handicap
 

Onlangs ben ik gaan kamperen in Hekelgem en daar had ik een leuk meisje ontmoet... later op de avond is haar geahandicapte neef ook gekomen( hij zat nl in een rolstoel, en deed tal van spastische bewegingen). Dit gaf aanleiding tot serieus gesprek daar ivm .

Hieruit vloeide mijn vraag naar haar toe , nl: stel dat je later met je man/vrouw een kind gaat krijgen, en je weeet dat het kind er als een gehandicapte zal rondlopen, wat doe je dan ? zou je het laten leven ? of niet ? Als het aan mij lag, dan zou ik dat kind niet hoeven, om 2 redenen :

Volgens mij is de kans miniem dat dat kind wel echt gelukkig zal zijn, in een wereld waarhij als abnormaal en onbenul wordt gezien , hoewel het andersom zou kunnen. In dit geval zou hij misschien juist wel gelukkig zijn.. maar wat kan me het dan bewijzen? ...

2de punt: (in eerste instantie) Ik zou uiteraard ook aan mezelf denken ( hoe egoistisch het mag klinken) Wetend dat het kind niet gelukkig zou zijn, zou er eveneens voor zorgen dat ik niet gelukkig ben, tenslotte neemt het tal van moeilijkheden/momenten met zich mee die je moet kunnen verdragen en aanvaarden. Je zou er jezelf enkel maar mee kwetsen...

Dat meisje waarmee ik toen praatte , was het met mij eens.

Wat zouden jullie doen ? het kind het leven toeschenken, en het niet begrijpen? of praat je er nooit meer over?

ik ben het met jullie eens
het zou echt heeel moeilijk zijn om abortus te plegen, maar uiteindelijk zou ik er toch wel voor kiezen
het is echt een megazware taak om een gehandicapt kind op te voeden. Je moet echt je hele leven "opgeven" , veel moeilijkheden enzo. Wsh heb je ook wel mooie momenten, mrtoch...

Het probleem in onze maatschappij is dat er geen/weinig plaats is voor gehandicapten. Het is zo dat je in onze samenleving moet presteren en hoe meer hoe beter. Als gehandicapte kan je zoiets gewoon heel erg moeilijk volhouden.
Persoonlijk denk ik dat eveneens ik het kind zou laten wegnemen. Het kind zelf zal later, als het volwassen is, veel moeite hebben om mee te draaien en als ouder lijkt het me ook ongelooflijk moeilijk om én een gezin én een carrière uit te bouwen. Wat me sowieso al moeilijk lijkt, laat staan met een gehandicapt kind...

Toevallig heb ik ongeveer 50 % kans om een gehandicapt kind (niet zwaar ernstig maar toch) te krijgen, en dan denk je toch ineens anders over zulke dingen. Je kunt echt nooit van te voren zeggen wat je op dat moment doet..

ik zou geen abortus doen
 

ik zou het kind wel houden het is ook een mens.
En het is een deel van jezelf.Niet iedereen is volmaakt.

Als het kind echt helemaal niks zou kunne dan maby wel.
Maar anders niet.Een kind heeft ook recht om de wereld te ontdekken
:)

Je lult.. Het is 50% kans dat je kind een chronische aandoening heeft. Dit kan dus bijvoorbeeld ook Astma of zuikerziekte zijn. Ik neem aan dat dit niet te vergelijken is met een geestelijk gehandicapt kind. De kans hierop is aanzienlijk kleiner, maar weer groter als je op latere leeftijd kinderen krijgt. Je kan dan ook beter op jongere leeftijd kinderen krijgen en dan pas aan een cariere denken. Jammer genoeg denken de meeste stellen er tegenwoordig anders over..

niet te gauw van stapel lopen bazzemans, want toevallig weet ik dat haar broertje iets heeft. En daarmee kan het dus al aangeven, en waarschijnlijk ook al wel onderzocht is dat er bij haar in de familie iets erfelijks voorkomt. (ik neem aan dat jij dacht dat ze haar beweringen deed aan de hand van medische berichten die je alom in kranten etc vind? en dus niet gericht op persoonlijke situatie? )

Re: ik zou geen abortus doen
 

als jij weet dat je geen zorg kunt dragen voor een gehandicapt kind, zou je het dan houden, en het een ongelukkig leven wensen?

Owke.. Idd op zijn plaats om mijn excuses aan te bieden, want ik las in haar stuk (wat er dus niet staat, maar wat ik verkeerd las) dat een ieder een kans van 50% heeft en dat is natuurlijk niet waar! In haar geval kan dit wel waar zijn en dan is dit uiteraard erg vervelend. Excuses bij deze!

