[bartje518]

Pinkpop 2005 was een teleurstelling. Toch zijn de die-hards niet ontevreden en de organisatie gaat proberen het festival komende jaren later te laten vallen.

Pinkpop 2005: niets verpest 'ons' feestje
Jeroen Geerts en Nikki van der Naald
Een programma waarop echte publiekstrekkers ontbraken, nog nooit zo weinig verkochte kaarten en belabberd weer. Ondanks dat was Pinkpop 2005 alles behalve een festival in mineur.
Toepasselijker kan het niet: Moneybrother probeert op zondag met Stormy Weather de 3FM-tent wakker te schudden. De paar honderd bezoekers die in de vroege uren al op het terrein aanwezig zijn, kruipen dicht bij elkaar om een beetje warm te worden. De felbegeerde regenponcho's waren de avond ervoor al volledig uitverkocht.

Als het tegen zit, dan zit het ook goed tegen. Het erbarmelijke weer is het zoveelste minpuntje van Pinkpop 2005. Zeker, er staan prima bands op het programma. Maar echt grote publiekstrekkers zijn er dit jaar totaal niet. Dat blijkt ook wel uit het aantal verkochte kaarten: een krappe vijftienduizend betalende bezoekers komen de eerste twee dagen naar Landgraaf voor de 36e editie van Neerlands langst dienende festival.

Maar bizar genoeg heeft Jan Smeets dit keer helemaal gelijk als hij zijn traditionele woorden 'het was wel gezéllig' uitspreekt. Zelfs Nu of Nooit-winnaar en festivalopener Mindfold weet al aardig wat handen op elkaar te krijgen. Maar met name bij het optreden van Rowwen Hèze barst al op zaterdagavond de bom: er heerst een onverwoestbaar goede sfeer. Het lijkt wel of de weinige bezoekers er onafhankelijk van elkaar voor hebben gekozen om juist door alle negatieve energie van vlak voor het festival samen te bewijzen dat programma en bezoekersaantallen totaal niet van invloed zijn op een ultieme feeststemming. 'Wij, samen, met elkaar'.

En dat er overal ruimte is op het veld, dat is alleen maar een ontspannende plus.

Ook de artiesten zelf lijken er voor te kiezen om dan zelf maar een feestje te bouwen. Rowwen Hèze viert de verjaardag van zijn drummer Martîn Rongen, publieksfavoriet Intwine trekt rapper Brainpower het podium op, de jonge honden van Di-rect doen dat met Wibi Soerjadi en de Heideroosjes - sowieso altijd goed voor een vette party - freestylen met een delegatie van (daar heb je ze weer) streekgenoten Rowwen Hèze.

Als dan ook nog Within Temptation-zangeres Sharon den Adel het podium betreedt voor een spontane cover van Iggy Pops' Candy, staat de tent op z'n kop. De Limburgse goths van Epica creëeren hun eigen mijlpaal door in de tent een nieuwe clip op te nemen. Inclusief vleugel en strijkers.

Ook een plus: een kleiner aantal toeschouwers bevordert de interactie tussen podium en veld. Neem de New York-hardcore brulapen van Sick Of It All (Ja, ze kunnen het nog!). Ze krijgen het voor elkaar om het publiek in tweeën te splitsen, om ze vervolgens keihard op elkaar te laten inrennen in een veldslag waar bij die uit de film Gladiator verbleken.

Deert het ontbreken van actuele, internationale toppers eigenlijk wel? Met Golden Earring - helaas geteisterd door technische problemen -, Chemical Brothers, Prodigy en Faithless staat er een 'best off' van 36 jaar Pinkpop, waarvan het eigenlijk alleen bij die laatste gaat om opgewarmde prak. Wat dat betreft had The Prodigy met zijn set vol louter publieksfavorieten beter de derde dag af kunnen sluiten. Wat een energie, wat een waanzin en wat een majestueuze lichtshow.

Maar daarnaast is deze editie van het festival de uitgelezen gelegenheid om relatief nieuwe bandjes te ontdekken. Bloc Party, Thirteen Senses en Kaiser Chiefs, op het nieuwe naar BBC-DJ en meester-bandjesontdekker John Peel genoemde podium, maken de woorden van Jan Smeets waar: alledrie zijn grote beloftes voor de komende jaren.

Net als Madrugada en The Frames, die absoluut zorgen voor de muzikaal beste optredens van het hele driedaagse festival. Helaas wordt het lage bezoekersaantal bij hun shows pijnlijk duidelijk: beiden spelen voor een nog niet voor de helft gevulde tent, mede doordat zowaar de zon zich eventjes aandient.

Nee, dan de maandag. Het prachtige weer zorgt in een mum van tijd voor rode gezichten en voor een paar duizend liefhebbers die alsnog naar Landgraaf afzakken. In combinatie met de ongelooflijke scheur van Beth Hart, het indrukwekkende cello-kwartet Apocalyptica en een stomende set van Kane steekt voor twintigduizend mensen zowaar het echte Pinkpopgevoel de kop op.
dinsdag 17 mei 2005

Bron: Limburgs Dagblad