heujs ik moet even mijn verhaaltje kwijt want ik zit er echt doorheen en gewoon niemand zal het ook ooit kunnen begrijpen..
op mijn 6e kreeg ik vaak last van mijn liezen als ik een stukje gelopen had, of me ingezet had..
naarmate ik ouder werd werden mijn heupen ook steeds pijnlijker en ben ik naar verscheidene doktoren gegaan die allemaal zeiden: het zijn groeipijnen meid!...
in die tijd heb ik ook twee ongelukken gehad die het voor mijn heupen allemaal niet echt makkelijker maakten.. maargoed...
in groep acht ben ik toen naar een fysiotherapeut geweest en die heeft me gezegd dat het me spierkapsel was dat niet goed was. daardoor kon ik twee sporten die me heel erg veel energie gaven (judo en schaatsen) niet meer doen..
maar goed na een tijdje mocht ik op school wel weer meedoen met gym en ging het wel weer redelijk.
in de eerste klas ben ik toen in de zomervakantie door mijn heupen gezakt en kon ik letterlijk 3 dagen niet meer lopen van de pijn.. toen besloot ik naar een arts te gaan die gespecialiseerd was in heupen.. Ook hij zei dat het gewoon groeipijnen waren en dat hij niets kom vinden..
het ging daarna steeds slechter toen ik eind vorig jaar alleen op vakantie ben gegaan naar italie was de pijn gewoon echt te erg en ging het lopen gewoon steeds slechter..
ik was alleen maar moe en moe en had geen energie meer dat had ik wel al eerder gemerkt maar daar in italie kwam het allemaal tot uiting..
omdat mijn moeder een soort reuma heeft ben ik toen doorverwezen naar het bremerinstituut (reumainstituut)
ondertussen ben ik nu zeker een dag in de week als het er nie tmeer zijn thuis omdat ik niet kan lopen, ik heb elke dag ongelovelijke last van mijn rug en schouders en knieen en handen.. kan nauwelijks traplopen en kom heel erg moeilijk de dag door.. de uitslag over reuma willen de artsen nog niet stellen omdat ik gewoon eigenlijk nog te jong ben om gelabelt te worden en ze al het onzekere eerst willen uitsluiten.. maar ik zit er gewoon heel erg doorheen; ik heb dezelfde klachten als mijn moeder, de diagnose is door twee artsen wel al eigenlijk gesteld maar ze willen eerst de rest nog onderzoeken (wat al echt te vaak is gebeurd)
alleen ik trek het niet meer, heb gewoon niet echt veel zin meer in alles vooral niet in school en wil gewoon heel graag mijn eigen indeling aan mijn leventje kunnen geven want met school overtil ik mezelf gewoon heel erg..
nu wilde ik aan jullie vragen of er iemand is die ook vaak pijn heeft en/of me misschien tips kan geven om die zin in dingen gewoon weer een beetje terug te krijgen..????
alvast bedankt voor het aanhoren van mijn verhaaltje
de uitslag van alle test krijg ik waarschijnlijk 25 februari.. ik kan wel hopen op een wonder maar het is gewoon niet zo heel re"eel.
de kans is klein dat ik helemaal niets heb.. die kans is er eigenlijk niet echt
