Zelf heb ik een motorische beperking (lichte spasme) vanaf mijn geboorte. Ik loop zonder hulpmiddelen en kan ook gewoon goed rennen, al zie je natuurlijk wel dat ik moeilijker loop en ren. Op zich kan ik erg goed met mijn handicap omgaan. Heb tot nu toe weinig problemen gehad: ik woon op mezelf en doe werk dat ik erg leuk vind. Het hebben van een handicap merk ik over het algemeen niet; zo zie ik mezelf ook niet. Hoewel het me in het dagelijks leven redelijk goed af gaat, ik goed met mensen kan opschieten en best wat vrienden heb, merk ik dat het op het gebied van liefdesrelaties moeizaam verloopt.
Ik ben 30 jaar en heb nog geen vriendin gehad. Of het aan mijn handicap ligt, dat zal waarschijjnlijk wel mee spelen. Zelf denk ik wel dat mensen met een handicap meer moeite hebben met het vinden van een partner. Dat wil niet zeggen dat het uitgesloten is, helemaal niet! Iemand met een handicap heeft zelf ook veel te bieden en misschien wel meer! Een mens is meer dan het uiterlijk en zijn motorische handelingen of bewegingen. Al weet ik dat men het eerst naar het uiterlijk kijkt en hierop oordeelt.
En natuurlijk lijkt het me mooi om iemand te ontmoeten en met haar mijn leven te delen, maar ik denk dat het allereerst belangrijk is dat je tevreden bent met jezelf en wat er wel is. Als je zelf tevreden en dankbaar bent en van het leven geniet, dan zul je dat ook uitstralen. En als je jezelf kunt zijn en van jezelf kunt houden, zal je je partner meer te bieden hebben. En voor je het weet kom je die ene persoon wel tegen. En als dat niet het geval is, dan is het ook goed. Want ook mijn leven nu zonder vriendin is meer dan de moeite waard en ik kan zeggen dat ik gelukkig ben. Al hoop ik wel dat ik dat lieve meisje snel mag ontmoeten
!