De middeleeuwse minnepoëzie laat er geen twijfel over bestaan: als het om de liefde gaat, heeft de vrouw het heft in handen. Zij lokt en lonkt, zij beslist hoever een en ander zal gaan. En de man? Die ondergaat. Hij kan alleen maar hopen en wachten en verlangen.
Verhitte fantasie van middeleeuwse sokken op vrijersvoeten? Uit de De verborgen boodschap (2003) blijkt dat dit helemaal niet het geval is.
Integendeel, volgens de auteur, Peter Collett, zei Darwin al dat hofmakerij altijd een kwestie van vrouwelijke keuze is. Mannen kunnen wel denken dat zij de eerste zet hebben gedaan, maar alle onderzoeken wijzen uit dat het onveranderlijk de vrouw is die het initiatief neemt. Ze doet dat via een signaal dat niet al te expliciet is, maar toch duidelijk genoeg om een man te laten weten dat hij haar mag benaderen. Wanneer de man reageert en naar haar toeloopt, doet hij dat dus in opdracht van de vrouw. Vanuit zijn oogpunt lijkt het evenwel anders: omdat hij naar haar toe is gelopen, denkt hij dat hij degene is die het initiatief heeft genomen. Mannen zullen veel minder geneigd zijn naar een vrouw toe te stappen die duidelijk heeft gemaakt dat zij niet benaderbaar is, al zijn er natuurlijk gevallen waarbij een man een vrouw benadert die hem niet eens heeft opgemerkt, laat staan een signaal heeft gegeven.
Wanneer de man op zo’n manier het initiatief neemt, is zijn kans op succes meestal kleiner, eenvoudig omdat hij de vrouw berooft van een kans om meester te zijn van de situatie. Hij kan toch succesvol zijn door onderdanig te doen of door de indruk te wekken dat zijn intenties volkomen aseksueel zijn.
Een vrouw beschikt over een heel arsenaal van middelen waaruit ze kan putten om de man tot wie ze zich aangetrokken voelt naar zich toe te halen. Ze kan hem van op afstand zo lang aanstaren tot het haar lukt zijn aandacht te trekken. Wanneer dat gebeurt, kan ze met de duur of de frequentie van het oogcontact aangeven dat ze hem toestemming geeft om haar te benaderen. Ze kan zijn blik een paar seconden vasthouden, om vervolgens de ogen en het hoofd wat af te wenden, maar niet zo ver dat het lijkt alsof ze zich helemaal aan de interactie onttrekt. Wanneer de man blijft terugkijken, keert ze haar hoofd en ogen weer naar hem toe en begint het lonken van voor af aan.
Gewoonlijk zijn drie zulke korte blikken nodig om de boodschap aan de man over te brengen.
Een ander signaal bestaat erin dat ze zijn blik net iets langer gevangen houdt dan normaal.
Wanneer we in een drukke kamer de blik vangen van een vreemde die een eindje van ons af staat, wenden we onze ogen meestal na een paar seconden af. Hierdoor vermijden we de suggestie dat we tot interactie willen overgaan. Door de ogen op een man te fixeren en zijn blik langer dan normaal vast te houden, maakt de vrouw dus duidelijk dat ze precies wel bereid is tot interactie.
Wanneer een vrouw de blik van een voor haar aantrekkelijke man weet te trekken, kan ze die aandacht behouden door met de ogen te knipperen, Hierbij wordt het bovenste ooglid een fractie van een seconde wat naar boven getrokken zodat het alleen te zien is voor de betrokken persoon.
Daardoor gaan ook de wenkbrauwen wat omhoog, maar het zijn meer de ogen dan de wenkbrauwen die het echte signaal geven. Door op die manier de ogen te vergroten, laat een vrouw aan een man zien dat hij degene is naar wie ze kijkt. En met haar oogbeweging lijkt het signaal meteen ook om te buigen tot de vraag: ‘En wat nu?’
Nadat ze de aandacht van een man heeft weten te trekken, orden een rouw soms het haar naar achteren. Ze kan dit doen met de hand, of ze kan het hoofd schudden zodat het haar omhoog springt en een beetje anders komt te liggen. Dit doet ze om haar jeugdigheid te beklemtonen.
Immers, alleen jonge vrouwen hebben zacht en soepel haar dat gemakkelijk herschikt of naar achteren geschud kan worden. Naarmate vrouwen ouder worden, wordt hun haar minder soepel en gebruiken ze dat gebaar niet meer.
Soms ook wordt het ogenspel gevolgd door het tuiten of likken van de lippen. Dat vestigt de aandacht op een uitgesproken kenmerk van vrouwelijke fysiologie: vrouwen hebben namelijk vollere lippen dan mannen. Wanneer jongeren in de puberteit komen, wordt hun lichaam overspoeld door testosteron. Bij jongens leidt dit tot haargroei op de kaak, bij meisjes tot verdikking van de lippen. Na de puberteit worden vollere lippen een kenmerk van seksuele volwassenheid. Wanneer een vrouw dus haar lippen tuit of likt, vestigt ze de aandacht op haar secundaire seksuele zones, en illustreert ze meteen het feit dat lippen meer doorbloed raken naarmate de seksuele aandrift stijgt. Hetzelfde effect wordt overigens ook met lippenstift bereikt.
Ten slotte is er de glimlach. Een volle glimlach wordt over het algemeen gereserveerd voor vrienden en kennissen. Hij zal normaal gesproken niet als benaderingssignaal geďnterpreteerd worden, wel als een teken van herkenning. Een korte glimlacht, die zich alleen tot de mond beperkt, geldt daarentegen wel als een benaderingssignaal.
Duidelijk is dat benaderingssignalen, willen ze effectief zijn, altijd ingetogen moeten zijn. Zijn ze dat niet, dan worden ze eerder als een grap dan als een oprechte uitnodiging beschouwd. Ze zijn eveneens subtiel omdat een vrouw misschien wel wil dat een man weet dat ze benaderbaar is, maar niet wil dat hij denkt dat ze gemakkelijk te krijgen is.
Naar Peter Collett, De verborgen boodschap.
|
