DarkThoughts

Met een lege blik staarde ze naar buiten.Zich afvragend of er nog meer zou komen.Waarom moest 't nou elke keer zo gaan,kon er dan nooit een verandering in haar saaie, dagelijks leven plaats vinden? Altijd weer hetzelfde liedje,nooit een keer iets positiefs dat plots zou kunnen verschijnen. Iets dat alles zou verdringen,dat haar verleden voorgoed kon wegstoppen.Dat ze met een schone lei zou kunnen beginnen.Maar nee,ze is zo'n meisje voor wie niks is weggelegd. Geen sprankeltje hoop dat haar de kracht zou geven om het mooie in het leven te kunnen zien.Nu is het enkel gitzwart.Elke dag is hetzelfde, elke keer weer oog in oog staan met datgene waar ze zo'n gruwelijke hekel aan heeft. Elke dag opnieuw,een kwelling voor altijd.Waarom zou ze hier mee doorgaan,als er,naar haar mening,toch niks leuks gebeurde? Alles wat ze doet is verkeerd,haar bedoelingen en uitspraken zijn fout bedoeld. En waarom zou je jezelf nog ergens voor inzetten als het toch slecht afloopt? En dan praat ze niet over 1 keer,maar over meerdere keren. Een zucht die haar mond verliet,tranen die over haar wangen stroomde. Ze had zovaak geprobeerd om door te gaan,om door te zetten. Maar het leverde uiteindelijk helemaal niks op. Om door te blijven gaan voor alles waar ze wel van hield,al was dat niets vergeleken bij alles wat ze haatte. Ze hield schijn op voor andere mensen,het ging zogenaamd helemaal goed met haar. En waarom zouden ze ook maar iets van haar verdenken, ze lacht altijd! Dat is haar masker,het masker dat na zoveel tijden nog steeds werkt. Ze wou niet aan anderen laten zien hoe zich werkelijk voelde. Ze was volgens haar ' vrienden ', zelfverzekerd, sterk en stond altijd klaar voor anderen. Ze hielden van haar, vertelden ze. Ze had zogenaamd zoveel vrienden maar er was geen 1 waarvan ze dacht, dat ze die in vertrouwen kon nemen. Simpelweg omdat ze d'r niet kende. Er was geen enkel persoon aan wie ze haar verdriet kon tonen,er was geen persoon met wie ze een openhartig gesprek kon hebben. Ze zouden het niet begrijpen omdat ze haar waarschijnlijk toch niet zo goed kende als ze hadden gedacht. Ze wisten niks van haar verleden,en dat wilde ze zo houden.Het leven is maar gecompliceerd vond ze. Ze heeft geen eens vrienden,hoe dom ben je dan? Ze is toch een stom, dom, nutteloos mens dat op deze aardbol bestaat. Juist, bestaat, want leven doet ze voor haar gevoel al niet echt meer. Natuurlijk wel lichamelijk,maar geestelijk? Dat werd haar ook nog eens verteld. Eerst denk je dat diegene een grapje maakt,dat ie er niks van meent. Dan komt het steeds vaker voor dat je dezelfde woorden naar je hoofd geslingerd krijgt,en neem je ze voor lief. Waarom zou iemand zoiets zeggen zonder het te menen? Het zal dan wel waar zijn. Tenslotte, het is familie van haar,die zouden nooit tegen haar liegen! Langzaam,beetje bij beetje,bouw je een soort van muur om je heen. Niemand die er te dicht bij mag komen. Wat als iemand de muur zou breken,en te weten zou komen over haar persoonlijkheid,diep van binnen....

.