Het is dus wel zo dat je bij het krijgen van kinderen zo'n 50% kans heb dat het een chronische aandoening heeft van wat dan ook..

ik heb de topic gelezen

ik ben t gedeeltelijk eens bij mij is t meer hoe zwaar ligt de handicap als de boven kamer ( sorry weet effe nie anders te zeggen) goed is dan hebben ook zei t recht te leven.
als kind hebbie daar mischien moeite mee maar met de tijd brengt volwassen zijn ook heel wat met zich mee en ik heb zoiets van het is mischien wel wat zwaarder dan een gezond kind groot brengen maar als ouder moet je je kind so ie so grootbrengen aanda8 hebben ze beide nodig

en het is dan niet zo in de tijd van tegen voordig dat jij als moeder of vader zeg maar eraan gaat ook bij een gehadicapte kinderen is het zo dat je daar als ouder voor kan kiezen in de jkjeugd kan deze en woord deze zorg groot deels overgenomen door school en instanties thuis ondangs het kind thuis woond

voor latere stadium zijn er woongroepen of een vorm van fokus dat is echt een eigenhuis als gehandicapte zijnde met 24 uur hulp wat bereikbaar is dus er zijn zat mogelijk heden tegenwoordig

dus daarom ligt t er bij mij zeer aan hoe erg is dat kind er aan toe als de artsen zouden zeggen dat t zo erg is dat die bijna niets kan oke pleeg dan een abortus maar is t alleen maar in een stoel zitten en voor de rest wel helder zijn dan heeft hij zei ook t recht te leven want het leven geeft ook de gezond geboren personen geen geratie stel je ben vis gezond en je heb een ongeluk gekregen waardoor jij zelf een handicap heb zou je dan ook zo over je zelf denken? ik heb met die kinderen gewerkt en als je dat ervaard valt t reuze mee anders leert de maatschapij t nooit ik bedoel je weet zelf hoe hard de maatschapij is als je als gezonde er een beetje bescheide bij loop hoor je er al niet meer bij

ik zou abortus plegen, want ik weet dat ik het zelf niet aan zou kunnen en het kindje een nog minder leuk leven zou geven. Ik geloof in wedergeboorte, dus dan ben ik gerust dat het kind zal terug komen en hopelijk een moeder zou vinden die haar de jeugd schenkt die ze verdiend.
volgens mij lijtk het dus beter dat ik geen meoder wordt als ik zo redeneer:s

heeft niet iedere ongeboren baby even veel kans om een gelukkig leven te hebben? waarom kun je een gehandicapt kind geen gelukkig leven bieden? en zal ieder "normaal" geboren kind altijd gelukkig worden?

natuurlijk loop je met een gehandicapt kind tegen veel problemen aan als ouders zijnde. maar stel dat je een 'normaal' kind krijgt, die in de puberteit aan de drugs raakt en in de verkeerde circuits komt (bijvoorbeeld), dan voel je je als ouder ook niet gelukkig.

en overigens, gehadicapt is zo'n ontzettend breed begrip. volgens mij praten jullie alleen over de zwaar lichamelijk en geestelijk gehandicapte mensen....

Ik dacht dat ik dit wel vermeld had in mijn boodschap , dat het ging om een geestelijk/zwaar gehandicapte.

kijk, ik kan je maar deels gelijk geven, aangezien je aan een handicap niets kan doen...Terwijl normale kinderen die aan drugs zitten e.d. daar valt wel wat aan te doen...:{

je kunt een kind/mens niet van zijn handicap af helpen nee. maar dat betekent toch niet per definitie dat hij pertinent ongelukkig is?

wordt een gehandicapt kind in de volksmond ook niet wel een 'ongelukkig kindje' genoemd?

wordt in de volksmond sex ook niet vies genoemd? :z

dat vind ik belachelijke argumentatie.

het was geen beargumentatie, het moet alleen laten blijken dat men er over het algemeen zo over denkt.
ik ben van mening dat een gehandicapt kind helemaal niet ongelukkig hoeft te zijn. die mensen kunnen net zo goed de grootste schik van hun leven hebben.
Maar dit kan anders zijn wanneer ouders of verzorgenden de zorg niet kunnen dragen voor een dergelijk kind en het kind dus verwaarloosd wordt of niet de juiste zorg en behandeling krijgt die het wel nodig heeft.

financieel bedoel je.. of ook mentaal?

beiden.

kan iemand die mentaal gezien geen gehandicapt kind op kan voeden, wel een gezond kind opvoeden dan?

weet ik niet, denk het ook niet.

heb ik wel een wedervraag. kan een zwaar geestelijk en/of lichamelijk gehandicapt iemand een gehandicapt kind opvoeden?

als in : iemand met down syndroom krijgt kind welke ook down syndroom heeft, en zelfs met een lichamelijke handicap erbij?
Mag je die dan wel het recht ontnemen om een kind te hebben? als die dus niet in staat is om ervoor te zorgen?
persoonlijk vind ik van wel, maar preventieve sterilisatie is wel vaker een gevoelig onderwerp :x wat is jou mening hier dan over?

