Als je zelf weet hoe het voelt om al tijden zo depressief te zijn dat het echt zwart is voor je ogen waar je ook kijkt en wat je ook doet, dan kun je wel begrijpen als mensen met die gedachte rondlopen.
En ook als ze het daadwerkelijk doen. Ik kan het die mensen niet kwalijk nemen en kan ik ze ook niet egoïstisch noemen.
Wat ik wel egoïstisch noem, zijn mensen die het zelf egoïstisch vinden als iemand zelfmoord pleegt. Hoe kan jij erover oordelen hoe egoïtisch het is als je niet weet wat er door die persoon heen is gegaan en wat hem er toe aangezet heeft? Die persoon zal heus wel aan zijn geliefden (de mensen die het dus vaak egoïstisch noemen) gedacht hebben, meer dan eens, maar soms is niks meer genoeg en wordt door zo iemand de afweging gemaakt.
Bovendien wil ik graag melden dat personen die zelfmoord plegen zichzelf vaak zo waardeloos voelen, dat ze zich ook van geen waarde voelen voor hun geliefden en zich juist eerder tot last en overbodig voelen. En zich dus op den duur voelen alsof het ook voor hun geliefden beter is als hij/zij er niet meer is. Inderdaad, sommigen hebben die gedachte misschien wel (onbewust) om hun geweten te sussen en sommigen vechten er wel degelijk tegen maar op het laatste wint het negatieve op deze wereld.
|