[chica]

Zulke lieve berichtjes doen mij echt goed..

Maatschappelijk werk komt vanaf nu eens in de week, ik hoop echt dat het iets gaat helpen. Gisteren was ik bij de eerste repetitie, waar sommige nog niet wisten wat er gebeurd was. Wel van de hersenbloeding, maar niet van de epilepsie. En dan zeggen ze: 'Oh, gelukkig, dan valt het nog mee!' Maar het valt helemaal niet mee. Alleen ik kan het hun niet kwalijk nemen, zij weten niet hoe het gaat. Gelukkig was een vriend van me er ook, daar kon ik mijn verhaal bij kwijt.

Mijn zus woont op zichzelf, en heeft weinig tijd om hierheen te kopen, ook omdat ze verder weg woont en haar eigen dingen heeft..

Altijd als mensen iets aan mij vragen, vragen ze hoe het met mijn moeder gaat. Dat snap ik ook wel, maar soms is dat echt irritant. En ik erger me ook weleens aan mijn moeder, die altijd als antwoord geeft: redelijk wel.
Ze is niet meer de spontane vrouw van vroeger, die met iedereen een praatje maakte en eerder dacht aan een ander dan aan zichzelf. En dat mis ik écht. Ik hoop ook zo dat dat weer terug zal komen.

Ik ben vandaag even een paar uurtjes alleen, ze is eindelijk weg. En dan nog wilde ze thuisblijven, omdat het misschien gaat regenen waar ze heel onrustig van wordt. Dan ziet ze minder, wordt ze wat neerslachtiger en onrustiger. Maar ze is toch gegaan, je kan je leven toch niet laten beheersen door het weer?

Met maatschappelijk werk had ze deze week wel een goed gesprek. Ze vertelde aan haar dat ze vond dat wij een sterkere band hadden gekregen, maar dat ze het daardoor des te moeilijker vindt om mij los te laten en mijn eigen leven te laten leiden. Daardoor vind ik het des te moeilijker om weg te gaan.. Naar school moet ik, maar voor de rest voel ik me zo gebonden aan huis. Als ik plezier ga maken, buiten uitgaan om, voel ik me schuldig. Zij kan nergens naartoe, zij is afhankelijk van anderen..

Maar goed, ik probeer toch om af en toe mijn gedachten te verzetten, en weg te gaan. Dan zorg ik er wel voor dat zij zeker geen hele dag alleen zit.