Professionele hulp...
 

haay

Mijn vriend raadt mij aan professionele hulp te zoeken voor mijn "depressie-probleem" (veel te lang verhaal...)
Maar dus, hij is bang, ik ben bang en we zijn er allebei nogal van overtuigd dat het ni goe gaat met mij...
Ik zie al lang geen oplossing meer voor al mijn problemen, maar hij vindt dat ik op zoek moet gaan naar een psycholoog ofzo, iemand die mij wél zou kunnen begrijpen en helpen.
Wel een probleem is dat mijn vriend echt de enige is die van mijn problemen en (mogelijke) depressie afweet. Geen van mijn vriendinnen weten het, en ook mijn ouders niet. Dus ik kan moeilijk vragen aan mijn moeder of zij een afspraak wil maken met een psycholoog...
Ik weet dus helemaal niet wa ik moet doen en zie het allemaal niet meer zitten en ik weet dat jullie wsch niks snappen van mijn verhaal en stomme reacties gaan geven...
maar ik wilde het kort houden en dat is nu al mislukt

iemand die mij kan helpen?

Hey jongedame(toch?)

Ik weet niet wat er aan de hand is, maar het klinkt ernstig. Probeer er toch echt eens met je ouders over te praten. Als je dit niet doet dan krop je je problemen alleen maar op. Anders zoek een vertrouwenspersoon op school, of inderdaad een psycholoog. Zolang je maar begint met jezelf te openen voor je probleem. Het scheelt al veel dat je zelf doorhebt dat je een probleem hebt!

Beste jongedame (inderdaad)
Het beste zal toch zijn om het tegen je moeder te vertellen, of het in ieder geval te laten merken. Alleen dat kan al een hele opluchting zijn, want alleen met zo'n last lopen is een hell. Het is zeker goed dat je vriend je zegt dat je misschien beter professionele hulp kunt halen! :) Probeer het eens bij je moeder, of ga anders naar je huisarts. Misschien kun je een gesprek regelen samen met je huisarts en je moeder, zodat hij/zij ook met haar kan communiceren. Je huisarts kan je namelijk ook naar een psycholoog sturen.

ja ik ben een meisje (16)
bedankt om zo snel te reageren.
ik zou wel kunnen proberen mijn probleem uit te leggen, maar dan wordt het zo'n lange tekst die niemand wil lezen en dus niemand goed kan reageren en helpen...

ik weet wel dat ik erover moet praten, want uit ervaring weet ik dat opkroppen niet helpt en het juist allemaal veel erger maakt.
Het heeft heel lang geduurd voor ik iemand hiervoor gevonden had, en deze persoon is dus mijn vriend geworden.
Maar nu ben ik bang dat hij mij ni meer leuk vindt omdat ik zo vaak ween en zielig doe bij hem en wij bijna nooit meer plezier maken. En het lijkt ook dat hij nu vaker bij zijn vrienden en vriendinnen wil zijn dan bij mij.
En dan haal ik weer vreselijke dingen in mijn kop van dat ik hem ga verliezen en dat dan terwijl ik hem echt nodig heb.
Andere keren dat ik zo deed, dacht ik achteraf altijd dat ik overdreef en maar moest stoppen met mij zo'n zorgen te maken. Maar het probleem is nu dat hij er nu elke keer in slaagt om mij toch te doen denken dat ik deze keer niet overdrijf en hij mij echt niet meer leuk vindt en ik niet meer belangrijk voor hem ben...

Ik denk gewoon heel negatief en ik ben heel bang dat hij mij in de steek gaat laten en ik haat het om alleen te zijn (ik begin meestal al net wanneer hij weggaat na gewoon afgesproken te hebben, al spontaan te wenen)

Ik ben echt ongelukkig enzo... help :(

Probeer iedergeval met een volwassne iemand te praten je hart lucht op!
Net zo goed ga je naar de huisarts die heeft zwijgplicht!

het probleem is wel dat ik het heel moeilijk vind om over te praten omdat ik het zelf ook niet allemaal begrijp
en mijn relatie met mijn mama is niet erg goe dus heb ik geen zin het tegen haar te vertellen. En mijn papa heeft dan zelf denk ik al genoeg aan zijn hoofd (ook door mijn mama) dat ik hem er precies liever niet mee lastig val.
Nu laat ik ook mijn vriend liever met rust als het gaat over mijn depressief gedoe omdat ik hem daar niet mee wil lastig vallen en niet wil dat hij mij stom en aanstellerig gaat vinden en mij in de steek gaat laten enzo...

Ik had gedacht om stiekem een afspraak met een dokter te maken, maar dan weet ik weer niet hoe en zo blijf ik maar vastzitten

't zit tussen je oren.

