zenuwen
 

Gisteren een spreekbeurt moeten geven voor de klas. Mijn handen trilden, mijn knieën knikten en mijn woorden stokten in mijn keel. Ik kon geen zinnen meer vormen, de woorden in mijn hoofd werden door elkaar gemixt. En naar het schijnt had ik ook stressplekken op mijn gezicht en in mijn hals.
En ik wist waarover ik ging praten en ik kon het ook, ik had het vaak genoeg voor mezelf herhaald.
En zo is het nu elke keer. Het is echt vervelend. Elke keer neem ik me voor niet zenuwachtig te worden. Gewoon naar voor te gaan, mijn ding doen, mijn verhaal vertellen ... ik ben zelfs van het principe afgestapt om alles netjes uit te schrijven en uit het hoofd te leren omdat ik er toch maar de helft van vergeet.

Mijn leraar zei dat ik eigenlijk acteerlessen zou moeten gaan nemen om de zenuwen positief te gaan gebruiken. Ik zou ze nu op een negatieve manier vat laten hebben op mij. Bij anderen stimuleert het vaak.
Maar voor acteerlessen moet ik dan weer tijd gaan maken. Bovendien weet ik niet of je op zo'n "late" leeftijd nog kan beginnen met les te nemen.

Hoe zou ik -buiten door de acteerlessen- toch in staat kunnen zijn om op een normale manier voor de klas te staan of wat ik ervoor moet doen?

je moet er achter zien te komen wat nou echt het probleem is, waar maak je precies zorgen om, waarom schiet je in de stress, ik vind dat als je menselijke emoties wilt bestrijden je ze eerst meot doorgronden, vind de oorzaak, maak het belachelijk in je hoofd en het stelt niets meer voor, relativeer.

vergaat de wereld als je even stotterd? nee
vergaat de wereld als je je text kwijt bent ? nee
vergaat de wereld als iemand je uitlacht? nee

je kent je klasgenoten toch wel, beschouw het anders alsof je een verhaal vertelt aan je vrienden, zie de spreekbeurt als een verhaal studeer het ook zo in, en de klas als je vrienden.

rustig blijven.

en hoezo zou het te laat zijn voor acteerlessen, het is nooit te laat, late leeftijd donder toch op joh, je bent nog jong hoor :)

vaak maak je zelf dingen erger dan dat ze zijn, net zoals je hier deed met jezelf wijsmaken dat je te oud bent voor acteerlessen, denk eens rustig na.

je komt er wel uit, het duurt misschien even, maar het lukt wel.:thumbsup:

Misschien heb ik gewoon te weinig zelfvertrouwen ... da's volgens mij de grootste oorzaak. En dan ook nog het feit dat ik een heel schuchter iemand ben. Ik ben heel verlegen en zal geen woord teveel zeggen ...

Dat probeer ik ook. Ik neem enkel een briefje mee naar voor waarop het voorloop staat van hetgene dat ik moet zeggen. Ik probeer het met mijn eigen woorden te formuleren, maar dat is nu net het probleem. Er was ergens iets over acute paniekaanvallen en ik zei gewoon panieke acuutaanvallen. En nu lijkt het wel allemaal heel simpel, maar dat is het lang niet.

En dat zenuwachtig zijn is ook te merken in mijn lichaamstaal. Ik ga op mijn onderlip bijten, prutsen aan hetgene ik in mijn handen krijg, ik kan niet stilstaan. Dat is de reden waarom ik acteerlessen zou moeten nemen.
En ik probeer wel rustig te blijven, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik kan wel rustig blijven als ik onverwachts voor groep moet spreken om mijn eigen mening te verwoorden, maar als het aangekondigd is, begin ik gewoon helemaal te flippen.

ik herken me wel een beetje in jou probleem... heb het wel niet zooo heel erg.
ben dus een beetje beneiuwd naar de verdere reacties...

tja, dan word het moeilijker, maar stel jezelf eens de vraag, waarom wel als het aangekondigd is en juist niet als het spontaan is, want dat is juist ronduit vreemd te noemen, misschien ben je er veel te veel me bezig met het feit dat je zenuwachtig gaat worden.

en al je ergens mee bezig gaat en je anticipeerd het gebeurd vaak precies datgene dat je verwacht.