BlackTurtle

Hoofdstuk V – slaap zacht opa

Vandaag, om 19:20 heeft Anton Grobben zijn laatste ademstoot uitgebracht, en heeft daarmee het gevecht tegen het onvermijdelijke opgegeven.
Hij heeft een lang leven geleid, 77 jaar en 5 dagen van zijn verjaardag af heeft zijn lichaam het opgegeven.
Wat wil een mens nog meer zou je zeggen, Indië veteraan, gelukkig getrouwd voor 51 jaar, vader van drie kinderen, grootvader van 5 kleinkinderen. En toch, waarom moet een mens zo aan zijn einde komen, slachtoffer van een beroerte, slachtoffer van een longontsteking, een wegkwijnend hoopje mens in een ziekenhuisbed aan het eind van een lange gang.
Maar zo zal ik hem niet herinneren, ik zal hem herinneren als de man die mij altijd klojo noemde, de man die zei dat de as van mn peuk buiten op de grond mocht, de man die op de foto met mij als klein kind staat terwijl hij me vasthoud terwijl ik op een paard zit in de gaten houd, de man van wie ik altijd een shaggie mocht draaien als ik mn shag niet bij had, de vader van mijn moeder, een man die altijd van me gehouden heeft terwijl hij mijn zonden niet kende, de man van mijn oma, een sterk en duidelijk mens, een liefdevol mens, zo zal ik hem blijven herinneren.
En over een paar dagen zal ik definitief afscheid van hem nemen, en voor de hele familie zal ik spreken, ik zal mijn zegje doen, mijn afscheid van een man die ik beter had willen kennen maar waar ik helaas nooit de moeite voor heb genomen om beter te leren kennen.