| mijkenjeniet |
3 September 2006 13:39 |
Dat sommige mensen daar zin in hebben daar snap ik dus echt helemaal niets van.
Voor mij betekend het nieuwe jaar altijd weer:
* Je moet iedere ochtend weer genoeg zin verzamelen om naar de mensen toe te gaan die je eigenlijk had gehoopt nooit te ontmoeten in de hoop er ooit bij te horen
* De gymlessen waarin het duidelijk wordt dat dat dus niet zo is en nooit zo zal zijn
* De meisjes die net te zacht over je roddelen om er wat van te zeggen maar net zo hard dat je het wel kunt horen (dan hoor je dat zielige gelach weer: zie je die neus?, of kijk eens hoe hij dat boek leest!, etc)
* De jongens die het hele lokaal rondspringen en altijd maar weer opnieuw beweren school te haten maar er eigenlijk het langst opzitten door ieder jaar nog eens over te doen en door nog een paar uur op het schoolplein te blijven hangen (als je school nou écht niet leuk vind, wat doe je er dan nog als je uit bent?).
* Je hebt natuurlijk ook nog bij die vervelende mensen dat je tenminste nog denkt dat de leraren aan jou kant staan. Wat dan zo irritant is is dat je er aan het eind van het jaar achterkomt dat je dat dus ook mis had; de toespraak die de leraren over die irritanten mensen houden die zijn dan zo zoet dat het glazuur spontaan van je tanden afspringt.
* Dan is er nog je mentor, wat altijd degene is die je hoopt nooit te krijgen of waarvoor je van die verhalen van hoort waar je buik van omdraait en dan heb je het nog niet eens over de leraren die je voor die andere vakken hebt.
* Er is ook nog de angst om ergens je tas te laten staan en als dat zo is dan mag je bidden dat iemand 'm vind die nog een gevoel voor eerlijk en aardigheid heeft anders ben je alles kwijt ( ook de belachelijk dure casio's...echt serieus mensen waarom is nog niemand op het idee gekomen om daar een wachtwoord op te zetten ofzo? Dan zouden sommigen het apparaatje van 115 euro misschien laten liggen? Of tenminste niet het genoegen krijgen JOU rekenmachine voor ZICHZELF te gebruiken...).
* Dan zijn er nog je 'vrienden' waarvan je hoopt dat de 9 weken vakantie een kloof hebben gebracht tussen al jullie irritaties; helaas kom je erachter dat dat slechts een droom was als je weer met ze moet samenwerken met
*die VRESELIJKE presentaties waarbij je altijd bang bent om te struikelen, te kotsen, te stotteren, te vallen, of iets anders te doen wat echt iets voor jou is.
* En last but not least natuurlijk het vreselijke huiswerk dat je eigenljk nooit goed afkrijgt voor degene onder ons die ook een baan MOETEN hebben (en dan bedoel ik zo'n slavendrijversfabriek die je betalen alsof je 5bent en laten werken alsof je 20 bent.) of die wel eens naar een van hun gescheiden ouders moeten gaan.
Dus nee dank je, geef mij maar vakantie.
|
