[thali]

Noem het monoloog tegen de zelfdoding of gezeur van thaliaaglaja, maar ik vond het nodig dit toch nog even te melden.

Ik zou kunnen beginnen met hoe men het in de geschiedenis bekeek, maar omdat je/jullie dit wrs toch niet interesseert en ik momenteel geen zin heb om het allemaal uit te typen (hoewel het interessant is!), bespaar ik het jullie toch maar.

Eerst en vooral: denk je nu werkelijk dat de dood je de oplossing zal geven? Om eerlijk te zijn, ik weet zeker van niet. Ik heb het -jammergenoeg- al moeten meemaken en ik kan je verzekeren, het is als nabestaande echt verschrikkelijk. Zelfs als tienjarige maakt het indruk op je.
Besef je wel hoe zwaar het is voor de mensen die je achterlaat? Je laat hen achter met honderden, miljoenen vragen die nooit beantwoord zullen/kunnen worden. Je gaat twijfelen aan anderen, maar vooral aan jezelf. "Heb ik wel genoeg liefde gegeven?" "Is het mijn schuld dat... of dat... ?" En dan word je overvallen met woede, je gaat de persoon in kwestie van al het lelijke beschuldigen wat je maar kan bedenken. Het duurt jaren vooral je er uiteindelijk kunt bij neerleggen en dan nog is het moeilijk. En hoe hartelozer je bent, des te moeilijker het verwerken is, des te meer je jezelf gaat verwijten dat het jouw schuld is en dat je te weinig tijd met hem/haar doorgebracht hebt. "Er waren nog zoveel dingen die we samen moesten/konden doen.", etc.
Eigenlijk is het een makkelijke oplossing: "Ik heb er hier genoeg van, ik kuis mijn schop af, de groeten aan de dommeriken, ik ben op weg naar een beter leven. Los het zelf maar op, je ziet zelf maar hoe." Maar is er eigenlijk wel een beter leven na de dood? Is er op de eerste plaats wel iets?

Over die foto: ik zou meer dan geshockeerd zijn. Ik denk niet dat ik nog iets met je te maken zou willen hebben met je. Weten dat de persoon van wie je met je hart en ziel gehouden hebt, zulke plannen heeft en op het punt staat ze uit te voeren. Ik zou er niet mee kunnen leven.

Ik hoop dat je de moeite hebt genomen dit door te lezen en je er nu enigszins anders tegenover staat. Denk erover na, spreek erover desnoods met volstrekt onbekenden. (Uit ondervinding weet ik dat zoiets vaak makkelijker is dan tegen mensen om wie je geeft.)

Maar ik moet me aansluiten met de mensen boven mij: dit is een jongerenforum, geen therapeutisch centrum. Probeer hulp te zoeken, het hoeft niet eens professioneel te zijn, maar iemand waarvan jij overtuigd bent dat hij/zij je kan helpen en die bij wie je het gevoel hebt dat er wederzijds vertrouwen is.