Ik denk ik zet eens mijn eigen onderwerp hierneer dan kunnen andere mensen dat ook eens herkennen als dat nog niet eerder vertoond is
Ik heb een goede vriendin gehad al wat langer dan 1 jaar, en ik was vanaf het begin al verliefd op haar... mijn probleem was dat zij al bezet was en een vriend had, ik accepteerde haar relatie op durende tijd en ik was niet echt meer uit op een relatie met haar, toch ging me verliefdheid niet weg...blijkbaar moest ik het kwijt aan haar op n dag, want het voelde alsof ik helemaal opgepropt zat en het kon er niet uit.
Ik ging t haar op n dag dus maar gewoon vertellen, met een aantal pogingen die ik eerst deed mislukte het om het haar te vertellen, ik was zelfs zo dichtbij dat ze wel vermoedens zou krijgen, en die kreeg ze ook wel. Als bevestiging ging ik er nog eenmaal naartoe om het haar definitief te vertellen. Ze verwachtte het al zo'n beetje en maar reageerde wel positief, zelfs beter dan ooit iemand gedroomd had kunnen hebben; uiteraard wel een afwijzing.
We beloofden elkaar vrienden te blijven en ze zou me steunen met het verwerkingsprocess, en dat ik mocht langskomen als er iets was, ook zeiden we voorzichtig wat afstand te houden.
Toen ging ik de fout in; ik werd té enthousiast over onze vriendschap en haar mooie reactie, dat ik dacht dat het niet meer mis kon gaan, dus had ik een 4-5tal e-mails gestuurd over de komende 2 weken, met daarin nog wat meer hartuitstortingen enzo...maar ook wel hoe ik over haar heen begon te komen kwa verliefdheid, want ik zette wel mijn vriendschap boven die verliefdheid, van binnen vond ik dat meer waard, dus ik kreeg het wel verwerkt.
Helaas echter reageerde zij heftig op mijn enthousiastme, en dacht ze dat ik niet over haar heen zou komen... dus ze blokkeerde,verwijderde mij en ik kon haar nergens meer bereiken; ze zei geen één woord meer tegen me. Ik ging langs, en ook daar, kreeg ik niks anders dan een kwaad-neutrale schoonvader op me af die me wegstuurde zonder enige goeie details van de reden waarom ze me niet meer wou spreken of zien.
Hier huilde ik het ook letterlijk uit op straat, en ik ging er kapot aan.
Zo was mijn hart gebroken, zowel als mijn dierbare vriendschap waar ik zoveel om gaf... de klap kwam extreem hard aan.
De fout van de emails realiseerde ik me pas achteraf, maar het had verder niet veel uitgemaakt, zij zei niks tegen me, ze wou het niet eens bespreken...
Na 3 maanden rust heb ik haar nog eens een email gestuurd, met daarin mijn diepste excuses, niet met het doel de vriendschap trug te winnen, maar eerder voor vergiffenis te krijgen. Zij zat fout ja dat ze niks zei, maar de oorzak was mij...
Deze excuses heeft ze niet geaccepteerd, en ze heeft me vervolgens opnieuw geblokkeerd op mijn nieuwe account dat ik aanmaakte op hyves(want die eigen van mij was dus al eerder geblokkeerd).
Ik schrok dus nog meer, blijkbaar is ze erg gekwetst en boos op mij, en wil ze niks meer met me te maken hebben....
Vrouwen zijn dus gevoelsmensen, en als je iets doet met wel goede bedoelingen, kan dat toch verkeerd uitpakken...blijkbaar...
Ik voelde me alsof ik de fout van mijn leven beging...
Maar het leven gaat door, en op zich is er niks meer aan te doen verder...
Toch blijk ik na al die maanden nu, nog steeds pijn te lijden aan sommige gedachtes... ik vraag me af of ik hier ooit overheen kom, wetend dat ze me niet vergeeft?