@Fiekje, ja je hebt gelijk, nou... ik ken wel n vriend van me die haar ook kende snap je, en hij weet dit verhaal hier, maar niet echt in detail of dat ik er helemaal kapot van ben, want hij is niet echt het type dat zoiets boeit enzo... in feite... het was zo dat 'zij' een email naar hem stuurde om uit te leggen wat er mis ging in haar ogen, en zo kwam ik er achter dat alles aan mijn overenthousiaste emails lag...die zij als bombardement zag... ook toen ik langsging dacht ze aan stalken :S
@Deegbal: in eerste instantie, tegen de tijd dat de brief daar aankomt verscheurd ze m en anders al niet die vriend want ze woont eigenlijk bij die vriend dus dat is nog een extra probleem. Ja het was al lastig genoeg het bij haar kwijt te kunnen in die situatie...>< en ik schreef al dat ik een email stuurde met mijn excuses en al..en die...wees ze af met n blokkering nogmaals.
@Hopeless: naja kijk, eigenlijk is ze heel lief en sociaal...dus deze actie van stilte en negeren vind ik eigenlijk niks voor haar, maar schijnbaar is dit haar tweede kant van haarzelf..
@The_Darkness: graag gedaan...dat was ook een beetje mijn doel hiermee verder, nee ja...je moet begrijpen dat vrouwen gevoelsmensen zijn...en ja... als je dan die lieve types hebt vooral, moet je echt oppassen wat je doet tegenwoordig...hehe..
Het is zo, ik ben zelf heel gevoelig, voor mij is dit het zwakke punt, en ik werd erdoorheen gespietst, en wetend dat het mijn fout was deed het extra pijn, ik kon niet boos op haar zijn, want het was dus mijn fout in het begin.... haar fout lag bij dat ze geen contact zocht met me of dat ze me niet wou spreken.
In principe heb ik mezelf natuurlijk wel vergeven, want fouten maak je nou eenmaal....maar....waarom kan zij het niet vergeven? Ik bedoel... ik snap dat ik verkeerd heb bezig zitten doen enzo, maar... zij wist dat ik gevoelig was en onzeker... Het is gewoon...ontiegelijk zwaar klote, want eerst beloof je elkaar goeie vriendschap aan, dat je elkaars leven ervoor riskeert zelfs...zoveel waarde we eraan hadden gehecht...
En dan is het gewoon kapot met 1 muisklik, geen 1 woord werd gezegd....geen 1 woord....
Daar brak niet alleen mijn hart van, ik stortte helemaal ineen...
Ik zit mezelf niks wijs te maken, ik ben er op zich ver overheen, want veel denk ik er niet meer aan, en veel pijn doet het eigenlijk niet meer...nauwelijks nog...mede door een nieuwe 'kans' bij iemand die niet bezet is
, zelfs daar besprak ik het eigenlijk mee, en dat hielp wel. Ik wou dit onderwerp gewoon even hier posten zodat andere mensen er wat aan hadden, maar natuurlijk blijf ik nog ergens met die vraag zitten of het ooit zou goedkomen, of dat ik dit echt moet afsluiten met....dit gruwelijk slot...terwijl we het enigzins nog goed konden maken en vrede met elkaar vinden...dan zou ik echt blij zijn en vond ik het allemaal goed, kon ik verder met mijn leven sneller dan nu.
Bedankt voor jullie reacties