Waarom ben ik... ik ben ben ik niet Jou
 

ik weet niet of hier al een topic van is.
maar soms denk ik waarom ben ik ik en denk ik zo waarom ben ik niet heel anders. of ben ik bijvoorbeeld mijn beste vriendin niet.
waarom loop ik en zit ik niet?!?

hebben jullie dat weleens.... of ben k de enige die dat weleens denkt?

Nog maar 1 keer gehad in mn leven.. En dat gevoel is me altijd bij gebleven..

Dat gevoel ken ik wel. Als je bijvoorbeeld een beetje doelloos in de spiegel zit te staren en je realiseert dat jij die persoon bent die je daar ziet. Dat besef je natuurlijk 24/7 maar op dat moment voelt het even heel vaag.

Genotype + milieu = fenotype

Dus?

en dat rijmt.

Lees jij nou alleen mijn bijdrage of heb je ook:

gelezen. Als je deze twee zinnen vergelijkt dan snap je direct het punt dat ik wilde maken.

Ongekend poëtisch 8)

Oh en daarom denk je "Waarom zie ik er zo uit? Waarom doet het milieu het zo, dat ik er anders uit zie dan dat ik wil. Waarom hebben mijn ouders me zo gemaakt dat tijdens de bevruchting dit genotype tot stand kwam"

Damned..... Onzin.....

Elke dag

Waarom ik, ik ben?? Dat vroeg ik altyd al aan mn moeder en dan zei ze dat ik niet zo moeilijk moes doen :?

ik snap het wel, ik heb dat gevoel best vaak:| Niet echt over hoe ik eruit zie ofzo, maar waarom mij dingen overkomen, en waarom bijvoorbeeld iemand haar moeder verliest, en dan denk ik zij verdient het echt niet..

Vrijdagavond heeft een vriendin van mij een ongeluk gehad, en toen ik onderweg was naar het ziekenhuis dacht ik zulke rare dingen.. "Waarom fietste ik daar niet, als ik niet was gaan werken had ik daar gefietst"

Dat had ik vandaag nog in de auto :p
Ik vraag me echt af waarom ik niet zoals me broer ben, hij heeft van die hele mooie ogen soms groen soms blauw (raar, maar waar) mooie huidskleur, kan goed met hem praten, heel aardig, iedereen mag hem.. en dan kijk ik weer in de spiegel en dan zie ik me eigen weer, ik voel me altijd een mislukkeling.. Ik wou dat ik me broer was *zucht*

Maar dr zijn vast genoeg mensen blij dat jij jij bent en niet je broer.
Twee van je broer is tenslotte ook maar saai

ik had het ook heel erg toen de puberteit net begon maar met een beetje gezond verstand valt het wel te onderdrukken

Onder andere daarom ja. Emotie is een proces dat gestuurd wordt vanuit de hersenen. Het is niet zoiets dat van buiten het organisme komt.

Dat is inderdaad onzin, want jouw ouders hebben daar totaal geen invloed op. Op zowel het genotype als het milieu hebben je ouders geringe invloed.

Jij bekijkt het te vereenvoudigd. Gevoel wordt, zoals ik hierboven al zei, gestuurd vanuit de hersenen.

Waar heb ik beweerd dat dit niet zo is?
Ze maken DEEL uit van het milieu, maar het milieu kan ook een tekort aan groeifactoren zijn, waardoor het kind groeiachterstanden oploopt. Ga me niet vertellen wat milieu is inzake genetica, want dan loop je achter.

Milieu is toch de leefomgeving waar je in opgroeit? dat is wat ik op school heb geleerd; genotype is dus gewoon je genetische informatie, je DNA zeg maar. En milieu is alles wat daaraan toegevoegd of veranderd wordt na de geboorte, zowel uiterlijk als innerlijk.

Dus daar hoeven je ouders geen deel van uit te maken, een kind kan wel totaal gescheiden van zijn ouders opgroeien.

