Ik doe mijn best niet aan haar te denken, maar dat gaat heel lastig.
Ik heb vannacht vrij weinig geslapen, maar de korte tijd dat ik sliep, heeft me wel een beetje goed gedaan. Ik voel me ietsje minder ellendig dan gisteren, hoewel ik me nog steeds belabberd voel.
Dat ik moeite had haar mee uit te vragen, kwam omdat ik echt een stap richting haar ging doen, een belangrijke stap en daar was ik wel wat zenuwachtig voor. Ik spreek haar namelijk redelijk vaak.
Jaloers? Ben ik dat nu eigenlijk? In mijn hele leven, ben ik zelden jaloers geweest, was altijd tevreden met wat ik had. Maar ik heb het gevoel dat ik nu toch wel jaloers ben.
Ik zie haar maandag en dinsdag weer, ik weet niet of die collega (waarmee ze heeft afgesproken) er dan ook is...
Misschien lijkt het alsof ik overdrijf, maar ik ben tot over mijn oren verliefd op haar, en dan is dit het laatste dat je wilt. Verdomme nou!
|