Vandaag naar een oefenwedstrijd geweest in België. Zou een verslag schrijven voor ons fanzine, denk drop m hier ook ff. Heerlijk dat voetbal bij onze Zuider/wester buren, echt top gewoon
Zomaar een zaterdagmiddag in het Belgische Heusden. Of zomaar, voor mij was het de eerste keer dat ik een uitstapje maakte naar onze Vlaamse buren sinds 2001. Maar toch, de trieste vervallen parkeerplaats achter een computerfirma is smerig en grauw. Nog geen twee minuten na aankomst sta ik vloekend een portie kleverige hondenpoep van mijn schoenen te verwijderen terwijl de dreigende lucht ook al niets vrolijks belooft. Medereiziger Tom komt, als gevolg van een iets te uitbundig gevierde avond ervoor, als een zombie uit de auto gewaggeld. De voortekenen zijn dus alles behalve rooskleurig maar desondanks besluiten wij ons toch onder te dompelen in de wereld van het Vlaamse voetbal. Een onbenullige oefenwedstrijd tussen de Koninklijke Beringen Heusden-Zolder en Roda JC.
Na het verlaten van de parkeerplaats vereren we eerst de plaatselijke kantine met een bezoek. Ook hier is de eerste aanblik een troosteloze maar zodra we de oude verroeste poorten zijn gepasseerd blijkt dat ook hier de schijn bedriegt, waarmee de kantine symbool lijkt te staan voor veel van hetgeen we deze dag nog allemaal zullen gaan beleven. Want hoe oud en krakkemikkig het stadion ook mag ogen, het stadion van Beringen ademt elke vierkante centimeter voetbal uit. De houten zitbanken, de ouderwetse perstribune, de in Nederland verloren gegane pismuren, het hekwerk rond het veld, de kassa’s.. Dit alles resulteert zonder dat er nog maar één bezoeker in het stadion is in een sfeer die we in Nederland vrijwel nergens meer aantreffen. In onze speurtocht door het verlaten stadion vallen we dan ook van verbazing in verwondering. Het uitvak beschikt over een eigen kantine, inclusief een meterslange toog en de nodige tapkranen. Kom daar nog maar eens om in de naar industrieterreinen verbannen Nederlandse pseudo-Arena’s en multifunctionele zielloze entertainmentcomplexen.
Terwijl een verlegen winterzonnetje flink haar best doet om door het ieler wordende wolkendek heen te breken wordt de oude binnenstad van Zolder opgezocht. Zolder is de stad waar vroeger de Groter Prijs van België verreden werd. Het circuit ligt even buiten het oude centrum en zal voor eeuwig met het vreselijke ongeluk van de legendarische Gilles Villeneuve verbonden blijven. De vader van Jacques bleef dood op het Zolderse circuit.
De bewoners van Zolder zijn gastvrij en vriendelijk en in de lokale cafe’s hoef je je geen moeite te doen om in contact te komen met de lokale kroegtijgers en wereldvreemde weirdo’s. Zeker niet als er een voetbalsjaal om je nek hangt. Voor het eerst sinds lange tijd had ik mijn Roda-Sjaal weer eens om.
In de kroeg treffen we naast de gebruikelijke kitsch (om bij een tafeltje te geraken moeten we eerst wat schilderijtjes verhangen) ook een ouderwetse houten speelkast aan. Het is zo’n kroeg waar je je een weg moet banen tussen de neergeplante volle boodschappentassen omdat moeder de vrouw, vooraleer ze zich aan het aanrecht waagt voor een flinke pan mosselen met fritten, nog even een vers getapte Jupiler tot zich neemt. Het is ook een kroeg waar het damestoilet enkel bereikbaar is via de heren-WC waarop wij vanaf onze tafel ruim zicht hebben bij het gebrek aan enige vorm van deur. Het bier is koud en vakkundig getapt, de warme Cécémel romig en de stamgasten houden van een al dan niet verstaanbaar of ondoorgrondelijk praatje.
De cultuurliefhebbers in ons gezelschap dringen aan op een bezoekje aan een grote gotische kerk tegenover de kroeg. De kerk is indrukwekkend en in goede staat. Een klassiek jeugdorkest repeteert er voor een aanstaand concert en de licht klassieke klanken zweven door de hooggewelfde eeuwenoude ruimte. Niet direct een plaats waar je een groep duidelijk herkenbare voetbalsupporters aantreft. Zo denken ook de aanwezige toerristen, gelovigen en muziekliefhebbers getuige de vreemde blikken in onze richting.
