2 October 2004, 18:09
|
#5361
|
|
Guest
|
- mooi verslagje Bart
- maar Köln niet de hoofdstad van Duitsland is? 
- ik vanavond helaas niet naar Breda ga
- het daar twee seizoenen terug wel gezellig was
- er weer eens een mooie, cynische column in de Volkskrant van vandaag stond van Paul Onkenhout
- deze Bart zeker zal aanspreken (en mij ook wel trouwens)
Citaat:
Een paar kabouters en één reus
Wat me dus het meeste stoort aan dat kabouter-elftal van Ajax zijn die gebaartjes. FC Bayern München was altijd al een sympathieke club, maar na de geweldige galavoorstelling in Beieren overweeg ik serieus me aan te melden als lid van de supportersvereniging.
De tragedie van het Nederlandse voetbal is dat spelers al tot sterren worden gebombardeerd voordat ze dat werkelijk zijn. Na een paar goede wedstrijden gaan ze zelf ook geloven dat ze uniek zijn.
Daar zorgen de media wel voor, of anders hun zaakwaarnemer, hun vriendin of hun opa. Ze worden omhoog geschreven en voor je het weet rijden ze in zo'n kolossale, meestal zwarte gangsterauto. Naar de trainer luisteren ze nauwelijks nog.
Wesley Sneijder bijvoorbeeld is een redelijk talentvolle voetballer. Zijn geringe postuur compenseert hij met een voortreffelijk inzicht en een uitstekende traptechniek. Verdedigen kan hij niet en verder is hij onuitstaanbaar, als voetballer.
Nog een wonder dat hij niet elke week de tweede ring van het stadion wordt ingetrapt. Die verongelijkte gebaartjes als een ploeggenoot hem weer eens niet begrijpt, het gescheld op scheidsrechters, die door frustratie geïnspireerde, belachelijke overtredingen op Nedved (Juventus) en Ballack (Bayern München), het roept een enorme weerzin op.
Natuurlijk, hij is jong dus we moeten het een en ander door de vingers zien, maar kan het misschien wat minder; wat minder ordinair ook? Fuck you roepen naar de trainer als deze het heeft gewaagd hem buiten het elftal te zetten, daar valt niets aangenaam rebels in te ontdekken.
Dat de Ajax-supporters het waagden het elftal in de wedstrijd tegen Roda JC uit te fluiten was volgens hem een grof schandaal. En zelfkritiek ho maar.
Van het veld worden geblazen door Bayern München, in die wedstrijd werkelijk niet één bal goed raken en anderhalf uur lang op je tekortkomingen gewezen worden, en dan als volgt reageren op de nuchtere vaststelling van Ronald Koemen dat Ajax in internationaal opzicht weinig voorstelt: 'Ik lig niet wakker van die woorden. Dat doet me verder vrij weinig.'
Hoe kan een trainer zo'n voetballer dan nog raken?
Wie kritiek heeft, heeft bij hen per definitie ongelijk. Rafael van der Vaart raakt al twee jaar lang geen bal goed, maar begint verontwaardigd te mekkeren als Koeman het in zijn hoofd haalt hem in de wedstrijd tegen Roda JC uit het veld te halen.
Na afloop kondigt hij natuurlijk aan dat hij een gesprek met de trainer wil, want dit heeft hij natuurlijk niet zomaar te pikken, En maar zwaaien met die armen, als een medespeler die bal niet in zijn voeten plaatst, maar een metertje voor of achter hem, in een even armzalige als theatrale poging zijn eigen onmacht te maskeren.
Nee, dan duizend keer liever een voetballer die nóóit op de golfbaan staat, nietszeggende interviews geeft, geen flauw benul heeft van de ontwikkelingen op het gebied van de mobiele telefonie, alles wat zijn trainer zegt ernstig neemt en zich in een discotheek als een vis op het droge voelt. Roy Makaayu zit liever thuis, bij Joyce.
Joyce leerden we kennen tijdens de helaas gestopte tv-serie Voetbalvrouwen. Ze werd geportretteerd in haar huis in München, een soort paleis met een zwembad in de kelder en barokke muurschilderingen met zwevende engelen.
Ze genoot van de welstand, maar leek zich er tegelijkertijd voor te generen. Als het morgen afgelopen is en ze naar een rijtjeswoning moeten verhuizen, zei ze, is het ook goed. Ze meende het oprecht. Hun kinderen heten Dani en Milou, dat heeft ook wel wat.
De Süddeutsche Zeitung noteerde na de even hilarische als historische inmaakpartij in München de volgende uitspraken van Makaay. Drie keer scoren was 'een beetje bijzonder', hij was 'iets meer dan tevreden' en het gaat helemaal niet om hem, 'maar om het resultaat van de ploeg'.
Je ziet het voor je: hongerige verslaggevers die hem aanklampen in de mixed zone en vurig hopen op een paar pittige quotes. Wie hem niet zou kennen, hoopt wellicht dat Makaay iets moois gaat zeggen over zijn drie doelpunten, over de concurrentie bij Oranje waar hij idioot genoeg nog steeds niet serieus wordt genomen omdat hij niet hard zou trainen, of de zwakte van Ajax.
Hij zei: 'Het is toch normaal dat een spits doelpunten maakt?'
De Frankfurter Allgemeine stelde woensdag vast dat Makaay 'te normaal' is voor Bayern München, maar dat was te zwak uitgedrukt: hij is te normaal voor deze wereld.
Hij zeurt niet, hij scheldt niemand uit, hij eist geen uitleg als hij een keer is gewisseld en hij maakt duizelingwekkende doelpunten. Het liefst drinkt hij appelsap en nog nooit heeft een roddelblad interesse in hem getoond.
Johan Cruijff deed dinsdag bij de NOS nogal schamper over hem, hij is immers maar een 'counterspits' die van de fouten van anderen profiteert, maar zelf zie ik liever de doelpunten van deze dooie diender dat de obligate passjes van Sneijder en Van der Vaart - om over hun aanstellerij maar te zwijgen.
Paul Onkenhout
E-mail : Twaalfdeman@volkskrant.nl
|
|
|
|
|