Ik ben het met je eens aan de ene kant..
Het is een hele stap, als je vriend(in) ineens een ongeluk krijgt, en vrijwel niets meer kan. Maar dan lijkt het me juist logisch dat je elkaar nodig hebt.
Natuurlijk is het anders als je met iemand die altijd al een handicap gehad heeft een relatie begint, dan ben je aan elkaar gewend, aan de eventuele beperkingen. Maar toch lijkt het me een best goede relatieproef, als de een ineens voor een deel wegvalt..
De uitspraak 'ik blijf bij je, wat er ook gebeurt!' klopt voor mij wel.. als ik een vriend zou hebben die ineens gruwelijk verbrand is ofzo.. zou mijn liefde er echt niet minder om worden, want zijn ziel en karakter veranderd niet..
|