[LoeLoe]

Ik denk dat we allemaal weleens meemakne dat we in een situatie terecht komen waarmee we ons totaal geen raad mee weten. Een manier om van dat probleem verlost te kunnen worden, is door erover te praten. Maar aangezien ik er niet echt een persoon voor ken waar ik mee praat over dit soort problemen, schrijf ik het van me af, zodat ik er toch als het ware vanaf ben. Adviezen zullen jullie zo 1-2-3 niet voor me hebben, maar dat is mijn doel ook niet. Mijn doel is dat ik alles wat me dwarszit van me af kan schrijven, zodat ik het toch kwijt ben en er wat nuchterder onder kan blijven.

Nou we weer bij de examentijd zijn aangekomen, denk ik weer aan een hoop dingen. De toffe feestjes die ik vorig jaar zo rond deze tijd had, de spanning toen ik naar het examenlokaal liep kan ik me nog heel goed herinneren. De dag waarop ik tussen 12 en 1 opgebeld kon worden met de mededeling dat ik gezakt was, maar wat niet gebeurde. Het moment dat ik voor 2 dagen naar Parijs ging, herinner ik me nog als de dag van gisteren. Dan moet je ineens naar school toe omdat de papieren ondertekend moeten worden waarop staat dat je geslaagd bent. Je weet dat het afgelopen is. Ik wist op dat moment nog niet eens wat ik in de toekomst wou. Ik wou zoveel dingen! Het is als het ware een overwinning opzich dat je geslaagd bent, maar zo voelde ik het niet. Voor mij was het afscheid van een hele leuke tijd..en het viel me zwaar. Je kan maar 1 opleiding tegelijkertijd doen, dus besloot ik me in te schrijven voor een school die me zou opleiden tot leerkracht. Na een hoop testen en gesprekken werd ik toegelaten.
Op dit moment weet ik nog steeds niet wat ik wil, jah stiekem weet ik het wel. Maar ik weet dat het gewoon onmogenlijk is. Ik twijfel er dus ongeloofelijk aan of dit wel goed is waar ik op dit moment mee bezig ben.

Ik ben op dit moment nog maar net 17, maar het voelt voor mij alsof ik al 25 ben. Er zijn nog zoveel dingen die ik wil oden voordat ik dood ga, maar soms heb ik het gevoel dat me dat gewoon niet gaat lukken. Verder heb ik echt een hele vage angst dat ik de toekomst in mijn eentje tegemoet zal gaan, dat er nooit iemand in me leven zal komen die met me meegaat. Met andere woorden: Ik ben gewoon bang dat ik altijd in me eentje zal blijven. Nachten kan ik er wakker van liggen, omdat er soms dingen gebeuren die me zoveel pijn doen dat ik niet meer kan stoppen met huilen. En waar deze angsten vandaan komen? Ik heb werkelijk geen idee...

Op dit moment ben ik dus bezig met dingen die me alleen maar depressiever maken, terwijl ik dat helemaal niet wil zijn! Of ik wil dingen die gewoon niet kunnen. Ik ben hard op weg om het voor mezelf heel erg moeilijk te maken. De laatste 8 weken heb ik in totaal 2 weken thuisgezeten (lees: gespijbeld) om over dingen na te denken. Ik kan mezelf maar met moeite naar school slepen, terwijl het eigenlijk een harstikke leuke school is. Ik heb een toffe klas, die begrip en respect heeft voor iedereen, een lieve mentrix, die er alles aan doet zodat wij ons een beetje thuis voelen. Maar toch voel ik me een vreemdeling. Ik wil naar me oude schooll terug, waar iedereen elkaar kende. We waren altij deen grote groep en samen stonden we sterk. Dat gevoel mis ik ontzettend.

Ik heb er de laatste paar weken goed over nagedacht en soms weet ik ook wel dat het probleem door mezelf veroorzaakt wordt, ik ben de enige die er weer voor kan zorgen dat het goed komt. Ik moet mezelf niet dwingen tot situaties die onmogelijk in. Maar ik weet wel waardoor het komt. Ik hecht me veel te snel aan anderen en wanneer iemand dan ineens pats boem uit mijn leven is, dan ben ik vaak een tijdje helemaal de kluts kwijt en duurt het zolang totdat iemand anders me weer met beide benen op de grond zet, en me laat inzien dat dit de realiteit is. Ik moet soms huilen en ik en ik weet niet eens waarom. Ik vind mezelf maar vaag.

Er zijn zat mensen die met me willen ruilen, maar ik kan niet inzien waarom. Want op dit moment ben ik bezig om mezelf en me toekomst kapot te maken. Terwij lik dat eigenlijk niet wil. En eigenlijk is er niemand die me in de gaten houdt, ik kan doen wat ik zelf wil. Vader de halve week weg, moeder die aan de andere kant van Venray woont en me mentrix kan er ook niks aan doen omdat ik haar een spiegel voorhoudt..ik doe alsof het super okay met me gaat, maar vanbinnen voel ik me meer dan ellendig. Langzaam kwijn ik als het ware weg en als dit lang gaat duren, houd ik het niet lang vol. Ik maak mezelf soms knettergek met gedachtes die ik hierboven al beschreven heb. Dan heb ik er geen zin meer in.

Ik hoop dat er toch ooit een persoon in me leven komt en mij een spiegel voorhoudt, zoals ik bij zovelen doe. Hopenlijk dringt het dan nog op tijd bij me door dat nog zoveel dingen zinvol zijn in het leven. Want ik weet wel waar dit alles door komt. Puur uit eenzaamheid..