A-Man,
Bedankt voor je antwoord. Uhm, sinds mijn laatste berichtje is er wel wat gebeurd. Gisterenmiddag heb ik haar weer even opgezocht, omdat ze dat graag wilde. Dat ene mogelijke "nieuwe" vriendje is namelijk een enorme player, rat etc, en heeft niet alleen haar pijn gedaan, maar ook zijn (nu wel inmiddels ex) vriendin.
Dus na ja, en ik wou haar ook graag zien, beetje troosten. En je hebt gelijk, ik dacht dat mijn verliefdheid wat weg was, maar toch, kon niet nalaten uhm beetje klef te willen doen. Maar ze zei wel dat ze het niet erg vond. Alhoewel ze ook zei waarom ik/we niet als vrienden met elkaar om kunnen gaan. Maar ik leer snel. En het was ook gewoon een gezellige middag verder, en ik had ook het gevoel dat ik haar meer opzocht als een goede vriendin, dan als een meisje waar ik verliefd op ben.
Wat haar verliefdheid op mij betreft, die is er niet meer volgens haar, en volgens een goede vriendin van haar waar ik ook wat contact mee heb. Wat niet wegneemt dat ze me wel heel graag wil blijven zien. Uhm, nog even het niet mogelijk zijn van een relatie. Enerzijds zijn haar ouders het probleem, en dat kan ik ook best begrijpen. Ze is immers 15. Anderzijds, en dat heeft ze me gezegd, zit ze nu in een leeftijd waarop ze zich niet echt wil binden voor het leven. Wel aan iemand als goede vriend, dat wel, maar niet als vriendje dus. Daar kan ik ook wel mee inkomen, ergens, alhoewel het wel jammer blijft. Maar een vriend van me zegt altijd: verborgen liefde duurt het langst.
Dat van mekaar een tijd niet zien/spreken zou ik niet aankunnen. En ik denk dat zij dat ook niet zou kunnen, omdat ze me toch best veel belt. En dat doet ze echt niet omdat ze zich verplicht voelt. Op een of andere manier lijkt het erop dat ze toch steeds terugkomt. Maar met de kerst is ze een week op vakantie, dat zal ook wel helpen om mijn gedachten een beetje te verzetten. Uhm, alleen kleine kans dat ze haar mobiel thuislaat
Wat dan weer wel "aardig" is, is dat ze van me eist (echt waar) dat ik haar als eerste bel tijdens de jaarwisseling. Misschien geeft dat ook weer te veel valse hoop.
Dus, ik zal het contact echt niet kunnen verminderen. Dan doe ik mezelf teveel pijn mee, en haar ook. En ach, we zien mekaar niet elke dag, dus op zich. Je moet soms van dingen ook niet een groter probleem maken dan dat ze zijn. Op het moment zelf lijkt het heel dramatisch, maar als je wat afstand neemt, de dingen nuchter bekijkt, jezelf een beetje in de hand houdt, dan valt het wellicht nog wel mee. En wat helpt is om zelf dingen met andere mensen te gaan ondernemen.
Bedankt voor je adviezen in ieder geval. Het is moeilijk soms om je verstand te volgen, en het is soms pijnlijk om je hart te volgen. Misschien zoek ik iets te veel een middenweg, en raak ik straks echt van het pad af.
Grz en thanks again
Jobbe