Ik moet zeggen dat er hier wel heel zwart-wit gedacht wordt en van sommige reacties wordt ik dus echt zwaar boos. Zelf ben ik zo'n 3 jaar depressief met een angststoornis en soms heb ik ook wel zoiets van : Ik wil dit niet meer. Maar dan denk ik dus weer aan mn familie die er altijd voor me is. Die zijn me namelijk nog niet zat omdat ik zogezegd "zielig" ben.
Ik denk dat mensen die zelfmoord plegen zoveel meer lef hebben dan "gewone" mensen. Probeer jij maar es met je volle verstand die stap te nemen. Ik durf dat niet hoor. Ik denk op dit moment dat het een oplossing kan zijn. Jij bent er vanaf maar tegelijkertijd zadel je er ook andere mensen mee op. Ik spreek mezelf ook wel een beetje tegen. Het kan ook een vlucht zijn, maar dan wel omdat je het zelf gewoon niet meer aankan. wat het bij mij zou zijn weet ik niet. Ik kan mezelf er gelukkig nog steeds van overtuigen dat het ooit goed komt en dat er wel degelijk mensen/dingen zijn om voor te leven. Dus voorlopig zijn ze hier nog niet van me af!
|