[chica]

Ik moet dit kwijt.

Mijn moeder heeft in april een hersenbloeding gehad. Emotioneel is dat natuurlijk al een shock, en lichamelijk heeft ze er hemianopsie aan over gehouden. Wat betekent dat ze het gezichtsveld van allebei haar ogen aan de linkerkant kwijt is. Hier moet je overheen komen, en dat kost tijd. Net toen het beter ging, kreeg ze eind juli een epileptische insult. De artsen dachten eerst aan nog een bloeding, maar dat is het gelukkig niet geweest. Ik zal niet uitgebreid gaan vertellen hoe ik me die avond voelde.. ik dacht dat ze doodging..

Uiteindelijk mocht ze dezelfde avond weer naar huis. Maar de klap die ze heeft gekregen, doordat ze weer zoiets kreeg. Emotioneel is ze een wrak. Ze zegt dat het redelijk gaat, maar het gaat kut. Het sloopt mij zó. Net als vandaag, met onweer is ze helemaal onrustig, bang, vreselijk. Komt ze net uit bed, helemaal een soort hyperventileren, huilen, hartkloppingen. Nu hangt ze aan de telefoon met de dokter, te huilen. Een angstaanval.. nu dít weer.

Ik zeg wel dat ik het niet erg vind, wat moet ik anders. Maar het beheerst mijn leven? Ik kan haar niet meer troosten, dat lukt me gewoon niet. Zelf krop ik alles op. Ik weet echt niet hoelang zij en ik dit nog volhouden..

Ik ben geen dochter meer, zij is mijn moeder niet. Het is omgedraaid.