Ik ben 1m70 groot en weeg 45 kg.
2 jaar terug was mijn ma er inneens ook van overtuigd dat ik anorexia had. Ik wilde niet veel meer eten en wat ik at kotste ik er nogal snel weer uit.
En het rare is dat ik ergens wel besefte dat ik verkeerd bezig was, maar dat ik gewoon niet in staat was er iets aan te doen(ik denk dat jij nu ook in dat stadium zit). Ik ben toen ook maar naar psychologen en psychiaters gegaan, maar dat haalde allemaal niets uit. Ik haatte mezelf en ik wist wel hoe ik eruit zag (te dikke billen en een te dik achterwerk)en wat ik waard was en wat de rest zij, dat was allemaal geen waar.
Nu een paar jaar later voel ik me een stuk beter en dat komt niet door die psychiaters, maar gewoon omdat ik aan de universiteit beginnen studeren ben en daar nieuwe vrienden en vriendinnen gemaakt heb. Ik ben als het ware opnieuw begonnen en ik ben (uiterlijk dan toch) iemand helemaal anders geworden. En ja, ik let nog op mijn voeding en ik loop nog humeurig als ik verdik, maar niet zo sterk meer als in het 6e jaar.
Wil ik maar zeggen dat 'hulp zoeken' allemaal goed en wel is en ik ga zeker niet zeggen dat je dat niet moet doen, maar uiteindelijk moet je het zelf doen! Een ander kan je niet helpen, kan je enkel op de goede weg zetten.
En bedenk goed waar je mee bezig bent, want als je opgenomen moet worden, is het geen lachertje (als je dat wenst kan ik je wel vertellen wat ze daar met je doen)
In alle geval: succes nog!
|