Ik was zo diep in gedachten verzonken dat ik niet had gemerkt dat mijn zusje in haar kamer stond. 5 jaar jong,nieuwsgierig en op een tocht vol avonturen door het leven. Om kennis te maken met alle nieuwe dingen. Ik vraag me wel eens af of ze al die dingen wel wil weten. Toen ik zo jong was als zij,werd ik al opgezadeld met volwassen dingen. Zo moest ik al van vroeg af aan weten hoe een kindje ter wereld gebracht werd,iets wat ik maar raar vond. De kinderen waarmee ik toen omging wisten mij te vertellen dat het de ooievaar was die kindjes bracht. En dan hoorde ik zo'n verhaal. Hadden ze nou echt gedacht dat zo'n jong kind iets als dat zou begrijpen? Schijnbaar wel,zo dom zijn ze. Mijn ouders, ik lijk niet eens op ze. Vroeger dacht ik altijd dat ik geadopteerd was,omdat ik enorm veel van ze verschil,zowel qua innerlijk als uiterlijk. Het is me tot op de dag van vandaag nog steeds een raadsel. Niet alleen vonden ze het nodig dat ik dat moest weten,ik moest ook al meteen zelf naar school fietsen! Dat was een halfuur,en dat vonden zij goed. En ja,zoals het te verwachten was ; ik kreeg toen al een ongeluk. Een hersenschudding en een gebroken been. Niet dat het hun ook maar kon schelen,ze zeiden tegen mij ' opstaan en vallen, dat hoort erbij' . Toch niet als je pas vijf jaar bent?! Maar goed,zoals ik al zei,ze zijn gestoord. Ook moest ik het maar accepteren om 's avonds mijn eigen avondeten te koken. Ze zijn echt achterlijk. Zetten een recept neer voor me,benodigheden ervoor moest ik zelf maar uitzoeken en als we dat niet eens in huis hadden,kon ik ook nog eens zelf boodschappen gaan doen. Zie je het al voor je, een kind van vijf, door de supermarkt in haar eentje met een lijstje. Ach,mijn ouders vonden het doodnormaal en zo leerde ik al snel dat ik voor mezelf moest zorgen. En nu keek ik naar mijn zusje,die vol bewondering naar me stond te staren. Afvragend waarom er tranen in mijn ogen stonden. Snel wreef ik ze weg. " Hoi Kelly,wat is 'r aan de hand? " probeerde ik nog normaal uit mijn keel te krijgen,maar de woorden klonken zo ruw alsof ik ze een tijdje had staan schuren. Schijnbaar had ze het niet opgemerkt. Ze frunnikte wat aan haar blonde haren en vervolgde " niks hoor,ik wou mijn zus gewoon even gedag zeggen. Mag ik even bij je blijven? Papa en mama hebben alweer ruzie.." Ze sloeg haar ogen neer en kwam op mijn schoot zitten. Ik omarmde haar,kuste haar voorhoofd en streelde voorzichtig door haar blonde lokken. " Alweer ruzie " galmde het door mijn hoofd. Er kon in dit huis geen dag voorbij gaan zonder dat ze ruzie hadden. Mijn ouders,waarom bleven ze ook bij elkaar? Zolang ik me kan herinneren is er altijd ruzie geweest tussen hun. Hoewel,niet alleen tussen hun,maar tussen ons. Dat wil zeggen,tussen mijn ouders en mezelf. Ik word behandeld als grof vuil,nog nooit is er een goed woord over me gesproken. Zal ik ook niet verdienen denk ik. Het is alleen gek dat Kelly nooit iets verkeerds doet,zij is het engeltje van de familie. Niet dat het onterecht is dat ze goed behandeld wordt want ze verdient het ook. Maar waarom zij wel, en ik niet? Het is te gek voor woorden dat we familie zijn. Maar toch,ik hou van d'r en ik wil absoluut dat ze een fijne jeugd krijgt. Goh,ik zal wel volwassen klinken al ben ik pas 15. Nog steeds zit ik met haar in mijn armen,toekijkend hoe ze met het touwtje van mijn trui speelt. Zo lief, nog zo onwetend van wat er allemaal nog komen gaat. En ik zal haar nog lekker laten genieten. Onverwachts begint ze weer tegen me te praten. " Waarom doen papa en mama toch steeds zo onaardig tegen elkaar? Komt dat door mij?" Ik kijk haar diep in de ogen aan. " Nee, natuurlijk niet! Je doet heus niks fout. Ze prijzen je bij alles wat je doet,dus ze hebben geen reden om iets negatiefs over je te zeggen " en ik glimlach, met als bedankje een glimlach van haar terug. Ze geeft me een kusje op de wang en staat weer op. " Ik zit nu in groep 1,dat weet je toch?" vraagt ze me. Ik knik en glimlach alweer. " Mooi " grinnikt ze. " Want van juf Marja moesten we een tekening maken voor de persoon die je heel bijzonder vind. En ik heb een tekening voor jou!" en ze begint te glimlachen. Tranen springen achter mijn ogen,maar ik probeer ze voor haar te verbergen. Ik pak haar weer vast en knuffel d'r. " Dat is heel lief van je Kelly. Dankjewel! " . Snel loopt ze van me weg,blijft staan in de deuropening en zegt " je krijgt hem al snel, hij is bijna af! " en ze doet de deur langzaam dicht. Ik blijf zitten, denkend over alles. Wat een schat van een meid is het toch.