Na een korte wandeling door de statige en sfeervolle Zolderse straten belanden we tegen lunchtijd bij een in Heusden-Zolderkleuren aangeklede eetgelegenheid genaamd “Kebabland”. De schotels zijn imposant en de prijzen laag. Terwijl mijn tafelgenoten de laatste stukken schaap naar binnen werken (ik hield het uiteraard bij friet) krijgen we een telefoontje van onze gastheer en –dame van vandaag: Marco en Danniëlle. The eagle has landed en binnen no time bevinden we ons in café “Het Potje” alwaar zich een groot aantal supporters verzamelt als voorbereiding op de oefenmatch van 3 uur. De heren drinken bier, de dames spabla, oftewel bier met ‘spuitwater’ en onderwijl wordt de hond van de eigenaar verblijd met een vers dampend stuk, euh… beest (althans dat hopen we) wat bij nadere inspectie door Marco een koeiendijbeen blijkt te zijn (hoe weet hij dat?). Da’s weer eens wat anders dan een blik Frolic.
Inmiddels herkent Ivo in de immer groeiende en gezellige meute steeds meer bekende gezichten en ontwaren we de eerste Roda-sjaals en een tweetal “stillen”, ook hier van kilometers afstand herkenbaar. Sommige dingen zijn blijkbaar dwars door alle culturen heen gelijk.
Om kwart voor 3 stroomt de kroeg leeg en wordt de wandeling naar het stadion ingezet. Na een minuut of vijf zien we het stadion voor ons liggen. We kopen onze kaartjes à €5,- aan de ingang van de parkeerplaats. Enkele stokoude Heusden-Zolder supporters praten ons bij over de geschiedenis van de club. Het blijkt te gaan om een satelietclub van KRC Genk. Nog niet zolang geleden speelde de club in de Eerste Klasse van België en versloeg men het Grote Genk zowel voor de competitie als voor de beker. De heren zijn duidelijk nog steeds trots op deze prestatie. De toegangsweg naar de naast de supporterskroeg gelegen ingang leidt ons langs een fraaie rij ouderwetse kassahokjes voert.
Eenmaal binnen gaan we eerst op zoek naar de fanshop om vooral voor Danniële wat nieuwe souvenirs in te slaan. Omdat deze in enkele weken tijd drie keer blijkt te zijn verplaatst hebben we wat moeite om de shop te vinden maar uiteindelijk weet Marco stoere “buff” te scoren en worden er nog wat pins en stickers ingeslagen. De supporterskroeg ligt pal naast een in België legendarische hamburgerkeet, want de lekkerste hamburgers vind je nog steeds bij in Vlaanderen.
Als de wedstrijd begint nemen we plaats in de kantine die onder de hoofdtribune ligt. Met achter ons de bar en voor ons het voetbal hebben we de fraaiste plaatsen ooit. Het is een verademing, een ouderwetse staanplaats die de mogelijkheid biedt tot rondstruinen en nog binnen vlakbij de tap ook. Een praatje links, een biertje rechts.. Het zicht is vanaf onze positie is voortreffelijk.
In de selectie van Heusden-Zolder ontdekken we naast de Nederlander Yves Lenaerts (oud doelman van PSV) ook Davy Oyen die eveneens eerder in zijn carrière actief was bij de Eindhovenaren. Bij Roda debuteert Simon Cziommer niet onverdienstelijk.
De eerste helft is matig maar Roda komt op voorsprong door een fraai doelpunt van Andres Oper. Hij lobt de bal van 30 meter over Lenaerts heen. Vreemd genoeg heeft het scorebord moeite met de treffer want de hele wedstrijd blijft de score van Roda op 0 staan. In de tweede helft scoort Heusden-Zolder wel en de uitslag is dan ook 1-0 volgens het scorebord. Vervolgens verplaatsen we ons naar het midden van de kantine waar ook de lokale supporters inmiddels binnenstromen. Het door veel teveel TL-buizen verlichte en met ouderwetse vetplanten opgesierde supporterscafé draagt de naam “De Nieuwe Kantine” maar het enige dat nieuw is, lijkt de groene verf op de muren, en dat is te ruiken ook. Of het door deze chemische dampen komt die in combinatie met de nodige pinten een blije roes veroorzaken weet ik niet, maar ook hier is de sfeer optimaal. Gezangen worden aangeheven, mensen klimmen op elkanders schouders en vlaggen zwaaien door de lucht. Terwijl wij nog even een praatje maken met de in de 2e helft geblesseerd uitgevallen Simon Cziommer barst de kantine uit haar voegen en als we even later de auto’s opzoeken ziet de vervallen parking van vanmiddag er ineens heel anders uit.
Niets is meer grauw en grijs. Het Vlaamse voetbal heeft in Nederland dan wel geen al te beste naam en er doen dan wel vele verhalen over faillissementen de ronde maar hier is voetbal nog gewoon voetbal. Heerlijk!