ikzelf heb een periode gehad waarin ik vaak dacht aan zelfmoord, waarin ik me ook vaak heb gesneden. Die tijd is inmiddels al lang over, want alle problemen van die tijd zijn voor bij en ik ben inmiddels een aantal jaartjes ouder en dus beter in het relativeren van problemen.
Waar ik de laatste tijd wel mee zit is het volgende:
Ik heb sinds 3 maanden een nieuwe vriend, en hij heeft een behoorlijk slecht verleden... Toen hij 14 was heeft zijn vriendin zelfmoord gepleegd... Ze was drugsverslaafd, werd thuis (sexueel) mishandeld en toen ze op een middag ruzie had met hem, heeft ze een overdosis genomen..
Opzich is dat lang geleden en heeft hij er niet echt moeite meer mee, maar ik weet wel dat het nog vaak door zijn hoofd spookt. En ik vraag me dan altijd af hoe hij zich voelt en hoe hij zich toen voelde.. Het is voor mij zo moeilijk voor te stellen dat iemand waar je zo veel om geeft, opeens weg is...
Daarom ben ik dus ook van mening dat zelfmoord nooit een oplossing is... Kijk, euthanasie is een ander punt, dat heeft vaak medische redenen en dat kan ik begrijpen. Maar zelfmoord.. Tja, je kunt wel blijven zeggen dat het leven geen zin heeft en dat je beter dood kunt gaan, maar uiteindelijk: het leven heeft voor niemand zin, en de rest gaat toch ook nog gewoon door?
__________________
The verb "To Glomp": The act of lovingly (and dramatically) attacking another with a hug
~Whatever road you choose, I am behind you; win or lose..
|