Feitelijk heb je inderdaad gelijk. De opvoedkundigen zijn dan in dit geval toch gewoon 'de ouders'?

Ja klopt, maar de 'opvoedkundigen' hoeven dus niet gelijk te staan aan de 'ouders' waarvan je het erfelijk materiaal heb meegekregen

Dat is iets dat je al eerder hebt gezegd en waar ik je al gelijk in heb gegeven.

ik denk dat alsje hierover gaat denken je helemala gek wordt.,

het is hetzelfde als de vragen:
waarom is dat meisje mijn zusje en niet mijn tante,
waarom ben ik NU geboren en niet een eeuw eerder
waarom staat die boom DAAR en niet een meter verder,
waarom is een schaap wit/zwart en niet blauw of paars

die dingen zijn nu eenmaal zo, toeval of niet, er zijn niet echt redenen voor, het kwam gewoon zo uit en is verder niet uit te leggen
(ja wetenschappelijk kunenn ze overal wel antwoorden opvinden, maar dan weetje nog niet WAAROM die uitkomsten zo zijn)

nee heb ik eig nooit, jah mss als ik een super mooi meisje zie, dat ik zoiets heb van had ik maar haar uiterlijk of haar figuur
maar nooti vanne, waarvoor ben ik ik blabla dar nooit

Toevallige processen is het meest plausibel.

omdat god jou geschapen heeft als jou en niet als je beste vriendin!

rossie!

ik heb dat wel eens als ik wakker word... dan heb ik echt vet snelle hartslag enzo en dan heb ik naar alle waarschijnlijkheid erover gedroomd dat de wereld anders was als ie nu is. Dan ben ik ff een minuutje helemaal van slag en dan word ik helemaal wakker en is alles weer goei.

Ook heb ik t wel eens als ik stoned ben en alleen ben...

Ja dat ken ik. Al een poos geleden dat ik dat had.
Heb toen besloten dat ik gewoon ben hoe ik wil zijn.
En ben toen gewoon gaan doe wat ik wou doen.
Natuurlijk niet in alles. Want soms kan iets gewoon echt niet.

ik vind het juist helemaal niet iets waar ik me druk over moet maken. Als dingen niet waren zoals ze waren, dan hadden we ons toch wel afgevraagd waarom ze dan waren zoals ze DAN zouden zijn geweest.
Ff verduidelijkend voorbeeld:
die boom staat DAAR en niet een meter verder, omdat als ie een meter verder stond, je je had afgevraagd waarom die boom niet een meter terug stond, of nog verder.
Net als dat je zusje je zusje is en niet je tante. Omdat je je precies datzelfde had afgevraagd als het omgekeerd was geweest.
Wij hebben dingen gewoon namen en aanduidingen gegeven, en hebben ons gevormd naar de leefomgeving waar we in bestaan, en hoe die leefomgeving eruitziet is volledig willekeurig, als het anders was geweest hadden we ons anders aangepast, en hadden dingen andere namen gehad misschien, of had de wereld er heel anders uit gezien. Schapen van plastic bijvoorbeeld, terwijl gras dan iets zou zijn wat alleen mensen konden maken. Of zelfs als je verder denkt dat schapen niet bestaan en er ECHT iets totaal anders van de wereld was geworden. Beyond our knowledge, so to speak. Verder dan ons denkvermogen.

Ik heb er geen last van als ik dat soort dingen ga denken en beredeneren, want ik weet hoe de werkelijkheid zoals wij die kennen is en dat dat gewoon niet anders hoeft te zijn. De Grieken hadden er zo'n fantastische benaming voor: het ZIJN. een bepaalde vervoeging van het werkwoord 'zijn' wat het filosofische ZIJN aanduidde. In het Nederlands missen we dat gewoon. Maargoed. Alles is betrekkelijk, maar de discussie waarom dingen zijn zoals ze zijn lijkt me vrij nutteloos.