkaar heb geslagen, of iemand vreselijk heb beledigt, of mijn arm die open ligt. Ik weet dan niet wat ik doe... Maar bang voor mijn persoon selve niet.

maar je weet als je het 1x terug doet
dat je er waarschijnlijk terug aan vast hangt
trouwens hoe doe je het met het verbergen van de littekens?
tijdens lo en zo van die dingen
of deed je het ergens op een plaats waar niemand het ziet en kan zien?

heb je nog geen van je vrienden vertelt waar je mee zit?
als het echte goeie vrienden zijn tonen ze begrip
als het geen goeie vrienden zijn
wel dan ben je ze kwijt
maar dan kan je je de vraag stellen
misschien beter kwijt dan rijk? :)

In het begin deed ik veel mn armen, dus dat zie je nog wel. Draag daarom eigenlijk zelden t'shirts. Mn ouders snappen dat niet (ze weten dat ik t deed) en willen dat k een Tshirt aan trek. Met gym gym ik in lange shirts enzo. Verder weten heel weinig mensen het gelukkig, die vriendin van me dan, ben blij dat ze t weet. Al had k nooit verwacht dat zij t ook deed. Ik keek altijd tegen haar op, sterke vrouw, ging goed met dr problemen om enzo. Maar ben blij dat k iemand heb die me wel goed snapt. Maar ja, zoals ik al zei ik hoop dat t stoppen blijft lukken, is heel moeilijk laatste tijd. En kan niet echt meer praten met die vriendin, dr vriend zit overspannen thuis dus ze heeft wel wat anders aan dr hoofd....
:(

Het is wel de rede waarom m'n ex het heeft uitgemaakt, dus waarom zouden me andere vrienden er wel begrip voor hebben?
En me vrienden zijn de enige die een beetje normaal tegen me doen, en die ben ik dus veel liever rijk dan kwijt.

misschien dat praten in dit forum helpt.. anoniem en altijd wel iemand die het leest en advies geeft.

ja, en ik doe het nog steeds..

ik brand in mezelf vooral.. naalden verhitten en dan op mijn huid leggen.. er is één vriendin die het weet.. en haar kan ik vertrouwen.. mijn ouders en mijn psychiater weten het ook. Ik draag altijd shirts met lange mouwen zodat niemand het ziet.. mijn psychiater zegt dat ik het niet moet verbergen maar ik voel me ook veiliger in een shirt met lange mouwen.. doe het nu zo'n 2 jaar en het word steeds erger.. begon met kleine krasjes en is nu op brandwonden overgegaan..

Alleen als het me allemaal echt te kwaasd wordt en ik geestelijke pijn niet meer kan verdragen en het in lichamelijke pijn om zet: Met me hoofd tegen de muur aan rammen tot ik niets meer voel

En ik heb nooit mensen kunnen begrijpen die in zichzelf snijden of zichzelf pijn doen tot het moment dat ik het zelf kreeg. En het is echt iets dat je zelf moet hebben om te kunnen snappen denk ik.

kheb het nog nooit gedaan.
wel eens over nagedacht, maar nooit daadwerkelijk iets gedaan ofzo.

Jeetje wat veel mensjes die dat doen/deden zeg :huh:

Zelf zou ik het nooit doen. Laat staan Kunnen.

Een goeie vriendin had ooit d'r polsen gesneden, echt vet naar snap ook niet dat mensen zichzelf kunnen pijnigen.
What is the kick of iets?

Zag laatst een film met een griet die d'r iedere keer ergens sneed op d'r lichaam echt Getsie hoor, moet je zoveel pleisters kopen joh.

tegen mijn beste vrienden heb ik het opdenduur gewoon gezecht
diezelfde personen zie ik nu nog altijd
het zijn nog altijd men beste vrienden
de rest dat allemaal afgeknapt is toen ik me depressief (depressiever) voelde, tjah weet je...

hoe reageerden jouw ouders toen ze het te weten kwamen?
mijn ouders hebben er nooit iets over gezegt
zoals bij het meeste eigenlijk
zo af en toe eens een scherpe steek in de richting van hoe het met men armen is enzo en waarom ik niet in een t-shirt liep
maar ik begrijp het wel dat ze het er moeilijk met gehad moeten hebben
welke ouder wil als ze de lakens afdoet een hele hoop gedroogd bloed vinden
(meestal verbond ik het wel maar kwam het erdoor)
wat zou jij doen moest je weten dat later je zoon of je dochter het doet?

hoe vaak gebeurt dit?
is het zo dat je het dagelijks doet, of alleen in momenten dat je het niet meer zie zitten?
wat gebeurt er als je probeert te stoppen?

Ze schrokken enorm toen mn lerares het ze vertelde, en zeide dat als ik t nog 1x deed ik naar een psygoloog moest. Dat gebeurde natuurlijk. Toen zeiden ze dat k altijd bij ze kon komen om te praten en dat k t ze altijd moest vertellen als ik t gedaan had. Maar ja dat deed ik natuurlijk niet, ze denken dat k nu al meer als een jaar gestopt ben.... :{
:kots: van mezelf!

dus je moest van je ouders naar een psycholoog
heb je daar niets inspraak in gehad?

humz het gaat steeds beter, alleen nog maar als ik het echt niet meer zie zitten, vroeger wel dagelijks maar ut gaat steeds beter