Bang
 

Soms ben ik echt bang voor de rest van m'n leven... Het klinkt wrs nogal stom & belachelijk :$ maar als ik in m'n bed lig, en ik raak bv. niet in slaap begin ik soms na te denken over... ja over 'mn leven' eigenlijk...
Dan heb ik soms echt schrik, bv. dat ik mn grootmoeder verlies... Ze heeft kanker, een paar maanden geleden is haar borst geamputeerd, en tot nu toe loopt alles goed, en de kanker lijkt niet te zijn uitgezaaid, maar je moet 5 jaar wachten voor je 'genezen' bent, en eigenlijk ben je nooit HELEMAAL genezen. :| Ik vindt het echt afschrikwekkend dat m'n grootmoeder kan dood gaan, vooral (denk ik) omdat ik echt heel veel bij haar en mn grootvader ben. Mn vader (mn ouders zijn gescheiden) is nu ons huis aan het afbreken, en we gaan opnieuw bouwen, en daarna komen mn grootouders bij ons wonen (niet dat ze niet goed te been meer zijn ofzo, helemaal niet, ze doen echt nog alles..!! Ze zijn ook nog 'maar' 60).
Ik was vroeger al heel veel bij mn grootmoeder, nu blijf ik dr bijna altijd slapen in de week dat ik bij mn vader ben.
Het is echt heel moeilijk voor mij om te aanvaarden dat ze ooit wel gaat sterven, tuurlijk gaan m'n ouders ook ooit sterven, maar dat lijkt nog véél verder weg...
Ik ben echt heel gehecht aan haar, ik denk niet dat ik nog een normaal leven zal kunnen leiden als zij sterft...

Wrs vinden jullie het stom dat ik nu al zo 'ver' vooruit zit te kijken, maar ja, je kunt nooit weten... En ik ben dr vooral over gaan nadenken sinds ze kanker gekregen had...

Oké, dat moest er ff uit :)

Ik vraag me af of jullie dat soms ook wel hebben... Zo van die 'negatieve vooruitblikken'...?

ik ben soms "bang" dat mensen waar 'k veel om geef er plots niet meer zullen zijn, of dat het plots met mezelf gedaan is.

ik ben bang van mezelf
voor de rest weet ik het niet echt
schrik, maar echt angst?
voor de rest is het normaal dat je een soort angst kent voor de toekomst
je kijkt zoizo in een duisternis
je weet niet wat er komen gaat
en ik zou ook bang zijn als ik dit lees
als iemand zo close misschien op de rand van de dood zou staan
ik zou er over nadenken
deels doe je dat zoizo volgens mij om je er op voor te bereiden
als het plots zou komen zou het nog harder aankomen denk ik
en het gaat zeker pijn doen en je nog angstiger maken wanneer het gebeurt
maar tijd heelt vele wonden
zolang je maar de goede dingen blijft herinneren

Ze zeggen wel dat het leven te kort is om altijd bang te zijn (o.a. voor de toekomst), maar in deze wereld / maatschapij krijg je weinig keus met zoveel zorgen / problemen. k Kan het dus begrijpen.

Sarahke, ik denk dat jou gedachten vrij normaal zijn. Ik weet niet precies hoe oud je bent maar ik heb rond mijn 14e jaar ook dezelfde gedachten gehad. Het is ook goed dat je bijv. aan je grootmoeder denkt en niet direct aan jezelf. Je kunt het soms ook ietwat 'positief' bekijken. Als je grootmoeder ooit dood zou gaan al lijdend, dan is ze in ieder geval verlost van haar lijden. Ze kan eindelijk de rust houden die ze verdiend heeft. Denk er ook aan dat ze bijv. er zelf niet onder zal lijden als ze eenmaal dood is.

Het is waar dat jij met het verdriet zit, maar de gedachte dat je grootmoeder het goed heeft kan die pijn wellicht wat verzachten. Ben je eigenlijk zelf bang voor de dood?

groet, LexS

Mwaa, eigenlijk niet echt... Alleen vind ik het een nare gedachte dat ik mss zelf ooit in een brandend huis terechtkom ofzo, en dat ik er niet meer uit raak... Of dat ik verdrink ofzo...
Voor de rest ben ik niet echt bang voor m'n eigen dood, wel voor die van andere rondom mij... :(

denk je dat ze zouden willen dat je om hen rouwt?