Net,toen ik van plan was om weer naar buiten te gaan kijken,vloog de deur als een gek open. Als een bezetende trok mijn vader me bij de arm,sleurend van de trap af naar beneden. Zoals altijd was ik weer ontzettend bang voor wat er komen ging. Wat had ik dit keer nou weer fout gedaan? De keuken had ik netjes opgeruimd, mijn zusje had ik van de oppas gehaald en voor de tv gezet,zodat ik aan mijn huiswerk kon beginnen. Stiekem had ik gehoopt dat deze avond een rustige zou worden. Hoe kon ik,na al die tijd,nog HOPEN dat 't ooit goed zou komen? Dat ons gezin waar ik ook tot behoorde een normaal gezin kon zijn. Gezellig pratend aan tafel over de gebeurtenissen van de dag. Mijn ouders mij vertellend hoe geweldig ze mij en mijn zusje wel niet vinden. Maar zoals ik weet kan dat niet,hoewel ik het nog steeds,stiekem,diep van binnen hoop. Vader trok me zo hard aan de arm dat ik gilde waarop een enorme klap op een hoofd mij vervolgde. " Jij ondankbare trut! Zoveel dat we voor je doen,en wat krijgen ik en ma ervoor terug? ",en alweer voelde ik zijn hand op mijn hoofd, harder dan ervoor. Ik dwong mezelf om niet te gaan huilen, maar hoe kan je ook anders? Zo ongelooflijk pijn deed het, schreeuwende, brandende pijn. Grove handen die me steeds op plekken aanraakte, hard en hoorbaar. Huilend viel ik tegen de kast aan, strelend over mijn arm en hoofd om te pijn te verzachten. De stem van mijn moeder die ik hoorde, het kleine stemmetje van Kelly dat ook huilde. " Papa, waarom doe je dit? ". Pa keek boos achterom met z'n hand dreigend naar Kelly's hoofd. " Als je nu niet maakt dat je wegkomt.. " maar hij liet z'n hand alweer zakken. " Schat, ga maar lekker boven spelen, ik en je zus hebben wat te bespreken " en hij richtte zijn vlammende, vuurspuwende ogen weer tot mij. Steeds meer zakte in elkaar, kruipend in 't hoekje waar ik beland was. Kelly had de deur nog niet dichtgetrokken of pa ging alweer tekeer tegen me. " Wat had ik je nou verdomme verteld? Je zou de was strijken! Trut, ik verbrand al je kleren! Kun je zoals je altijd al wou naakt rondlopen, lonkend naar de jongens. Jij vuile sloerie, ik zal je leren je te gedragen! " en zijn woedde uitten zich tot een enorme dreun van zijn immense voeten tegen mijn schenen aan. Een enorme gil, harder dan ooit verliet mijn mond, en nu begon mijn moeder zich er OOK mee te bemoeien. " Alissa, hou als de sodemieter je grote mond, met al je gegil en gekrijs! Let op de buren, niet dat ze net als vorige week de kinderbescherming bellen! Wat moeten wij in hemelsnaam nog doen om jou normaal opgevoed te kunnen krijgen? Stel je niet zo aan en hou NU op met janken en ga de was strijken! " Zo snel als ik kon, met nog steeds de pijn in mijn benen,stond ik op en liep naar de strijkplank toe. Ik keek ernaar,het stond op zijn punt om uiteen te kunnen vallen. Thuis hebben we het namelijk niet zo breed. Mijn moeder werkt als secetaresse en mijn vader heeft een simpel kantoorbaantje. Elke maand nieuwe kleren kopen zoals de meiden van tegenwoordig doen kan ik niet, al werk ik elk weekeinde in de supermarkt. Mijn ouders hadden eerst ook nog het lef om MIJN geld te jatten en het uit te geven aan hun eigen benodigdheden. Maar dat heb ik ze afgeleerd. Had ze eerst verteld dat als ze dat nog zouden doen dat ik naar de kinderbescherming zou gaan. Mijn pa antwoordde spottend dat ik 't lef niet eens had daarvoor, maar zodra ik de telefoon in handen had luisterde ze. Ons huis is dan ook erg bescheiden. Ik slaap samen met Kelly op een klein kamertje ; er passen net 2 bedden in en een klerenkast. De keuken bestaat ook uit een klein fornuisje en een wasbak, de tegels hangen maar wat belabberd aan de muren en het verf bladdert er af. Alles lekt, zodra ik de douche instap is het in de keuken kletsnat. En reken er maar niet op dat m'n ouders er ook maar iets om geven. Al het geld dat pa en ma verdienen gaat uit naar hun " zalige, ontspannende tabak ", zo zeggen ze. En het is te zien, als ik de muren vergelijk van de woonkamer met die van mij in de slaapkamer, lijken de mijne spierwit. Als ik genoeg geld heb verdiend, ga ik op mijn achttiende het huis uit om een goed bestaan op te bouwen. Met een lief, een man die van me houd en om me geeft. Zie die maar eens te vinden.. Daar stond ik dan, met de strijkbout in mijn handen, strijkend over de vaal gekleurde kleren die nog niet eens echt goed schoon waren. Maar daar commentaar op geven deed ik al niet meer. Genoeg gezeur en pijn had ik al. Wat een mens al niet te verduren krijgt..