Beste Klootzak,
Het is een onderwerp waar nogal een taboe op ligt. Het word vaak verkeerd begrepen door mensen. Die denken bevoorbeeld dat je op bloed kikt of dat je het voor de lol doet. Of dat je gestoord bent als je in jezelf snijd. Het word verkeerd begrepen. Daarom vind ik het goed als hier meer ervaringsverhalen op komen te staan, zodat mensen die het doen zich niet meer zo alleen voelen en weten dat ze zich NIET hoeven te schamen! En anderen mensen, die het niet begrijpen, misschien een beetje gaan begrijpen. In ieder geval geen vooroordelen meer hebben. Dat het bestaat. Oke tuurlijk raad ik ook mensen aan omhulp te zoeken, maar in de hulpverlening word het vaak genegeerd en ook niet begrepen. Echt waar, ik heb het zelf meegemaakt. Lotgenoten begrijpen je wel,kunnen je beter steunen omdat ze hetzelfde meemaken, er bestaan geen taboe's en samen sta je sterk.
Beste klootzak, de meeste mensen snijden zichzelf niet voor de lol. Ik wil mezelf ook niet snijden. Toch doe ik het. Het moet, het is het enigste dat helpt. Het enigste dat 'echt'is. Het enigste waar ik controle over heb. Het is een vriend waar ik niet met en niet zonder kan. Ik heb het nodig maar ik HAAAAAAAAAAt de littekens en ik haaaat het liegen erover en ik haaat mezelf erom. Vergelijk het met een verslaving. Offieciel is het niet zo, maar hoe vaker je het doet des te moeilijker is het om ervan af te komen.Het word een gewoonte. In het begin snijd je alleen om een 'erge'gebeurtenis later ga je snijden om de kleinste dingen die niet lukken.
Ik verwacht van niemand dat ie zal begrijpen waarom ik mezelf snijd. Dat kan ik zelf niet eens. Maar wel dat door wat ik heb meegemaakt niks meer klopt als je begrijpt wat ik bedoel. Dat dit de pijn verzacht.
Ik wil graag je vragen beantwoorden als je die hebt.
Groetjes
|