Ik spreek uit ervaring dat lotgenotencontact beter helpt dan prof. hulp. Net wat jij zegt niemand weet er een fuck vanaf. Tenminste niet in mijn omgeving. Nu heb ik laatst iemand ontmoet die het ook doet en we steunen elkaar heel erg. Echt, het doet me zo goed dat er IEMAND is die gewoon begrijpt wat ik bedoel. En waar ik me niet hoef te schamen. Die niet raar over me gaat denken. Die niet vind dat ik gestoord ben. Dat is echt zo'n opluchting! Als ik diegene niet ontmoet had was het echt slecht met mij gegaan. Ik ben er namelijk niet trots op dat ik het doe en verberg het. Niemand ziet het aan mij (gelukkig)
Er zijn heel veel mensen in nederland die zichzelf verwonden maar die zich alleen voelen daarmee en je komt er ook niet zo snel voor uit da je t doet. Daarom denk ik dat internet een goede manier is.
Ik heb een vraag: Waarom denk jij dat ervaringen uitwissellen van lotgenoten 'slecht' is? Alcoholisten,drugsgebruikers, mensen met kanker enz. zoeken elkaar toch ook op om gezellig ervaringen uit te wissellen?
Eh, dat het je leven kan kosten..Ach de littekens blijven ja, dat moet dan maar, daar leer ik wel mee leven. Dat ik mezelf dood zou kunnen snijden...heel moeilijk, echt waar, bijna onmogelijk om jezelf dood te snijden anders had ik het allang gedaan.
Als ik niet zou kunnen snijden dan had ik nu niet meer geleefd. Klinkt krom maar t is WAAR.
Ik denk trouwens dat in de eerste plaats lotgenoten belangrijkst zijn. Daarna steun, begrip, liefde enz. uit je omgeving (voor crisissen, want die 'hulp' spreek je een uur per week, als je geluk hebt). En als je sterk genoeg bent dan prof. hulp moet zoeken. Omdat je bij automutilatie de oorzaak moet vinden en die moet bestrijden. Dat is vaak iets traumatisch, daar zijn goede therapieen voor en medicijnen, dusss maar met alleen prof. hulp kom je er echt niet!!
|