Als jij zegt dat je 't aankan, en doet alsof je het aankan zorgt dat ervoor dat je het aankan.

Food for thought.

^heb ik al geprobeerd hoor...
het gewoon allemaal negeren en doen alsof er niets aan de hand is
maar dat gaat niet
ik hou da ni vol en stort elke keer weel helemaal in

Ja, met zo'n attitude kom je natuurlijk ook helemaal nergens.

Heeft inderdaad ook niet bij mij geholpen, wat doctor zegt. Heb je geen vertrouwenspersonen op school? Ik heb eens iemand gehad die me minder liet praten en meer liet doen. Bijvoorbeeld erover tekenen. Komt vaak veel uit voort. :)

ik weet niet of er zo iemand is bij mij op school en ik zou het ook niet durven om daar naartoe te stappen. En nu in de vakantie zou dat al helemaal niet meer gaan wsch...

Of jij groeit even een stel ballen en maakt zelf een afspraak met een psycholoog, of jij groeit even een stel ballen en hebt 't er op zijn minst met je ouders erover.

Ga.
Iets.
Doen.

Sleutelwoord is doen.
In plaats ervan over te klagen, want daarmee kom je namelijk ook nergens.

Lastig. Vertel het toch tegen je vader. :) Geloof mij, hij heeft liever dat jij iets van zijn tijd 'verspild' dan dat zijn dochter met haar ziel onder d'r arm rondloopt.

bij een psycholoog moet ik er toch ook over "klagen"?
al wat jij zegt lijkt makkelijk voor u misschien, maar voor mij niet...

Wuhwuhwuhwuh, minder praten, meer doen.

Nee, niet klagen. Daar praat je effectief en structureel met zo'n persoon over je problemen.
i.e. Wat je dwars zit.
Daarbij komt is ieder ander even goed als een psycholoog.
Het feit dat iemand een luisterend oor levert wil al genoeg zeggen.
Alleen als jij het daar niet over wilt hebben, mag jij daar ook niet over klagen als het niet helpt.

ja zou ik kunnen doen, maar wat moet ik hem dan in hemelsnaam vertellen??
"Haay papa ik ben depressief"
ik weet niet hoe ik dat dan moet aanpakken...

Zet voor jezelf op een rijtje (pak pen en papier) waar je allemaal mee rond loopt. Denk na wat je echt heel erg vindt en wat minder erg. Besef je goed wat je wilt vertellen als het zoveel is. Probeer het duidelijk te maken voor je vader.

Een ding is zeker. Houd op met dit op te kroppen. Je maakt er jezelf en je omgeving onzekerder door en uiteindelijk kapot. Actie ondernemen dus!

danku Longcat
dat zou ik inderdaad eens kunnen proberen

Een counselor, vertrouwenspersoon of mentor op school kan ook een goede stap zijn. Verder kan je jezelf nog afvragen 'Als ik morgen wakker word en gelukkig zou zijn, wat zou er dan veranderd zijn in mijn leven?'

Klinkt als goed advies impression maar waarom die laatste vraag?

Omdat je met die vraag kan benoemen wat je nu op het eerste moment verbeterd zien worden, dus waar je het meest mee zit.

klopt, op school en zo zeggen ze altijd van wel maar ik snap die mensen ook niet :P

ik zeg huisarts! En dan wil die wel helpen met vertellen aan je ouders. Dan komt er een doorverwijzing en bladiebla. Dat is veel gedoe, dus bedenk eerst wel ff of het echt allemaal zo erg is

ja dat is waar.
ik zelf denk ook altijd dat ik maar overdrijf en moet ophouden met mij aan te stellen, maar mijn vriend maakt zich steeds meer zorgen over mij en zegt dat het wél ernstig is...
Ik hoopte dat het gewoon opgelost ging geraken nu dat ik eindelijk mijn hart kon luchten bij mijn vriend en erover kon praten, maar het is nog steeds geen oplossing...

gewoon sterk zijn. je groeit er wel overheen. dingen ondernemen, zorgen dat je lol maakt en niet teveel nadenken, maar ervaren.

En dat moet je je nou net niet laten aanpraten.

Ik zeg huisarts. Die kan je altijd doorverwijzen naar het riagg bijvoorbeeld.

en riagg is wat? x

Iets doen.. best mooi gezegd, maar dat helpt hier niet bij.

btw, zijn er zelfmoordneigingen?

Hoezo helpt het niet bij dit probleem??

:{
Nee, vooral meer klagen, klagen, klagen en vervolgens terugkrabbelen als er serieuze oplossingen en open armen worden voorgesteld, ja, vooral doen.

Oh nee, wacht, niet doen.
Doen mag niet, dat helpt niet.

eeuhm pogingen niet echt
maar ik heb wel momenten dat ik denk 'zo wil ik echt niet meer leven' enz...