Denk het wel. Zou jij dat niet willen dan? Ik wel. Het is een vorm van aan iemand denken. Stel je voor dat ze je zouden vergeten. Maar misschien bedoel je het anders. In de zin van: Wel aan iemand denken maar niet met verdriet. Aan de leuke momenten die met de desbetreffende persoon te maken hebben. :)

groet, LexS

Hmm, ik denk dat ze dat wel zouden willen maar dan in beperkte mate. Niet dat ik wekenlang om hen ga huilen, me echt depressief ga voelen enz... Maar gewoon een gezond soort verdriet :)

het is heel gezond dat je bang bent, iedereen is bang om dood te gaan, nouja sommige lui willen het maar die hebben echt problemen. maar wat ik bedoel is dat het heel normaal is, dat is een stukje instinct wat je behoed van het doen van domme dingen. maar je moet het niet je leven laten beheersen, iedereen gaat dood, de vraag is alleen hoe en nog meer wanneer? maar we gaan allemaal. het is nooit fijn om iemand te verliezen waar je een goede band mee hebt, maak het mooiste van de tijd die je nog hebt met je grootmoeder, en geniet er van, zodat als ze dan toch dood gaat dat je in elk geval die herinneringen nog hebt. want in feite zijn herinneringen alles wat we hbbn.

ik denk dat je er toch aan moet wennen dat mensen die je lief hebt allemaal dood gaan...

en dat is moeilijk
dat weet ik

ik denk soms als ik niet kan slapen dat er iemand waar ik heel erg om geef bv mijn familie of vriendje ineens een ongeluk krijgt waar degene dan dood aan gaat. Klinkt nogal stom en vaag.

op zich een mooi topic om open te houden, ook al is ie drie maanden oud.

maar supermens: topics die ouder dan een maand de laatste reactie hebben gehad, hoor je niet meer omhoog te halen door er op te reageren.

ach ga toch weg joh 8) alle zorgen en problemen die we hier in de westerse wereld kennen is over het algemeen puur een luxe probleem.
in armere landen heeft men geen tijd om depressief te zijn, daar maken ze zich eerst druk of er wel voedsel op de plank ligt.

Ik heb dat echt heel vaak..

Heel vaak lig ik in me bed of zit ik achter de computer en begin opeens te janken. Dan denk ik er weer aan dat ik op een dag me broer kwijt raak, hij is echt de belangrijkste persoon in me leven en zonder hem kan ik echt niet. Als hij eerder dan mij dood gaat *klopt af* ga ik zelf ook dood.. ik heb echt helemaal niks aan me moeder en ook niet aan me vader. Me broer is nu al 28 en woont nogsteeds thuis, alleen maar om mij, omdat ik altijd ruzie hem met mijn ouders. Maar ik heb het dus ook echt heel vaak en vind het zwaar klote!

Alsof het überhaupt IETS uitmaakt waar je woont.. Wat je meemaakt vormt je. En of je dan voedsel of niet hebt, maakt niks uit

En zowiezo is het geen argument, dext0r, om te zeggen 'Het is daar erger, dus hier hoor je niet depressief te zijn', want dat zeg je nu in feite..

nee, wij zijn hier depressief omwille van het luxe leven dat we genieten, in andere landen waar men het niet zo best heeft als in de westerse wereld heeft men geen tijd om depressief te zijn, daar heeft men namelijk wel andere zorgen aan hun kop...

zegt het westerse jongetje....

en mensen die je haat dan?

ik denk dat jij niet kan praten over 3ewereldlanden omdat je niet weet hoe het er daar aan toegaat

simpel voorbeeld, mijn schoonzus komt uit peru, het depressiviteits gehalte ligt daar ENORM lager, omdat de mensen daar eerder te maken hebben met andere zorgen, dan de zogenaamde zorgen waar wij hier al depressief van worden...,

wij hebben meer tijd om depressief te zijn hun doen meer met hun tijd lijkt me

Misschien is dat omdat wij verwend zijn ofzo.. Of omdat het bij hun meer introvert gebeurt ofzo, k zou het niet weten.

dus...dat zeg ik..een luxe-probleem

of wij hebben meer kennis van hoe-het-ook-kan-zijn, en wij hebben de tijd om over onze situatie na te denken. Zeker een luxeprobleem, maar dat wil niet zeggen dat depressiegevoelens hier niet 'echt' zijn.

Hmm ik HAD dat ook wel eens..
Van die tijden dat ik dacht: Shit hoe gaat het nou in de toekomst of als ik dood ga ofzo..
Maar nu niet meer, want ik weet dat God bij me is, en daardoor voel ik me veilig en zeker.

:) Zit wat in ja :)

Maar toch.. 8)

ik ben bang voor wat er komen gaat.
Als ik kijk naar mijn verleden, is het meeste ellende.
Hoeveel meer kan een mens dragen?
Ik ben ook bang voor mijn eigen hart. Je kan zo van iemand houden en opeens is het weg, afgepakt, beeindigd! zonder er ook maar een woord over te zeggen.
Ben bang om mensen lief te hebben. Hoe meer mensen je lief hebt, hoe meer mensen je verliest...

life is like a test..