Moeilijke kwestie, mede omdat mijn zus rolstoelafhankelijk is.

Dit klinkt misschien heel bot, maar als het "per ongeluk" gebeurd zou zijn kies ik (denk ik) voor abortus. Als ik bewust bezig was met kinderen krijgen weet ik niet wat ik zou doen.

Allesziends, het zwaargehandicapt kind kan gelukkig. Hoewel we niet echt met zekerheid kunnen weten wat zich in hun hoofd gebeurd.
In 1ste instantie zou ik toch enkel aanmezelf denken.:|

hangt af
 

hangt natuurlijk allemaal af van de situatie
ik heb een neef (ij's 26 ) waar ik voor zorg ( ik en men ma zijn zen enige nog overlevende familie en men ma lijdt sinds kort aan een slepende ziekte) als 14-jarige , samen met zijn vriendin en hij is heeeeeeeel gelukkig ! ook al heeft hij dan wel geen benen.... ik zou het laten afhangen van de situatie.. als je weet dat je kind nooit iets zelfstandig zou kunnen , of tenhoogst zen kleutertijd levend doorkomt , of leeft als een plant , of ontzettend veel pijn gaat lijden , dan zou ik het aborteren anders niet...
het kan best gelukkig zijn!
en voor jezelf : 1) als je het niet kan betalen kan je het nog laten adopteren + hallooooo je krijgt hier wel een extra uitkering voor ... ok. dat lost niet alles op .... maar daar hadden de meesten mss niet aan gedacht?
2) je weet dat er risico's zijn als je zwanger bent ... handicappen ziet men trouwens niet altijd voor de bevalling ( hierbij denk ik aan bv. soms : mensen met het syndroom van down ... vaak valt dit pas op NA de bevalling ) als je echt zo'n schrik hebt moet je gewoon niet aan kinderen beginnen... nog een ding over het geldprobleem: kinderen zijn ALTIJD duur, handicap of niet...

Ik ben het er niet mee eens dat een gehandicap kind niet gelukkig kan zijn..
Ik zit al mn hele leven in de rolstoel, en ben gelukkiger dan menig anderen. Maargoed, een kind niet laten leven omdat je DENKT dat hij het moeilijk gaat hebben, vind ik erg zwak, lees ook bij onderwerp Handicap en Relatie bij liefde en dating

Jij gunt je kinderen wel pijn en lijden? :)

Ik gun mijn kind een kans om te leven, en om de dingen te doen die anderen ook doen...
een kind alleen vermoorden omdat je denkt dat ie et zwaar zal hebben vind ik laag.. zou jij vermoord willen worden omdat iemand DENKT dat je t nie haalt??

Meteen!

Ik wens mij kind niet het zelfde toe als ik. Dan nog maar keertje er op los neuken en nog keer proberen om een "schone" baby te krijgen.

Net of jij zo'n 'schone' baby bent, kijk eens in de spiegel, en naar je lichtelijk racistische trekjes.. dan ben je echt geen schone baby, maar een zwaar gore baby die net onderweg is naar t grof vuil

Dat heeft niks te maken met hoe ik er lichamelijk uit kom. Daar mag je de mooie maatschappij voor bedanken :')

Een felle discussie is geen probleem, maar probeer op je taalgebruik te letten :)

mijn excusses ;)

Even geen mening:

Van de ene kant belast je je zelf met het opvoeden van je kind wat natuurlijk moeilijk is, zeker wanneer je nog nooit echt in aanraking bent gekomen met iemand met bijv. het syndroom van down.

Van de andere kant; Je kind is je kind. Door het af te staan beschouw je je kind op een indirecte wijze als minderwaardig

Ik ben het met je eens, als je zwanger word, is het toch een deel van jou, van jezelf. Ik zou helemaal door de grond gaan als ik mijn kind af zou staan, dan zou een plekje in mn leven leeg zijn.
Trouwens waarom zou je dat doen? je hebt toch gekozen om een kind te krijgen?

Pff, Ik zeg niks = =