Citaat:
Originally posted by eneri
ik heb het ook gehad, en ben er ook mee naar een psycholoog gegaan.Eerst vodn ik het ook niet zo leuk om dat zo maar tegen een vreemde te vertellen, maar ze was heel aardig, en deed heel informeel tegen me, wat ik fijn vond. Ik heb veel gehuild bij haar. Ze heeft nooit echt getroost, maar vond het ook nooit een probleem. Toen ik er na n paar maanden mee klaar was, ging het een stuk beter met me.
Je kan ook met vrienden praten, maar wat bij mij het probleem was, ik had bij die vrienden ook neit genoeg zelfvertrouwen, waardoor ik me anders voor deed dan ik was, en ikmet geen mogelijkheid met hun kon praten. IN die zin is een psycholoog heel goed, die zit verder niet in je leven, waardoor je er alles tegen kunt zeggen, en je niet ook daar je masker op hoeft te houden.
|
Dat is denk ik het grote voordeel van een pyscholoog, (ja ik zou het niet weten, is maar een gokje) Je vrienden zouden je proberen te troosten of op te vrolijken ofzo. Bij troosten probeert iemand anders jouw ervan te overtuigen (op een vriendelijke) manier dat het niet zo erg is waarmee je zit, en dat je verder moet. En dat masker blijft dan makkelijker hangen.
Pyscholoog is afstanderlijker en zal dat juist niet doen.
Huilen is volgens mij de enigste echte manier waarop je jezelf kan overtuigen dat je ergens mee zit of enigste manier om iets, "achter" je te zetten. Praten kan ook helpen, meestal wel genoeg misschien. Maar als je huilt en je hebt iemand die dat accepteert en je maakt er zelf ook geen probleem van, dan kom je (volgens mij) een stuk verder. Bij een pyscholoog hoeft niemand het verder te weten, bij je vrienden weet je het nooit (zeker).